Alexander Dugin bespreekt de nuances van politieke termen en hun verschillende interpretaties tussen Rusland en de Verenigde Staten, en benadrukt de uitdagingen van begrippen als ‘woke’ en ‘liberal’.
Het interview met Tucker Carlson is haastig en enigszins onnauwkeurig in het Russisch vertaald. Over het algemeen is het begrijpelijk. Er zijn echter een paar nuances. Ik spreek tot een Amerikaan en richt me in de eerste plaats tot een Amerikaans publiek. Te oordelen naar de duizenden reacties hebben ze me perfect begrepen.
In de politieke taal van het hedendaagse Amerika zijn er dus gangbare termen – zoals ‘woke’ en ‘wokeism’ – die we niet gebruiken. Dit is een oproep aan alle liberalen om onmiddellijk aangifte te doen tegen degenen die afwijken van de LGBT-agenda (verboden in Rusland) of van de kritische rassentheorie (die ook uitleg behoeft, maar dat is voor een andere keer) en degenen die vraagtekens zetten bij internationalisme en globalisme en twijfelen aan de noodzaak om illegale en willekeurige migratie te beschermen. Het gaat ook om het belasteren van alle patriotten en conservatieven (zowel huidige als historische) door hen te beschuldigen van ‘fascisme’. Blijkbaar wordt het wokeïsme nu actief overgenomen door de jonge generatie van de Russische conservatieve beweging, maar ik richt me niet tot hen.
Het proces verloopt als volgt: een woke individu (een ontwaakte links-liberaal) identificeert een doelwit (een conservatief), schrijft een reeks klachten, maakt een video op YouTube (verboden in Rusland) of Instagram, organiseert een flashmob, enzovoort. Dit escaleert tot annulerende acties zoals werkplekonderzoeken, bevooroordeelde interviews die doen denken aan ondervragingen, en artikelen in opdracht, gevolgd door ontslag, sociaal ostracisme, opzettelijke downranking in zoekopdrachten op sociale media, financiële audits, kredietweigeringen, deactivering van accounts, en in extreme gevallen moord (op het doelwit of zijn familielid). Dit is de complete cyclus van links-liberale terreur. Dezelfde tactieken worden toegepast op historische figuren en hun nalatenschap: boeken (samen met schilderijen en films) worden gecensureerd of verboden, hun zichtbaarheid in zoekmachines neemt drastisch af en er wordt een lasterlijke sectie toegevoegd aan Wikipedia die niet verwijderd kan worden. Dit kan gevolgen hebben voor figuren als Dante, Dostojevski, Rowling en zelfs de Heilige Schrift als ze niet politiek correct genoeg worden geacht.
Daarom begrijpen mensen in de VS me meteen als ik ‘woke’ zeg. In Rusland zou er een heel artikel met uitleg en voorbeelden voor nodig zijn geweest, waarna veel van onze binnenlandse linksen en links-liberalen zich zouden schamen (als ze een geweten hebben, wat nog moet blijken).
Verder is er nog een andere term die bekend is in de VS: ‘progressief’. Dit is een zelfbenaming van links-liberalen, de doodsvijanden van Trump, Tucker Carlson, conservatisme, religie, familie en traditionele waarden. In Rusland wordt de term ‘progressief’ ook niet in deze betekenis gebruikt.
In de VS is er een echte oorlog tussen ‘progressieven’ en ‘conservatieven’. Deze is echter ongelijk: conservatieven geloven dat progressieven, hoewel ze zich vergissen, bestaansrecht hebben, terwijl progressieven alle conservatieven als ‘fascisten’ bestempelen en volhouden dat ze geen recht van leven hebben en dat hun ideeën geen bestaansrecht hebben. Zij zijn de ‘vijanden van de open samenleving’ (Popper) die preventief vernietigd moeten worden – voordat ze de open samenleving kunnen vernietigen. Progressieven gaan dus over woke en cancelling. De kern van progressieven zijn Trotskisten – zowel direct (de linkervleugel van de Democratische Partij) als degenen die neocons zijn geworden (zoals Robert Kagan, William Kristol, Victoria Nuland, etc.). In wezen zijn progressieven voorstanders van de liberale en globalistische Wereldrevolutie en Jacobijnse terreur.
Tot slot, de moeilijkste term is ‘liberalen’. Het betekent verschillende dingen tegelijk in de moderne Amerikaanse politieke taal:
Het hele Amerikaanse politieke systeem, dat wil zeggen de erkenning van de legitimiteit en suprematie van het kapitalisme, kan liberalisme worden genoemd. In die zin zijn liberalen in de VS iedereen: links-liberalen van de Democratische Partij en rechts-liberalen van de Republikeinse Partij (GOP). De eersten zijn meer voor vrijheid van migratie, perversies en wokeïsme, de laatsten voor flat tax en grootkapitaal.
In engere zin en in een tweepartijdiscussie verwijst ‘liberalen’ meestal specifiek naar ‘links-liberalen’, d.w.z. degenen die voor het wokeïsme en de cancelcultuur zijn en die ‘progressief’ zijn. Soms doen ze – als echte fascisten – zich voor als ‘antifascisten’. Hun logica is als volgt: ‘Als je een vermoedelijke ‘fascist’ niet bij voorbaat naar een concentratiekamp stuurt, stuurt hij ons er wel heen.’ Zulke liberalen vinden dat Republikeinen, en vooral Trumpisten, dus hun conservatieve flank, opgesloten of zelfs uitgeroeid moeten worden. Nogmaals – voordat ze zelf worden uitgeroeid (zie de nieuwe film Civil War – die gaat precies hierover en geeft de mindset van Amerikaanse links-liberalen nauwkeurig weer).
In een heel andere context kunnen ‘liberalen’ (hoewel dit steeds minder gebeurt) verwijzen naar ‘oude liberalen’ – zoals Tucker Carlson zelf. Soms wordt de term ‘libertariërs’ gebruikt om ze te onderscheiden. Ze lijken nog het meest op anarchisten, alleen niet links maar rechts. Progressieven identificeren ze vaak met fascisten omdat libertariërs het liberalisme heel anders interpreteren dan de links-liberalen. Iedereen die geen links-liberaal is, is een fascist en moet uit de weg geruimd worden. Libertariërs zijn voorstander van een vlakke inkomstenbelasting of zelfs de afwezigheid ervan en zijn tegen overheidsbemoeienis met de economie. Ze steunen ook het recht om wapens te dragen (het Tweede Amendement) en de onbeperkte vrijheid om te doen wat je wilt, te zeggen wat je wilt en te zijn wie je wilt. Zulke ‘oude liberalen’ geloven dat ‘nieuwe liberalen’ (woke, LGBT, progressieven, internationalisten) de macht in de federale regering hebben gegrepen en ‘stalinisme’, ‘communisme’ of een ‘corporatieve staat’ in de VS willen bouwen.
Daarom moest ik, toen ik met Tucker Carlson sprak over liberalisme, rekening houden met alle drie de betekenissen van de term en zoals blijkt uit de commentaren, begreep het Amerikaanse publiek me perfect. Als ik dit allemaal gedetailleerder had moeten uitleggen, zou Tucker Carlson inderdaad ouder en grijzer zijn geworden, zoals in de memes. Voor het Russische publiek had ik een hele cursus moeten organiseren over liberalisme, zijn geschiedenis, zijn oorsprong, zijn mutaties (van de rechtse Hayek tot de linkse Soros – net in het allerlaatste stadium), en de hedendaagse politieke semantiek in de VS. En dan nog een cursus die laat zien dat dit alles niets met ons te maken heeft – waarom was de eerste cursus dan nodig, zouden degenen die de tweede begrijpen zich kunnen afvragen? Eigenlijk is dit wat ik herhaaldelijk heb gedaan – in het Centrum voor Conservatieve Studies aan de Staatsuniversiteit van Moskou, in het Tsargrad Instituut, in de Hogere Politieke School genoemd naar I. Iljin, in talloze lezingen, cursussen, video’s (kort en lang), leerboeken en monografieën.
Ondertussen is het Amerikaanse publiek enigszins voorbereid op mijn ideeën. Er was een wilde campagne van globalisten en links-liberalen voor mijn totale laster. Soms werd ik zelfs ‘Trump’s adviseur’ genoemd om het makkelijker te maken hem kapot te maken. Voor de progressieven, wokeïsten en liberalen ben ik dus de ‘gevaarlijkste filosoof ter wereld’ en ‘Dokter Kwaad’ op wereldschaal. Ondertussen vertelde Dimitri Simes Junior, zoon van de uitmuntende politieke expert, denker en analist Dimitri Simes Senior, die opgroeide in de VS, me dat hij op school kennismaakte met mijn boeken (in het Engels, natuurlijk – minstens een dozijn ervan werden vertaald en gepubliceerd in de VS). Zijn klasgenoten lieten hem Geopolitics of The Theory of a Multipolar World van onder hun jas zien, opscheppend over hun toegang tot dissidente literatuur – totdat een opgewekte Afro-Amerikaanse lesbienne hen opmerkte en rapporteerde, wat leidde tot hun onvermijdelijke schorsing.
Ik heb nog nooit zo’n vorm van communicatie met Amerikanen gehad als in het geval van het interview met Tucker Carlson, vooral na het historische, fenomenale interview van onze president Vladimir Vladimirovitsj Poetin met ’s werelds nummer één journalist. Globalistische media laten alleen zien wat gunstig voor hen is, en alles wat ik zeg is zeker niet gunstig voor hen. Daarom zeggen ze allerlei verzonnen en absurde dingen in mijn naam. Alternatieve Amerikaanse media, waar ik af en toe verschijn, hebben geen brede dekking en bevinden zich zelf in een semi-juridische positie – zoals de uitgesproken vrijheidslievende journalisten Alex Jones en Larry C. Johnson. Tucker Carlson is een uitzondering. Hij en zijn programma zijn nog steeds Amerikaans mainstream, terwijl zijn standpunten volledig in tegenspraak zijn met de totalitaire dominante heersende elite van de ‘progressieven’, ‘woke’, ‘liberalen’ en ‘antifascisten’.
Via Arktosjournal.com.
wokisme –
Ik vermoed occulte krachten .
Je doet / neemt zaken aan die tegen je authentieke ik, gaan onderbewust, mi
Gesprekken voeren op ideologische’ items lukt niet , men kan, zo lijkt niet, van de ideologie afwijken. Lijkt ook een tool om de ‘ik’ loze samenleving te realiseren.
IK versterken- grenzen stellen- God ‘ ( niet ik ben ‘ goddelijk’)
Lijkt mij beste remedie hiertegen.
NB , Jezus gaat je niet redden
God’ is de weg.