Hoe de VS probeerden het internationaal recht te vervangen door hun eigen verwrongen creatie

Terwijl het internationaal recht gebaseerd is op gelijke soevereiniteit voor alle staten, handhaaft de op regels gebaseerde internationale orde de hegemonie op basis van het principe van soevereine ongelijkheid.

De op regels gebaseerde internationale orde wordt gewoonlijk voorgesteld als internationaal recht plus internationale mensenrechtenwetgeving, wat goedaardig en progressief lijkt. Dit brengt echter de introductie van tegenstrijdige principes en regels met zich mee. Het gevolg is een systeem zonder uniforme regels, waarin “het recht van de sterkste” geldt. Internationale mensenrechtenwetgeving introduceert een reeks regels om de rechten van het individu te bevorderen, maar veiligheid waarbij de mens centraal staat is vaak in tegenspraak met veiligheid waarbij de staat centraal staat als fundament van het internationaal recht, schrijft professor Glenn Diesen.

De VS als hegemoniale staat kan dan kiezen tussen mensgerichte veiligheid en staatsgerichte veiligheid, terwijl tegenstanders zich strikt aan staatsgerichte veiligheid moeten houden vanwege hun vermeende gebrek aan liberale democratische geloofsbrieven. Staatsgerichte veiligheid als basis van het internationaal recht dringt bijvoorbeeld aan op de territoriale integriteit van staten, terwijl menselijke veiligheid afscheiding toestaat onder het principe van zelfbeschikking. De VS zullen dus aandringen op territoriale integriteit in geallieerde landen zoals Oekraïne, Georgië of Spanje, terwijl ze zelfbeschikking steunen binnen vijandige staten zoals Servië, China, Rusland en Syrië. De VS kunnen zich mengen in de binnenlandse aangelegenheden van tegenstanders om liberale democratische waarden te bevorderen, maar de tegenstanders van de VS hebben niet het recht om zich te mengen in de binnenlandse aangelegenheden van de VS. Om een hegemoniale internationale orde mogelijk te maken, kan er geen sprake zijn van gelijke soevereiniteit voor alle staten.

Het construeren van de hegemonische, op regels gebaseerde internationale orde

Het proces van het construeren van alternatieve bronnen van legitimiteit om soevereine ongelijkheid mogelijk te maken begon met de illegale invasie van de NAVO in Joegoslavië in 1999 zonder VN-mandaat. De schending van het internationaal recht werd gerechtvaardigd door liberale waarden. Zelfs de legitimiteit van de VN-Veiligheidsraad werd betwist door te stellen dat deze omzeild moest worden omdat Rusland en China hun veto over humanitaire interventies zouden hebben uitgesproken vanwege hun gebrek aan liberale democratische waarden.

De pogingen om alternatieve bronnen van gezag te vestigen gingen in 2003 door om legitimiteit te verkrijgen voor de illegale invasie van Irak. De voormalige ambassadeur van de VS bij de NAVO, Ivo Daalder, riep op tot de oprichting van een “Alliantie van Democratieën” als kernelement van het buitenlands beleid van de VS. Een gelijkaardig voorstel suggereerde de oprichting van een “Concert van Democratieën,” waarin liberale democratieën zouden kunnen handelen in de geest van de VN zonder beperkt te worden door het vetorecht van autoritaire staten. Tijdens de presidentsverkiezingen van 2008 pleitte de Republikeinse presidentskandidaat senator John McCain voor de oprichting van een “Liga van Democratieën.” In december 2021 organiseerde de VS de eerste “Top voor Democratie ” om de wereld te verdelen in liberale democratieën versus autoritaire staten. Het Witte Huis framed soevereine ongelijkheid in de taal van democratie: Washington’s inmenging in de binnenlandse aangelegenheden van andere staten was “steun voor democratie,” terwijl het handhaven van de soevereiniteit van het Westen het verdedigen van democratie met zich meebracht. De bovengenoemde initiatieven werden de “op regels gebaseerde internationale orde.” Met een imperialistische mentaliteit zou er één stel regels zijn voor de “tuin ‘ en een ander stel voor de ’jungle.”

De op regels gebaseerde internationale orde creëerde een tweeledig systeem van legitieme versus onwettige staten. De paradox van het liberale internationalisme is dat liberale democratieën vaak eisen dat ze internationale instellingen domineren om democratische waarden te verdedigen tegen de controle van de meerderheid. Toch is een duurzaam en veerkrachtig internationaal systeem dat in staat is om gemeenschappelijke regels te ontwikkelen noodzakelijk voor internationaal bestuur en om geschillen tussen staten op te lossen.

Internationaal recht in overeenstemming met het VN-Handvest is gebaseerd op het Westfaalse principe van soevereine gelijkheid als “alle staten zijn gelijk.” De op regels gebaseerde internationale orde is daarentegen een hegemoniaal systeem gebaseerd op soevereine ongelijkheid. Zo’n systeem van soevereine ongelijkheid volgt het principe uit George Orwell’s ‘Animal Farm’ dat stelt dat “alle dieren [staten] gelijk zijn, maar sommige dieren [staten] zijn gelijker dan andere.” In Kosovo promootte het Westen zelfbeschikking als een normatief recht op afscheiding dat voorrang moest krijgen boven territoriale integriteit. In Zuid-Ossetië en de Krim stond het Westen erop dat de onschendbaarheid van de territoriale integriteit, zoals vastgelegd in het VN-Handvest, voorrang moest krijgen boven zelfbeschikking.

Uniforme regels vervangen door een tribunaal van de publieke opinie

In plaats van conflicten op te lossen door middel van diplomatie en uniforme regels, is er een stimulans om te manipuleren, moraliseren en propaganderen nu internationale geschillen worden beslist door een tribunaal van de publieke opinie wanneer er sprake is van concurrerende principes. Bedrog en extreem taalgebruik zijn dus gemeengoed geworden. In 1999 presenteerden vooral de VS en het VK valse beschuldigingen over oorlogsmisdaden om interventionisme legitiem te maken. De Britse premier Tony Blair vertelde de wereld dat de Joegoslavische autoriteiten “uit waren op een genocide in Hitler-stijl, vergelijkbaar met de uitroeiing van de Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het is niet overdreven om te zeggen dat wat er gebeurt raciale genocide is.”

De op regels gebaseerde internationale orde slaagt er niet in om gemeenschappelijke, verenigende regels vast te stellen over hoe internationale betrekkingen moeten worden bestuurd, wat de fundamentele functie van de wereldorde is. Zowel China als Rusland hebben de op regels gebaseerde internationale orde aan de kaak gesteld als een duaal systeem dat dubbele standaarden mogelijk maakt. De Chinese viceminister van Buitenlandse Zaken Xie Feng stelde dat de op regels gebaseerde internationale orde de “wet van de jungle ” introduceert in zoverre dat universeel erkend internationaal recht wordt vervangen door unilateralisme. De Russische minister van Buitenlandse Zaken, Sergey Lavrov, bekritiseerde de op regels gebaseerde internationale orde op vergelijkbare wijze voor het creëren van een parallel juridisch kader om unilateralisme te legitimeren:

“Het Westen is met meerdere formats gekomen zoals de Frans-Duitse Alliantie voor Multilateralisme, het Internationaal Partnerschap tegen straffeloosheid voor het gebruik van chemische wapens, het Mondiaal Partnerschap ter bescherming van de mediavrijheid, het Mondiaal Partnerschap voor Kunstmatige Intelligentie, de Oproep tot Actie om het Respect voor Internationaal Humanitair Recht te versterken – al deze initiatieven gaan over onderwerpen die al op de agenda staan van de VN en haar gespecialiseerde agentschappen. Deze partnerschappen bestaan buiten de universeel erkende structuren om in een beperkte kring zonder tegenstanders overeenstemming te bereiken over wat het Westen wil. Daarna nemen ze hun beslissingen mee naar de VN en presenteren ze die op een manier die de facto neerkomt op een ultimatum. Als de VN het er niet mee eens is, omdat het opleggen van iets aan landen die niet dezelfde ‘waarden’ delen nooit gemakkelijk is, ondernemen ze unilaterale actie.”

De op regels gebaseerde internationale orde bestaat niet uit specifieke regels, wordt internationaal niet geaccepteerd en levert geen orde op. De op regels gebaseerde internationale orde moet worden beschouwd als een mislukt experiment van de unipolaire wereldorde, die moet worden ontmanteld om het internationale recht als vereiste voor stabiliteit en vrede te herstellen.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Twee Britse artsen ervaren een ontnuchterende ondervinding in Oekraïne – “Ze wilden ons als kanonnenvoer”

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: