In de wereld van de hoge politiek en het geopolitieke theater is perceptie vaak belangrijker dan de werkelijkheid. En niemand speelt dit theater beter dan Donald Trump. Vorige week kwamen Trump en Ursula von der Leyen, voorzitter van de Europese Commissie, na een fotomoment tevoorschijn met een reeks “historische” economische en veiligheidsovereenkomsten. De Amerikaanse president pochte over honderden miljarden aan Europese investeringen, energiecontracten en wapenaankopen; een deal die zo eenzijdig was dat het leek alsof Europa zijn strategische autonomie gewoon had opgegeven om “papa” voor zich te winnen.
Maar als we verder kijken dan de bombastische uitspraken, zien we een heel ander beeld. Paradoxaal genoeg is dat niet een beeld van Europese zwakte op zich (of vazalschap, zoals zelfhatende Europeanen geneigd zouden zijn te zeggen), maar van een Europese strategie om vanuit een relatief zwakke positie de VS in de val te lokken. Deze ‘deal’ bindt de VS juist nog sterker aan de Europese veiligheids- en economische architectuur, en niet andersom. En dat doet het door gebruik te maken van het enige waar Trump niet aan kan weerstaan: de illusie van winnen, schrijft Warwick Powell.
Vleierij werkt en Europa heeft de VS voor de komende jaren verstrikt in zijn veiligheidsprioriteiten.
De belangrijkste toezeggingen
De overeenkomst bestaat uit vier belangrijke pijlers:
- 15% invoerheffingen op EU-uitvoer naar de VS, in ruil voor handhaving van nulheffingen op Amerikaanse invoer door de EU;
- 600 miljard dollar aan Europese investeringen in de VS;
- “Honderden miljarden dollars” aan Amerikaanse wapenaankopen; en
- 750 miljard dollar aan Amerikaanse LNG-importen in de komende drie jaar (250 miljard dollar per jaar).
Op het eerste gezicht lijkt dit een geopolitieke capitulatie. Maar de cijfers en de logistiek vertellen een heel ander verhaal.
LNG: de realiteit is anders
Laten we beginnen met het meest gewaagde cijfer: 750 miljard dollar aan LNG-aankopen over drie jaar. In 2024 importeerde de EU ongeveer 45 miljard kubieke meter (bcm) LNG uit de VS, ter waarde van ongeveer 16-19 miljard dollar. Alleen al in de eerste helft van 2025 werd nog eens 46,5 bcm geïmporteerd, wat neerkomt op bijna 93 bcm voor het hele jaar; dat is ongeveer 33-39 miljard dollar, uitgaande van marktprijzen van 10-12 dollar/MMBtu.
Kortom, de EU zou zowel het volume als de prijs meer dan verzesvoudigen moeten verhogen om de jaarlijkse doelstelling van 250 miljard dollar te halen. Dit is volstrekt onhaalbaar. De Amerikaanse LNG-exportterminals en transportcapaciteit zijn al volledig benut. De Europese hervergassingsinfrastructuur staat onder druk. Aan beide zijden van de Atlantische Oceaan is er onvoldoende reservecapaciteit om een dergelijke overeenkomst na te komen.
En toch is de belofte nu gedaan. Von der Leyen weet dat deze niet kan worden nagekomen, dus was het een gemakkelijke belofte om te doen.
In de praktijk betekent dit een langdurige verankering van de energiehandel tussen de VS en de EU. Het bindt Amerikaanse LNG-exporteurs voor de komende jaren aan de Europese vraag. Het koppelt de Amerikaanse energiesector aan trans-Atlantische logistieke, financiële en prijsafhankelijkheden, terwijl het tegelijkertijd andere potentiële kopers (met name in Azië) buitenspel zet en Washington afleidt van de ontwikkeling van een echt mondiale energiestrategie.
Voor de Europeanen zal deze situatie op termijn zelfs enige invloed opleveren. Op energiegebied is er sprake van wederzijdse afhankelijkheid. Het risico voor de EU is dat deze afspraken hen kunnen ontmoedigen om energiepartnerschappen buiten de VS aan te gaan, bijvoorbeeld met Noord-Afrika, Centraal-Azië of zelfs het groene waterstofnetwerk van China.
Wapenaankopen: een eenzijdige veiligheidsgarantie
Op defensiegebied versterkt de toezegging van de EU om voor “honderden miljarden dollars” aan Amerikaanse militaire uitrusting aan te kopen, het trans-Atlantische industriële complex nog verder. De Europese NAVO-leden verhogen hun defensie-uitgaven al, maar het feit dat ze dit bijna volledig in Amerikaanse systemen steken – F-35’s, Patriot-batterijen en HIMARS – is niet alleen een aankoopbeslissing. Het is een strategische vergrendeling.
Door zich te committeren aan Amerikaanse wapens zorgt Europa ervoor dat de militair-industriële basis van Amerika diep verweven raakt met de Europese begrotingen, politiek en aanbestedingscycli. Zelfs als Trump, of een toekomstige president, “uit Europa wil stappen”, heeft de Amerikaanse wapenindustrie nu alle reden om te blijven lobbyen voor een op Europa gericht beleid. Met miljarden op tafel wordt veiligheid een eenzijdige garantie: Europa betaalt, de VS blijft. Dit is eigenlijk evenzeer een “overwinning” voor Von der Leyen als voor Trump.
Tegelijkertijd vermijdt Europa het harde werk om een eigen industriële basis op te bouwen of serieuze gezamenlijke productie-initiatieven te coördineren. De prikkel om echte strategische autonomie na te streven verdwijnt. Dat is ongetwijfeld een punt van zorg voor veel Europeanen, maar vanuit het oogpunt van Von der Leyen is dit geen issue. De Verenigde Staten verstrikken in Europese veiligheidsprioriteiten is en blijft voor hen het allerbelangrijkste doel.
Investeringen: rookgordijnen
Dan is er nog de mysterieuze Europese investering van 600 miljard dollar. Er zijn geen tijdschema’s, geen mechanismen voor uitvoering of handhaving en er zijn geen sectoren aangewezen. Hoogstwaarschijnlijk is deze “toezegging” niet meer dan een herverpakking van bestaande kapitaalstromen, dat wil zeggen dat in de EU gevestigde bedrijven Amerikaanse obligaties en aandelen kopen of misschien fabrieken opzetten om invoerheffingen te ontwijken.
In werkelijkheid is dit gewoon een hergebruik door de EU van de dollaroverschotten die zijn gegenereerd door de handel met de VS en andere dollargedreven markten. Er is hier geen sprake van netto nieuwe investeringen. Het is slechts politieke windowdressing. Maar het hyperbolische effect is krachtig. Het wekt de indruk dat Trump een transactionele overwinning heeft behaald.
De overeenkomsten met de uiteenvallende “deal” met Japan zijn griezelig.
Importheffingen: een tandeloos instrument dat Amerika meer schade berokkent
De kop boven het artikel over de importheffingen – 15% op EU-goederen die naar de VS worden geëxporteerd, waarbij de EU zich verbindt tot nulheffingen op Amerikaanse goederen – is grotendeels irrelevant. Importheffingen worden betaald door importeurs, niet door exporteurs. De kosten worden dus gedragen door Amerikaanse consumenten en bedrijven, niet door Europese producenten.
Bovendien komt deze tariefstructuur grotendeels overeen met wat Trump aan andere handelspartners heeft voorgesteld. Het feit dat de EU niet slechter wordt behandeld dan anderen is op zich al een kleine overwinning; het behoudt het relatieve concurrentievermogen. Met andere woorden, de EU kan doen alsof ze iets heeft toegegeven, terwijl ze niets van belang verliest.
Voor het ongetrainde oog lijkt dit een schoolvoorbeeld van Trumps kenmerkende “America First”-strategie. In de praktijk is het echter een economisch goal in eigen doel, dat het tegenovergestelde bereikt van wat het beoogt.
Laten we eerst niet vergeten dat invoerrechten worden betaald door importeurs, niet door exporteurs. Wanneer de VS een invoerheffing van 15 % op Europese goederen instellen, worden de kosten niet gedragen door Europese producenten, maar door Amerikaanse bedrijven en consumenten. Importeurs moeten de kosten op zich nemen of doorberekenen in de vorm van hogere prijzen.
Een tarief van 15% op EU-importen verandert het relatieve kostenconcurrentievermogen tussen Europa en de VS niet wezenlijk. Dit zijn economieën met hoge inkomens en strenge regelgeving, waar de arbeidskosten en productiviteit al nauw op elkaar zijn afgestemd. Een toeslag van 15% op goederen uit de EU kan de winstmarges marginaal beïnvloeden, maar dat is lang niet genoeg om het kostenvoordeel van 30-40% te compenseren dat bedrijven doorgaans nastreven voordat ze hun productielocaties heroverwegen.
In feite brengt het huidige tariefregime de Europese omstandigheden in lijn met die welke onder Trump gelden voor China, Mexico en andere landen. De EU wordt niet op unieke wijze gestraft, maar opgenomen in een algemeen protectionistisch kader. Paradoxaal genoeg is dat een overwinning voor Europa. De Europese goederen zijn niet minder concurrerend dan die van andere mondiale leveranciers op de Amerikaanse markt.
Belangrijker nog is dat het tarief een strategische misrekening is.
Als het doel van Trump is om de productie terug naar huis te halen, dan is 15 % te laag om dat te bereiken. Maar als het doel simpelweg is om de inkomsten te verhogen (wat in feite een bloeding van liquiditeit uit de Amerikaanse economie is) en importeurs te straffen, dan doet het dat wel, maar ten koste van hogere inputprijzen voor Amerikaanse producenten en hogere consumentenprijzen over de hele linie. Dat is het slechtste van twee werelden: het legt frictiekosten op aan de Amerikaanse economie zonder enige structurele verschuiving in de productielandschappen te bewerkstelligen.
Simpel gezegd: 15% is pijnlijk genoeg om bedrijven en huishoudens te raken, maar niet pijnlijk genoeg om beslissingen over de productielocatie te veranderen.
Dat laat ons met een ongemakkelijke waarheid. Trump heeft hogere kosten voor Amerikanen vastgelegd, zonder nieuwe prikkels te creëren voor reshoring of binnenlandse investeringen. In het beste geval beschermt dit een paar verouderde sectoren. In het slechtste geval versnelt het de inflatie, voedt het de inefficiëntie van de toeleveringsketen en komen Amerikaanse bedrijven klem te zitten tussen stijgende inputkosten en een stagnerende consumentenvraag.
Ondertussen kan Europa zich coöperatief opstellen. De EU biedt nulheffingen op Amerikaanse goederen, ook al zijn de Amerikaanse exporten naar de EU veel kleiner dan de Europese exporten naar de VS, en ook al zijn veel van de verhandelde goederen (bijvoorbeeld vliegtuigen, geneesmiddelen, financiële diensten) niet prijsgevoelig of onderworpen aan langlopende contracten. Het netto-effect op de handel is dus minimaal, terwijl het politiek gezien genereus overkomt.
Strategische valstrik in actie
Als we uitzoomen, zien we een klassiek geval van overcommitment als valstrik. Trump wordt gevleid, bespeeld en strategisch aan zich gebonden door een Europese elite die de transactielogica van de voormalige (en mogelijk toekomstige) Amerikaanse president volledig begrijpt.
Door opgeblazen cijfers, opvallende getallen en “grote overwinningen” te presenteren, zorgt de EU ervoor dat:
- De Amerikaanse defensie-industrie financieel aan Europa gebonden blijft;
- De Amerikaanse energiesector aan Europa gebonden blijft, maar met een beperkte capaciteit om de opgegeven cijfers daadwerkelijk te halen, wat betekent dat Europese kopers hoe dan ook weer op de markt komen;
- Het Amerikaanse financiële systeem Europees kapitaal blijft absorberen, wat alleen mogelijk is dankzij de aanhoudende Europese handelsoverschotten ten opzichte van de VS; en
- Elke poging van de VS om zijn voetafdruk in Europa te verkleinen, zou nu enorme binnenlandse economische kosten met zich meebrengen.
In feite heeft Europa onder het mom van onderwerping een strategische verstrengeling voor de VS in Europese veiligheidszaken gecreëerd. Trump denkt dat hij aan het winnen is, maar de structurele realiteit is dat de VS wordt opgezadeld met meer verantwoordelijkheid, meer verwachtingen en meer economische blootstelling.
Het echte spel: multipolaire afleiding
Het meest opvallende is hoe deze “deal” de aandacht en capaciteit van de VS afleidt van andere cruciale theaters, met name de zogenaamde Indo-Pacific. De middelen die nodig zijn om zelfs maar een fractie van deze Europese verplichtingen na te komen, zullen ten koste gaan van Taiwan, Zuid-Korea, de Rode Zee of de Zuid-Chinese Zee. Met andere woorden, de felbegeerde verschuiving naar Azië wordt ondermijnd door verplichtingen jegens Europa.
Europa, dat vaak wordt gekarikaturiseerd als geopolitiek naïef, handelt hier met koele precisie. Als Trump een transactionele wereld wil, heeft Europa zichzelf zojuist tot de grootste transactie op tafel gemaakt, een transactie die zo groot is dat ze Washington afleidt van andere strategische prioriteiten.
De stille meesterzet van Europa
In tegenstelling tot wat het lijkt, is dit geen eenvoudig narratief over Europese onderdanigheid. Het is een stille meesterzet van sluwheid vanuit een relatief zwakke politieke positie. Von der Leyen heeft Trump de illusie van dominantie voorgeschoteld en tegelijkertijd de VS stevig verankerd in het Europese project – zowel militair als politiek.
En het mooie ervan? Niets ervan hoeft daadwerkelijk te worden uitgevoerd. Dat komt omdat niets ervan echt is. De volumes kunnen niet worden geleverd, het geld zal niet volledig beschikbaar komen en de wapenaankopen zullen tientallen jaren in beslag nemen. Maar de toezeggingen hebben de verwachtingen, de lobbydynamiek en de strategische planning al veranderd.
Trump wilde winnen. Europa heeft hem een overwinning geschonken die zo groot is dat het eigenlijk een valstrik is.
Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Derde Wereldoorlog ligt nog steeds op tafel: Europa wil grondtroepen in Oekraïne
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Je kunt lullen wat je wilt, Amerika en Trump winnen.
En wij, belasting betalers dienen het gelag te betalen.
Hoe maak je een kapitale blunder een overwinning.
amerika en trump winnen???? pff slaap rustig verder. Daar wordt dezelfde burgersloop en onderdrukkingsbeleid gevoerd als hier! Groot deel amerikanen is al straatarm, winnen noem jij dat???? Trump is hetzelfde als ursula, hebben dezelfde bazen! of droom je nog steeds van Q….. die BS
Vind je het gek, na de vorige woke/demente presidenten, dat brei je in 10 jaar nog niet goed, voor de EU geld hetzelfde, alleen zijn ze hier nog gekker, en dommer.
Dus ik moet nu geloven dat die achterlijken van de europese commissie met Lijken voorop, briljant geacteerd hebben. Wat een lulkoek. VS is kapot en europa hobbelt daar achteraan.
Goed artikel, AI gemaakt. De schrijver heeft een aantal punten benoemd die duidelijk nadelig voor Europa zijn, dat kan een kind zien,de prompt moet zijn geweest “ praat recht wat krom is en verzin daar argumenten bij”
En dat deed AI braaf.
@Gijp…
‘Het is een stille meesterzet van sluwheid vanuit een relatief zwakke politieke positie. Von der Leyen heeft Trump de illusie van dominantie voorgeschoteld en tegelijkertijd de VS stevig verankerd in het Europese project – zowel militair als politiek.’
De schrijver van dit artikel mist allebei zijn hersenhelften. Dit hele propaganda stuk is in opdracht van het departement van de waarheid van de nieuwe führer geschreven. Het gehalte fantastische fantasie artikelen neemt toe. Dit lulverhaal maakt Europese satanisten tot genieën… RARA voor wie deze schrijver werkt.
De schrijver denkt dat we onnozel zijn Theme. Nogmaals met AI gemaakt en nog op een kinderlijke manier ook. Had ik wellicht beter gekund met AI. Dit ligt er veel te dik op. Als je mensen wilt belazeren met AI, doe het dan goed.
Dit is een lulverhaal om het wanbeleid van von der Leyden goed te praten.
Ons kapitaal gaat daarheen en we krijgen er niets voor terug.
We worden nog afhankelijker van d VS, ipv zelfstandiger.
De auteur schrijft dat Europa, door zich te committeren aan Amerikaanse wapens ervoor zorgt dat de militair-industriële basis van Amerika diep verweven raakt met de Europa en dat als Trump, of een toekomstige president, “uit Europa wil stappen”, de wapenindustrie dan alle reden heeft om te blijven lobbyen voor een op Europa gericht beleid.. Dit is toch volkomen onzin? Het enige waar de wapenindustrie (en Amerika) voor zal lobbyen, is dat wij de geleverde wapens ook effectief zullen gebruiken, zodat ze nog meer kunnen verkopen. Past allemaal in het Great Reset en Build Back Better verhaal dat de elite met ons voorheeft.
Goed te pruimen :
https://www.thetruthseeker.co.uk/?p=312841
Wat mij het meeste zorg draagt is die gasdeal.
Ieder beetje econoom weet dat bij een tekort aan een bepaalde grondstof de prijzen de lucht in schieten.
Zie de jaren 70 toen de leugen verspreid werd dat de oliebronnen bijna leeg waren en de olieprijs verdubbelde.
Rusland beschikt over ruim voldoende gas en heeft daar nooit een geheim van gemaakt zodat ze energiezekerheid konden beloven. Vandaar ook die lage prijs.
Nu sluiten ze hier een contract af met een producent die niet, of amper voldoende kan leveren, dus voor tekorten gaat zorgen en wat gaat de, nu al 4 X duurdere, gasprijs doen?
Wie gaat die te verwachten enorme winsten opstrijken en met werk geld zal dat zijn?
Ik hoef niet ver om me heen te kijken….
Als de Roebel stijgt is dat slecht voor de uitvoering, want duurder in export. Maar als Europa’s uitvoer duurder wordt door import heffingen, is dat goed, want de importeurs betalen het gelag. Vreemde conclusie. Volgens de logica zouden ze minder importeren.
Beter interview met michael hudson afwachten dan dit heen en weer geklets.