Het Israëlisch/Palestijnse conflict omschrijven als “Kabuki-theater” betekent dat het evenement, of het nu echt of verzonnen is, gekenmerkt wordt door showmanschap en verwoede propaganda. Ik suggereer niet dat de huidige oorlog triviaal of onbelangrijk is. Integendeel. In tegenstelling tot Kabuki, dat vermakelijk is, is de Israëlisch/Palestijnse versie bloederig, gruwelijk en deprimerend, maar volgens een patroon, waardoor het lijkt op een nachtmerrieversie van de film Groundhog Day, schrijft Larry Johson.
De eerste akte begint altijd met verontwaardiging als reactie op een of andere aanval. Het maakt niet uit of het de Israëli’s zijn die een gruweldaad begaan of de Palestijnen (of een van de bij hen aangesloten terroristische groeperingen) die iets gruwelijks doen. Elke partij in dit 76 jaar oude conflict kan op gebeurtenissen uit het verleden wijzen om hun huidige acties te rechtvaardigen als een gepaste vergelding voor iets wat de ander heeft gedaan. Dit is Oude Testament/Koran “oog-voor-oog” liturgie.
De huidige dodelijke herhaling van Israëlisch/Palestijns Kabuki begon, wat de media en de publieke opinie betreft, met de Hamas-aanval afgelopen zaterdag op jonge Israëliërs die Sukkot vierden in de dorre velden naast de Gazastrook en de invasie van nederzettingen en Israëlische militaire voorposten langs die grens. Hamas verdiende terecht de veroordeling van de meeste landen voor het massaal doden van burgers. Als Hamas alleen Israëlische militaire doelen had aangevallen, zou het zich in een sterkere politieke positie hebben bevonden wat de internationale opinie betreft. Maar Hamas heeft een lange geschiedenis van zichzelf in de spreekwoordelijke voet schieten.
De tweede akte in dit toneelstuk was een stortvloed van propaganda en emotionele reacties. Israël kwam snel uit de startblokken met de nu ontkrachte bewering dat Hamas veertig Joodse baby’s zou hebben onthoofd. Dat verhoogde het verontwaardigingsquotiënt, vooral in Amerika en Europa, tot niveaus die niet meer gezien waren sinds de Zwarte September-aanslag op Israëlische olympiërs in München in 1972. Oekraïense vlaggen verdwenen in het hele Westen en de standaard van Israël werd uitgevouwen in symbolische steunbetuigingen.
Nu komt de derde akte. Israël saboteert zichzelf door “vergeldingsaanvallen” uit te voeren die, in plaats van militaire doelen op te blazen, journalisten, kinderen en moeders doden. Deze beelden (zoals die hieronder) verspreiden zich over de islamitische wereld, waardoor de verontwaardiging toeneemt en er sympathie ontstaat voor de Palestijnse beweringen dat zij het slachtoffer zijn van genocide. Israëls eis dat de Palestijnen in de noordelijke vluchtelingenkampen in de Gazastrook hun huizen verlaten en naar het zuiden vluchten, draagt alleen maar bij aan het verhaal dat Israël de slechterik is in dit conflict. Als er geen nieuwe Hamas-aanval op Israëlische burgers komt, valt het politieke momentum weer in het voordeel van Hamas uit. De drie afbeeldingen/video’s die volgen, illustreren waar ik het over heb:
Vandaag heeft Israël bijvoorbeeld een burgercolonne gebombardeerd die op verzoek van Israël richting het zuiden trok. De meeste mensen in het Westen zullen deze video niet zien, maar moslims over de hele wereld wel.
Palestijnse colonne gebombardeerd door Israël
Hier is de ontroerende video van een Palestijnse vader die zijn dode dochtertje wiegt:
Een cameraman van Al Jazeeras werd samen met twee van zijn collega’s ook aan flarden gereten door een Israëlische bom op hun voertuig:1794 1920
Al Jazeera Cameraman doormidden gereten
Als gruwelijke beelden zoals deze zich blijven verspreiden, dan zal de internationale druk op Israël om te stoppen met bombarderen enorm toenemen.
Wat is de vierde daad? Israël voert een grondinvasie uit in de Gazastrook en stuit op hevig verzet, waardoor Israël aanzienlijke verliezen lijdt, zowel aan mankracht als aan materieel. Op een bepaald moment, meestal een week of twee na het begin van de grondoperatie, zal de politieke pijn van de verliezen zo intens worden dat de Israëlische leiders gedwongen zullen worden om zich terug te trekken.
Hoewel ik geloof dat deze gebeurtenissen een script volgen, is de huidige crisis de ergste sinds de oorlog van 1967 wat betreft het potentiële effect op de ruim twee miljoen Palestijnen die vastzitten in de Gazastrook. Dit soort menselijk lijden in het tijdperk van socia media zal het voor Israël onmogelijk maken om het narratief te beheersen en Israël zal te maken krijgen met toenemende internationale druk om zich terug te trekken.
Ray McGovern en ik bespraken enkele van deze kwesties vandaag op Judge Napolitano’s podcast:
Ik snap niet dat de wereld niet verontwaardigd is. Israël plant een aanval. Dat heeft niets met verdedigen te maken en zal voornamelijk burgers raken. Ik huil voor de kinderen.
hear hear, R.I.P.
Journalisten, artsen enzenz. vreten uit dezelfde ruif en houden dus hun mond dicht en anders grijpt een redaktie wel in.
Burgers raken inmiddels overvoerd met prangende zaken waar overheden maling aan hebben om deze correct en volgens de basis regels op te lossen.
Dit is ‘slechts’ het volgende onrechtvaardige stukje nieuws.
Het is ook erg triest dat je enige winstgevende export product “wapens” zijn.
En dan bedoel ik Amerika die zo graag wil leveren.
Alles loopt volgens het vaste script, de bedoeling is dat de christenen en de moslims elkaar daar gaan afmaken. Wat een reactie zal moeten geven in alle landen waar de islamisten in de christenen landen massaal zijn geïmporteerd. Zodat daar dan ook een grootschalige oorlog tussen beide uitbreekt. De werkelijke opdrachtgevers kijken toe en blijven zo buiten schot.
veel volgende lijkt het idd daar op aan gestuurd te worden.
de foute gekochte MSM 1 van de hoofdschuldigen aan wat er gaande is, ze gaan gewoon door.
zodra het allemaal ‘goed’ loopt voor dat gespuis, dan pas laten ze de MSM af en toe wat klein tegengeluid horen zodat het lijkt alsof ze… maar alles stevig onder controle van de lieden achter de schermen, diep diep triest, ze zouden niet mogen bestaan.
Best kans dat hamas zelf die burgers heeft vermoord om Israël de schuld te kunnen geven, die zijn er slecht genoeg voor, deze mensen verlaten immers het hamas front, en worden waarschijnlijk gezien als deserteurs.
Zowel hamas leiders als de leiders in Israël zijn tot iedere wandaad in staat.