Alle risico’s, weinig winst: VS geeft toestemming voor langeafstandsaanvallen op Rusland

Op 17 november vertelden de VS de wereld wat ze drie dagen eerder aan Oekraïne hadden verteld: Oekraïne had toestemming om door Amerika geleverde langeafstandsraketten dieper op Russisch grondgebied af te vuren.

Er hoeft niet veel gezegd te worden over de risico’s van deze beslissing. Het zijn dezelfde risico’s die de regering Biden maandenlang hebben doen aarzelen om groen licht te geven voor de aanvallen. De risico’s zijn niet veranderd: alleen de roekeloze beslissing om ze te nemen is veranderd. Poetin verwoordde het risico duidelijk in september toen hij zei dat omdat langeafstandsaanvallen op Rusland “onmogelijk zijn zonder inlichtingen van… NAVO-satellieten,” dat “betekent dat NAVO-landen… in oorlog zijn met Rusland.” En dat, zegt Poetin, “zal duidelijk de essentie, de aard van het conflict veranderen,” schrijft Ted Snider.

De afweging om al dan niet een risico te nemen kan alleen worden gemaakt door het af te wegen tegen de voordelen. Maar de voordelen van het groen licht voor de langeafstandsaanvallen zijn illusoir.

De regering Biden heeft Oekraïne geen carte blanche gegeven om raketten op Rusland af te vuren. Aan de vergunning zijn grenzen verbonden: de raketten mogen alleen worden afgevuurd op de Russische regio Koersk, waar Oekraïense troepen in augustus binnenvielen.

De VS heeft twee redenen gegeven voor de toestemming om hun raketten te gebruiken om de Koersk regio aan te vallen. De regering Biden lijkt de voorkeur te hebben gekregen voor het toestaan van de aanvallen door de aanwezigheid van Noord-Koreaanse troepen in Koersk. Het verhoopte voordeel zou zijn dat Noord-Korea wordt afgeschrikt om meer troepen te sturen.

De aanwezigheid van 10.000 Noord-Koreaanse elitetroepen die momenteel in Koersk in gevecht zouden zijn, is nog lang niet bewezen. En het afschrikken van hun komst kan niet opwegen tegen het risico van directe Amerikaanse betrokkenheid bij het afvuren van raketten op Rusland. Noord-Koreaanse troepen, zelfs als ze aanwezig zijn, veranderen de balans op het slagveld niet. De Russische strijdkrachten groeien met 30.000 vrijwilligers per maand. 10.000 Noord-Koreanen zijn slechts goed voor tien dagen soldaten. Rusland is niet wanhopig op zoek naar troepen in de Donbas, waar ze snel oprukken, noch in Koersk, waar Amerikaanse functionarissen zeggen dat Rusland een troepenmacht van tienduizenden soldaten hebben opgebouwd zonder ook maar één soldaat uit Oekraïne te hoeven halen.

Het tweede voordeel waarop gehoopt wordt, is dat de Oekraïense strijdkrachten geholpen worden om Koersk vast te houden tot de onvermijdelijke onderhandelingen beginnen, waarbij Koersk geruild kan worden tegen Oekraïens grondgebied dat in handen is van Rusland.

Dat voordeel is net zo illusoir als het eerste. Oekraïne lijkt er alles aan te doen om het grondgebied in Koersk te behouden. Er zijn berichten dat Kiev de moeilijk te begrijpen beslissing heeft genomen om het vasthouden aan Koersk prioriteit te geven boven het verdedigen van het eigen grondgebied in Donbas. Volgens deze berichten worden de beste militaire uitrusting en de beste troepen naar Koersk gestuurd om het land vast te houden in plaats van naar Donbas om de afbrokkelende frontlinies te versterken. Nu wordt het risico genomen om de langeafstandsraketten in te zetten.

Rusland zal echter waarschijnlijk niet onderhandelen totdat het Koersk heeft heroverd, wat het waarschijnlijk uiteindelijk zal doen, zelfs als het wordt geconfronteerd met langeafstandsraketten. En zelfs als Rusland er niet in zou slagen om Koersk terug te winnen, is het helemaal niet duidelijk dat Poetin dat grensgebied zou ruilen voor het grote etnisch Russische Donbas-gebied.

Gezien de onrealistische voordelen blijft er nog een ander mogelijk motief over. Oekraïne toestemming geven om door de VS geleverde raketten op Koersk af te vuren is de troefkaart in het beleid van de regering Biden om de oorlog in Oekraïne “Trump-proof” te maken. Door Oekraïne de vrijheid te geven om te escaleren en Rusland te provoceren om te reageren, ontstaat er een situatie die het voor Trump veel moeilijker maakt om zijn campagnebelofte na te komen om de oorlog in Oekraïne te beëindigen. Zoals Anatol Lieven, directeur van het Eurazië-programma aan het Quincy Institute for Responsible Statecraft, mij voorhield, maakt de erfenis van Biden als de “onverschrokken verdediger van Oekraïne” het ook makkelijker voor de Democraten om “Trump aan te vallen voor ‘overgave’ over een toekomstig vredesakkoord.”

Maar het “Trump-proof maken” van de oorlog kan alleen maar dienen om de gevechten te verlengen, de doden op te stapelen en bij te dragen aan een groter verlies van Oekraïens grondgebied. Het waarschijnlijke einde, zelfs als Oekraïne Koersk een tijdje in handen houdt, is een onderhandelde regeling die veel lijkt op de regeling die in de eerste weken van de oorlog op tafel lag, maar dan met de extra kosten die de afgelopen drie jaar Oekraïne hebben gebracht.

Ironisch genoeg kan “Trump-proofing” ook een tegenovergesteld, onbedoeld effect hebben. Het beleid en het besluit over de langeafstandsraket waren bedoeld om het Trump moeilijker te maken de oorlog te beëindigen. Poetin weet dat ook. De New York Times meldt dat Russische commentatoren het al op die manier formuleren. Door het besluit over de langeafstandsraket in dat licht te zien, heeft Poetin een motief om geduldig te zijn. Hij kan de provocatie weerstaan, geen vergeldingsmaatregelen nemen die de oorlog doen escaleren en wachten op Trump.

De gehoopte voordelen rechtvaardigen niet het reële potentieel van het risico. En er zijn ook risico’s op de langere termijn.

Geoffrey Roberts, emeritus hoogleraar geschiedenis aan het University College Cork en specialist op het gebied van het militaire beleid van de Sovjet-Unie, vertelde me dat hij “betwijfelt of de beslissing militair veel verschil zal maken.” Hij noemde het “weer een publiciteitsstunt van de Oekraïens-Westerse kant.” Hij zei dat hij “verwacht dat Rusland zich terughoudend zal opstellen en zich zal blijven richten op winst op het slagveld in afwachting van een staakt-het-vuren en vredesonderhandelingen wanneer Trump aan de macht komt.”

Niet alleen zullen de langeafstandsraketten het grotere slagveld niet significant veranderen, Alexander Hill, professor militaire geschiedenis aan de Universiteit van Calgary, vertelde me dat “deze beslissing waarschijnlijk [zelfs] geen dramatisch effect zal hebben op de gevechten aan de frontlinie in de Koersk regio.” Hoewel er enkele eerste tactische successen kunnen zijn, zegt hij dat de Russische strijdkrachten snel “het soort beperkingen op troepen- en bevoorradingsconcentraties zullen opleggen die ze in de Donbass hebben gedaan en die de gevolgen van ATACMS” en andere Westerse raketsystemen voor Rusland hebben geminimaliseerd.

Op maandag 19 november vuurde Oekraïne voor het eerst langeafstandsraketten van Amerikaanse makelij af op Rusland. Oekraïense functionarissen zeggen dat de raketten een munitiedepot troffen in de regio Bryansk in het zuidwesten van Rusland, dat grenst aan, maar niet in Koersk ligt. Het Russische Ministerie van Defensie zegt echter dat van de zes ATACMS die werden afgevuurd, er vijf werden neergeschoten en de andere werd beschadigd. Ze zeggen dat vallende fragmenten van de beschadigde raket een brand veroorzaakten in het munitiedepot, maar geen schade of slachtoffers.

Het besluit over de langeafstandsraket zal geen grote invloed hebben op het aantal troepen, Noord-Koreaans of niet, en het zal de Koersk-kaart in de onderhandelingen niet versterken. Maar het besluit “escaleert de spanningen naar een kwalitatief nieuw niveau,” zoals de woordvoerder van het Kremlin, Dmitri Peskov, zei. En het blijft het vertrouwen en de relaties tussen Rusland en het Westen vergiftigen. De escalatie in het bewapenen van Oekraïne tegen Rusland zou zelfs kunnen bijdragen aan een geloof in Moskou, vertelde professor in Russische en Europese politiek aan de Universiteit van Kent, dat “Oekraïne vernietigd moet worden om een permanente bedreiging voor de veiligheid van de Russische Federatie weg te nemen.”

Hoewel Poetin geduld zou kunnen tonen en het einde van de regering Biden en het begin van de regering Trump zou kunnen afwachten, zou het overschrijden van een Russische rode lijn ook kunnen leiden tot verdere escalatie. Hill vertelde me dat Rusland “bondgenoten zoals Iran en Noord-Korea zou kunnen voorzien van capaciteiten die ze momenteel niet bezitten: dat is tenslotte wat de VS en hun bondgenoten voor Oekraïne hebben gedaan.” Ze zouden de aanvallen op militaire locaties of energie-infrastructuur in Oekraïne kunnen intensiveren. Ze zouden distributieknooppunten in Polen of Roemenië kunnen aanvallen waar ballistische raketten en andere wapens doorheen reizen op weg naar Oekraïne: iets waar Rusland zich van heeft onthouden. Ze zouden zelfs, suggereert Ian Proud, voormalig Brits diplomaat op de Britse ambassade in Moskou, “een beperkte en vooraf gesignaleerde aanval kunnen uitvoeren op een Amerikaanse militaire faciliteit in Europa of elders.”

Bijna gelijktijdig met de eerste ATACMS raketaanval ondertekende Poetin een herziene nucleaire doctrine die in september was opgesteld. De herziene doctrine specificeert dat een conventionele aanval op Rusland door een land dat gesteund wordt door een nucleaire mogendheid behandeld zal worden als een gezamenlijke aanval op Rusland. De Russische minister van Buitenlandse Zaken, Sergej Lavrov, herinnerde het Westen op de zijlijn van de G20-bijeenkomstr eraan dat “als de langeafstandsraketten vanaf het grondgebied van Oekraïne worden gebruikt tegen het Russische grondgebied, dit zal betekenen dat ze worden gecontroleerd door Amerikaanse militaire experts en we zullen dat zien als een kwalitatief nieuwe fase van de Westerse oorlog tegen Rusland en dienovereenkomstig reageren.” Hij zei echter ook dat “Rusland zich strikt inzet om een kernoorlog te vermijden en dat de wapens fungeren als afschrikmiddel.”

Elk van deze risico’s weegt zwaarder dan de twijfelachtige verhoopte voordelen van directe Amerikaanse deelname aan raketaanvallen diep in Rusland. In plaats van vast te houden aan Koersk met het onwaarschijnlijke vooruitzicht op betere onderhandelingen, zouden de VS nu moeten aandringen op onderhandelingen. In plaats van de oorlog Trump-proof te maken en te verlengen, zou de regering Biden een overgang naar diplomatie moeten vergemakkelijken. Eerder, zoals Trump belooft, of later, zoals Biden steunt, zal de oorlog in Oekraïne eindigen aan de onderhandelingstafel. En het resultaat zal waarschijnlijk hetzelfde zijn, minus alle doden die nog moeten vallen.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

WEF Insider: Elite plant WOIII ‘binnen weken’ om wereld uit nucleaire as te herbouwen

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: