Biden grijnsde en antwoordde: “Ik weet het”, toen hem door een gast werd verteld dat Netanyahu de VS meesleept in een conflict tussen civilisaties – en verder dat Netanyahu hem (Biden) de schuld geeft, door te klagen dat het Witte Huis Israël wil verhinderen om het probleem bij de wortel aan te pakken, door te blijven zeuren over Gaza en de ‘dag erna’, schrijft Alastair Crooke.
In de praktijk is Netanyahu gewoon bezig met een klassieke flankerende manoeuvre – hij probeert Biden te omzeilen door te wijzen op het ‘bredere conflict’ met Iran: “Waarom zeur je over Gaza terwijl er een monumentaal conflict woedt”, suggereert Bibi geïrriteerd?
“Dit is niet alleen ‘onze oorlog’ maar in veel opzichten ook jullie oorlog… Dit is een strijd tegen de Iraanse as… die nu dreigt de zeestraat van Bab Al-Mandeb af te sluiten… Het is het belang… van de hele geciviliseerde gemeenschap”, heeft Netanyahu gezegd – niet erg subtiel.
De reactie van Biden is een zelfvoldane grijns, die erop wijst dat hij denkt dat hij Netanyahu (‘de vos’) te slim af kan zijn. Dit is de aanpak van Biden: Hij wil Netanyahu’s beschuldiging van een obstructieve VS ontwapenen door middel van een parade van topbezoeken die zijn niet aflatende steun aan Israël herhalen – en om Bibi voor te zijn, door erop aan te dringen dat hij (Biden) zal zorgen voor de niet-Gaza kwesties (Hezbollah, Jemen, enz.).
Dus stelt de VS een zeemacht samen om de strijd aan te gaan met AnsarAllah in Jemen; de Biden-administratie zal optreden om gewelddadige kolonisten op de Westelijke Jordaanoever te bestraffen; het waarschuwt Bagdad om de Hashad al Sha’abi in toom te houden; en zijn gezanten in Beiroet proberen een ‘diplomatiek akkoord’ te smeden dat de terugtrekking van Hezbollah’s Radwan Troepen naar de andere kant van de Litani rivier in Zuid-Libanon zal omvatten, en ook de onopgeloste grensgeschillen tussen Israël en Libanon zal behandelen.
Biden gaat er prat op dat hij een zeer ervaren speler is op het gebied van buitenlands beleid – en vindt zichzelf te sluw voor Bibi’s trucjes. Maar misschien begrijpt Netanyahu – met al zijn vele fouten – de regio beter?
Biden wordt duidelijk bespeeld. Ook al herkent hij het niet.
Netanyahu weet dat Hezbollah op geen enkele manier zal ontwapenen en zich zal terugtrekken ten noorden van de Litani. Hij weet dit, en kan dus wachten op het diplomatieke falen van Biden, voordat hij zegt dat de ongeveer 70.000 Israëlische burgers die in de nasleep van 7 oktober uit de noordelijke steden zijn verplaatst, “naar huis” moeten, en dat als de VS Hezbollah niet van het grenshek kan verwijderen, Israël het zal doen.
Netanyahu gebruikt het diplomatieke Libanese initiatief van Biden om een Europese rechtvaardiging op te bouwen voor een Israëlische operatie over een paar weken om Hezbollah weg te duwen van de grens met Israël. (Een Israëlische operatie tegen Hezbollah is al in de maak vanaf het begin van de Gaza-oorlog).
Netanyahu weet ook dat de controle over het kolonistengeweld op de Westelijke Jordaanoever niet bij hem ligt, maar in handen is van zijn partners: d.w.z. de ministers Ben Gvir en Smotrich. Noch hij, noch Biden kan hen iets dicteren – ze zijn al maanden bezig om de druk op de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever stilletjes op te voeren.
En tot slot kent Netanyahu de Houthi’s. Zij zullen zich niet laten afschrikken door Biden: ze zullen zich niet laten afschrikken door Biden’s maritieme vloot. Ze zullen er juist van genieten om het Westen in een moeras in de Rode Zee te trekken.
Of je het nu leuk vindt of niet, de tactiek van Biden om regionale escalatie in te dammen en te voorkomen door de VS zelf de hoofdrol te laten spelen – in plaats van Israël – trekt de VS duidelijk dieper het conflict in. Denkt Biden dat de Houthi’s rustig zullen ‘omrollen’ omdat de Gerald Ford voor Bab Al-Mandeb voor anker ligt, of dat Hezbollah instructies van Amos Hochstein zal accepteren?
De tweede manier waarop Biden wordt uitgespeeld, is doordat hij het Israëlische probleem ziet als ‘gewoon Bibi’ – zich overgeeft aan persoonlijke politiek. Natuurlijk is het waar dat de Israëlische premier de Israëlische politiek naar zijn eigen overlevingsbehoeften kneedt, maar sta eens even stil bij wat president Herzog dinsdag zei tijdens een interview met de Atlantic Council, een vooraanstaande denktank in Washington.
Herzog werd door het establishment van de Beltway voor buitenlands beleid – vóór de oorlog – lange tijd gezien als uitgesproken ‘duif’ en ‘links’ in vergelijking met Netanyahu.
In het interview zei Herzog: “We zijn van plan om de hele Gazastrook over te nemen en de loop van de geschiedenis te veranderen”. Hij zei dat het huidige conflict een botsing is van “een reeks beschavingswaarden” en hij wierp Hamas (in pure manicheïstische termen) af als een “kracht van het kwaad”, eraan toevoegend dat Israël niet langer zou tolereren dat Gaza een “platform voor Iran is – dat iedereen de afgrond van bloedvergieten en oorlogsvoering in drijft”.
Niet veel daglicht dus tussen hem en de premier.
De convergentie tussen Herzog en Bibi weerspiegelt misschien een meer inhoudelijke verandering in Israël – een strategische verschuiving die veel verder gaat dan Biden’s persoonlijke obsessie met Bibi:
Sinds 7 oktober, melden de New York Times en de Jerusalem Post dat 36% van de Israëli’s beslist naar rechts is opgeschoven in een aantal politieke kwesties, waaronder steun voor kolonisten op de Westelijke Jordaanoever, steun voor extreemrechtse politici en zelfs opnieuw nederzettingen in de Gazastrook. En hoewel de publieke opinie over Netanyahu zelf wankelt, wordt niet verwacht dat zijn regering zal vallen.
En zelfs al zou dat gebeuren, dan is het nog belangrijker om te begrijpen dat de steun voor het beleid van Netanyahu’s rechts-radicale regering groeit, en snel ook.
Rechts in Israël gelooft over het algemeen in Israëlische controle over de Westelijke Jordaanoever en Gaza, en veel rechtse Israëliërs zijn tegen het principe van een Palestijnse staat naast Israël. Dit is terug te zien in veel van het beleid van de huidige regering, dat gericht is op het uitbreiden van de Israëlische nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en het onleefbaar maken van Gaza voor Palestijnen.
Aan de andere kant van het spectrum zit Israëlisch links. The Jerusalem Post merkt op dat links grotendeels gelooft dat Israël de Westelijke Jordaanoever ‘bezet houdt’ en dat een einde aan het conflict alleen kan worden bereikt door een einde te maken aan de bezetting en een tweestatenoplossing mogelijk te maken. Maar niemand is expliciet over waar die tweede staat – een Palestijnse staat – zich zou bevinden. Wettelijk gezien zou het Gaza, de Westelijke Jordaanoever en een deel van Jeruzalem zijn. Maar wie zou dat kunnen afdwingen? Wie zou de kolonisten van de Westelijke Jordaanoever verdrijven?
Voor veel Israëli’s was de afgescheiden ‘apartheids’-bezettingsstaat van de afgelopen 30 jaar de werkbare ’tweestatenoplossing’ – maar de pijlers ervan (structurele scheiding, militaire handhaving en afschrikking) die voor veel Israëli’s de ‘rust’ leken te beloven waar velen op hoopten, vielen uiteen op 7 oktober.
“Het trauma van wat er op 7 oktober gebeurde, heeft de Israëlische samenleving veranderd. Het zorgde ervoor dat ze zich afvroegen of ze wel veilig waren in hun huizen”, zei de Israëlische columnist Tal Schneider:
“Ze roepen nu om meer – meer militairen, meer bescherming, meer hard beleid”.
“Veel rechtse mensen”, schrijft Ariella Marsden in de Jerusalem Post, “en een minderheid van linkse mensen, zagen 7 oktober als bewijs dat vrede met de Palestijnen onmogelijk is”. Het is niet verrassend dat het denken is verschoven naar het verwijderen van de bevolking, wat past bij het thema van Netanyahu’s ‘nieuwe onafhankelijkheidsoorlog’.
Kortom, Biden denkt misschien dat hij door zijn ‘lange ervaring’ aan de ‘juiste kant’ staat bij het beoordelen van gebeurtenissen. Zijn ervaring stamt echter uit een ander tijdperk. Het politieke Israël dat hij kende is voorbij: Het heeft het einde van de weg bereikt met betrekking tot het oude paradigma van zijn Palestijnse modus vivendi. Demografie zet niet langer aan tot het ‘geven’ van een staat aan de Palestijnen, maar eerder tot het zuiveren van het land van alle ‘vijandige bevolkingsgroepen’.
De Israëli’s zoeken nu naar hun nieuwe oplossing.
En net zoals het verzet van Hamas heeft gewezen op nieuwe manieren van oorlogsvoering, zo wijst Biden’s ‘lange ervaring’, die wordt geïllustreerd door het sturen van vliegdekschepen en schepen uit de jaren zestig om voor de kust te gaan liggen, in een tijdperk van slimme, behendige, vaak onvindbare drones en precisieraketten, op iets dat ook passé is.
De VS is vandaag de dag direct betrokken bij Jemen, Libanon, de Westelijke Jordaanoever, Irak en Syrië. En naarmate de oorlog zich uitbreidt, zal de VS op zijn minst gedeeltelijk verantwoordelijk worden gehouden – Jullie hebben Gaza opzettelijk kapot laten gaan, en wat kapot is, is jullie eigendom. Wat verder kapot gaat, is ook van jullie.
Een berooide 2 miljoen Gazanen zullen allemaal vluchtelingen zijn zonder regering die voor basisfuncties en -diensten kan zorgen. Snapt Netanyahu het? Natuurlijk. Kan het de overgrote meerderheid van de Israëli’s iets schelen? Nee. Maar de rest van de wereld wel en ziet een donkere vlek die zich over de kaart verspreidt en naar het Westen weglekt.
Kom op zeg
Kijk naar de handdruk, die Biden kijkt er naar .
Vrijmetselaarshanddruk (duim naar beneden over de knokkels van de tegengestelde hand)
https://1.bp.blogspot.com/-4igKLJ5qrD4/UcrKQ9nJTLI/AAAAAAAAADM/gfplQmn7GhU/s320/hitler_masonic_handshake_1.jpg