Donald Trump is het einde van Hilariteit – De progressieve schijn van democratie is verbrijzeld

Achteraf gezien was Covid een hoogtepunt van elitair idealisme: een blijkbaar wijdverspreid geloof dat je eenvoudigweg kon beslissen wat echt was en het dan zo kon maken via een combinatie van decreet en mediacensuur. En wat Trump ook brengt, het einde van de Biden-regering is een scherpe berisping van de overmoed van de elite. Maar wat voor “echt” kunnen we verwachten van het Trumpiaanse Nieuwe Normaall?

Vorige week bereikte de toewijding van het Biden-tijdperk aan reality-as-decreet niet zijn climax met een knal, maar met een internetgejammer: een schijnbare poging om een amendement op de Amerikaanse grondwet van kracht te laten worden door er online over te posten. Op dit bizarre moment kondigde Joe Biden (of, waarschijnlijker, iemand anders die op zijn officiële account schreef) aan dat het Equal Rights Amendment (ERA) “de wet van het land” is – ook al verklaarde het National Archief in december dat dit niet zo was.

Het was de perfecte finale van een regime dat vanaf het begin werd gekenmerkt door griezelige schijn: wat Nathan Pinkoski onlangs “een schijnbeeld van een functionerend progressief presidentschap” noemde. Deze orde wordt behandeld als geënsceneerd en kunstmatig, zelfs vergaderingen die normaal gesproken worden gezien als levende, relationele politiek. Journalisten kregen bijvoorbeeld scriptvragen om voor te lezen tijdens zogenaamd besloten ontmoetingen.

Tussen de steeds duidelijker gescripte optredens van Biden en het zich opstapelende visuele bewijs voor zijn broosheid, ontstonden er steeds meer samenzweringen. Hij werd gekarakteriseerd als nep, gespeeld door acteurs of zelfs gegenereerd door de computer. Dergelijke beweringen waren gemakkelijk genoeg te “factchecken,” maar ze brachten een fundamenteel ware intuïtie over: Biden was een schijnvertoning en niemand wist wie echt de leiding had. Consensus leek zich gewoon samen te smelten, als door buitenaardse telepathie, vaak gevolgd door beleid waarvan werd aangenomen dat iedereen het ermee eens was, en waar je vervolgens voor werd verbannen als je er vraagtekens bij zette.

Dit gevoel van heerschappij door een hoofdloze, gezichtsloze en monolithisch ideologisch uitgelijnde zwerm werd door schrijver Curtis Yarvin gekarakteriseerd als “de kathedraal,” een architectuur van politieke coördinatie die bestaat uit journalistiek plus de academische wereld, NGO’s, stichtingen, de permanente bureaucratie en andere institutionele actoren. In Groot-Brittannië noemen we dit misschien gewoon “the Establishment” en halen we onze schouders op; maar zoals David Samuels onlangs liet zien, heeft de digitale revolutie een specifiek moderne, progressieve Amerikaanse versie van deze “Kathedraal” zo krachtig gemaakt, dat de aanhangers ervan leken te geloven dat ze de werkelijkheid echt konden herschrijven door alleen maar te posten.

Het fenomeen raakte in een stroomversnelling aan het begin van de 20e eeuw met de ontdekking in het Obama-tijdperk dat digitale communicatie gebruikt kon worden om de publieke opinie in progressieve richtingen te veranderen, met behulp van een activistische techniek die bekend staat als “toestemmingsstructuren.” Deze overtuigingsmethode, ontwikkeld door consultant David Axelrod, zet mensen ertoe aan om tegen hun eigen eerdere overtuigingen in te stemmen, door hen ervan te overtuigen dat ze moreel aanzien zullen verwerven bij hun gelijken door het goedgekeurde standpunt over te nemen.

Voor degenen die de methode begrepen, boden social media een krachtig nieuw hulpmiddel om politieke toestemmingsstructuren te ontwikkelen. De resulterende consensusmachine vrat vervolgens snel de bestaande pers op en bereikte een hoogtepunt van ideologische dominantie tijdens de Covid-jaren. Op het hoogtepunt werd de morele visie die gepaard ging met deze benadering misschien wel het best samengevat door het beroemde “In This House, We Believe…” uithangbord: een utopische geloofsbelijdenis die wordt geassocieerd met de progressieve kennisklasse, met name omdat het vooral degenen zijn die rijk genoeg zijn om de materiële kant van het leven te delegeren aan ondergeschikten die de duidelijke tekortkomingen ervan niet kunnen zien. Het moment van de grootste overmoed (en, aantoonbaar, een cruciale nemesis) werd ingekapseld in de aanname door de aanhangers van het geloof dat iemand het andere geslacht kon worden door simpelweg een verbale verklaring af te leggen: alsof woorden echt toverspreuken waren.

En als er een les te leren valt uit het zielige einde van de Biden-simulatie, in een volstrekt ineffectieve poging om via blogposts tuinbordachtige updates aan te brengen aan de Amerikaanse grondwet, dan is het wel dat dit mechanisme altijd al harde grenzen had. Rond deze tijd, vier jaar geleden, zag ik een voorbode van deze grenzen in het vreemde verhaal van Hilaria Baldwin. Hilaria, de vrouw van acteur Alec Baldwin, werd ervan beschuldigd een decennium lang te hebben gedaan alsof ze Spaanse was – ook al is ze opgegroeid in Massachusetts. Zelfs vier jaar geleden las dit als een waarschuwend verhaal voor de reality-engineers: wat je ook zegt, als de kloof tussen “Hilariteit” en werkelijkheid te groot is, zal uiteindelijk iemand dit aanwijzen en zal de hele zaak imploderen.

En zo is het gegaan met de Hilariteit op beschavingsniveau die de Biden-simulatie was. De eerste en belangrijkste barst in de architectuur kwam een jaar na Hilariteit-gate en de (gesimuleerde) inauguratie van Biden: de verkoop van Twitter aan Elon Musk. Musk ontsloeg prompt het grootste deel van het Trust and Safety-team van de website, gaf documenten vrij die de routinematige censuur op verzoek van de overheid onthulden en rechtse accounts verbood, waaronder Donald Trump zelf. En dit veroorzaakte een cascade die culmineerde in de herverkiezing van Trump.

Het is niet helemaal juist om te zeggen dat het informatie-onderdrukkingsmechanisme werd doorbroken en de realiteit doorliet. De verandering in toon en inhoud sinds Twitter werd omgedoopt tot X stond niet in de eerste plaats in dienst van “feiten” als zodanig. Maar Elon kocht de Rolls-Royce toestemmingsmachine van de kathedraal, stelde de motor opnieuw af en haalde de demper van de uitlaat. Nu zit een voertuig dat onder Obama zorgvuldig in elkaar is gezet en door Biden’s verzorgers met roekeloze overmoed werd bestuurd, vol met aangeschoten anoniempjes en gek doen op het openbare plein.

Hoe zal de realiteit eruit zien als het stof van hun capriolen is neergedaald? Er is reden om op zijn minst een correctie te verwachten in de richting van pragmatische betrokkenheid bij de wereld zoals die is, en weg van Hilariteit’s progressieve droom van de wereld zoals die zou moeten zijn. Signalen zijn onder andere de scepsis van Trump ten opzichte van netto-nul, die al heeft geleid tot een cascade van onverschilligheid van bedrijven ten opzichte van zijn ooit heilig verklaarde groene edicten. Het Amerikaanse buitenlands beleid vertoont aanwijzingen voor een analoge wending weg van het liberale internationalisme; een verschuiving met onzekere geopolitieke implicaties, maar die op zijn minst een einde zou maken aan de oorlogszuchtige “vredeshandhaving” die kenmerkend is voor de houding van de “wereldpolitieagent.”

En, belangrijk, vanaf het moment dat hij president werd, gaf Trump een expliciete heroriëntatie weg van de utopische genderpolitiek aan, door in zijn inauguratierede zelf te verklaren dat “het vanaf vandaag het officiële beleid van de regering van de Verenigde Staten zal zijn dat er slechts twee geslachten zijn, mannelijk en vrouwelijk.” Hij ondertekende ook een eerste uitvoerende verordening die wetgeving maakt tegen het idee dat sekse een kwestie is van verbaal fiat in plaats van fysiologische realiteit.

“Vanaf bijna het moment dat hij president werd, gaf Trump een expliciete heroriëntatie aan, weg van de utopische genderpolitiek.”

In deze context is de poging om de ERA in de grondwet op te nemen een krachtig symbolische domper. Want hoewel Trump zijn nieuwe mandaat in prozaïsche zin zeker te danken heeft aan de realiteit – met name de prijzen, Oekraïne en de zuidelijke grens van de VS – was het de genderpolitiek van Hilariteit die in totemische zin ging staan voor de wankele greep van dat regime op de feiten.

In deze context was de ERA ook totemistisch, als langdurig paradepaardje van de liberaal-feministische Valkyries van het progressivisme – Amerika’s “Affluent White Female Liberals” of AWFL’s – sinds het voor het eerst in 1923 werd voorgesteld. En het stond voor realiteit-als-fiat omdat de formulering van de ERA in de grondwet van de VS de bewering zou hebben vastgelegd dat de seksen altijd uitwisselbaar zijn: de OG poging om de realiteit te herontwerpen met behulp van taal. Dus, omdat transgenderisme logisch voortvloeide uit de liberaal-feministische bewering van de ERA dat mannen en vrouwen altijd uitwisselbaar zijn, gleden de AWFL’s in hun positie uit het Hilariteit-tijdperk als de luidruchtigste en meest zelfingenomen partij voor de ERA.

En nu ligt de hele zaak in puin. Zelfs de pogingen om een Women’s March nieuw leven in te blazen (nu omgedoopt tot, en ik verzin dit niet, de “People’s March” omdat de organisatoren weigerden om “vrouw” te definiëren) trok nauwelijks een tiende van de aantallen van 2016. “Vibeshift” doet niet echt recht aan de schijnbare volledigheid van Hilariteit terugtrekking. Maar het zou naïef zijn om te denken dat we helemaal aan de onwerkelijkheid kunnen ontsnappen – of dat de nieuwe regering dat zou willen. Een andere groep de sleutels geven van de Current Thing-machine is helemaal niet hetzelfde als ze ontmantelen.

Denk er eens over na: mediatitanen die tot voor kort op dezelfde lijn zaten als de progressieve consensus, passen nu haastig hun bijschriften aan aan het nieuwe normaal. De New York Times, het huisblad van Yarvin’s “kathedraal,” heeft onlangs haar standpunt gewijzigd door Yarvin zelf te interviewen; de Grijze Dame heeft ook afscheid genomen van verschillende vaste columnisten en nieuwe stemmen aan boord gehaald, zoals James Pogue, lange tijd een ervaren waarnemer van Nieuw Rechts en haar paradoxen.

Op dezelfde manier heeft Facebook-oprichter Mark Zuckerberg ervoor gekozen om zichzelf een nieuw achtergrond narratief op de mouw te spelden als – zo niet rechts – dan toch op zijn minst rechts nieuwsgierig. En wat nog belangrijker is: Facebook heeft de voormalige Lib Dem-leider Nick Clegg vervangen als hoofd mondiale zaken door de voormalige Bush-medewerker Joel Kaplan. We zijn met andere woorden niet zozeer getuige van een ontmanteling van het realiteitsvormingsapparaat als wel van een herschikking op imperiale schaal van de morele gevoeligheid ervan. Evenzo gaat de langlopende TikTok-saga niet zozeer over het verbieden van het platform, maar over het waarborgen van de Amerikaanse controle over de propagandamacht ervan. We hoeven niet per se te verwachten dat dit alles leidt tot meer realiteit.

Maar, misschien, hebben we baat bij een verandering van utopie. Wat Hilariteit de das omdeed, was hoe teleurstellend zijn utopisme in de praktijk was: een mix van idealisme en nivellering die steeds onsmakelijker werd in de sfeer van schaarste en wantrouwen die volgde op de wereldwijde financiële crash. Daarentegen heeft de Trumpiaanse partij geen tekort aan grandioze visies – althans off the record, na een paar biertjes.

Er is veel aan die visies dat mijn scepsis triggert. En de echte realiteit van Trump 2.0 zal waarschijnlijk veel van zijn ware gelovigen teleurstellen: verwacht dubbelzinnige deals over realistische, harde beleidskwesties zoals de NAVO, massale migratie en hoe we de oligarchen van Amerika het beste kunnen managen, die rijkelijk worden verguld met “echte” Trumpiaanse W’s over gender en DEI.

Maar dit terzijde, het hebben van een visie verslaat zeker de zelfmoordpod en de insecten. En het nieuwe regime heeft één eigenschap die we allemaal zouden moeten verwelkomen: personalisme. Toen de progressieven probeerden de democratie te redden en hun visie op utopia op aarde te verwezenlijken, kregen we Hilariteit: democratie-achtige simulatie als een huid voor bestuurlijke tirannie, allemaal afgedwongen door een gedistribueerde digitale propagandamachine. De nieuwe Trumpiaanse orde mag dan veel gebreken hebben, maar Trump is duidelijk en onherleidbaar echt en menselijk. Dat is het punt van hem.

Dus met zijn kroning laten we Hilariteit achter ons, hopelijk voorgoed, samen met zijn dogma’s, zijn schelheid en zijn presidentiële golem met glazen ogen. In plaats daarvan verwacht ik dat de politiek grotendeels even technocratisch, gedematerialiseerd, ongelijk en verdeeld zal blijven als altijd, en misschien in sommige opzichten net zo onwerkelijk – maar nu tenminste met een kans om menselijke gedachten en behoeften weer in menselijke politiek te concentreren. Er moet nog veel worden opgeruimd, maar de 21e eeuw is aangebroken. Kom maar op.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

‘Weirdo’ Zelensky smeekte om inhuldigingsuitnodiging – Trump Jr.

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: