Wat er echt gebeurt met Mpox

De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) heeft deze week gehandeld zoals verwacht en Mpox uitgeroepen tot Public Health Emergency of International Concern (PHEIC). Dus een probleem in een klein aantal Afrikaanse landen dat dit jaar ongeveer evenveel mensen het leven heeft gekost als er elke vier uur sterven aan tuberculose, heeft de internationale krantenkoppen gehaald. Dit roept in sommige kringen veel angst op tegen de WHO.

Hoewel die angst gerechtvaardigd is, is ze meestal verkeerd gericht. De WHO en het IHR-noodcomité dat ze bijeengeroepen hebben, hadden weinig echte macht – ze volgen gewoon een script dat geschreven is door hun sponsors. Het Afrikaanse CDC, dat een dag eerder de noodtoestand afkondigde, bevindt zich in een vergelijkbare positie. Mpox is een echte ziekte die lokale en proportionele oplossingen nodig heeft. Maar het probleem dat het aan het licht brengt is veel groter dan Mpox of de WHO, en dit begrijpen is essentieel als we het willen oplossen. schrijft David Bell.

Mpox, voorheen Monkeypox genoemd, wordt veroorzaakt door een virus dat normaal gesproken Afrikaanse knaagdieren infecteert, zoals ratten en eekhoorns. Het gaat vrij vaak over op en tussen mensen. Bij mensen variëren de effecten van zeer milde ziekte, koorts en spierpijn tot ernstige ziekte met de kenmerkende huiduitslag en soms de dood. Verschillende varianten, ‘clades’ genoemd, geven licht verschillende symptomen. De ziekte wordt overgedragen door nauw lichamelijk contact, inclusief seksuele activiteit, en de WHO heeft twee jaar geleden een PHEIC uitgeroepen voor een variant die vooral werd overgedragen door mannen die seks hebben met mannen.

Bij de huidige uitbraken is er sprake van seksuele overdracht, maar ook van ander nauw contact, zoals binnen huishoudens, waardoor de kans op schade toeneemt. Kinderen worden getroffen en ondervinden de ernstigste gevolgen, misschien door een lagere immuniteit en de gevolgen van ondervoeding en andere ziekten.

De realiteit in de DRC

De huidige PHEIC werd voornamelijk veroorzaakt door de aanhoudende uitbraak in de Democratische Republiek Congo (DRC), hoewel er uitbraken bekend zijn in nabijgelegen landen die een aantal clades bestrijken. Ongeveer 500 mensen zijn dit jaar in de DRC overleden aan Mpox, waarvan meer dan 80% jonger was dan 15 jaar. In dezelfde periode stierven ongeveer 40.000 mensen in de DRC, voornamelijk kinderen jonger dan 5 jaar, aan malaria. De malariadoden waren voornamelijk te wijten aan een gebrek aan toegang tot basisproducten zoals diagnostische tests, antimalariamedicijnen en bednetten met insectendodende middelen, omdat er wereldwijd chronisch te weinig geld is voor malariabestrijding. Malaria is bijna altijd te voorkomen of te behandelen als er voldoende middelen voor worden uitgetrokken.

In dezelfde periode waarin 500 mensen stierven aan Mpox in de DRC, stierven er ook honderdduizenden in de DRC en omliggende Afrikaanse landen aan tuberculose, HIV/AIDS en de gevolgen van ondervoeding en slecht water. Tuberculose alleen al doodt wereldwijd ongeveer 1,3 miljoen mensen per jaar, een cijfer dat ongeveer 1.500 keer hoger ligt dan dat van Mpox in 2024.

De bevolking van de DRC heeft ook te maken met toenemende instabiliteit die wordt gekenmerkt door massaverkrachtingen en massamoorden, deels als gevolg van een stormloop van krijgsheren om te voorzien in de vraag van rijkere landen naar onderdelen van batterijen. Deze zijn op hun beurt nodig om de groene agenda van Europa en Noord-Amerika te ondersteunen. Dit is de context waarin de mensen van de DRC en de omliggende bevolkingen, die duidelijk de primaire besluitvormers zouden moeten zijn met betrekking tot de uitbraak van Mpox, momenteel leven.

Een industrie produceert waarvoor ze betaald wordt

Voor de WHO en de internationale volksgezondheidsindustrie geeft Mpox een heel ander beeld. Ze werken nu voor een pandemisch industrieel complex, gebouwd door particuliere en politieke belangen op de as van de internationale volksgezondheid. Veertig jaar geleden zou Mpox in zijn context zijn gezien, in verhouding tot de ziekten die de algemene levensverwachting verkorten en de armoede en burgerlijke wanorde die het mogelijk maken dat deze ziekten voortduren. De media zouden de ziekte nauwelijks hebben genoemd, omdat ze veel van hun berichtgeving baseerden op de impact en probeerden een onafhankelijke analyse te bieden.

Nu is de volksgezondheidsindustrie afhankelijk van noodsituaties. Ze hebben de afgelopen 20 jaar besteed aan het opbouwen van agentschappen zoals CEPI, dat werd ingehuldigd tijdens de bijeenkomst van het World Economic Forum in 2017 en uitsluitend is gericht op het ontwikkelen van vaccins voor pandemieën en op het uitbreiden van de capaciteit om steeds meer virussen en varianten op te sporen en te onderscheiden. Dit wordt ondersteund door de onlangs aangenomen amendementen op de Internationale Gezondheidsregeling (IHR).

Hoewel het verbeteren van voeding, sanitaire voorzieningen en levensomstandigheden de weg vrijmaakte voor een langere levensduur in westerse landen, passen dergelijke maatregelen slecht bij een koloniale benadering van wereldzaken waarin de rijkdom en dominantie van sommige landen worden gezien als afhankelijk van de voortdurende armoede van andere landen. Dit vereist een paradigma waarin de besluitvorming in handen is van verre bureaucratische en zakelijke meesters. Volksgezondheid heeft een ongelukkige geschiedenis van het ondersteunen hiervan, met beperking van lokale besluitvorming en het pushen van producten als belangrijkste interventies.

Dus hebben we nu duizenden functionarissen in de volksgezondheid, van de WHO tot onderzoeksinstituten en niet-gouvernementele organisaties, commerciële bedrijven en particuliere stichtingen, die zich voornamelijk bezighouden met het vinden van doelen voor farmaceutische bedrijven, het stelen van overheidsgelden en vervolgens het ontwikkelen en verkopen van de remedie. De hele nieuwe pandemie-agenda, met succes gedemonstreerd door de Covid-19 reactie, is gebaseerd op deze aanpak. Het rechtvaardigen van de betrokken salarissen vereist het opsporen van uitbraken, het overdrijven van hun mogelijke impact en het instellen van een op goederen gebaseerde en meestal op vaccins gebaseerde reactie.

De sponsors van dit hele proces – landen met een grote farmaceutische industrie, investeerders in farmaceutische producten en farmaceutische bedrijven zelf – hebben via de media en politieke sponsoring de macht verworven om ervoor te zorgen dat de aanpak werkt. Bewijs van de bedoelingen van het model en de schade die het aanricht kan effectief aan het zicht van het publiek worden onttrokken door een onderdanige media- en uitgeversindustrie. Maar in de DRC moeten mensen die lang hebben geleden onder de uitbuiting van oorlog en de delfstoffenwinnaars, die een bijzonder wreed koloniaal regime hebben vervangen, nu ook afrekenen met de rijkdommenwinnaars van de farmaceutische industrie.

Omgaan met de oorzaak

Hoewel de Mpox geconcentreerd zijn in Afrika, zijn de gevolgen van een corrupte volksgezondheid wereldwijd. Vogelgriep zal in de nabije toekomst waarschijnlijk dezelfde weg volgen als Mpox. Het leger onderzoekers dat wordt betaald om meer uitbraken te vinden, zal dat ook doen. Hoewel het risico van pandemieën niet wezenlijk anders is dan decennia geleden, is er een industrie die er alles aan doet om je anders te laten denken.
Zoals het Covid-19 draaiboek liet zien, gaat het hier om geld en macht op een schaal die alleen geëvenaard kan worden door soortgelijke fascistische regimes uit het verleden. De huidige pogingen in Westerse landen om het concept van vrije meningsuiting te denigreren, afwijkende meningen te criminaliseren en gezondheidspaspoorten in te voeren om beweging te controleren zijn niet nieuw en staan op geen enkele manier los van de onvermijdelijkheid van de WHO om de Mpox PHEIC uit te roepen. We leven niet meer in de wereld die we twintig jaar geleden kenden.

Armoede en de externe krachten die profiteren van oorlog, en de ziekten die deze mogelijk maken, zullen de bevolking van de DRC blijven teisteren. Als er een massale vaccinatiecampagne wordt opgezet, wat zeer waarschijnlijk is, zullen financiële en menselijke middelen aan veel grotere bedreigingen worden onttrokken. Daarom moet de besluitvorming nu ver van de getroffen gemeenschappen worden gecentraliseerd. Lokale prioriteiten zullen nooit overeenkomen met de prioriteiten waar de uitbreiding van de pandemische industrie van afhankelijk is.

In het Westen moeten we niet langer de WHO de schuld geven, maar de realiteit die zich om ons heen ontvouwt aanpakken. Censuur wordt bevorderd door journalisten, rechtbanken staan in dienst van politieke agenda’s en het concept van de natie zelf, waar democratie van afhangt, wordt gedemoniseerd. Een fascistische agenda wordt openlijk gepromoot door bedrijfsclubs zoals het World Economic Forum en weerklinkt door de internationale instellingen die na de Tweede Wereldoorlog speciaal zijn opgericht om zich hiertegen te verzetten. Als we dit niet zien, en als we niet weigeren mee te doen, dan kunnen we alleen onszelf de schuld geven. We stemmen voor deze regeringen en accepteren duidelijk bedrog, en we kunnen ervoor kiezen om dat niet te doen.

Voor de mensen in de DRC zullen kinderen tragisch blijven sterven aan Mpox, malaria en alle andere ziekten die ervoor zorgen dat verre bedrijven die farmaceutische producten en batterijen maken hun investeringen terugverdienen. Ze kunnen de smeekbeden van de dienaren van de blanken van Davos die hen willen injecteren negeren, maar ze kunnen hun armoede of de desinteresse in hun mening niet negeren. Net als bij Covid-19 zullen ze nu armer worden omdat Google, de Guardian en de WHO lang geleden zijn gekocht en nu anderen dienen.

De enige echte hoop is dat we leugens en loze verklaringen negeren en weigeren te buigen voor ongegronde angst. In de volksgezondheid en in de maatschappij beschermt censuur onwaarheden en weerspiegelen dictaten machtswellust. Zodra we weigeren een van beide te accepteren, kunnen we beginnen met het aanpakken van de problemen bij de WHO en de ongelijkheid die zij bevordert. Tot die tijd zullen we leven in dit steeds wreder wordende circus.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Apenpokken – Waarheid tegenover angstporno (Nuttige info van Dr. Malone)

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: