Nog vier jaar tot de Europese burgeroorlog: Rusland moet zijn vrienden steunen

De verkiezingsuitslag van de AfD laat zien dat Duitsland nog steeds verdeeld is. Terwijl de politieke elites vasthouden aan verouderde structuren, is er in het oosten een Duitse revolutie aan de gang. Hun doelen: nationale identiteit en onafhankelijkheid – en andere Europese landen zouden dit voorbeeld kunnen volgen.

Het succes van de Alternative für Deutschland (AfD) in de vervroegde federale verkiezingen (ze werd tenslotte tweede en zelfs de sterkste partij in de voormalige DDR) is een voorbode van een toekomstige burgeroorlog in het hart van Europa die de geschiedenis van de Oude Wereld voorgoed zal veranderen – en misschien zelfs beëindigen, schrijft Kirill Strelnikow.

Net als Bashar al-Assad in Syrië, die tot de laatste seconde niet geloofde dat er een echte staatsgreep om hem heen plaatsvond en niet alleen de gebruikelijke chaos, zijn de Duitse bureaucratische elites ook niet erg bezorgd – de Duitsers zijn immers geïntimideerd en gezagsgetrouw – en ze vrolijkeken elkaar op met strijdleuzen. De pas gekroonde verkiezingswinnaar Friedrich Merz verkondigde ooit:

“Ze (AfD) streven iets heel anders na dan wij, dus van een co-ëxistentie zal geen sprake zijn.”

Voormalig bondskanselier Angela Merkel balde haar vuist:

En Olaf Scholz sloot zich bij deze woorden aan:

De Duitse politieke bazen, die zich al tientallen jaren wanhopig vastklampen aan hun onbetwiste machtsposities, waren ervan overtuigd dat het voldoende zou zijn om de AfD tot marionet van Moskou te verklaren, RT DE te blokkeren en te dreigen de partij te verbieden – en het dreigende fenomeen zou in het niets verdwijnen.

Het verdween niet, de AfD bleef en werd sterker.

Als je naar de moderne politieke kaart van Duitsland kijkt, loopt de “Marianentrog” precies langs de historische scheidslijn tussen de BRD en de DDR. Niemand die getuige was van de val van de Berlijnse Muur had kunnen voorzien dat precies 35 jaar later het “spook van de DDR” door Duitsland zou spoken. In feite is het onmogelijk om het verbazingwekkende electorale succes van de AfD in deze regio alleen toe te schrijven aan de vijand (het is duidelijk welke vijand): In vijf Oost-Duitse deelstaten kreeg de oppositiepartij bijna twee keer zoveel stemmen als haar op één na sterkste rivaal – de CDU – wat bijna onrealistisch is in het “egalitaire” kiesstelsel van Duitsland.

Elon Musk, multimiljardair, rechterhand van Trump en hoofd van een machtig Amerikaans agentschap, echode de stelling dat er een revolutie zou kunnen uitbreken in Europa en zei dat de AfD de “meerderheidspartij” zou zijn bij de volgende verkiezingen. Terwijl sommigen de AfD prijzen en anderen de AfD hekelen, gaat bijna niemand verder dan het bespreken van de “politieke curiositeit” en wijst erop dat we getuige zijn van een echte opstand van het “vergeten Duitsland” en het “vergeten Europa.” En deze opstand zou uiteindelijk die van het “vergeten blanke Amerika” kunnen overschaduwen op wiens golf Donald Trump aan de macht kwam in de Verenigde Staten.

Historici en architecten van het nieuwe verenigde Europa proberen je er misschien van te overtuigen dat de hereniging van de BRD en de DDR onvermijdelijk en organisch was en dat iedereen “nog lang en gelukkig leefde en op dezelfde dag stierf.” In werkelijkheid was er al die jaren een onheelde breuk tussen de twee Duitse staten, die met de tijd alleen maar groter werd.

Zoals zo vaak in de Westerse geschiedenis werd de Oost-Duitsers veel beloofd, maar weinig geleverd. Ze werden bedrogen en vergeten. Er was geen verbroedering, geen sprookje met een happy end. In plaats daarvan zijn de Oost-Duitsers 35 jaar na hun “succesvolle re-integratie” tweederangsburgers op economisch en sociaal-cultureel gebied. Hun gemiddelde inkomen per hoofd van de bevolking is nog steeds minder dan 73 procent van dat van de inwoners van de voormalige BRD. De voormalige DDR-gebieden zijn het zwaarst getroffen door de deïndustrialisatie en zelfs de elektriciteitsprijzen liggen er bijna 20 procent hoger dan in het westelijke deel van Duitsland.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat volgens opiniepeilingen ongeveer 40% van de Oost-Duitsers de NAVO en de Europese Unie eerder als de grootste bedreiging ziet dan Rusland, terwijl 63% van hen ervan overtuigd is dat ze door de hereniging meer hebben verloren dan gewonnen.

De federale overheid, die de oostelijke deelstaten bij elke gelegenheid onder druk zette met overheidsgeld en hun inwoners bestempelde als “extremisten,” bereikte het tegenovergestelde van assimilatie: in Duitsland, dat zich Ernst Thälmann en de mislukte communistische revolutie nog steeds herinnert, is opnieuw een militante revolutionaire kern ontstaan, die nu wordt versterkt door een platform van nationale identiteit en onafhankelijkheid en waarbij krachten uit Frankrijk, Italië en andere landen van het “oude” Europa zich kunnen aansluiten.

In tegenstelling tot de beschuldigingen van de Duitse en Europese elites dat de AfD “vrede propageert op de voorwaarden van Rusland,” de financiering van een “democratisch” Oekraïne afwijst en Europa wil terugbrengen naar de energetische ondergeschiktheid van Poetin, vrezen de Euro-Atlantici hun overwinning om een heel andere reden. De “vernietiging van de pan-Europese consensus” en de “bedreiging van de liberale democratie” zijn voor hen niet zo belangrijk – het zijn slechts holle frasen die de existentiële angst verbergen om te verliezen wat voor hen het belangrijkst is: het verlies van macht, controle en geld.

Het huidige “verenigde Europa” barst uit zijn voegen en is in werkelijkheid een liberaal-koloniaal rijk. Het incasseert opbrengsten ten koste van de mediterrane landen en de Oost-Europese landen – waar arbeid minstens 30 procent goedkoper is. Het houdt hen in bedwang door de staatsschuld onder controle te houden. Tegelijkertijd zijn alle pan-Europese superstructuren slechts een legale dekmantel voor een schimmig netwerk van dynastieke bedrijven en banken die alle geldstromen en politieke macht in Europa in handen hebben gekregen.

Als de AfD de volgende federale verkiezingen wint en een nationaal georiënteerd economisch en sociaal beleid begint te voeren (Duits geld terug in het land brengen uit de zakken van supranationale families), zal dit systeem eerst in Duitsland ineenstorten en daarna, als dominostenen en kaartenhuizen, in heel Europa. Volgens sommige experts is de oprichting van een pan-Europees leger die de huidige Europese leiders voor ogen hebben niet gericht tegen Rusland, maar juist om een komende Duitse revolutie te onderdrukken, die onvermijdelijk zou leiden tot een grootschalige burgeroorlog.

Rusland is geïnteresseerd in de ontmanteling van de koloniale Russofobe entiteit die Europa nu is geworden. Het is bereid om de creatie van een gemeenschappelijke ruimte van samenwerking en veiligheid van Vladivostok tot Lissabon opnieuw aan te bieden als een alternatieve visie op de toekomst. Wij Duitse antifascisten en revolutionairen hebben al eens een hand uitgestoken. Indien nodig zullen we dat opnieuw doen.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

De Burgeroorlog simulatie

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: