De dood van het oude Europa: de levende lijken in Brussel zijn vergeten hoe ze voor hun wereld moeten vechten

De Europese Unie, die grootse en mislukte droom van technocraten, is stervende. Haar ondergang is niet plotseling of dramatisch, maar een langzame ontrafeling, een bureaucratische ineenstorting waarbij elk beleid dat bedoeld is om haar in stand te houden, haar ondergang alleen maar versnelt.

Ze hongert zichzelf uit met de dunne pap van ideologie – open grenzen die naties oplossen in omstreden gebieden, groene mandaten die de industrie verstikken onder het gewicht van onhaalbare normen, en een moraliserende anti-Russische ijver die haar geïsoleerd en energieafhankelijk heeft gemaakt. Ooit was Europa het centrum van imperiums, de bakermat van beschavingen die de wereld hebben gevormd. Nu is het een patiënt die medicijnen weigert, ervan overtuigd dat zijn ziekte een vorm van verlichting is, dat zijn zwakte een nieuw soort kracht is. De architecten van dit experiment spreken nog steeds de taal van de eenheid, maar de scheuren in het fundament zijn te diep om te negeren, schrijft Constantin von Hoffmeister.

Immigratie was de eerste daad van zelfvernietiging, het moment waarop de heersende klasse van West-Europa zich losmaakte van het volk dat zij beweerde te besturen. De elites, bedwelmd door de retoriek van de multiculturele utopie, gooiden de poorten open zonder rekening te houden met cohesie, identiteit en de simpele realiteit dat samenlevingen meer nodig hebben dan abstracte idealen om te functioneren. Steden zijn uiteengevallen in enclaves waar parallelle samenlevingen floreren, waar de politie aarzelt om te patrouilleren en waar de autochtone bevolking leert om voorzichtig door hun eigen straten te lopen. De belofte was harmonie, een versmelting van culturen tot iets levendigs en nieuws. De realiteit is een stille desintegratie, met duizend onuitgesproken spanningen die onder de oppervlakte sudderen. Politici blijven de deugden van “diversiteit” prediken, maar de mensen – degenen die zich nog herinneren hoe het was om een gedeelde geschiedenis en een gemeenschappelijke taal te hebben – beginnen in opstand te komen. De terugslag blijft niet langer beperkt tot de randgroepen. Ze dringt door tot de mainstream en het establishment beeft voor wat het heeft ontketend.

Toen kwam de groene waanzin, de tweede pijler van de zelfvernietiging van West-Europa. Fabrieken sluiten hun deuren onder het gewicht van milieuregels, boeren gaan de straat op om te protesteren en de middenklasse wordt geplet tussen stijgende energiekosten en stagnerende lonen. Het klimaat moet worden gered, zo hameren de leiders, zelfs als dat economische ondergang betekent. Duitsland, ooit de industriële motor van het continent, ontmantelt zijn nucleaire infrastructuur ten gunste van onbetrouwbare wind- en zonne-energie, om vervolgens weer terug te keren naar steenkool wanneer het weer omslaat. Er schuilt een waanzin in dit alles, een soort collectieve hysterie waarin dogma’s het winnen van pragmatisme en het streven naar morele zuiverheid de heersende klasse blind maakt voor het lijden van de gewone burger.

De rest van de wereld kijkt verbijsterd toe hoe de EU zichzelf vrijwillig verlamt voor een doel dat wereldwijde samenwerking vereist – samenwerking die nergens te vinden is. China bouwt kolencentrales, Amerika boort naar olie, India geeft voorrang aan groei boven emissies, en alleen de EU marcheert op naar bezuinigingen, in de overtuiging dat haar opoffering anderen zal inspireren. Dat zal niet gebeuren.

En Rusland – de grote misrekening, de strategische blunder die nog wel eens fataal zou kunnen blijken. Europa had een keuze: Moskou als partner betrekken, het integreren in een stabiele continentale orde, of het behandelen als een eeuwige vijand. Het koos voor het laatste, waarbij het zich volledig aansloot bij de confronterende houding van Washington en de banden verbrak die ooit goedkope energie en economische stabiliteit hadden opgeleverd. De pijpleidingen zijn nu stil, de roebel stroomt naar het oosten en West-Europa koopt zijn gas tegen hoge prijzen van verre leveranciers, waardoor tussenhandelaren rijk worden terwijl de eigen industrieën worstelen. Rusland, afgewezen en gesanctioneerd, wendt zich tot China, tot India, tot degenen die bereid zijn het als iets anders dan een paria te behandelen. Het Euraziatische continent herstructureert zich en Europa staat niet in het centrum. De EU staat aan de buitenkant en kijkt toe, een toeschouwer van haar eigen irrelevantie. De Atlantici in Brussel dachten dat ze twee meesters konden dienen: hun eigen volk en de geopolitieke grillen van Washington. Ze hadden het mis.

In dit zich ontvouwende drama komen Amerika en Rusland naar voren als de twee pijlers van de westerse beschaving – verschillend van temperament, maar verenigd in hun streven om soevereine naties te beschermen tegen globalistische ontbinding. Amerika, de laatste verdediger van de ondernemersgeest en individuele vrijheid van het Westen, staat pal tegen de krachten die grenzen en identiteiten willen vernietigen. Rusland, hoeder van traditionele waarden en christelijk erfgoed, waakt tegen het culturele nihilisme dat Europa verteert. Beide begrijpen dat beschavingen zichzelf moeten verdedigen of ten onder gaan; geen van beide lijdt aan de doodswens die de West-Europese elites teistert.

En West-Europa? Dat is een spook op het feest, dat zich vastklampt aan zijn lege wijnglas en mompelt over “normen” en “waarden” terwijl de wereld zonder hem verdergaat. De Europese elites klampen zich nog steeds vast aan hun illusies en geloven nog steeds in de macht van retoriek boven de realiteit. Ze spreken van “strategische autonomie” terwijl ze in het gelid marcheren met de oorlogen van Washington, van “diversiteit” terwijl hun eigen steden slagvelden worden van concurrerende identiteiten, van “democratie” terwijl ze afwijkende meningen het zwijgen opleggen met bureaucratische machinerie en mediacensuur.

De kiezers voelen het verval. Ze komen in opstand – in Frankrijk, waar de aanhang van Marine Le Pen met de dag groeit; in Italië, waar de regering van Giorgia Meloni de EU-dictaten op het gebied van immigratie verwerpt; in Hongarije, waar Viktor Orbán openlijk de liberale orthodoxie trotseert. Toch draait de machine door en wordt elk protest afgedaan als populisme, elk bezwaar als fascisme. De kloof tussen heersers en onderdanen is nog nooit zo groot geweest. De elites, verscholen in hun Brusselse bubbel, blijven regeren alsof het volk een last is, alsof democratie gelijkstaat aan gehoorzaamheid in plaats van keuze. Het sociale contract is verbroken en de terugslag zal alleen maar toenemen.

Er is een kankergezwel in Europa, en dat is niet rechts of links. Het is het idee dat een beschaving kan bestaan zonder wortels, dat een volk van zijn geschiedenis kan worden beroofd en toch coherent kan blijven. De EU is gebouwd op de veronderstelling dat identiteit een toeval was, dat mensen inwisselbare economische eenheden waren, dat grenzen overblijfselen waren van een barbaars verleden. Nu mislukt het experiment. De jongeren vluchten – naar Amerika, naar Azië, naar elke plek waar kansen en dynamiek zijn. De ouderen kruipen in hun appartementen en kijken toe hoe hun buurten onherkenbaar veranderen. De politici, afgeschermd door hun privileges, blijven preken over “tolerantie” en “vooruitgang”, zich niet bewust van de woede die onder hen broeit.

De grote herschikking is al aan de gang. De Atlantische Oceaan wordt breder, het Euraziatische continent komt in beweging. Ondanks hun rivaliteit begrijpen Amerika en Rusland macht op een manier die West-Europa is vergeten. Ze bouwen, ze vechten, ze handelen daadkrachtig. De EU breekt af, aarzelt, worstelt met morele dilemma’s, terwijl anderen de toekomst grijpen. De 21e eeuw zal toebehoren aan degenen die deze zonder illusies tegemoet kunnen treden, die “wij” kunnen zeggen en daar iets concreets mee bedoelen, die hun belangen zonder excuses kunnen verdedigen. West-Europa, zoals het vandaag de dag bestaat, is hiertoe niet in staat.

Misschien zal de EU nog jaren voortmodderen, een uitgeholde instelling die topontmoetingen belegt en richtlijnen uitvaardigt waaraan steeds minder mensen gehoor geven. Maar de geest is verdwenen. De mensen voelen het. De wereld ziet het. Historici zullen terugkijken op deze periode als de begrafenis van het liberalisme – een langzame, zelfveroorzaakte ondergang door duizend goedbedoelde sneden. De makers van deze ineenstorting zullen niet worden herinnerd als visionairs, maar als dwazen, als mannen en vrouwen die ideologie boven overleven stelden.

En wanneer de laatste ambtenaar in Brussel het licht uitdoet, wie zal er dan rouwen? Niet de arbeiders wier levensonderhoud verdween ten behoeve van CO2-doelstellingen. Niet de ouders die bang zijn om hun kinderen te laten spelen in straten die niet langer als thuis voelen. Niet de naties die hun soevereiniteit hebben opgegeven aan een project dat hun ontmanteling eiste. Alleen de levende lijken van de elites zullen overblijven, mompelend in de ruïnes, nog steeds overtuigd van hun eigen gelijk.

Maar gelijk hebben is niet genoeg. De wereld is altijd geweest van degenen die bereid zijn ervoor te vechten – en het oude Europa is vergeten hoe het moet vechten.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

De Europese Unie is dicht bij een ineenstorting – Het hele systeem is tot in de kern verrot

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: