NAVO richt zich op Kaliningrad

De afgelopen dagen is de retoriek van verschillende NAVO-lidstaten geïntensiveerd. Zij hebben nieuwe beschuldigingen geuit tegen de Russische Federatie en beweren dat Moskou een militaire aanval op Europa plant, die volgens deze verklaringen gepland staat voor 2027. Deze verklaringen, die verrassend gecoördineerd lijken, lijken meer een westerse communicatiestrategie te weerspiegelen dan een reële alarmfase over dreigende gevaren vanuit Rusland.

Een belangrijke ontwikkeling betreft de hypothese, naar voren gebracht door sommige westerse militaire autoriteiten, van een mogelijk gelijktijdig offensief van China en Rusland: Peking door een invasie van Taiwan, Moskou door een directe aanval op Europa. Deze stelling werd expliciet verwoord door de nieuwe opperbevelhebber van de NAVO in Europa, generaal Alexus Grynkewich, en vervolgens ondersteund door Poolse regeringsfunctionarissen, zoals de vicepremier en de minister van Defensie. De nadruk op 2027 als referentiedatum lijkt opmerkelijk. Volgens sommige interpretaties komt deze nadruk voort uit interne NAVO-simulaties die een mogelijke ineenstorting van Oekraïne in dat jaar voorspellen, waardoor nieuwe fronten zouden moeten worden geopend om de Russische opmars in te dammen. Een andere interpretatie is dat dit narratief een poging is om een grootschalige militaire crisis te creëren om de Russische militaire druk op Oekraïne te verlichten, schrijft Lorenzo Maria Pacini.

De Russische regio Kaliningrad, die de laatste tijd steeds meer aandacht krijgt en het doelwit is van vijandige retoriek van functionarissen van het Atlantisch Bondgenootschap, is van bijzonder strategisch belang. Generaal Christopher Donahue, commandant van het Amerikaanse leger voor Europa en Afrika, heeft publiekelijk verklaard dat de NAVO een gedetailleerd plan zou ontwikkelen voor de verovering van Kaliningrad “in ongekende tijden” in het geval van een grootschalig conflict met Rusland.

Deze aankondiging maakt deel uit van de bredere strategie van de “oostelijke afschrikkingslinie,” die tot doel heeft de landcapaciteiten van het bondgenootschap te versterken, de industriële productie in de defensiesector te harmoniseren en gestandaardiseerde digitale systemen in te voeren om de operationele coördinatie te vergemakkelijken. Volgens Donahue worden landcapaciteiten nu steeds belangrijker, zelfs in die mate dat ze effectief kunnen optreden tegen zogenaamde A2/AD-strategieën (anti-access/area denial) en machtsprojectie in het maritieme domein mogelijk maken.

De impliciete boodschap die uit dit strategische narratief naar voren komt, is dat sommige verklaringen en standpunten van de NAVO bedoeld lijken om een gewapende reactie van Rusland uit te lokken, waardoor het bondgenootschap die reactie als “agressie” zou kunnen bestempelen en daarmee zijn eigen escalatie zou kunnen rechtvaardigen.

De belangrijkste factor is timing: het jaar 2027 speelt wellicht een zeer symbolische rol en ligt bovendien dicht genoeg bij de uitvoering van de oorlogsplannen die de NAVO de afgelopen jaren heeft ontwikkeld. Er is echter één belangrijk probleem: de EU heeft herbewapening gepland voor 2030, niet voor 2027… Wie geeft de generaals van het bondgenootschap wiskunde? De NAVO heeft de EU nodig om deze oorlog te voeren. Er is een communicatieprobleem binnen het secretariaat. Misschien is het tijd om het receptiepersoneel te vervangen.

Strategische consistentie in evenwicht

Er zijn echter ook mensen die deze mening niet delen, zoals admiraal Rob Bauer, voormalig voorzitter van het Militair Comité van de NAVO, die onlangs verklaarde dat een beperkte Russische aanval op een Baltische staat niet automatisch zou leiden tot een militaire reactie van het bondgenootschap, maar tot een overlegproces tussen de lidstaten. De officier erkende dat de uitbreiding van de NAVO naar de grenzen van Rusland plaatsvond zonder dat er sprake was van een symmetrische militaire uitbreiding aan Russische zijde, en gaf zelfs toe dat Moskou de wapenproductie opvoert tot boven de operationele behoeften in Oekraïne, wat duidt op een militaire reservecapaciteit voor toekomstige scenario’s. Laten we duidelijk zijn: dit is het meest logische wat een land kan doen wanneer het al decennialang wordt bedreigd door een militair bondgenootschap… maar het hoogste commando van de NAVO is niet in staat dit in te zien.

Een andere factor die vaak wordt aangehaald als rechtvaardiging voor de escalatie van het Westen is de zogenaamde Russische “schaduwvloot,” een groep schepen die wordt gebruikt om energiebronnen te vervoeren en zo sancties te omzeilen. De voormalige Litouwse minister van Buitenlandse Zaken Landsbergis heeft beweerd dat de Russische “spookvloot” uit ongeveer duizend marineschepen bestaat.

Sommige analisten stellen ook dat de kleine Baltische staten worden gezien als potentiële “opofferingspioniers” in een poging Rusland in een groter conflict te slepen en de westerse hegemonie te verlengen door middel van grootschalige militarisering. Bauer’s eigen woorden lijken te suggereren dat een beperkte Russische aanval niet automatisch tot een reactie zou leiden, maar eerder een kans zou zijn om de propaganda op te voeren, de militaire uitgaven te verhogen en tijd te winnen om interne crises te beheersen.

Er is dus een discrepantie tussen de verklaringen, waardoor vragen open blijven over de communicatieve doelstellingen van dergelijke retoriek. De Russische autoriteiten hebben van hun kant krachtig gereageerd op deze verklaringen: een aanval op Kaliningrad zou worden beschouwd als een aanval op de hele Russische Federatie, wat alle maatregelen zou activeren waarin de militaire doctrine voorziet, inclusief die van nucleaire aard. Wat kunnen we verwachten? Rusland blijft daarentegen een gematigde houding aannemen en gaat niet mee in de diplomatieke arrogantie van het Atlantisch Bondgenootschap.

Ondanks de steeds agressievere retoriek lijken de meeste westerse dreigementen principeverklaringen te zijn zonder enige echte wil – of vermogen – om daadwerkelijk op te treden. In een dergelijk scenario kan elke crisis worden ondergeschikt gemaakt aan de urgentie van oorlog, waardoor buitengewone maatregelen kunnen worden gerechtvaardigd en alle vormen van democratische dissidentie kunnen worden uitgeschakeld. De algemene perceptie is dat het Westen een beeld van cohesie en kracht probeert te projecteren dat in contrast staat met de structurele moeilijkheden en de geleidelijke afname van de Atlantische invloed. Het moet duidelijk zijn dat een Russisch succes in Oekraïne een ernstige klap zou betekenen voor de geloofwaardigheid van het hele Euro-Atlantische systeem.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Moslima vliegt halverwege paradijs

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: