Duitsland vernietigd

Duitsland ligt in meerdere opzichten in het centrum van Europa. Het is niet alleen het geografische centrum, maar de hele Europese geschiedenis lijkt er omheen te draaien. In het Duits bestaat de term Mitteleuropa, die de centrale rol van Duitsland in Europa treffend weergeeft. Om eerlijk te zijn moeten Frankrijk en Italië tot op zekere hoogte ook als onderdeel van dat concept worden beschouwd, vooral die delen van Frankrijk en Italië die aan Duitsland grenzen. De Europese beschaving is in wezen gevormd door Duitsland en die twee “junior partners.”

Vanuit een holistisch gezichtspunt kan de centrale positie van Duitsland helpen verklaren waarom de Angelsaksen (Engeland en de VS) in de afgelopen eeuw twee keer hebben geprobeerd Duitsland te vernietigen, en met aanzienlijk succes! Het is duidelijk dat de VS geen Europese natie is, behalve misschien indirect als gevolg van massale immigratie uit Europa. Dat is Engeland ook niet, dat op zijn best deel uitmaakt van de periferie van Europa. De werkelijke periferie van Europa bestaat uit Scandinavië, Rusland, het Iberisch schiereiland, Zuid-Italië en de Balkan. De insulaire positie van Engeland, zowel fysiek als mentaal, onderscheidt het van Europa. Het is immers algemeen bekend dat de inwoners van elk eiland, hoe klein ook, zichzelf stilzwijgend zien als het centrum van het universum, schrijft Hans Vogel.

In een fundamentele en zeer tastbare zin geeft de geografische positie Engeland een aparte status, waardoor het veel minder Europees is dan het zich graag voordoet.
Samen met zijn Amerikaanse bondgenoot en vertrouwend op de middelen en mankracht van zijn enorme koloniale rijk, was Engeland een drijvende kracht achter de eerste twee pogingen om Duitsland te vernietigen tijdens de Eerste en Tweede Wereldoorlog. De eerste, vooral door het Versailles Dictaat, resulteerde in de vernietiging van de Duitse militaire macht, de tweede leidde tot de vernietiging van de politieke macht. Op een continent waar het fascisme en het nationaalsocialisme sinds 1918 blijkbaar stevig wortel hadden geschoten, was Duitsland door zijn economisch en demografisch gewicht opnieuw de spil.

Na de tweede nederlaag van Duitsland door het Rode Leger zorgde de USSR ervoor dat het nationaal-socialisme grondig werd uitgeroeid. In de bezette westelijke delen van Duitsland zetten de Anglo-Amerikanen een heel raamwerk op om te voorkomen dat de nazipartij in welke vorm dan ook zou herrijzen. Denazificatie van West-Duitsland stond onder toezicht van de VS, met hun uitgebreide, goed ontwikkelde propaganda (“PR”) bureaus. Omdat ongeveer één op de tien Duitsers lid was van de nazipartij, lag de eerste stap in dit proces voor de hand: de nazipartij illegaal verklaren en degenen die lid waren geweest straffen. Vervolgens werden deze voormalige partijleden onder de loep genomen en werd er besloten wie er gedood moest worden (voor “Misdaden tegen de Mensheid”) en wie er nuttig zou kunnen zijn voor de wederopbouw van Duitsland volgens de specificaties van de VS. Voor zowel de VS als de USSR was het van cruciaal belang om verwarring te voorkomen door overlappingen en overeenkomsten tussen enerzijds nationaal-socialisme en fascisme en anderzijds socialisme (communisme) en kapitalisme. Zo waren de Duitse Democratische Republiek en de Bondsrepubliek Duitsland in het westen in zekere zin showcases voor de imperia waar ze als vazalstaten deel van uitmaakten.

Na de ineenstorting van het “reëel bestaande socialisme” tussen 1989 en 1991, die leidde tot de implosie van de USSR, konden de VS enige tijd het idee koesteren dat ze de enige overgebleven supermacht waren en dat de hele wereld aan hun voeten lag. Er waren maar weinig Amerikanen die beseften dat hun natie voor een nieuwe en onvermoede uitdaging stond. Wat kon mogelijk als referentiekader dienen, als gids, als wegwijzer voor mogelijke nieuwe richtingen die gevolgd moesten worden? Een heel lastige vraag, want de VS beschouwt zichzelf als buiten de geschiedenis staand, als een unieke beschaving die niet onderworpen is aan de wetten van de geschiedenis.

Realiserend dat het fascisme, vooral in zijn economische aspecten (met grote bedrijven die bijna onbeperkte vrijheid genoten en tegelijkertijd ongepaste invloed uitoefenden op alle beleidsbeslissingen) eigenlijk best een aantrekkelijk model was. Sommige politieke aspecten van het fascisme (zoals centralisatie van besluitvorming en volledige controle over de media) waren ook aantrekkelijk. Toen het Amerikaanse imperium kort na de val van het socialisme het neoliberalisme volledig omarmde, werden daarbij ook een aantal fascistische beleidsmaatregelen feitelijk omarmd.

Net als na 1918 en 1945 moest Duitsland in 1989-91 de prijs betalen voor de ineenstorting van het socialisme. Aanvankelijk leek het er echter op dat Duitsland van die ineenstorting profiteerde, omdat de twee Duitse staten na vier decennia van gescheiden bestaan tot één konden samensmelten. Maar in ruil daarvoor moest de Bondsrepubliek haar krachtige nationale munt, de Duitse mark, opofferen en de oprichting van een Europese Centrale Bank toestaan die een nieuwe munt introduceerde: de euro (2002).

Achteraf gezien had de hereniging van Duitsland niet voorkomen kunnen worden. Het zat eraan te komen zolang beide Duitslanden een sterke, concurrerende economie en een robuust sociaal weefsel hadden en zolang ze nodig waren als uithangbord in de rivaliteit tussen supermachten. Daarom richtten de nieuwe aanvallen op het verenigde Duitsland (met het uiteindelijke doel om het te reduceren tot een derderangs landje met hooguit wat leuke folklore om groepen buitenlandse toeristen te vermaken) zich op de economie en de samenleving.

De aanval op de samenleving bereikte een nieuw niveau in de zomer van 2015. “We kunnen dit,” zei bondskanselier Merkel toen ze de deuren wijd openzette voor “asielzoekers,” de “arme, ineengedoken massa’s” van de 21e eeuw uit derdewereldlanden die werden vernietigd door NAVO-bommen en goedkope landbouwimporten uit de EU. (Er wordt vaak over het hoofd gezien dat de landbouweconomieën van veel Afrikaanse landen werden vernietigd door de import van goedkope overschotten die werden geproduceerd door zwaar gesubsidieerde EU-boeren). Omdat veel van deze nieuwkomers jonge, alleenstaande en vaak moslimmannen waren, zijn de gevolgen verwoestend, vooral voor de veiligheid van vrouwen. Hele delen van Duitse steden zijn nu moslimgetto’s, met Arabische straatnaambordjes. Veel scholen hebben een hoog percentage niet-Duitse kinderen, geboren uit analfabete ouders, terwijl de geletterdheid onder de jongere generaties met alarmerende snelheid afneemt. Met andere woorden, Duitsland wordt snel “ gedegermaniseerd”.

De Amerikaanse regering was al lange tijd geïrriteerd door de groeiende afhankelijkheid van Duitsland van goedkope en overvloedige energie uit Rusland. De voltooiing van Nord Stream 2, een nieuwe gaspijpleiding door de Oostzee, in september 2021 opende enorme nieuwe mogelijkheden voor de Duitse industrie en de Duits-Russische samenwerking, dat het Biden-regime besloot zijn dreigement om de nieuwe pijpleiding te saboteren waar te maken: op 26 september 2022 werd hij opgeblazen. Het is onderdeel van een drievoudige gecoördineerde aanval op de Duitse economie. Het eerste element is om Duitsland te dwingen af te zien van Russische energie en over te schakelen op duurdere import uit de VS, het tweede om de lucratieve Duits-Chinese zakenrelatie te vernietigen en het derde om Duitsland te dwingen zijn militaire uitgaven te verhogen.

Maar de moeilijkste noot om te kraken was de Duitse populaire cultuur en het gevoel van trots dat daarmee gepaard gaat. Vandaar het langdurige Amerikaanse offensief tegen de Duitse volkscultuur. Het is gelukt om de meeste Duitsers te dwingen om naar Amerikaanse muziek met Engelse teksten te luisteren op hun radio en tv. De aanval op de populaire cultuur is in wezen een oorlog tegen de Duitse geest, want populaire cultuur is slechts het direct zichtbare deel van de collectieve geest.

Als eerste stap in de aanval op de Duitse populaire cultuur begonnen de Amerikanen hen te heropvoeden. Er werden bijvoorbeeld propagandafilms (eerder “clips”) gemaakt die de Duitsers vertelden dat ze niet moesten marcheren en hoe ze rustig moesten lopen zonder een al te krijgshaftige indruk te maken. Uiteindelijk slaagden dergelijke heropvoedingsinspanningen erin om Duitse mannen ervan te overtuigen om zittend op het toilet te plassen. De Amerikanen overspoelden Duitsland niet meteen met Hollywoodfilms (zoals ze in Frankrijk deden in een poging om Franse concurrenten te verdringen), misschien ook omdat de UFA-studio’s in Berlijn populaire films hadden geproduceerd volgens vergelijkbare concepten, met filmsterren die veel populairder waren dan die uit de VS. Tot in de jaren 1970 bleef het Duitse publiek toestromen naar films van Duitse regisseurs zoals Rainer Werner Fassbinder, Werner Herzog en Wim Wenders. Duitse tv-zenders produceerden veel zeer populaire series zoals Derrick, die zelfs met succes werden geëxporteerd naar verre oorden zoals China.

Onmiddellijk na de oorlog waren de Duitsers te druk bezig met het opruimen van het puin van hun gebombardeerde steden en het terugkrijgen van hun leven om enige interesse te ontwikkelen in Amerikaanse muziek en Engelse songteksten. In plaats daarvan hadden ze dromen. Over verre oorden waar het leven gemakkelijk was en waar de zon scheen, zoals Tampico in Mexico, zoals in de Schlager uit 1946 (“ladingen drank elke dag, elke man heeft drie vrouwen en kan het zich veroorloven om een huis te bouwen.”). Lange tijd droomden Duitsers van zulke plaatsen en tot de jaren 1960 probeerden ze die vooral te vinden in Italië, zoals rond het Gardameer, tijdens hun zomervakanties. Amerikaanse muziek werd pas begin jaren negentig de norm in Duitsland. Soms was het zelfs andersom, zoals toen de Amerikaan Gus Backus in 1962 een Duitse Schlagerster werd, uiteraard met Duitse teksten. Dit was op zich al een krachtig signaal van hoe aantrekkelijk de Duitse taal en cultuur waren. Naast Backus waren er Italiaanse, Israëlische, Griekse, Kroatische, Nederlandse, Franse, Belgische en Tsjechische zangers die allemaal Schlager in het Duits zongen en werden verwelkomd door een enthousiast publiek. Dit is niet langer het geval nu de muzikale en populaire cultuur bijna volledig Anglisch zijn geworden.

Naast muziek genoot de Duitse sport lange tijd een grote populariteit en internationale successen van West-Duitse, Oost-Duitse en volledig Duitse sporters en sportteams deden de republiek en de natie opleven en versterkten een zeker gevoel van Duitsheid. In 1954 won het Duitse nationale voetbal de Wereldbeker tegen het beroemde Hongaarse team. Ik heb altijd vermoed dat ergens in de hiërarchie was besloten om Duitsland te laten winnen. Er was geen betere manier, behalve een oorlogsoverwinning (die Duitsland twee keer was ontgaan), om het nationale gevoel van eigenwaarde te herstellen, of op zijn minst de pijn te verzachten. In 1974 won het West-Duitse nationale team opnieuw de Wereldbeker toen het toernooi in Duitsland werd georganiseerd. Bij de Olympische Spelen van 1960 in Rome eindigde het verenigde Duitse team (zowel FRG als DDR) op de vierde plaats, met een record van 12 gouden medailles. Op de Olympische Spelen van 1976 in Montreal eindigden de FRG- en DDR-teams samen op de eerste plaats met 50 gouden medailles en een totaal van 129 medailles. Sindsdien is Duitsland gedaald in het algemene medailleklassement, met slechts de^9e plaats bij de Olympische Spelen van 2020 (2021). In het voetbal won het (West-)-Duitse nationale team slechts drie keer het UEFA (Europees) kampioenschap in tot nu toe achttien toernooien. Het huidige Duitse nationale team, dat ooit in zijn grootste gloriemomenten uitsluitend uit echte Duitsers bestond, heeft een Turkse aanvoerder en een half dozijn “zwarte” Duitsers. Voor veel autochtone Duitsers is het nogal moeilijk om zich met zo’n nationaal team te identificeren. Het is echter een getrouwe afspiegeling van een bevolking waarvan 30% een “migratieachtergrond” heeft.

De vernietigende aanval op Duitsland zou geen tastbare resultaten hebben opgeleverd als de Anglo-Amerikanen er niet in waren geslaagd om het Duitse collectieve bewustzijn, of de Duitse geest, te ondermijnen. Door voortdurend te hameren op de Duitse schuld voor de Eerste Wereldoorlog, de Tweede Wereldoorlog en voor elke echte of ingebeelde wandaad jegens welke groep mensen dan ook, werd de Duitsers een waar schuldcomplex aangepraat. Dit is vooral merkbaar bij Duitse millennials en de Duitse Generatie Z. In tegenstelling tot hun tegenhangers elders in Europa, breken deze jonge Duitsers bijna onder het gewicht van hun schuldgevoelens. Ze hebben zo’n schuldgevoel dat ze zelfs niet in staat zijn om grappen over deze kwesties te steunen, hoe onschuldig ze ook zijn. Niet één van hen kan begrijpen dat ze absoluut niet verantwoordelijk zijn voor de echte of ingebeelde daden van hun grootvaders en overgrootvaders. Voeg daarbij het feit dat onder die jongere Duitse generaties het wokeness, het klimaat en de gendergekte sterker wortel hebben geschoten dan waar ook in Europa, en het is duidelijk dat Duitsland op weg is naar de uitgang.

Bovendien, met een regering die bestaat uit incompetenten, imbecielen en verraders die trouw orders uitvoeren vanuit Washington DC, is het duidelijk dat Duitsland hard op weg is de antithese te worden van het land dat het ooit was. Zelfs de treinen rijden niet meer op tijd!

Na twee oorlogen en ongeveer een eeuw van sabotage zijn de Angelsaksen er eindelijk in geslaagd om Duitsland te overwinnen. De aansporing van Theodore W. Kaufman uit 1941 is bijna uitgevoerd: Duitsland moet ten onder gaan!

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Bloomberg: “De dagen van Duitsland als industriële supermacht zijn geteld”

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: