Uiteindelijk deed de circusdirecteur, zoals te verwachten was, een TACO (“Trump Always Chickens Out”).
Hij was doodsbang door drie cruciale ontwikkelingen die op de realiteit waren gebaseerd, schrijft Pepe Escobar.
- De Iraanse boodschap over de voorbereidingen om de Straat van Hormuz te sluiten. De CIA had Trump gewaarschuwd dat China fel gekant was tegen een blokkade van de Straat. Dat is volgens een oude rot in de Deep State een van de redenen waarom Trump toch besloot door te gaan met zijn “spectaculaire” (sic) theatrale operatie in Fordow. Maar toen het spookbeeld van een geblokkeerde Straat van Hormuz die de wereldeconomie zou vernietigen, werkelijkheid werd, ging hij TACO.
- De Iraanse waarschuwing die werd overgebracht door de bombardementen op de Al-Udeid-basis in Qatar, het militaire juweel in de imperiale kroon in West-Azië. Zelfs Atlantische bronnen in Doha bevestigen dat de schade aan de – geëvacueerde – basis “monumentaal” was, met ten minste drie raketten die hun doelwitten hebben geraakt. Teheran zei onmiskenbaar dat we jullie overal, altijd en met alles wat we willen kunnen raken. En jullie GCC-lakeien zullen jullie daarvoor de schuld geven.
- De belangrijkste reden is waarschijnlijk dat de genocidale krachten in Tel Aviv snel door hun interceptiemiddelen heen raken; in feite is hun hele – poreuze – luchtverdedigingsnetwerk in moeilijkheden. Bij de laatste grote Iraanse raketaanval op bezet Palestina op maandagochtend daalde het onderscheppingspercentage tot onder de 50%, en begon Iran zich te richten op het elektriciteitsnet van Israël. De nieuwe richtlijn van Iran – strategische aanval, geen geduld – was bedoeld om de Israëlische economie volledig lam te leggen. Bovendien hadden de genocidale leiders Teheran al gesmeekt om “de oorlog te beëindigen.” Teheran antwoordde dat de tijd nog niet rijp was. Dus smeekten de genocidale leiders papa Trump om hen te redden.
De reeks gebeurtenissen die tot het staakt-het-vuren hebben geleid, blijft onduidelijk. Een belangrijke versnellende factor was de persoonlijke ontmoeting van Poetin met de Iraanse minister van Buitenlandse Zaken Araghchi in het Kremlin op maandag.
Namens ayatollah Khamenei heeft Araghchi wellicht gevraagd om een solide levering van wapens en vooral van verdedigingssystemen, maar dat zal tijd kosten, vooral gezien het feit dat het strategische partnerschap dat onlangs door zowel de Doema als de Majlis in Teheran is goedgekeurd, officieel geen militair bondgenootschap is.
Volgens bronnen in Moskou die op de hoogte waren van de ontmoeting, heeft Poetin Rusland echter wel in het middelpunt van een mogelijke oplossing geplaatst, waardoor Washington aan de kant is gezet. Team Trump 2.0 was woedend. Trump pochte dat zowel Iran als Israël hem bijna gelijktijdig hadden gebeld om een staakt-het-vuren te regelen. Onzin: alleen Tel Aviv heeft dat gedaan. Toen Poetin nogmaals duidelijk maakte dat Rusland Iran zou steunen, bood hij Trump indirect een uitweg.
Trouw aan zijn karakter sprong de circusdirecteur erop in en bracht hij zijn eigen staakt-het-vuren op de markt, in realityshow-stijl. En dat slechts twee dagen nadat hij zich had verheugd over het feit dat het Iraanse nucleaire programma “vernietigd” was (hij blijft daarop hameren, zelfs nu de Amerikaanse inlichtingendienst toegeeft dat het programma misschien slechts enkele maanden vertraging heeft opgelopen).
Een ultiem taboe is doorbroken
Iran heeft op de harde manier een paar belangrijke lessen geleerd en daarvoor een verschrikkelijke prijs betaald. Teheran was veel te transparant en redelijk in de omgang met een stel gangsters: van het toestaan van nucleaire controles door het IAEA, die een proces bleken te zijn om waardevolle inlichtingen te verzamelen voor Israëlische aanvallen, tot het geloven in diplomatie en het nakomen van afspraken die zonder pardon werden geschonden.
Er is geen diplomatie mogelijk als het gaat om de omgang met de imperiale Leviathan/Behemoth – vooral nu deze met afgrijzen ziet hoe zijn voetafdruk in het hele Mondiale Zuiden kleiner wordt.
Binnenlands gaat Iran echter een stap verder. Er zijn minstens drie facties die met elkaar in conflict zijn: Ayatollah Khamenei en zijn naaste omgeving plus de IRGC; de hervormingsgezinden, belichaamd door het zachtmoedige presidentschap van Pezeshkian; en wat kan worden opgevat als seculiere nationalisten, die een sterk Iran willen, maar geen theocratie.
De IRGC heeft nu alle macht in handen. De verdediging van het vaderland tegen de dodelijke zionistische as, inclusief het imperium, heeft een wijdverbreid gevoel van nationale eenheid en trots doen ontstaan. Alle sectoren van de Iraanse bevolking – 90 miljoen, laat iemand dat die zielige Marco Rubio eens vertellen – hebben zich achter de vlag geschaard.
Conceptueel gezien is het staakt-het-vuren – niemand weet hoe lang het zal duren – nadelig voor Iran, omdat het nu zijn toenemende afschrikkingsvermogen kwijt is. Israël zal zijn luchtverdediging koortsachtig aanvullen, terwijl Iran alleen maanden en zelfs jaren nodig zal hebben om zich te herstellen.
De imperiale modus operandi blijft dezelfde. De circusdirecteur zag dat een monsterlijke vernedering op handen was – zoiets als het Vietnam van Israël – en kondigde daarom een eenzijdig staakt-het-vuren af en sloeg op de vlucht.
Maar de configuratie voor de volgende gevechten is veranderd. Als Washington besluit opnieuw te escaleren of zijn toevlucht neemt tot het beproefde gebruik van terreurproxies, zal Iran als de facto leider van het verzet resoluut terugslaan. De mythe van de onoverwinnelijkheid van genocide is voorgoed verbrijzeld. Het hele Mondiale Zuiden heeft dit gezien en neemt het nu serieus in overweging.
Het blijft open voor serieuze discussie of Teheran uiteindelijk zal kiezen voor een Noord-Koreaans model om het – tot nu toe mislukte – opleggen van een Libisch en/of Syrisch model tegen te gaan. De verrijking van uranium zal doorgaan. Met een extra film noir-plotwending: niemand weet waar het uranium zich bevindt.
Het Imperium van Chaos zal, zoals te verwachten, nooit ophouden. Alleen wanneer het hele Mondiale Zuiden zich verenigt met een ijzeren wil en het dwingt te stoppen. De voorwaarden zijn – nog – niet aanwezig.
Zoals de zaken er nu voorstaan, zou het echte staakt-het-vuren tussen de VS en het Mondiale Zuiden zijn, institutioneel geleid door Rusland-China, de BRICS en verschillende andere multipolaire organisaties. De kans dat de heersende klassen in de VS een dergelijk langdurig staakt-het-vuren zullen respecteren, als het ooit tot stand komt, is kleiner dan nul.
Wat het staakt-het-vuren tussen Iran en Israël betreft, dat is niet het einde van de oorlog. Integendeel, het is het – twijfelachtige – einde van slechts de eerste hevige slag. De honden en hyena’s van de oorlog zullen vroeg of laat terugkomen. Er zal bloed vloeien – keer op keer. Maar er is in ieder geval een ultiem taboe doorbroken: dat de doodscultus in het Midden-Oosten inderdaad dodelijk gewond kan worden.
Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Altijd een van de betere schrijvers met een gezonde zuidelijke scepsis naar de VS.
Hier nog een goeie over Iran, gelukkig ook met veel humor. Zie vooral de links en video clips.
https://librarianofcelaeno.substack.com/p/iran-1
“De kans dat de heersende klassen in de VS een dergelijk langdurig staakt-het-vuren zullen respecteren, als het ooit tot stand komt, is kleiner dan nul.”
Wat is dat dan? Grootheidswaanzin? Ego?
Maar als het kleiner is dan nul, wie zit daar dan achter? De mensen? . . . . Het antwoord staat al in dit artikel: de heersende klassen.
Hoe lang nog laten wij hen (over “ons”) heersen?
Laat hen links liggen! (Kan dat?)
Gaat het uiteindelijk om (de kracht van) bewustwording? (Vandaar al die bangmakerij?)