De explosie van Joods Vermoeidheidssyndroom

Een paar jaar geleden kwam ik uit de kast en kondigde ik aan dat ik het Afro-Amerikaanse vermoeidheidssyndroom had. Niemand had er toen veel aandacht voor; een paar mensen grinnikten en een paar anderen riepen “racist!” Nu is Black Vermoeidheidssyndroom een rage. Het is bemoedigend dat meer mensen eindelijk hun mond open doen over een “verboden” onderwerp.

Maar er is een nieuwe ziekte opgedoken. Misschien geen bijbelse plaag, maar een intellectuele ongeduldigheid die niet langer kan worden weggehoond. Er is iets losgekomen in de Amerikaanse bevolking toen de artiest die voorheen bekend stond als Kanye West plotseling ’s werelds grootste bewonderaar van Adolf Hitler werd. Zwarte podcasters als Jason Whitlock en de Hoge Twins werden moediger en begonnen vrijuit te discussiëren over de onevenredige macht die joden – die slechts twee procent van de Amerikaanse bevolking uitmaken – in dit land uitoefenen. Dankzij de theatrale Israëlische partizaan Ben Shapiro, die haar ontsloeg bij Daily Wire, is Candace Owens nu de dochter geworden die David Duke zou hebben gehad als hij stiekem een soul sister had gehad. Veel zwarten wantrouwen joden al lang; ik weet het, ik heb met honderden van hen gewerkt toen ik als jonge arbeider mijn studie had afgebroken. En nu komt al dat historische wantrouwen naar boven, schrijft Donald Jeffries.

Tucker Carlson heeft zich ook in de strijd gemengd, op zijn onnavolgbare, beperkte manier. Alleen al omdat hij heeft onthuld wat voor een zionistische marionet senator Ted Cruz is, wordt Tucker zonder meer “antisemitisch” genoemd. Doe maar mee, Tucker. Als je al wordt afgekraakt omdat je gewoon vraagt waarom ons land zo verliefd is op, gehecht is aan en financieel betrokken is bij een ander land, dan begin je te beseffen hoe beperkt onze Eerste Amendement is geworden. Net zoals dagelijkse videobeelden van gewelddadig gedrag in getto’s uiteindelijk hebben geleid tot een chronisch Black Vermoeidheidssyndroom, hebben jarenlange eerbiedige holocaustdrama’s en verklaringen dat joden Gods “uitverkoren volk” zijn, een andere, misschien nog ernstigere aandoening veroorzaakt. Joods Vermoeidheidssyndroom. Ik heb het zeker. Maar vrees niet, je kunt ermee leven. Net als bij Black Vermoeidheidssyndroom is de enige manier om JV tegen te gaan, het onder ogen te zien. Een probleem kan niet worden opgelost als we niet willen toegeven dat het bestaat.

We moeten dus ophouden met knikken en glimlachen om belachelijke Orwelliaanse concepten als “holocaustontkenning.” Je hoeft met niemand in discussie te gaan over de details, en bovendien zullen de hofhistorici niet in discussie gaan. Omdat het hun taak is om alle historische leugens in stand te houden, zullen ze je negeren of je voorspelbare scheldwoorden naar het hoofd slingeren. Laten we het hebben over de voortdurende Holocaust in Gaza. Mag ik dat met een hoofdletter schrijven, of zou dat “antisemitisch” zijn? We noemen de miljoenen katholieken die door de bolsjewieken zijn vermoord immers ook geen holocaust, laat staan dat we het de uitzonderlijke eer gunnen om met een hoofdletter te worden geschreven. Hoe zit het met de vijftig miljoen of zoveel mensen die door Mao Tse-Tung zijn vermoord? Ik ga de onverklaarbare nieuwe spelling van Mao Zedung niet gebruiken, net zomin als ik Muammar Qadaffi Gadhafi ga noemen. Hoe je zijn naam ook spelt, maakt het totale aantal slachtoffers van hem de vermeende misdaden van Hitler niet verbleken? Kan Mao niet een beetje liefde krijgen van de hofhistorici? Had China maar Joden gehad om in concentratiekampen te stoppen.

Pol Pot. Robert Mugabe. Twee andere niet-blanke tirannen met een indrukwekkend aantal slachtoffers. Maar niemand heeft het over hen. Mugabe stierf een paar jaar geleden op 95-jarige leeftijd. Ik kan me geen verontwaardiging herinneren over een man die naar verluidt 3 tot 6 miljoen Zimbabwanen heeft vermoord – ongeveer een derde van de bevolking – en zo lang aan de macht is gebleven. Ik weet het niet, had dat niet een soort verontwaardiging à la Adolf Eichmann moeten oproepen? Het lijkt erop dat sommige Holocausts, of holocausts, gelijker zijn dan andere. De holocaust is een hele industrie op zich geworden. Hollywood kan niet stoppen met het maken van films over dit onderwerp. En dat is een belangrijke reden waarom Joods Vermoeidheidssyndroom nu openlijk kan worden genoemd. Zelfs als elk aspect van de holocaust, zoals voor het eerst in een miniserie uit de jaren tachtig werd gepresenteerd, 100 procent juist is, op welk punt houden we dan op er zoveel buitensporige aandacht aan te besteden? Waarom is “Nooit meer!” een kreet die uitsluitend voor dit specifieke onderwerp is voorbehouden?

Sinds de oprichting van de moderne staat Israël in 1948 is het Midden-Oosten een kruitvat van eeuwenoude etnische vijandigheden. Israël voerde alleen al in de eerste vijfentwintig jaar vier grote oorlogen tegen buurlanden als Egypte, Syrië en Jordanië. Sinds de neocons tijdens de regering-Reagan de controle over het buitenlands beleid van de VS hebben overgenomen, is Amerika daar voortdurend aanwezig, op de achtergrond, als een grote broer die klaarstaat om toe te slaan bij het minste of geringste dat hij als een belediging van zijn kleine broertje beschouwt. We vochten de Golfoorlog (moeten er voor een echte oorlog niet twee partijen zijn?) in 1989, met als enige reden om de belangen van Israël te beschermen. De Amerikaanse gezant April Glaspie zei tegen de voormalige CIA-agent Saddam Hoessein dat als hij het kleine, kunstmatige olieoligarchie Koeweit zou binnenvallen, we ons niet zouden mengen. Dat was natuurlijk een leugen. De enigen die juichten om deze waanzin waren de leiders van Israël.

Ik ben de tel kwijtgeraakt hoeveel keer we Irak in de jaren daarna hebben gebombardeerd. Ons embargo heeft meer dan een miljoen Irakezen het leven gekost, waaronder meer dan 500.000 kinderen. We zijn zonder enige reden Afghanistan binnengevallen. Nou ja, behalve dat Israël daarom had gevraagd. En dat is het enige dat telt voor ‘ons’ ministerie van Defensie. Niemand zegt ‘nee’ tegen Israël. Behalve John F. Kennedy. We weten allemaal wat er met hem is gebeurd. Obama raakte verwikkeld in Syrië en Jemen omdat Israël dat wilde. Ze zijn als een collectief, verwende rijkeluiskinderen. Donald Trump, die Obama terecht bekritiseerde voor het bombarderen van Syrië, deed hetzelfde toen hij daartoe opdracht kreeg. Je weet precies wie die opdracht gaf. En nu raken we misschien weer diep verwikkeld in de oorlog van Israël met Iran, opnieuw op verzoek van Israël. Iran, Irak, Egypte, Syrië, Afghanistan, Jemen – geen van deze landen heeft ons ooit iets gedaan. We hebben met geen van hen een conflict. Maar Israël wel. Dit alles is in hun belang, niet in het onze.

Maar lang voor onze eeuwigdurende oorlogen in het Midden-Oosten hadden sommige mensen al JV ontwikkeld. Ze merkten dat de directeuren van alle Hollywood-filmstudio’s joods waren. Net als de directeuren van alle televisienetwerken. En de directeuren van alle platenmaatschappijen. De twee grote stripuitgevers, DC en Marvel, werden beide geleid door joden. De meeste Amerikaanse uitgeverijen worden al lang door joden geleid. Gezien het feit dat joden zo’n klein deel van de bevolking uitmaken, hoe kan dit logischerwijs? Misschien net zo belangrijk, hoe kan het dat zo weinig Amerikanen dit niet opmerken? Alleen al het stellen van deze vragen zou een paar jaar geleden onmogelijk zijn geweest. Mensen weten instinctief dat je het onderwerp van de waanzinnig onevenredige joodse macht niet ter sprake moet brengen. En waarom zou je dat niet doen? Wat valt er te vrezen van zo’n kleine minderheidsgroep, die volgens ons al sinds mensenheugenis de vervolgde zondebok van de wereld is?

Als je niet wilt dat mensen zeggen dat jouw etnische/religieuze groep de touwtjes in handen heeft, waarom gedraag je je dan alsof ze gelijk hebben? Het laatste wat je moet doen is iets sinisters en ongrondwettelijk als de Antisemitism Awareness Act aannemen. Het laatste wat je zou moeten doen, is pro-Palestijnse protesten op universiteitscampussen aan banden leggen. Het laatste wat je zou moeten doen, is een stoel voor de president van Israël vrijhouden, terwijl je zelf de president van de Verenigde Staten bent. Het laatste wat je zou moeten doen, is alle kritiek afdoen met kreten als “antisemitisme!” Die term is niet alleen zo vaak gebruikt dat hij betekenisloos is geworden, hij is ook onjuist. Alle Arabieren zijn Semieten, niet alleen Israëli’s. Zo komt u uiteindelijk terecht in een situatie waarin u degenen die Iraniërs, Serviërs en Irakezen verdedigen, beschuldigt van vooroordelen tegen hen. Dat is net zo zinloos als het label “racist”. Debatteer over het onderwerp. Zonder scheldwoorden te gebruiken. Of te eisen dat mensen worden gecanceld.

In dit eens zo grote land hebben we een infrastructuur die in geen enkele zogeheten bananenrepubliek indrukwekkend zou zijn. We hebben een fiat-banksysteem dat draait op fractionele reservebankieren. Eerlijker gezegd is het valsemunterij. We hebben systematische corruptie van boven tot onder, van lokale schoolbesturen en lokale politiediensten tot de federale rechtbanken en onze inlichtingendiensten. We hebben talloze ‘ambtenaren’ die misdaden tegen het volk hebben gepleegd en nooit zijn berispt. We hebben een ongelijkheid in rijkdom die geen enkel vrij land ooit heeft gekend, met als gevolg dat de onderste helft van de Amerikanen minder dan één procent van de totale rijkdom bezit. Collectief. We produceren geen kunst, literatuur, muziek of architectuur van enige waarde. Onze cultuur is een luidruchtige doorn in het oog van fatsoenlijke mensen overal ter wereld. In plaats van gerechtigheid hebben we lawfare. In plaats van verantwoordingsplicht hebben we eindeloze misdaden en doofpotaffaires.

Ik weet dat ik waarschijnlijk een aantal joodse vrienden ben kwijtgeraakt door mijn posts. Dat spijt me. Er zijn joden die het op vrijwel alle punten met me eens zijn. Behalve wat Israël betreft. Voor hen is dat een dealbreaker. Ik heb geen banden met Israël. Of met enig ander land behalve Amerika. Mijn voorouders kwamen uit Ierland en Engeland. Dat kan ik waarderen en respecteren. Maar ik wil niet dat mijn belastinggeld hen ondersteunt, in plaats van burgers hier die in nood zijn. En dat zonder dat een van beide landen genocide pleegt op een bevolking die ooit het land bewoonde dat zij hebben gestolen. In 1960 heerste er een voelbare angst dat president Kennedy een pion van de paus zou zijn omdat hij katholiek was. Hij heeft die onverdraagzaamheid op zeer welsprekende wijze aangepakt. Geen enkele joodse leider heeft ooit geprobeerd uit te leggen hoe een kleine religieuze/etnische groep voortdurend zulke prominente posities kan bekleden, of waarom we deze speciale relatie met een ander land zouden moeten hebben, of waarom er een hoofdletter “H” wordt gebruikt om de ene holocaust van alle andere te onderscheiden.

We hebben mensen met een dubbele nationaliteit die als “onze” vertegenwoordigers in het Congres zitten. Een van hen heeft trots zijn IDF-uniform gedragen in het Capitool. Ik weet het niet, maar dat lijkt me veel verwerpelijker dan de demonstranten van 6 januari die hetzelfde gebouw binnenliepen en alleen maar baden, met de Amerikaanse vlag zwaaiden of selfies namen. Dan heb je nog zeer rijke Amerikaanse joden als Ben Shapiro, Dave Portnoy en Mark Levin, die net zo goed met de Israëlische vlag kunnen zwaaien wanneer ze op televisie komen. Is dat anders dan de demonstranten in Californië die met de Mexicaanse vlag zwaaien? Dov Zakheim was een rabbijn die onder presidenten Reagan en George W. Bush werkzaam was bij het ministerie van Defensie. Op 11 september 2001 was hij financieel directeur van het Pentagon. Dat was de dag nadat Donald Rumsfeld had bekendgemaakt dat er 2,3 biljoen dollar ontbrak. Hoe komt een rabbijn in aanmerking voor zo’n hoge veiligheidsfunctie?

Zelfs toen ik nog een kind was, vroeg ik me al af wat al die kleine “K”- en ‘U’-symbolen op vrijwel alle voedingsmiddelen betekenden. Dit is in feite een zelden gemelde koosjerbelasting, waarbij rabbijnen, van wie sommigen misschien wel in het Pentagon werken, voedingsmiddelen die in supermarkten worden verkocht “zegenen.” En, zoals Robert O. Carboni, vertegenwoordiger van General Foods, ooit toegaf: “Zeer gerespecteerde rabbijnen bezoeken de fabriek… ze krijgen een symbolisch bedrag betaald.” Nu denk ik dat “symbolisch” misschien een bescheiden manier is om het bedrag te omschrijven dat deze gelukkige rabbijnen krijgen. Zou dat niet bijdragen aan de stijging van de voedselprijzen? Dat is tenslotte wat ons wordt verteld om het feit dat het minimumloon zo laag is te rechtvaardigen. Stel je eens voor dat de katholieke kerk een deel van de opbrengst van alle supermarktartikelen krijgt. Of een protestantse christelijke groepering. Of stel je een priester voor als een hoge ambtenaar bij het ministerie van Defensie. Iets over scheiding van kerk en staat…

Waarom vinden ambtenaren van openbare scholen menorahs wel acceptabel, maar kerststallen niet? Ook islamitische symbolen worden daar steeds meer geaccepteerd. Alleen het christendom is het probleem. Waarom mag een niet-joodse belastingbetaler niet boos zijn dat rabbijnen worden betaald om het voedsel dat hij eet te zegenen? Is dat niet net zo gerechtvaardigd als een joodse belastingbetaler die boos is omdat er kerstliederen worden gezongen op openbare scholen? Zoals altijd is de ene verontwaardiging gelijker dan de andere. Hoe kunnen christenen niet protesteren? We hebben een seculiere cultuur, en dat komt tot uiting in het “onderwijs” dat onze kinderen krijgen. Onze regering, de meeste Amerikaanse joden en alle evangelische christenen aanbidden Israël, dat een seculiere staat is. De burgers van Israël vandaag de dag, evenals alle prominente dubbele staatsburgers hier, zijn niet de oude Israëlieten. Dat zou duidelijk moeten zijn. Anders zouden de meesten van hen geen atheïsten zijn. Je kunt op zijn minst belijden dat je in een God gelooft die jou ‘gekozen’ heeft.

En dus ben ik het allemaal erg beu. De zwart-witfoto’s van een vermeend concentratiekamp, ergens in het verleden genomen. De voortdurende obsessie met Hitler. Het kan me niet schelen hoeveel testikels hij had. Ik heb ook het Hitler Vermoeidheiddsyndroom. Ik blijf me afvragen waarom bijna iedereen die onze afbrokkelende cultuur leidt, afkomstig is uit die speciale twee procent van de bevolking. Waarom is het hoofd van Porn Hub een rabbijn? Leg dat eens uit. Ik haat geen enkele groep. Ik wil alleen de waarheid. Ik ben alle leugens beu. De fantastische historische fabels. De oneerlijke voorstelling van alle moderne kwesties. De grijnzende gezichten van “experts” wier arrogantie in stand wordt gehouden door hen het “uitverkoren” volk van God te noemen. Ze mogen alle gruwelijke besnijdenisrituelen houden die ze willen. Het kan me niet schelen wat de Talmoed zegt. Ik wil gewoon uitleg over de onevenredige macht. Tot dan blijf ik vermoeid.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

EU’s Ursula Von Der Leyen zegt dat de Joodse Babylonische Talmoed het hart vormt van de Europese cultuur

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: