Israël zal de volgende oorlog met Iran niet overleven – Jemen heeft dat bewezen

In deze verhelderende video analyseert geopolitisch expert Larry C. Johnson de verrassende militaire slagkracht van de Jemenitische Houthi-rebellen, die de haven van Eilat, Israëls enige toegang tot de Rode Zee, hebben lamgelegd. Hij belicht hoe de Houthi’s ondanks hun beperkte middelen Israël en de VS het hoofd bieden en waarom hun standvastigheid de regionale machtsverhoudingen op zijn kop zet. Tegelijkertijd bespreekt Johnson de strategische houding van Iran, zijn toenadering tot Rusland en China, en de dreigende escalatie van een groter conflict dat de wereld op de rand van een wereldoorlog zou kunnen brengen. Een boeiend inzicht in de veranderende geopolitiek van het Midden-Oosten!

The Times of Israel: De weerbaarheid van de Houthi’s in Jemen betekent uitdagingen voor Israël en regionale machten

De Houthi-rebellen in Jemen: een formidabele kracht

In een opmerkelijke ontwikkeling die de veranderende dynamiek van de geopolitiek in het Midden-Oosten illustreert, hebben de Houthi-rebellen in Jemen een indrukwekkend vermogen getoond om de strategische belangen van Israël te verstoren, met name door de sluiting van de haven van Eilat, de enige haven van Israël aan de Rode Zee. Deze gebeurtenis, in combinatie met de bredere regionale spanningen waarbij Iran, de Verenigde Staten en andere mondiale actoren betrokken zijn, roept cruciale vragen op over de kwetsbaarheid van Israël en de mogelijke gevolgen van een escalerend conflict in de regio. Op basis van een recente discussie met geopolitiek analist Larry C. Johnson onderzoekt dit artikel de gevolgen van de acties van Jemen, de veerkracht van de Houthi-beweging en het bredere strategische landschap, met inbegrip van de positie van Iran en de schaduw van een grotere oorlog.

De Houthi-beweging, een zaiditische sjiitische groepering in Jemen, heeft zich ontwikkeld tot een belangrijke speler in het Midden-Oosten en heeft de verwachtingen overtroffen, ondanks de economische en militaire beperkingen van het land. Volgens Johnson hebben de Houthi’s bereikt wat velen voor onmogelijk hielden: ze zijn “militair op gelijke voet gekomen” met enkele van de meest geavanceerde marine- en luchtstrijdkrachten ter wereld, waaronder die van de Verenigde Staten en Israël. Hun vermogen om het scheepvaartverkeer in de Rode Zee te verstoren, met name door aanvallen op de haven van Eilat, heeft aanzienlijke gevolgen. De haven, een cruciaal knooppunt voor de handel en energie-import van Israël, is buiten werking geraakt omdat schepen de Rode Zee mijden vanwege de dreiging van raket- en drone-aanvallen door de Houthi’s.

Deze ontwikkeling is niet alleen een tactische tegenslag, maar ook een strategische blamage voor Israël en zijn bondgenoten. Johnson benadrukt dat de Verenigde Staten en Israël zich “machteloos” hebben getoond om de Houthi’s te onderwerpen, ondanks herhaalde militaire operaties, waaronder Amerikaanse marine-inzetten en Israëlische luchtaanvallen. De weerbaarheid van de Houthi’s is geworteld in hun opmerkelijke vasthoudendheid en hun bereidheid om aanzienlijke verliezen te lijden zonder zich over te geven. “Ze kruipen niet in een foetushouding en zeggen: ‘We kunnen dit niet volhouden’,” merkt Johnson op, waarbij hij hun moed vergelijkt met het legendarische verzet van de 300 Spartanen tegen een overweldigende overmacht.

De acties van de Houthi’s worden gedreven door een morele verplichting, aangezien zij zichzelf zien als tegenstanders van wat zij beschouwen als Israëlische agressie, met name in Gaza. Johnson benadrukt hun verklaarde motivatie: “Deze zionisten vermoorden elke dag Palestijnen, vrouwen en kinderen. Iemand moet iets doen.” Deze ideologische overtuiging, in combinatie met hun vermogen om ondanks intensieve militaire tegenmaatregelen door te gaan, heeft de Houthi’s tot een kracht gemaakt die zowel Israël als zijn westerse bondgenoten voor ernstige uitdagingen stelt.

De gesloten haven van Eilat: een strategische klap

De sluiting van de haven van Eilat markeert een keerpunt in de regionale machtsstrijd. Johnson beschrijft hoe de Houthi’s door hun aanhoudende aanvallen in de Rode Zee het scheepsverkeer effectief hebben lamgelegd, waardoor de haven onbruikbaar is geworden. “Niemand maakt er gebruik van omdat ze er niet kunnen komen, aangezien ze uit het water worden geschoten als ze het wagen om de Rode Zee binnen te varen”, legt hij uit. Deze blokkade heeft niet alleen economische gevolgen voor Israël, maar onderstreept ook de kwetsbaarheid van zijn maritieme infrastructuur.

Het onvermogen van Israël en de Verenigde Staten om de dreiging van de Houthi’s effectief te neutraliseren, heeft speculaties aangewakkerd over de grenzen van hun militaire macht. Johnson wijst erop dat de Houthi’s, ondanks de overweldigende technologische superioriteit van hun tegenstanders, raketten blijven afvuren op doelen zoals de luchthaven Ben Gurion en andere strategische locaties. Hij speculeert dat de Houthi’s met extra externe steun – bijvoorbeeld van Iran of andere actoren – Israël nog meer schade zouden kunnen toebrengen. “Als de Houthi’s echt serieus worden of extra hulp van buitenaf krijgen, zouden ze Israël echt hard kunnen raken”, zegt hij.

De strategische houding van Iran: een antwoord op westerse agressie

De discussie richt zich ook op de rol van Iran, dat wordt beschouwd als een naaste bondgenoot van de Houthi’s en een centrale figuur is in de zich ontwikkelende regionale crisis. Johnson verwijst naar recente uitspraken van een woordvoerder van het Iraanse ministerie van Buitenlandse Zaken, die via Press TV zijn verspreid om de onderhandelingspositie van Iran te verduidelijken. Iran eist dat Israël aan dezelfde internationale inspecties wordt onderworpen als Iran zelf, en eist schadevergoeding voor schade veroorzaakt door Israëlische aanvallen. Bovendien dringt Teheran aan op “ijzeren garanties” van de Verenigde Staten dat er tijdens een onderhandelingsproces geen aanvallen zullen worden goedgekeurd.

Deze eisen weerspiegelen de groeiende frustratie van Iran, dat zich bedrogen voelt door eerdere onderhandelingen met de VS. Johnson zegt dat de Verenigde Staten diplomatie hebben gebruikt als een dekmantel om aanvallen op het Iraanse leiderschap te plannen, wat het vertrouwen van Teheran in westerse onderhandelingspartners ondermijnt. “Iran heeft ingezien dat het is bedrogen”, zegt Johnson. “Ze vertrouwden erop dat de Verenigde Staten betrokken waren bij een legitiem diplomatiek proces, maar in plaats daarvan gebruikten de VS dit als een misleiding om het Iraanse leiderschap te onthoofden en het land te vernietigen.”

In deze context bereidt Iran zich volgens Johnson voor op de volgende ronde van aanvallen, zonder echter een preventieve aanval te lanceren. “Iran zal niet als eerste toeslaan”, benadrukt hij. “Maar als ze worden aangevallen, zullen ze met nog meer kracht reageren dan de vorige keer.” De strategische terughoudendheid van Iran, in combinatie met zijn toenemende toenadering tot China en Rusland, met name op het gebied van luchtverdedigingssystemen, wijst erop dat Teheran zijn defensiecapaciteiten versterkt om een mogelijke escalatie het hoofd te bieden.

De rol van luchtverdedigingssystemen

Een belangrijk aspect van de discussie draait om de militaire capaciteiten van Iran, met name zijn luchtverdedigingssystemen. Johnson vergelijkt de Russische en Chinese systemen en komt tot de conclusie dat Russische systemen zoals de S-300, S-400, S-500 en het Pantsir-systeem een bewezen staat van dienst hebben in het onderscheppen van ballistische raketten, kruisraketten en drones. “De Russische systemen zijn beproefd in de strijd”, zegt hij. “Ze hebben in Oekraïne bewezen dat ze aanvallen zoals de Storm Shadow-raketten kunnen afweren.” Daarentegen blijft de effectiviteit van Chinese systemen, die Iran naar verluidt aanschaft, twijfelachtig, aangezien ze minder zijn getest in echte gevechtssituaties.

Voor Iran is het van cruciaal belang om een meerlagig luchtverdedigingssysteem te ontwikkelen dat zowel gevechtsvliegtuigen als raketten kan afweren. “Het afweren van kruisraketten is moeilijker omdat ze kleiner zijn”, legt Johnson uit. “Maar een systeem zoals het Russische is in staat om een breed scala aan dreigingen het hoofd te bieden.” Deze strategische prioriteit onderstreept het toenemende belang van partnerschappen met Rusland en China, nu Iran zijn verdediging tegen mogelijke aanvallen van Israël of de VS versterkt.

Wereldwijde reacties en het gevaar van een grotere oorlog

De acties van de Houthi’s en de houding van Iran vinden plaats in een bredere internationale context waarin het mondiale machtsevenwicht verschuift. Johnson verwijst naar een recente conferentie in Bogotá, Colombia, waar twaalf landen, waaronder China, sancties tegen Israël hebben afgekondigd om een staakt-het-vuren af te dwingen en humanitaire hulp aan Gaza mogelijk te maken. “Ik hoop dat ze dit doorzetten”, zegt Johnson, eraan toevoegend dat dergelijke maatregelen het isolement van de Houthi’s kunnen verminderen en de druk op Israël kunnen verhogen.

Tegelijkertijd waarschuwt Johnson voor de escalerende spanningen met Rusland, met name in verband met westerse plannen om langeafstandsraketten aan Oekraïne te leveren. De Russische woordvoerster Maria Zakharova heeft duidelijk gemaakt dat Moskou zich het recht voorbehoudt om militaire doelen aan te vallen in landen die Kiev van dergelijke wapens voorzien. “Als Duitsland Taurus-raketten levert, zullen doelen in Duitsland door Rusland worden geraakt”, waarschuwt Johnson, en benadrukt hij het gevaar van een nucleaire escalatie, aangezien raketten zoals de Tomahawk potentieel kunnen worden uitgerust met kernkoppen.

Interne spanningen in de VS en Israël

Johnson werpt ook een kritisch licht op de binnenlandse uitdagingen in de Verenigde Staten en Israël. In de VS ziet hij de steun voor president Donald Trump afbrokkelen, vooral binnen zijn MAGA-achterban, die steeds meer gefrustreerd raakt over zijn niet-nagekomen beloften met betrekking tot Gaza en Oekraïne. “MAGA begint uit elkaar te vallen”, zegt Johnson, verwijzend naar kritische stemmen zoals Tucker Carlson en zelfs Marjorie Taylor Greene, die Trump openlijk bekritiseren.

In Israël ziet Johnson een regering onder premier Benjamin Netanyahu die ondanks het toenemende internationale isolement een agressief beleid blijft voeren. Hij beschrijft de humanitaire operaties in Gaza als “moordplaatsen” waar honderden Palestijnen worden gedood terwijl ze proberen aan voedsel en water te komen. “Dat is het meest afschuwelijke wat je je kunt voorstellen”, zegt hij, en hij bekritiseert de VS omdat ze dit beleid steunen.

Conclusie: een gevaarlijk kruispunt

Het vermogen van de Houthi’s om de haven van Eilat lam te leggen is een wake-upcall voor Israël en zijn bondgenoten, die worden geconfronteerd met de grenzen van hun militaire superioriteit. Tegelijkertijd duidt de strategische houding van Iran en zijn toenadering tot Rusland en China op een verschuiving naar een multipolaire wereldorde waarin de westerse hegemonie steeds meer in twijfel wordt getrokken. Johnson waarschuwt dat de regio – en de wereld – op een gevaarlijk kruispunt staat, waar het gevaar van een grotere oorlog, mogelijk zelfs een nucleair conflict, reëel is.

“We bevinden ons al in de Tweede Wereldoorlog”, zegt Johnson, verwijzend naar de aanhoudende conflicten in Oekraïne, Zuidwest-Azië en andere regio’s. De vraag is niet of er een groter conflict zal uitbreken, maar wanneer en hoe het zal worden ontketend – en of de wereldleiders, waaronder Trump en Netanyahu, de gevolgen van hun beslissingen begrijpen. Voorlopig blijft de veerkracht van de Houthi’s een sterk symbool van de veranderingen in het mondiale machtslandschap, terwijl de wereld met ingehouden adem wacht op de volgende stappen.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

IDF-soldaten zeggen dat granaatdrones worden gebruikt tegen burgers: ‘Geen van hen was gewapend’

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: