De AfD en de bijl der geschiedenis

De cijfers van de Duitse federale verkiezingen van 2025 snijden door de stagnerende lucht als gekarteld glas, een brutale openbaring van een systeem dat op het punt staat zijn eigen zelf veroorzaakte ineenstorting te bereiken. De CDU/CSU (Christen-Democratische Unie) strompelt voort met 29% en sleept haar gereanimeerde lijk door het politieke landschap, de SPD (Sociaal-Democratische Partij) zakt naar 16% en verdrinkt in haar eigen irrelevantie en de Groenen – die eco-puriteinen die verliefd zijn op multiculturalisme en verval – klampen zich wanhopig vast aan 12%. Maar de echte beving, het onderaardse gegrom van een ontwakend beest, komt van de AfD (Alternative für Deutschland), die naar een duizelingwekkende 20% stijgt en de fundamenten doet schudden van een Westen dat zijn wil om te leven heeft verloren.

Aristoteles, de oude diagnosticus van de democratie, doemt over dit schouwspel op als een onfeilbaar orakel. Meer dan tweeduizend jaar geleden zag hij dit al aankomen. In Politiek waarschuwde hij voor de langzame zelfmoord van de democratie, haar afdaling naar ochlocratie, de heerschappij van het gepeupel, waar de apathie van het plebs en de corruptie van de elite samenspannen om de ziel van de polis te verstikken. En nu? Duitsland, het hart van het Europese project, hijgt in zijn terminale stadium, een beschaving die zichzelf verslindt in de greep van bureaucratische steriliteit. De nachtmerrie van Aristoteles – waar democratie ontaardt in oligarchische tirannie – heeft zich voor onze ogen ontvouwd, en het volk, gehavend en verraden, heeft zich tot de AfD gewend op zoek naar redding, schrijft Constantin von Hoffmeister.

Dit is niet zomaar een verkiezing. Het is een opstand van de gedesillusioneerden, de bezitlozen, degenen die aan de kant zijn gezet in de grote offerverbranding van de Europese industrie, de Europese identiteit en de Europese wil. De 20% van de AfD is meer dan een getal. Het is een hamerslag op de tempel van een seniel establishment dat zich vastklampt aan de macht als een parasiet aan een stervende gastheer. Oswald Spengler, die altijd op de loer ligt in de schaduwen van het verval, grijnst vanuit de afgrond, zijn visie van de Untergang van het Westen – de onvermijdelijke ondergang in de beschavingsnacht – nu volledig gerealiseerd in de bleke, holle ogen van het nageslacht van Merkel en Scholz.

Duitsland, ooit een titaan van industriële macht, ziet nu zijn fabrieken sluiten, zijn energierekeningen stijgen tot ongekende hoogten, zijn straten overspoelen niet met de opmars van de vooruitgang, maar met de stille wanhoop van een volk dat in de steek is gelaten. Ongecontroleerde massa-immigratie zet een toch al instortend systeem nog meer onder druk, verdunt de nationale cohesie, voedt de stijgende criminaliteit en verdiept de economische onrust. Deïndustrialisatie is geen beleid; het is een rituele zelfmoord, georkestreerd door een eliteklasse die de arbeiders die ze beweert te vertegenwoordigen, minacht. Deze zelfveroorzaakte ondergang is het gevolg van de dwaze beslissing om de Russische olie- en gasleveringen af te snijden en tegelijkertijd volkomen veilige en schone kerncentrales te sluiten, wat werd uitgelokt door groene hysterie, waardoor de natie uitgehongerd en kwetsbaar achterbleef. De opkomst van de AfD is de terugslag, de terugkeer van de onderdrukten, het laatste, wanhopige gehuil van een natie die weigert te knielen voor haar beulen.

En toch, zelfs nu de AfD opkomt, blijft het rotten. 20% is niet genoeg. Nog niet. De CDU, altijd de gedaanteverwisselende kameleon van de macht, zal zich in elke groteske coalitie wringen die nodig is om de machine te laten draaien. Het systeem is ontworpen om zichzelf in stand te houden, om echte revolutie te smoren voordat die wortel kan schieten. Aristoteles wist dit ook – het einde van de democratie komt niet met een plotselinge staatsgreep, maar met een langzame, nauwgezette verstikking, waarbij de massa’s in slaap worden gesust terwijl de oligarchen hun greep verstevigen.

Europa als geopolitieke macht is aan het verdwijnen. De grote hoofdsteden – Berlijn, Parijs, Londen – zijn schillen, hun relevantie bloedt weg met elk jaar dat voorbijgaat, elke beslissing die wordt genomen om hun eigen mensen te verzwakken. De macht verschuift, tektonisch en onomkeerbaar. De nieuwe centra van het Westen bevinden zich niet langer in Brussel of Straatsburg, die necropolen van vervallen bureaucratie, maar in Moskou en Washington, in de harde mannen van Rusland en de Trumpistische heropleving in Amerika, waar de wil tot macht nog niet is gedoofd.

De AfD, met al haar dynamiek, moet nu beslissen of ze genoegen neemt met een proteststem of dat ze de mantel van de ware revolutie wil vastgrijpen. Want de schemering van Spengler is aangebroken en de les van Aristoteles klinkt luider dan ooit: democratieën sterven niet in vlammen; ze vergaan van binnenuit, rotten weg tot ze niet meer zijn dan verbrande ruïnes die wachten tot de bijl van de geschiedenis valt.

En de bijl komt eraan.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Duitslands nieuwe Morgenthau plan

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: