Musk sloopt westerse leiders – ze hebben het aan zichzelf te danken

Elon Musk is weer bezig geweest. Gebruikmakend van zijn X-platform en pure oomph als de rijkste man ter wereld en het “eerste maatje” van de gekozen president Donald Trump, heeft de tech-tycoon ongevraagd politiek en vooral electoraal advies uitgedeeld, dwingende eisen gesteld en ook een aantal harde beledigingen geuit. Hij is zelfs zo druk bezig met X dat je zou denken dat hij weinig anders te doen heeft. Er is, zoals de door en door conservatieve Britse Telegraph opmerkt, iets “verbijsterends” aan de prioriteiten van Musk, “terwijl ieder ander zich zou concentreren op de taak die hem door Mr. Trump is toebedeeld om $ 2 biljoen van het Amerikaanse federale budget af te halen.” Hoe dan ook, deze keer heeft Musk het gemunt op Europa, in het bijzonder Duitsland en Groot-Brittannië. Of om precies te zijn, hun politieke leiders en, meer in het algemeen, traditionele, mainstream partijen.

In Duitsland, dat op weg is naar door de crisis veroorzaakte vervroegde verkiezingen op 23 februari, heeft Musk de Alternative für Deutschland (AfD) gesteund, een rechtse opstandige uitdager van de traditionele partijen. De dubieus democratische, fantasieloze en waarschijnlijk nutteloze tegenstrategie van het establishment is om de AfD in wezen uit de regering te houden, ongeacht het aantal stemmen. Het probleem is dat de AfD in de peilingen de op één na populairste partij is, momenteel rond de 18%. Door de AfD te steunen – en niet alleen op X maar ook in de grote conservatieve krant Die Welt – bedreigt Musk de ‘firewall’-aanpak van de grote partijen, schrijft Tarik Cyril Amar.

Aangezien de Amerikaanse uber-tycoon ook heeft deelgenomen aan een X livestream-chat met AfD-leider Alice Weidel, zou de steun van Musk de AfD zo sterk kunnen maken dat deze eenvoudigweg niet meer kan worden uitgesloten van het samenstellen van Berlijnse regeringscoalities? Denk bijvoorbeeld aan de gevallen van Geert Wilders in Nederland of Herbert Kickl in Oostenrijk. Sterker nog, regeringsdeelname van rechtse partijen die ongeveer lijken op de AfD is al een voldongen feit in verschillende Europese landen, waaronder natuurlijk Italië.

En zelfs als de Duitse firewall het op 23 februari weer houdt – een laatste keer? – dan zou een machtige AfD in de oppositie in een perfecte positie verkeren om te profiteren van alle voorspelbare mislukkingen en immobiliteit van weer een krakkemikkige, verlamde, ruzieachtige ‘grote coalitie’ van de een of andere soort in Berlijn. In dat geval zou de AfD in een zeer voordelige positie terechtkomen die grotendeels vergelijkbaar is met die van Marine Le Pen’s National Rally in Frankrijk op dit moment: vanaf de zijlijn toekijken hoe het oude establishment en zijn partijen doorgaan met hun zelfvernietiging.

Bovendien heeft Musk zich gewoon vermaakt, door letterlijke beledigingen bij de kwelling toe te voegen, door bijvoorbeeld het sombere boegbeeld van de Duitse president Frank-Walter Steinmeier een “tiran” te noemen en de spectaculair tekortschietende nauwelijks-nog-kanselier Olaf Scholz een “incompetente dwaas,” voordat hij zijn naam op een zeer onbeleefde manier heeft gemangeld.

In Groot-Brittannië heeft Musk opgeroepen tot het einde van de regering van premier Keir Starmer, hem beschuldigd van het toedekken en zelfs faciliteren van een beruchte zaak van massaal seksueel misbruik van kinderen tussen 2008 en 2013, geëist dat een minister naar de gevangenis gaat en dat de beruchte rechtse activist Tommy Robinson vrijgelaten wordt.

Robinson, een voormalige voetbalhooligan, veroordeelde fraudeur en oprichter van de nu grotendeels verdwenen extremistische English Defense League, is zo verfoeilijk als het maar kan, echte rioolklasse. Neem het aan van de Times of Israel, die de Britse opruier bestempelt als “de oprichter en voormalig voorzitter van een extreem-rechtse islamofobe groep” en “meer dan alleen een agent-provocateur… een van de belangrijkste krachten die extremistische vormen van aat en onverdraagzaamheid van de marge naar de mainstream heeft gebracht.”. En dat terwijl Robinson, die zich identificeert als een zionist, aannemelijk verdacht wordt van het verspreiden van desinformatie, haat en chaos ten voordele en met steun van Israël.

Eén theorie voor Musks obsessie met Robinson is dat het allemaal de schuld is van Jordan Peterson: de rechtse modefilosoof en cultuuroorlogsgoeroe – denk Derrida, maar dan voor bros – was de eerste die de Engelse opruier met onterechte aandacht vereerde. Hoe het ook zij, daarnaast heeft Musk, net als in Duitsland, publiekelijk zijn steun toegezegd aan een rechtse opstandige partij, Reform UK, onder leiding van voormalig Brexit-ster Nigel Farage, maar met een twist, waarover hieronder meer.

Musks bemoeienis met de Britse politiek is inmiddels zo schaamteloos dat het de eerste pagina van de Financial Times heeft gehaald. Opzettelijke lekken uit zijn omgeving bevestigen wat al een tijdje duidelijk is: hij denkt na over hoe hij proactief kan helpen om Starmer ten val te brengen. Geen probleem: gewoon een Britse premier, een beetje zoals een Canadese, eigenlijk.

En Musk’s voorkeurskandidaat om Starmer te vervangen, althans op dit moment? Andrew Tate, zo lijkt het, een zelfpromoterende bro-fluencer die – onder andere – beschuldigd is van crimineel seksueel wangedrag, waaronder verkrachting en mensenhandel. Hoe ironisch. Musk, zeggen sommigen, is op een soort kruistocht om wat hij beschouwt als ‘de westerse beschaving’ te redden. Misschien wel. Maar dat zegt veel over de ware aard van die beschaving.

Geen wonder dat een opiniestuk in de Washington Post zich afvraagt of Europa binnenkort gedomineerd zal worden door Amerikaanse bedrijven, op dezelfde wrede manier waarop “de United Fruit Co. ooit Honduras onderwierp.” Way to go, Europese ‘elites’, applaus voor jezelf: nadat de Koude Oorlog meer dan een derde van een eeuw geleden eindigde, was het jullie voor de hand liggende en zeer haalbare taak om heel Europa te emanciperen van de VS, maar jullie kozen ervoor – werden gecoöpteerd, gekocht, gechanteerd, wie zal het zeggen – om tegen alle rede in precies het tegenovergestelde te doen: om jullie landen te ‘leiden’ naar totale, hulpeloze, slaafse afhankelijkheid. De Gaulle zou hebben verwacht.

Aan de overkant van de koude, woelige Noordzee verkeert Duitsland in een diepe economische crisis (een nette uitdrukking). Minder dan een maand geleden beschreef Bloomberg de economie als “ontrafelend”, “een punt naderend waarop geen weg meer terug is” op een pad van achteruitgang dat onomkeerbaar zou kunnen worden. Voor één keer is er een kortere manier om het in het Duits te zeggen: Welkom in Walhalla. Starmer is ondertussen de Britse premier die iedereen graag haat, en daar zijn goede redenen voor. Nadat hij in juli de verkiezingen won, simpelweg omdat de voorgaande Tories zo meedogenloos rampzalig waren, kelderde de persoonlijke populariteit van Starmer al snel zo erg dat hij nog meer gehaat wordt, met als resultaat “de grootste daling in goedkeuring na het winnen van een verkiezing van welke premier dan ook in het moderne tijdperk.” Een manier om geschiedenis te schrijven, Sir Keir. De aanvallen van Musk hebben veel pijnlijke plekken geraakt en de reacties van zijn doelwitten varieerden van onbedoeld komische hoogmoedswaanzin tot doorzichtige achterbaksheid en manoeuvreren.

Scholz heeft gedaan alsof hij het hoofd koel hield, maar heeft toch ruimte gemaakt voor een uithaal naar Musk in zijn nieuwjaarstoespraak voor de natie. Zo! Dat zal hem leren dat het je niets kan schelen, Olaf! Andere leden van zijn partij hebben Musk beschuldigd van inmenging in de Duitse verkiezingen en het in gevaar brengen van de Amerikaans-Duitse relatie. Niet meer zo cool, lijkt het. In Groot-Brittannië pruilde een minister over Musks “schandelijke laster,” terwijl hij ook suggereerde dat de Amerikaanse oligarch zichzelf zou kunnen verbeteren en “met ons zou kunnen samenwerken”. Zo subtiel.

Andere Britse politici hebben er bij Starmer op aangedrongen om een speciale “Musk weerleggingseenheid” op te richten en juridische stappen te ondernemen. Veel succes daarmee, tegen een oligarch wiens fortuin bijna een half biljoen dollar bedraagt. Dat is geen onschuldige Julian Assange voor jullie, beste Britse gevestigde orde, die je naar believen kunt lastigvallen en kwellen met pseudo-juridische vijandigheid en namens Washington. Musk is een man die net zo gemeen en meedogenloos is als jullie, en hij kan jullie kwellen omdat hij bakken met geld heeft en de VS aan zijn kant staat.

Wat de meeste reacties op Musks provocaties in ieder geval gemeen hebben, is dat ze voorspelbaar zijn. De botsing tussen de Amerikaanse oligarch en de doelwitten van zijn hoon en pijlen voelt bijna ritualistisch aan. Hij pronkt en beschimpt, zij ontwijken en woeden. En daarom is er maar zo weinig dat je kunt leren van het volgen van de gedetailleerde wendingen van dit seizoen van de Grote Elon Musk Potshot Saga.

Laten we in plaats daarvan een stap terug doen en ons richten op een aantal bredere kwesties. Misschien zijn hier enkele lessen uit te trekken. Ten eerste: waarom voeren we deze discussie? En daar, geloof het of niet, is iets waarvoor we Musk moeten bedanken. Namelijk hoe brutaal hij kan zijn. Naar conventionele maatstaven – dat wil zeggen, in termen van het bewaren van de schijn – is Musks gedrag natuurlijk ongepast, zoals sommigen nooit moe worden om erop te wijzen.

Maar laten we woorden even letterlijk nemen – dan is Musks openlijke gebrek aan minimaal respect voor de regeringen en soevereiniteit van wat ooit grootmachten waren (in het geval van Groot-Brittannië zelfs een 19e-eeuwse grootmacht) volledig gepast. In de eenvoudige, letterlijke zin dat Musks brutale, openlijke minachting de realiteit van de huidige onderdanigheid van deze Amerikaanse vazallen weerspiegelt.

Laten we het zo zeggen: om te beginnen, Duitsland, als je niet wilt dat de ene na de andere Amerikaan je leiders in het gezicht slaat, dan is hier een hete insider tip: de volgende keer dat andere Amerikanen helpen om je vitale energie-infrastructuur op te blazen en systematisch het concurrentievermogen van je industrie wegvagen, sta daar dan niet gewoon te grijnzen, Olaf-style. Schop ze eruit. Groot-Brittannië: als je vindt dat een Amerikaanse oligarch niet moet denken dat hij je regering opnieuw kan vormgeven, denk er dan eens over na om te stoppen met het gehoorzaam medeplegen van een genocide met Israël aan de kant van Washington.

Les nummer één: probeer een ruggengraat te hebben en misschien krijg je dan weer wat respect.

Hier is nog iets dat te vaak over het hoofd wordt gezien. Gedachte-experiment: wat zou er gebeurd zijn als Musk over de Europese politiek had getweet, maar de mainstream partijen en politici had gesteund? Bijvoorbeeld een quasi-declaratie van liefde voor EU-keizerin Ursula von der Leyen in plaats van de Italiaanse Giorgia Meloni (die nu, zo lijkt het, ook in is voor een grote Space X deal)? Of wat als Musk niet de ruwe AfD had gesteund, maar de Duitse FDP – de ongelukkige maar mainstream vrijemarktliberalen die hem, letterlijk, beschamend om zijn welwillendheid hebben gesmeekt? Wat als hij naar buiten was gekomen om de Britse Labourleiders te feliciteren met hun brute verlaging van de uitkeringen?

Zoals de Duitsers zeggen: in je hart weet je het: als Musk net zo bemoeizuchtig zou zijn als nu, maar dan aan de kant van de traditionele gevestigde orde, dan zouden de laatsten het met open armen ontvangen, kwispelend van verrukking en omrollend om hun buik te laten zien voor meer knuffels. In Duitsland zou Musk persoonlijk een ‘Bundesverdienstkreuz’ ontvangen van president Steinmeier, of op zijn minst een ‘Friedenspreis des deutschen Buchhandels’ (Google maar eens; het is niet uit te leggen). En in Groot-Brittannië zou de altijd zeer, zeer flexibele bovenklasse een pas geridderde Sir Elon bij uitstek geschikt vinden. Kortom, de sub-elites van Europa hebben er geen probleem mee om vernederd te worden, ze vinden het gewoon niet leuk als hun Amerikaanse meesters hen dreigen te vervangen door nieuwe favorieten.

Vandaar les twee: als je respect wilt, laat je dan niet kopen. Want als ze je eenmaal gekocht hebben, kunnen ze je ook weggooien en anderen kopen.

Dat is trouwens wat er nu ook gebeurt met Nigel Farage, leider (op het moment van schrijven althans) van Reform UK. Hij heeft Musk tegen zich in het harnas gejaagd door zich zeer onderdanig op te stellen, maar niet genoeg. Misschien in een vergeefse zoektocht naar persoonlijke waardigheid probeerde Farage het van twee walletjes te eten, het op de meest fawning manier eens te zijn met zijn held Elon en voorzichtig te laten doorschemeren dat hij soms misschien een heel klein beetje een eigen mening wil hebben. Tjongejonge, wat kwam die hamer naar beneden! Musks onmiddellijke reactie was om Nigel-the-uppity-underling neer te slaan en zijn Reform UK-partij te vertellen dat ze een nieuwe leider nodig hebben. Het antwoord van Farage: meer bijna komisch abject kruipen. En misschien werkt dat. Want het is duidelijk dat de nieuwe baas zijn onderdanigheid graag compleet heeft.

Les nummer drie: probeer niet bijdehand te zijn.

En tot slot, overweeg deze heldhaftige houding van Duitslands conservatieve leider – en waarschijnlijk volgende kanselier – Friedrich Merz. Merz wilde niet overtroffen worden op het gebied van patriottische opschepperij en liet er geen gras over groeien: “Ik kan me in de geschiedenis van de westerse democratieën niet herinneren,2 donderde hij met een vleugje van die goede oude Churchill-bombast, “dat er een vergelijkbaar geval is geweest van inmenging in de verkiezingscampagne van een bevriend land.” Hij vroeg zijn mede-Duitsers om zich “voor een kort moment de – gerechtvaardigde – reactie van de Amerikanen voor te stellen op een vergelijkbaar artikel van een prominente Duitse zakenman in de New York Times waarin hij een outsider steunt in de Amerikaanse campagne voor de presidentsverkiezingen.”

Oh, Friedrich, waar te beginnen? Ten eerste zou het in de VS niemand iets kunnen schelen. Omdat er geen Duitse zakenmannen zoals Musk zijn, in goede en slechte tijden. En ook: waarom zouden Amerikanen Duitsers überhaupt serieus nemen? Vanwege al die beroemde invloed die Berlijn kan uitoefenen op economische welvaart, technologische voorsprong, militaire macht en hegemoniaal leiderschap? En dan zeggen ze dat Duitsers geen gevoel voor humor hebben.

Maar bedankt dat je zo komisch eerlijk bent – “een buitenstaander steunen ” – dat is jouw probleem, dat weten we. Als Musk in plaats daarvan alleen jou had gesteund, de koploper, zou je met je pet in je hand om meer staan te smeken. Maar dat hebben we al behandeld (zie onder ‘les nummer twee’).

En dan dat “westerse democratieën.” Oh jee, echt waar? Hier, schrijf dat maar op (of ‘zum Mitschreiben’, zoals jij graag zegt), Friedrich: de reden waarom Musk Musk kan zijn, is dat hij een uber-oligarch is in een politiek systeem dat gemaakt is voor en door zijn type. Daarom noemen we het oligarchie – dat betekent heersen door en voor de rijken. En dat is geen democratie (nee, het maakt niet uit hoe het zichzelf noemt). Als voormalig Black Rock hoogvlieger en miljonair zou je dat toch moeten weten. En ‘Westen’ en ‘Oosten’ hebben er niets mee te maken. Dus laten we je ersatz-obsessie met Rusland hier voor één keer buiten houden, ook al is het impliciet, oké? Je wordt vernederd en geruïneerd en gepusht vanuit Washington, niet vanuit Moskou.

Les nummer vier: als je respect wilt, praat dan geen onzin. Vooral niet dezelfde onzin als de mensen die je niet respecteren. Probeer eerlijk te zijn – eerst tegen jezelf. Misschien lukt het je dan op een dag om ook eerlijk te zijn tegen de pestkoppen en ze eindelijk de laan uit te sturen. Tot die tijd: Musk is brutaal, gemeen en oneerlijk, ik weet het, en toch verdien je elk beetje ervan.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Elon Musk onthult de roedelverkrachting van een kwart miljoen Engelse schoolmeisjes

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: