Er is een gemeenplaats die ik vaak aanhaal bij het bespreken van de verschillende analytische benaderingen voor het beoordelen van de grote verscheidenheid aan geopolitieke problemen waar de wereld vandaag de dag mee te maken heeft – je kunt een probleem niet oplossen tenzij je het eerst goed definieert. De kern van het argument is heel eenvoudig – elke oplossing die niets te maken heeft met het probleem in kwestie is, letterlijk, helemaal geen oplossing, schrijft Scott Ritter.
Israël heeft de aanval van Hamas op de verschillende Israëlische militaire bases en gemilitariseerde nederzettingen, of Kibboetsen, die in hun totaliteit een belangrijk deel uitmaakten van het barrièresysteem in Gaza, gekarakteriseerd als een massale terroristische daad, en vergelijkt het met de terroristische aanslagen van 11 september 2001 tegen de Verenigde Staten. Israël ondersteunt deze typering door het aantal doden te noemen (ongeveer 1.200, een neerwaartse bijstelling door Israël nadat het zich realiseerde dat 200 van de doden Palestijnse strijders waren) en door een grote verscheidenheid aan wreedheden te beschrijven waarvan het beweert dat Hamas ze heeft begaan, waaronder massale verkrachtingen, het onthoofden van kinderen en het vermoorden van ongewapende Israëlische burgers.
Het probleem met de Israëlische beweringen is dat ze aantoonbaar onjuist of misleidend zijn. Bijna een derde van de Israëlische slachtoffers bestond uit militairen, veiligheidsagenten en politieagenten. Bovendien blijkt dat niet Hamas of andere Palestijnse facties, maar het Israëlische leger zelf de grootste moordenaar van Israëliërs was op 7 oktober. Op een onlangs vrijgegeven video is te zien hoe Israëlische Apache helikopters lukraak schieten op Israëlische burgers die proberen te vluchten van de Supernova Sukkot bijeenkomst in de open woestijn bij Kibboets Re’im, waarbij de piloten geen onderscheid kunnen maken tussen de burgers en de Hamas-strijders. Veel van de voertuigen die de Israëlische regering heeft laten zien als een voorbeeld van Hamas perfidie werden vernietigd door de Israëlische Apache helikopters.
De Israëlische regering heeft ook veel publiciteit gegeven aan wat zij het “bloedbad van Re’im” noemt en noemt een dodental van 112 burgers die volgens haar door Hamas zijn vermoord. Ooggetuigenverslagen van zowel overlevende Israëlische burgers als militairen die betrokken waren bij de gevechten tonen echter aan dat de overgrote meerderheid van de doden omkwam door vuur van Israëlische soldaten en tanks gericht op gebouwen waar de burgers zich schuilhielden of gegijzeld werden door Hamas-strijders. Het duurde twee dagen voordat het Israëlische leger Re’im heroverde. Dat gebeurde pas nadat tanks op de burgerwoningen hadden geschoten, ze op de bewoners hadden laten instorten en ze vaak in brand hadden gestoken, waardoor de lichamen van de inzittenden door het vuur werden verteerd. De Israëlische regering heeft openbaar gemaakt hoe ze gebruik heeft moeten maken van de diensten van forensische archeologen om de menselijke resten in de Kibboets te identificeren, waarmee ze suggereerde dat Hamas het huis van de bewoners in brand had gestoken. Maar feit is dat het Israëlische tanks waren die de vernielingen en moorden hebben aangericht.
Dit tafereel herhaalde zich in andere Kibbutzes langs het barrièresysteem in Gaza.
De Israëlische regering behandelt de Kibboets als puur civiel, en toch heeft ze gepubliceerd hoe gewapende veiligheidsteams van verschillende Kibboets – afkomstig van de zogenaamde “civiele” bewoners – in staat waren om op tijd te mobiliseren om met succes de Hamas-aanvallers af te slaan. De realiteit is dat elke Kibboets door Hamas moest worden behandeld als een gewapend kampement, en als zodanig moest worden aangevallen alsof het een militair doel was, om het simpele feit dat ze dat waren – allemaal.
Bovendien, totdat Israël verschillende bataljons IDF-troepen naar de Westelijke Jordaanoever verplaatste, werd elke Kibboets versterkt door een groep van ongeveer 20 IDF-soldaten die in de Kibboets waren ingekwartierd. Aangezien Hamas deze aanval al meer dan een jaar had gepland, moest Hamas ervan uitgaan dat deze 20 IDF-soldaten zich nog steeds in elke Kibboets bevonden en dienovereenkomstig handelen.
De Israëlische regering heeft haar beweringen dat Hamas 40 kinderen zou hebben onthoofd moeten intrekken en heeft geen geloofwaardig bewijs geleverd dat Hamas betrokken was bij de verkrachting of aanranding van één Israëlische vrouw. Ooggetuigen beschrijven de Hamas-strijders als gedisciplineerd, vastberaden en dodelijk in de aanval, en toch hoffelijk en zachtaardig in de omgang met burgergevangenen.
De vraag dringt zich op waarom de Israëlische regering alles in het werk zou stellen om een verhaal te fabriceren dat ontworpen is om de valse en misleidende karakterisering van de aanval van Hamas op de barrière van Gaza op 7 oktober als een terroristische daad te ondersteunen.
Het antwoord is even verontrustend als duidelijk – omdat wat er op 7 oktober gebeurde geen terroristische aanval was, maar een militaire inval. Het verschil tussen de twee termen is dag en nacht – door de gebeurtenissen van 7 oktober als terroristische daden te bestempelen, schuift Israël de schuld voor de enorme verliezen van zijn militaire, veiligheids- en inlichtingendiensten af op Hamas. Als Israël echter zou erkennen dat wat Hamas deed in feite een inval was – een militaire operatie – dan zou de competentie van de Israëlische militaire, veiligheids- en inlichtingendiensten in twijfel worden getrokken, net als het politieke leiderschap dat verantwoordelijk is voor het toezicht op en de leiding van hun operaties.
En als je de Israëlische premier Benjamin Netanyahu bent, is dit wel het laatste wat je wilt.
Benjamin Netanyahu vecht voor zijn politieke leven. Hij werd al geconfronteerd met een crisis van zijn eigen makelij, nadat hij had aangedrongen op wetgeving die de Israëlische grondwet herschreef op een manier die de Israëlische rechterlijke macht onder controle van de Knesset plaatste, waardoor effectief een einde kwam aan haar status als een aparte maar gelijke tak van de regering (tot zover Israël als de “grootste democratie in het Midden-Oosten”). Deze daad bracht Israël op de rand van een burgeroorlog, met honderdduizenden demonstranten die de straat op gingen om Netanyahu aan te klagen. Wat Netanyahu’s acties nog verachtelijker maakt, is dat het weinig meer was dan een openlijk machtsspel, bedoeld om te voorkomen dat het Israëlische rechtssysteem hem zou berechten op grond van verschillende geloofwaardige beschuldigingen van corruptie die, als Netanyahu schuldig zou worden bevonden (een duidelijke waarschijnlijkheid), hem voor vele jaren in de gevangenis zouden hebben doen belanden.
Netanyahu had zichzelf geprezen als Israëls topverdediger, een specialist op het gebied van de bedreigingen waarmee Israël in het buitenland wordt geconfronteerd en hoe daar het best op kan worden gereageerd. Hij heeft openlijk gepleit voor een militaire confrontatie met Iran vanwege zijn nucleaire programma. Netanyahu is ook een voorstander van politiek zionisme in zijn meest extreme toepassing en heeft de uitbreiding van Israëlische nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever bevorderd, waarbij tactieken worden gebruikt om Palestijnen met geweld uit hun huizen en dorpen te verdrijven, als onderdeel van een algemeen plan om een “groter Israël” te creëren dat het bijbelse tijdperk weerspiegelt.
Een deel van Netanyahu’s strategie om deze droom van een “groter Israël” te verwezenlijken is om het Palestijnse volk en hun regering te verzwakken tot het punt van irrelevantie, waardoor ze hun droom van een onafhankelijke Palestijnse staat niet kunnen verwezenlijken. Om deze strategie mogelijk te maken, heeft Netanyahu in de loop van de afgelopen twee decennia de groei van Hamas als politieke organisatie bevorderd. Het doel van deze steun is simpel: door Hamas te promoten, verzwakt Netanyahu de Palestijnse Autoriteit, het bestuursorgaan van het Palestijnse volk onder leiding van zijn president, Mahmoud Abbas.
Netanyahu’s plan werkte – in september 2020 ondertekende Netanyahu de Abaraham Akkoorden, een reeks bilaterale akkoorden bemiddeld door de regering van toenmalig president Donald Trump die streefden naar de normalisering van de betrekkingen tussen Israël en verschillende Arabische Golfstaten, allemaal ten koste van een onafhankelijke Palestijnse natie. Voorafgaand aan de Hamas-aanval op 7 oktober stond Israël op het punt om de betrekkingen met Saoedi-Arabië te normaliseren, een daad die de laatste nagel aan de doodskist van een Palestijnse staat zou blijken te zijn.
Een van de belangrijkste redenen voor Israëls vooruitgang in dit opzicht was zijn succes in het creëren van een politieke kloof tussen Hamas en de Palestijnse Autoriteit.
Op 7 oktober werd dit succes echter tenietgedaan door de overwinning van Hamas op de IDF. De precieze manier waarop deze overwinning tot stand kwam is het onderwerp voor een andere keer. Maar de basiselementen van deze overwinning staan vast.
Hamas neutraliseerde effectief Israëls geroemde inlichtingendiensten en verblindde hen voor de mogelijkheid van een aanval van deze omvang.
Toen de aanval plaatsvond, was Hamas in staat om precies die bewakings- en communicatieknooppunten aan te vallen waarop de IDF vertrouwde om een reactie te mobiliseren in geval van een aanval.
Hamas versloeg de Israëlische soldaten die langs de barrièremuur waren gestationeerd in een rechtstreeks gevecht. Twee bataljons van de Golani-brigade werden verslagen, net als elementen van andere beroemde IDF-eenheden.
Hamas trof het hoofdkwartier van de Gaza Divisie, het lokale inlichtingencentrum en andere belangrijke commando- en controlefaciliteiten met brute precisie aan, waardoor wat een reactietijd van vijf minuten had moeten zijn, veranderde in vele uren – meer dan genoeg tijd voor Hamas om een van haar hoofddoelen uit te voeren – het nemen van gijzelaars. Dit deden ze met extreme vaardigheid en ze keerden terug naar Gaza met meer dan 230 Israëlische soldaten en burgers.
Het Korps Mariniers definieert een inval als “een operatie, meestal kleinschalig, waarbij snel vijandig gebied wordt binnengedrongen om informatie veilig te stellen, de vijand te verwarren of zijn installaties te vernietigen. Het eindigt met een geplande terugtrekking na voltooiing van de toegewezen missie.
Dit is precies wat Hamas deed op 7 oktober.
Wat waren de doelen van deze aanval? Volgens Hamas was het doel van de aanval van 7 oktober drieledig.
Ten eerste om het recht van het Palestijnse volk op een thuisland, dat niet werd gedefinieerd door de Abaraham Akkoorden, opnieuw te bevestigen.
Ten tweede om de meer dan 10.000 Palestijnen vrij te krijgen die door Israël gevangen worden gehouden, waarvan de meesten niet zijn beschuldigd van een misdrijf en geen van hen een eerlijk proces heeft gekregen.
Ten derde, het teruggeven van de heiligheid van de Al Aqsa moskee in Jeruzalem, de op twee na heiligste plaats van de islam, die de afgelopen jaren herhaaldelijk is geschonden door Israëlische veiligheidstroepen.
Om deze doelen te bereiken, moest de inval van 7 oktober de noodzakelijke voorwaarden voor een overwinning creëren. Dit werd bereikt door Israël voldoende te vernederen om een voorspelbare uitkomst uit te lokken – de uitvoering van de Dahiya Doctrine van collectieve straf tegen de burgerbevolking van Gaza, gecombineerd met een grondaanval op Gaza die de IDF in een hinderlaag van Hamas zou lokken.
Het nemen van gijzelaars was bedoeld om Hamas onderhandelingsruimte te geven voor de vrijlating van de 10.000 gevangenen die Israël vasthield.
Het Israëlische bombardement en de invasie van Gaza hebben geleid tot internationale afkeer van Israël, omdat de wereld terugdeinst voor de humanitaire ramp die zich voor hun ogen voltrekt. De straten van grote steden over de hele wereld zijn gevuld met boze demonstranten die opkomen voor het Palestijnse volk – en voor een Palestijnse staat. De Verenigde Staten verklaren nu dat een tweestatenoplossing – iets wat het akkoord van Abrahams juist moest voorkomen – nu de enige weg naar vrede in het Midden-Oosten is.
De Verenigde Staten zouden dit op 6 oktober nooit hebben gezegd.
Dat de Verenigde Staten dit standpunt hebben ingenomen, komt door de inval van Hamas op 7 oktober.
Israël onderhandelt met de Verenigde Staten en anderen over een mogelijke gevangenenruil tussen de gijzelaars van Hamas en bepaalde categorieën politieke gevangenen – vrouwen en kinderen – die door Israël worden vastgehouden (ja, je leest het goed: kinderen. En nu weet je de wijsheid van Hamas’ beslissing om Israëlische kinderen te gijzelen).
Zo’n mogelijkheid zou zich nooit hebben voorgedaan zonder de inval van Hamas op 7 oktober.
En in Saoedi-Arabië is de grootste bijeenkomst van islamitische naties in de moderne geschiedenis bijeengekomen om de crisis in Gaza te bespreken. Een van de belangrijkste agendapunten is de kwestie van de Al Aqsa Moskee en het beëindigen van de Israëlische ontheiliging.
Deze discussie zou nooit hebben plaatsgevonden zonder de inval van Hamas op 7 oktober.
Het spreekt voor zich dat de inval van Hamas op 7 oktober een vuurstorm van brute beschuldigingen ontketende in de vorm van bommen, granaten en raketten op de burgerbevolking van Gaza. Dit zijn mensen die al bijna acht decennia een eigen thuisland wordt ontzegd door de Israëli’s, die de Palestijnen met geweld hebben verdreven van het land dat nu Israël heet in een van de grootste daden van etnische zuivering in de moderne geschiedenis – de Nakba, of catastrofe, van 1948.
Dit zijn mensen die onnoemelijk veel ontberingen hebben moeten doorstaan door hun Israëlische bezetters, terwijl ze wachten op het moment dat hun droom van een Palestijns thuisland werkelijkheid wordt. Ze weten dat een Palestijns thuisland niet gerealiseerd kan worden zolang Israël geregeerd wordt door diegenen die het idee van een Groter (Eretz) Israël omarmen, en dat de enige manier om zulke mensen te verwijderen is door hen politiek te verslaan, en de enige manier om hun politieke nederlaag teweeg te brengen is door hen militair te verslaan.
Hamas bereikt dit.
Maar er moet een prijs betaald worden – een zware prijs. De Fransen verloren 20.000 gedode burgers om de bevrijding van Normandië te bereiken in de zomer van 1944.
Tot nu toe hebben de Palestijnse burgers van Gaza 12.000 burgers verloren in de poging onder leiding van Hamas om hun Israëlische bezetters militair te verslaan.
Die prijs zal de komende dagen en weken nog hoger worden.
Maar het is een prijs die betaald moet worden als er een kans wil zijn op een Palestijns thuisland.
Het offer van het Palestijnse volk heeft een Arabische en islamitische wereld ertoe gedwongen, op enkele uitzonderingen na, met stomheid geslagen over de verwoestingen die Israël heeft aangericht tegen het Palestijnse volk, te reageren. Die niets deden toen de zaak van Palestijnse soevereiniteit werd bespreekbaar gemaakt door de Abraham Akkoorden.
Alleen vanwege het lijden van het Palestijnse volk schenkt vandaag de dag iemand aandacht aan de zaak van een Palestijnse staat.
Of het welzijn van de Palestijnse gevangenen die door Israël worden vastgehouden.
Of de heiligheid van de Al Aqsa moskee.
Dit waren allemaal verklaarde doelstellingen van Hamas bij het lanceren van hun aanval van 7 oktober.
En alle doelen worden op dit moment bereikt.
Alleen dankzij de acties van Hamas en de offers van het Palestijnse volk.
Dat maakt de aanval van Hamas op Israël van 7 oktober tot de meest succesvolle militaire inval van deze eeuw.
Scott Ritter bespreekt dit artikel in Ep. 114 van Ask the Inspector.
Met dank aan David Martin voor het volgende: De Palestijnse genocide werkt
In de afgelopen 34 dagen zijn meer Palestijnen gedood dan in de afgelopen 22 jaar
https://israelpalestinenews.org/meer-palestijnen-gedood-in-past-34-days-than-in-the-past-22-years-combined /
Scott Ritter slaat nogal eens, helemaal door.