Duitsland dreigt doelwit te worden van Rusland – voor het eerst sinds Hitler

Kanselier Friedrich Merz, lid van de Duitse conservatieve CDU/CSU, heeft voor opschudding gezorgd. Dit keer met uitspraken over Duitse wapens in Oekraïne. Of beter gezegd, over hoe de troepen van Kiev de door Berlijn geleverde wapens precies mogen gebruiken.

Tijdens een openbaar forum georganiseerd door een grote Duitse tv-zender verklaarde Merz dat er geen bereikbeperkingen meer gelden voor hoe ver het Oekraïense leger met Duitse wapens in Rusland kan schieten, schrijft Tarik Cyril Amar.

De uitspraken van Merz waren zowel sensationeel (min of meer) als verwarrend. Hij suggereerde dat ze een verandering betekenen, maar inmiddels zeggen zijn sociaaldemocratische coalitiepartners en zelfs Merz zelf het tegenovergestelde: dat hij ons niets nieuws vertelde.

Het lijkt erop dat Merz heeft geïmproviseerd zonder goed na te denken. In dat geval is het niet zo erg. Zo is hij nu eenmaal: niet zo heel anders dan het Amerikaanse impulsieve fenomeen Donald Trump, hoe graag de normerende bondskanselier van het ordelijke Duitsland dat ook zou willen.

Bovendien hebben de wapens – het MARS II-systeem en de Panzerhaubitze 2000 – die Oekraïne momenteel van Duitsland heeft, slechts een bescheiden bereik (84 en 56 kilometer). Het opheffen van politieke beperkingen daarop is militair gezien grotendeels irrelevant.

Maar wat als Merz sluwer is geweest? Dat is een interpretatie die populair is bij Duitse politici die Duitsland via Oekraïne nog dieper in de grote westerse proxy-oorlog tegen Rusland willen slepen. Voor zijn conservatieve collega – en voorzitter van de Defensiecommissie van het Duitse parlement – Thomas Roewekamp is Merz’ expliciete ‘nee’ tegen elke beperking van het bereik van Duitse wapens bedoeld om de weg vrij te maken voor de levering van de krachtige Taurus-kruisraket aan Kiev.

Volgens Roewekamp werd onder Merz’ voorganger, Olaf Scholz, het lange bereik van meer dan 500 kilometer van de Taurus gebruikt als argument om deze niet aan Oekraïne te leveren. Volgens die logica betekent het schrappen van bereikbeperkingen dat de levering van de Taurus, al lang een natte droom van Duitse oorlogszuchtige politici en enkele zeer hooggeplaatste officieren, wordt vergemakkelijkt. Het is dan ook geen verrassing dat de militaristische Groenen in Duitsland alweer hun gebruikelijke oproepen tot verdere escalatie hebben herhaald door de Taurus aan Kiev te leveren.

De grote risico’s van deze stap zijn bekend, maar grote delen van de Duitse elite lijken deze te ontkennen: niet alleen kan de Taurus diep in Rusland inslaan – of dat in ieder geval proberen, tegen de Russische luchtverdediging in – en zelfs Moskou raken, het is ook een feit – zoals het hoofd van de Duitse luchtmacht toegaf toen hij zich onbespied voelde – dat het Oekraïense leger de Taurus niet alleen kan hanteren. De complexiteit van de besturing, programmering en lancering vereist dat de Duitsers een directe rol spelen bij het gebruik ervan tegen Rusland.

Daarom zou een Taurus, zelfs als hij vanuit Oekraïne wordt afgevuurd, ook door Duitsland worden afgevuurd. Moskou – of het de raket nu onderschept of niet – zal dan weinig andere keuze hebben dan Duitsland niet ‘slechts’ als een belangrijke proxymacht achter Oekraïne te beschouwen, maar als een directe tegenstander. Rusland zou, simpel gezegd, in oorlog zijn met Duitsland. Een vooraanstaande Russische defensie-expert is al in het populairste politieke programma van Rusland – 60 Minutes – verschenen met het argument dat Moskou in dat geval op zijn minst een beperkte, niet-nucleaire maar zeker pijnlijke raketaanval op de Taurus-productiefaciliteiten in Duitsland zou moeten uitvoeren.

De levering van de Taurus aan Kiev is altijd een slecht idee geweest, vooral omdat zelfs Duitse officieren al lang erkennen dat deze raketten geen doorslaggevend verschil kunnen maken in het voordeel van Oekraïne. Het enige wat de Taurus kan doen, is een wanhopig Oekraïens regime helpen de oorlog naar een hoger niveau te escaleren door NAVO-lid Duitsland er rechtstreeks bij te betrekken. Dat is zeker een kamikaze-optie die de meest roekeloze haviken in NAVO-EU-Europa zouden toejuichen, hoe krankzinnig dat ook zou zijn.

Dus waarom heeft Merz nu dit vreemde signaal afgegeven? Is hij een van die haviken? Wil hij een directe oorlog met Rusland? Waarschijnlijk niet, althans niet op korte termijn. Merz is namelijk geobsedeerd door het idee om Duitsland massaal te herbewapenen, juist omdat hij beweert – en waarschijnlijk ook gelooft – dat het land op dit moment veel te zwak is.

Tegelijkertijd weet hij dat deze herbewapening – met het expliciete doel om Duitsland het sterkste leger te geven, althans in conventionele termen, “in Europa” (laten we niet stilstaan bij zijn duidelijk gepolitiseerde opvatting van ‘Europa’) – jaren zal duren. Als het al ooit lukt.

Merz beweerde dat zijn uitspraak een gepaste reactie was op een golf van Russische drone- en raketaanvallen afgelopen weekend. De Duitse politici die de laatste uitval van de bondskanselier steunen, zijn het eens met deze bewering en beschrijven deze Russische aanvallen niet alleen als grootschalig, wat ze ook waren en zoals het Russische ministerie van Defensie publiekelijk heeft erkend, maar ook als gericht tegen burgers, wat ze duidelijk niet waren.

Het bewijs spreekt beide beschuldigingen echter tegen: ten eerste is het duidelijk dat Moskou niet op burgers mikte. Hoe weten we dat? Nee, u hoeft Rusland niet op zijn woord te geloven. Bekijk de kwestie eens empirisch en kijk naar de volgende cijfers, niet afkomstig van Russische media, maar van de belangrijke en betrouwbare Oekraïense nieuwssite Strana.ua:

In het afgelopen weekend, van vrijdagavond tot zondagavond, heeft Rusland in totaal 92 raketten en meer dan 900 drones op Oekraïne afgevuurd. Het Oekraïense leger geeft toe dat er bijna 30 directe treffers zijn geweest op niet nader gespecificeerde locaties. Aangezien Oekraïne een beleid voert om militaire verliezen niet bekend te maken en civiele verliezen maximaal uit te buiten voor informatieoorlogsdoeleinden, kunnen we aannemen dat deze locaties militaire of militaire productielocaties waren, precies zoals Rusland heeft beweerd. Bovendien heeft Rusland volgens de Oekraïense luchtmacht en Duitse mainstream media in de nacht van maandag op dinsdag 60 drones op Oekraïne afgevuurd.

Hoe zit het dan met de burgerslachtoffers tijdens deze aanvallen? Laten we duidelijk zijn: elk mensenleven is kostbaar, elke dood is verschrikkelijk en elk gewond is betreurenswaardig. Maar proporties zijn wel degelijk van belang. Voor de Russische aanvallen van afgelopen weekend vinden we de volgende Oekraïense en westerse (nogmaals, niet Russische) cijfers over burgerslachtoffers: Op zaterdag meldde de BBC dat er in heel Oekraïne “minstens 13 mensen” waren omgekomen en “56 burgers” gewond waren geraakt.

Volgens Strana.ua hebben Russische luchtaanvallen in de nacht van zondag op maandag 16 doden, waaronder drie kinderen, (volgens de Washington Post in totaal 12 doden) en in de nacht van maandag op dinsdag tien gewonden.

Deze cijfers zijn niet helemaal duidelijk. Wanneer het aantal doden bijvoorbeeld gewoon als “mensen” wordt gerapporteerd (en niet specifiek als “burgers”), is het logisch om aan te nemen dat het om burgers gaat (omdat Oekraïne, nogmaals, een beleid voert waarbij militaire verliezen niet worden bekendgemaakt). Er zijn enkele discrepanties; er kunnen overlappingen zijn.

Aan de andere kant weten we, in tegenstelling tot het geval van de genocidale bombardementen van Israël op Gaza – een schoolvoorbeeld van het daadwerkelijk richten op burgers – dat er geen significant verschil is tussen de cijfers die we zien en het werkelijke aantal slachtoffers. Voor Gaza zijn alle cijfers waarover we momenteel beschikken ongetwijfeld aanzienlijk te laag.

Het cruciale punt is overduidelijk: de cijfers uit Oekraïne vormen geen bewijs van aanvallen gericht op burgers – zeker niet als bij deze aanvallen bijna 100 raketten en bijna 1.000 drones zijn ingezet. Deze cijfers zijn zelfs geen bewijs van Russische onverschilligheid ten aanzien van burgerslachtoffers. Ze tonen hooguit aan, hoe tragisch ook, dat Rusland ervoor heeft gezorgd dat er geen “collateral damage” onder burgers is gevallen. In Oekraïne is dit misschien een pijnlijk feit om te erkennen – in het Westen een politiek ongemakkelijk feit – maar elke andere interpretatie van de beschikbare statistieken is onzinnig.

Niet alleen Friedrich Merz, maar ook Donald Trump moet dringend de realiteit onder ogen zien. Trump heeft gepost dat “veel mensen” worden gedood. Als hij Oekraïense officieren en soldaten bedoelt, dan weten we dat gewoon niet. In ieder geval is dat geen misdaad in oorlogstijd. En Amerikanen hebben zeker nooit de minste aarzeling getoond om strijders (of burgers, wat dat betreft) in groten getale te doden.

Als Trump burgers bedoelt – zoals zijn uitdrukking “in steden” zou kunnen impliceren – dan heeft hij het gewoon mis. Eén is er altijd één te veel, maar als de Amerikaanse president wil zien hoe “veel” gedode burgers eruitzien, moet hij maar eens kijken naar de opzettelijke slachting van de Palestijnen door Israël. Een slachting die hij net als zijn voorganger Joe Biden ondersteunt, helpt en aanmoedigt.

Maar terug naar Merz. Daar staat hij, met een escalerende uitspraak die een belangrijk verschil lijkt te maken, maar dat uiteindelijk niet doet. Of toch wel, uiteindelijk? En zijn belangrijkste reden om deze uitspraak te doen – of in ieder geval de belangrijkste reden die hij met ons heeft gedeeld – is gewoon onzin gebaseerd op desinformatie. Wat kunnen we hiervan concluderen, behalve dat dit geen Bismarck is? Zelfs geen Helmut Kohl of Angela Merkel, eigenlijk. Misschien is dit bedoeld als een oefening in ‘strategische ambiguïteit’, een dwaze Franse gewoonte die onlangs trots werd opgeëist door de Duitse minister van Defensie Boris Pistorius? Als dat zo is, moet Berlijn veel kritischer worden over de Parijse mode die het importeert.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Duitsland is niet langer een echte democratie en de EU evolueert naar totalitarisme — Interview met AfD-Europarlementariër Christine Anderson

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: