Poetins ontmoeting met Trump: de triomf van illusie over realiteit

Een paar dagen geleden zei Trump nog dat het geen zin had om Poetin te ontmoeten, maar plotseling gaf hij zijn assistenten opdracht om binnen een week een ontmoeting met Poetin te regelen. De verklaring die we hiervoor hebben gekregen, is dat Poetin had gezegd dat Trumps onderhandelaar Witcoff een acceptabel voorstel had gedaan. Poetins onderhandelaar Kirill Dmitriev verklaarde dat het een “historische ontmoeting zou worden waarin dialoog centraal zou staan”. Een dromer verkondigde dat Poetin en Trump “de wereldorde zouden kunnen hervormen”.

Deze voorbarige verklaringen van overeenstemming en succes hebben geleid tot nog meer romantische theorieën. Een Russische commentator verklaarde dat Alaska was gekozen voor de historische ontmoeting omdat deze staat “zo duidelijk de geest van nabuurschap en wederzijds voordelige samenwerking belichaamt die tijdens de Koude Oorlog verloren is gegaan”. De Russische Atlantici-integrationisten, wier hart en belangen in het Westen liggen, hopen dat hun verklaringen van gelukzaligheid, zelfs als die de overgave van Rusland inhouden, zullen zegevieren over het Russische nationalisme, schrijft Paul Craig Roberts.

Zo is Poetins onderhandelaar Kirill Dmitriev, nominaal een Rus, maar in feite afgestudeerd aan Stanford University en Harvard Business School – toegangspoorten tot het Amerikaanse establishment – en begon hij zijn carrière bij Goldman Sachs, een lid van het establishment. Hij is een Young Global Leader van het World Economic Forum. Zijn lange lijst van onderscheidingen en bestuursfuncties bij Russische bedrijven wordt verstrekt door het WEF. Momenteel is hij hoofd van het Russian Direct Investment Fund en Poetins speciale gezant voor internationale economische en investeringssamenwerking. Had Poetin een meer conflictueuze persoon kunnen kiezen om met Washington te onderhandelen?

Wat is, tussen al deze en andere zeer hoopvolle verklaringen, de realiteit van de situatie? Komt deze overeen met de uitgesproken verwachtingen?

Nee. Voor zover ik kan zien, gaat Trump een “historische ontmoeting” tegemoet met zijn Russische ambtgenoot en heeft hij nog steeds geen idee wat Poetins standpunt is. Trump sprak onlangs over een vredesakkoord op basis van een “ruil van grondgebied”, wat volgens de Europese aanhangers van Zelensky een “wederzijdse” ruil van grondgebied moet zijn. Het standpunt van Zelensky is dat alle grondgebied moet worden teruggegeven aan Oekraïne. Het standpunt van Poetin is dat alle grondgebied dat nu deel uitmaakt van de Russische Federatie door Oekraïne en het Westen als Russisch moet worden aanvaard. Anders moet Rusland zijn militaire overwinningen in een door Washington uitgelokte oorlog verloochenen.

Maar het grootste probleem met de aanpak van Trump is dat hij de ontmoeting ziet in een zeer beperkte context van het beëindigen van het militaire conflict door middel van een grondruil, terwijl Poetin een wederzijdse veiligheidsovereenkomst met Washington en de NAVO wil, waardoor de NAVO zich terugtrekt uit de Russische grenzen. De oorlog die Poetin wil beëindigen is de vijandigheid van het Westen jegens Moskou. De oorlog in Oekraïne kan Rusland zelf wel aan.

Het doel van Poetin is zeer wenselijk, omdat de toenemende provocaties van Moskou uiteindelijk zullen leiden tot een nucleaire oorlog. Maar hoe realistisch is het doel van Poetin?

Ik zou zeggen dat het niet realistisch is.

Ten eerste staat de Wolfowitz-doctrine in de weg. De Wolfowitz-doctrine stelt dat het belangrijkste doel van het buitenlands beleid van de VS is om de opkomst van elke macht die een rem kan zetten op het Amerikaanse unilateralisme te voorkomen. De neoconservatieven die deze doctrine hebben bedacht, zijn nog steeds zeer invloedrijk in Amerikaanse beleidsbepalende kringen. Geen enkele Amerikaanse president of minister van Buitenlandse Zaken heeft deze doctrine verworpen. Trump zelf heeft onlangs dit beleid verkondigd toen hij zei: “Ik regeer Amerika en de wereld.” Dat is een hegemonistische uitspraak.

Het huidige militaire conflict in Oekraïne is inderdaad volledig het resultaat van het hegemonistische buitenlandse beleid van Washington. Washington heeft de “Maidan-revolutie” georkestreerd om een Russischgezinde democratische regering omver te werpen en een Russischvijandige marionet aan te stellen. De marionettenregering viel vervolgens de bevolking in de Russische gebieden van Oekraïne aan, totdat zij Rusland tot ingrijpen dwongen nadat het Westen Poetin met het akkoord van Minsk had misleid en het verzoek van het Kremlin om een wederzijds veiligheidsakkoord in december 2021-februari 2022 had afgewezen. Op dat moment zag Poetin zich genoodzaakt in te grijpen om te voorkomen dat de Russen in de onafhankelijke Donbas-republieken zouden worden afgeslacht door een groot Oekraïens leger dat door Washington was getraind en uitgerust. Als Poetin in 2014 het verzoek van de Donbas-republieken om net als de Krim te worden herenigd met Rusland had ingewilligd, had de oorlog voorkomen kunnen worden. Maar Poetin, slecht geadviseerd, verwarde de verdediging van het Russische volk met een provocatie van het Westen. In 2014 waren de Atlantici-integrationisten, wier belangen in het Westen liggen en niet in Rusland, nog steeds van plan om het Kremlin op zijn buik terug te laten kruipen naar de westerse acceptatie door een goede onderdaan van de hegemonie van Washington te zijn.

Het hele doel van het door Washington georkestreerde conflict in Oekraïne was om Rusland te destabiliseren. Heeft Washington dit beleidsdoel opgegeven?

Ten tweede is er het belang van het Amerikaanse militaire/veiligheidscomplex. De macht en winst van het militair-veiligheidscomplex zijn afhankelijk van het hebben van vijanden. De ineenstorting van de Sovjet-Unie leidde tot het creëren van de “moslimdreiging”, die werd gebruikt om de winsten en macht van het militair-veiligheidscomplex in stand te houden met de 21e-eeuwse oorlogen van Washington, die tot nu toe vijf moslimlanden hebben verwoest, terwijl Israël met geld, wapens en diplomatieke dekking werd gesteund bij de genocide op Palestina, en Washington nu samenwerkt met Israël om Iran te vernietigen. Enkele dagen geleden pochte president Trump dat hij een deal had gesloten met de EU om voor honderden miljarden dollars aan Amerikaanse wapens te kopen om naar Oekraïne te sturen. Wat gebeurt er met deze deal als er vrede komt in Oekraïne? Hoe ziet het militair-veiligheidscomplex het verlies van zijn Russische vijand? Heeft Trump hen een oorlog met Iran en/of een oorlog met China beloofd als vervanging?

Ten derde, als Trump voorstander is van vrede met Rusland, waarom heeft hij dan net de Amerikaanse middellangeafstandsraketten die president Reagan had verwijderd, weer in Europa geïnstalleerd en bovendien twee onderzeeërs met kernraketten dichter bij Rusland gestationeerd?

Belangrijker nog, waarom heeft Washington plotseling een enorme slag toegebracht aan Rusland, China en Iran in de Zuid-Kaukasus door voor 99 jaar de Zangezur-corridor te verwerven die langs de noordgrens van Iran met Armenië en Azerbeidzjan loopt? Deze zet van het Trump-regime is een slag in het hart van China’s Nieuwe Zijderoute, de BRICS en de invloed van Rusland in voormalige Sovjetprovincies, en voltooit de omsingeling van Iran door Washington. Washington opent meer punten van militaire confrontatie met Rusland en zijn bondgenoten, terwijl Rusland zich terugtrekt en daarmee uitnodigt tot meer provocaties

Deze gewaagde slag van Washington tegen Rusland, Iran en China zou de Russische illusie dat een wederzijds veiligheidsakkoord met Washington haalbaar is, moeten doorbreken. Washington heeft een beslissende stap gezet tegen drie grootmachten, wat aangeeft dat Washington zijn hegemonie serieus neemt.

Russische commentatoren bagatelliseren het verlies van de corridor, omdat ze hun hoop dat Rusland deel zal gaan uitmaken van het Westen niet willen laten botsen met de realiteit.

Voordat Poetin naar Alaska vertrekt, zou hij Dmitrive moeten vragen hoe de overname van de Zangezur-corridor door Washington past in het “aanvaardbare Amerikaanse voorstel” over Oekraïne.

En iemand, als er iemand is, zou Poetin, Xi en de Iraniërs moeten vragen waarom ze weer eens hebben zitten slapen.

Zal Poetin ook in Alaska in slaap zijn gevallen, in slaap gesust door illusoire dromen van mensen als Dmitrive?

In zijn twee meesterlijke geschiedwerken, The First World War en The Origins of the Second World War, legt A.J.P. Taylor uit hoe illusie de overhand krijgt op de realiteit wanneer regeringen worden geconfronteerd met conflicten. We zien het nu opnieuw gebeuren in onze tijd.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Terwijl Trump over vrede praat, bereidt de VS zich voor op meer oorlog?

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: