Het publieke debat is kapot. Misschien is het kapot gegaan toen regeringen die gekozen waren om het volk te vertegenwoordigen openlijk gebruik maakten van gedragspsychologie om tegen hun achterban te liegen. Media, gezondheidswerkers, politici en beroemdheden deden allemaal mee aan deze leugen.
Het openbare leven is desoriënterend geworden. De meeste mensen verwachtten voorheen in het dagelijks leven de waarheid, of een schijn daarvan, te horen. We verwachtten dit over het algemeen van elkaar, maar ook van publieke media en autoriteiten zoals regeringen of internationale agentschappen die ogenschijnlijk voor ons zijn opgezet. De maatschappij kan niet op een coherente en stabiele manier functioneren zonder, omdat zoveel in ons leven vereist dat we vertrouwen stellen in anderen, schrijft David Bell.
Om door de complexiteit van het bestaan te navigeren, zoeken we over het algemeen begeleiding bij bepaalde betrouwbare bronnen, waardoor we tijd vrijmaken om de meer twijfelachtige bronnen te doorzoeken. Sommigen beweren dat ze altijd al wisten dat alles nep was, maar ze hebben het mis, want dat was niet zo (en is nog steeds niet zo). Er waren altijd leugenaars, campagnes om te misleiden en propaganda om ons tot liefde of haat aan te zetten, maar er was een kern binnen de samenleving die bepaalde geaccepteerde normen en standaarden had die theoretisch gevolgd zouden moeten worden. Een soort anker. De waarheid is onverwoestbaar, maar de ankerkabel die ons ermee verbindt, die haar invloed verzekert, is doorgeknipt. De samenleving is op drift geraakt.
Dit is echt doorgebroken in de afgelopen vier of vijf jaar. We zaten al in de problemen, maar nu is het publieke debat gebroken. Misschien is het gebroken toen regeringen die gekozen waren om het volk te vertegenwoordigen openlijk gebruik maakten van gedragspsychologie om hun achterban voor te liegen op een schaal die we nog niet eerder hadden gezien. Ze combineerden het om hun volkeren dingen te laten doen die ze rationeel niet zouden doen; het verbod op familiebegrafenissen accepteren, gezichten bedekken in het openbaar, of politiegeweld en het isoleren en in de steek laten van ouderen accepteren. De media, gezondheidswerkers, politici en beroemdheden deden allemaal mee aan deze leugen en de bedoeling ervan. Vrijwel al onze grote instellingen. En deze leugens gaan door, breiden zich uit en zijn de norm geworden.
We oogsten nu de oogst van de onwaarheid. De media kunnen openlijk ontkennen wat ze een paar maanden eerder zeiden of publiceerden over een nieuwe presidentskandidaat of de werkzaamheid van een verplicht vaccin. Een complete politieke partij kan bijna van de ene dag op de andere haar verhaal veranderen over de fundamentele kenmerken van haar leider. Mensen die betaald worden als “factcheckers” verdraaien de werkelijkheid om nieuwe feiten te verzinnen en de waarheid te verbergen, niet geschrokken van de transparantie van hun bedrog. Gigantische softwarebedrijven verzamelen informatie en filteren waarheden die in strijd zijn met de uitspraken van conflictueuze internationale organisaties. Macht heeft integriteit verdrongen.
Internationaal worden we door organisaties als de VN, de Wereldbank, de G20 en de Wereldgezondheidsorganisatie gemuilkorfd om onze basisrechten op te geven en onze rijkdom aan hun nieuwe meesters te overhandigen op basis van beweringen over bedreigingen waarvan ondubbelzinnig kan worden aangetoond dat ze vals zijn. Afgekochte voormalige leiders, die hun legitimiteit ontlenen aan de nalatenschap van grotere geesten, versterken massale onwaarheden ten voordele van hun vrienden. De drogredenen die ooit aberraties waren die een vrije media zou kunnen belichten, zijn normen geworden waaraan diezelfde media openlijk medeplichtig zijn.
Het beangstigende zijn niet de leugens, die een normaal aspect van de mensheid zijn, maar de brede desinteresse in de waarheid. Leugens kunnen een tijdje standhouden in aanwezigheid van mensen en instellingen die waarde hechten aan de waarheid, maar uiteindelijk zullen ze falen als ze worden ontmaskerd. Wanneer de waarheid haar waarde verliest, wanneer ze zelfs niet langer een vage leidraad is voor politiek of journalistiek, dan zal er misschien geen herstel optreden. We bevinden ons in een ongelooflijk gevaarlijke tijd, want leugens worden niet alleen getolereerd, maar zijn nu de standaardaanpak, op nationaal en internationaal niveau, en de vierde macht die ze moest onthullen heeft de duisternis omarmd.
De geschiedenis heeft dit eerder gezien, maar op kleinere schaal. In Duitsland leidde een manier om de maatschappij te besturen die volledig gebaseerd was op de acceptatie van leugens, tot de massamoord op miljoenen mensen, van individuen wier handicaps als een last voor de meerderheid werden beschouwd, tot mensen met een specifieke seksuele geaardheid, tot hele etnische groepen. Het waren gewone mensen zoals wij die deze slachting mogelijk maakten en uitvoerden. Een spervuur van leugens desoriënteerde hen, waardoor ze werden gescheiden van hun geweten of waardering voor goedheid. Zoals Hannah Arendt opmerkte;
De trieste waarheid is dat het meeste kwaad wordt gedaan door mensen die nooit hebben besloten of ze goed of slecht zijn.
En verder:
Het ideale onderwerp van totalitaire heerschappij is niet de overtuigde nazi of de overtuigde communist, maar mensen voor wie het onderscheid tussen feit en fictie (d.w.z. de realiteit van de ervaring) en het onderscheid tussen waar en onwaar (d.w.z. de normen van het denken) niet langer bestaan.
Maar deze passiviteit van het ‘volk’ is niet noodzakelijk onvermijdelijk of van toepassing op de samenleving als geheel. We zijn allemaal in staat om tirannie toe te passen, maar dat neemt niet weg dat we in staat zijn om aan te dringen op gelijkheid (of, om de analogie in deze context te gebruiken, vrijheid).
Het regime van leugens waarvoor Arendt vluchtte werd gestopt door een invasie van buitenlandse legers. In de Sovjet-Unie wankelde het regime van Stalin met zijn dood. Maar we zijn nu op een plek waar de allesverslindende dictator een coalitie is van fascistische belangen die breed genoeg is om de dood van elk van zijn leden te weerstaan. Het heeft geen fysieke grenzen om binnen te vallen.
Hoewel feodalisme lange tijd de door hebzucht gedreven standaard van de samenleving is geweest, bevinden we ons nu op onbekend terrein, geconfronteerd met een verslindende samenloop van belangen op wereldschaal zonder duidelijk tegenwicht. Ze zalven nationale leiders van Nieuw-Zeeland tot Noord-Amerika tot de staten van Afrika en de EU en bepalen wat we vervolgens over hen horen en lezen. Er is geen witte ridder of gewapende coalitie die ons te hulp zal schieten als we in een bunker kruipen of gewoon ons hoofd naar beneden houden, onze gedachten voor onszelf houden, eten wat ons te eten wordt gegeven en erbij horen.
Alleen wij kunnen een vuist maken. Anders verliezen wij – de mensheid – simpelweg. Maar we kunnen allemaal een standpunt innemen. We kunnen eerst herkennen waar we zijn. Dan zouden we moeilijke beslissingen kunnen nemen en het risico lopen om verstoten te worden door mensen te steunen van wie we zelf denken dat ze de waarheid spreken, en steun te weigeren aan degenen die dat niet doen. We zullen onszelf echt impopulair maken door dit te doen, net zo impopulair als degenen die buren beschermden in plaats van hen aan te geven, of weigerden de arm op te heffen of het rode boekje te pakken. Ze werden belasterd, bespot en ingedeeld bij diegenen die de media als ongedierte bestempelden.
We kunnen een standpunt innemen op het werk, in gesprekken met vrienden en familie, en het kunnen de laatste gesprekken zijn die ze zullen accepteren. En we kunnen het doen door de manier waarop we stemmen, wat kan betekenen dat we breken met alles waarvan we ooit beweerden dat het onbetwistbaar was. Alles waarvan we dachten dat we er voor stonden en wat de door ons gekozen media voor ons hadden bevestigd. En we zullen aan het eind geen persoonlijke beloning krijgen – dit verzamelt geen likes en volgers. Zoals Arendt ook zei,
Vergeving is de enige manier om de onomkeerbare stroom van de geschiedenis om te keren.
Maar vergeving zal ons ook populair maken, zelfs gehaat, door velen die dachten dat we bondgenoten waren.
Of we kunnen de drogredenen geloven, onze geest leegmaken, accepteren dat het verleden nooit heeft plaatsgevonden en liegen in het kussen van bedrog dat de media ons voorschotelen. We kunnen de beoordeling van leugenaars accepteren en hun voorbeeld volgen boven dat van onze eigen ogen en oren. De ‘waarheid’ kan afhankelijk worden van het gemak en van wat onze vrienden en collega’s verkiezen. We kunnen allemaal meedoen aan de klucht, het comfort van blanco zelfbedrog omarmen en doen alsof we het leven leiden zoals we altijd hebben gedaan. Op een dag zullen we ontdekken hoe diep het gat is dat we voor onszelf en onze kinderen hebben gegraven.
In de politiek, in de volksgezondheid, in internationale betrekkingen en in de geschiedenis waren de beste tijden altijd die waarin de waarheid boven alles werd gesteld, hoe onvolmaakt die ook werd toegepast. Wat de media, regeringen en de lege hulzen die hen nu leiden, bieden is iets heel anders. Laten we hopen dat er genoeg van afstoten om de risico’s te nemen die nodig zijn. Blijf niet veilig. Ga naar een plek die precies het tegenovergestelde is. Licht overwint duisternis, maar het maakt het ook erg moeilijk om je te verbergen. Een zeer duistere toekomst kan vermeden worden, maar niet door het verborgen te houden.
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
een vuist maken in de Joods-Westerse wereld kunnen ze in Europa niet meer..
nee het is een slappe hap.
we zijn idd te verdeeld en ow, je organiseren mag ook niet en wordt als het groot genoeg is met geweld kapot gemaakt incl veel wat je hebt opgebouwd oid, niet dat ze er recht op hebben, maar ze doen gewoon, het recht van de jungle de sterkste en zij zijn wel georganiseerd en groot en sterk…
maar de mens kan slim zijn and one of the time will also do it.
Vergeven zal pas mogelijk zijn na oprechte spijtbetuigingen en het nemen van verantwoordelijkheid.
Spijt betuigen om het eigen hachje te redden en zonder consequenties het boek sluiten is de zoveelste leugen en geen vergeving waard.
Tigron:
Gelet op de geschiedenis laat de uitkomst zich wel raden toch?
Tigron augustus 1, 2024 Bij 17:07
Je tikt precies op de zenuw die mij ook raakte! Ik dacht dat Bell het beter had kunnen laten bij dat we niets moeten verwachten, ipv ook nog dat actieve vergeven er in te gooien. Maar jij slaat de spijker nog beter op de kop in je tweede zin. Dat ‘vergeven’ b.s. is niet meer dan de bekrachtiging van de junkie en de leugen in stand houden als er geen actief berouw is met daden ter ondersteuning. (ik ga niet in op de rest van zijn tegenstrijdigheden en generaliseringen in zijn wat warrige verhaal. Die man was ooit een medical officer bij de WHO, het kleeft kennelijk nog een beetje aan hem.)
Mijn idee over hoe samenlevingen zich ontwikkelen is simpel. Het begint met zware tijden en wat kleine leugentjes richting de populatie om die lasten wat te verlichten. Na heel wat iteraties waarin de leugens steeds groter worden en lasten steeds minder en de lusten steeds groter kom je als collectief in een heel andere dynamiek terecht.
Collectief (ik ben er heilig van overtuigd dat er een, bij gebrek aan een beter woord, universeel collectief bewustzijn is) weten we dat politici, bankiers, media etc altijd liegen. Ook weten we dat zij weten dat wij weten dat zij liegen. Wij en zij weten dat als we handelen naar dat weten dat dit systeem in elkaar stort.
De oplossing is al heel lang, nou, dan halen we rijkdom uit het niet westen en doen we alsof we het niet weten en spelen lekker verder, mopperen verder etc. Verdomd goed wetende als er significante actie wordt ondernomen het instort.
Zoals ze in poker stellen. Die bluf is gecalled. De rest van de dus niet westerse wereld zegt dus nu openlijk, jullie liegen en bedriegen en zijn niet te geloven. Wij gaan wat anders doen.
Groeten,
Hugo