Hoe de EU uw spaargeld naar defensie wil sluizen

De EU heeft een zogenaamde “besparings- en investeringsunie” uitgeroepen, waarvoor zij krachtig reclame maakt. Achter de mooie woorden gaat echter het tegenovergestelde schuil van wat de mensen wordt verteld.

Ursula von der Leyen heeft alles goed en lang van tevoren voorbereid. Al tijdens haar vorige ambtstermijn als voorzitter van de Europese Commissie gaf ze opdracht tot het opstellen van drie rapporten die de belangrijkste probleemgebieden van de EU in kaart moesten brengen en oplossingen moesten aandragen. Uiteraard bevestigden de rapporten precies wat Von der Leyen wilde, want het waren opdrachtwerken van trouwe medewerkers, schrijft Thomas Röper.

Lang van tevoren voorbereid

Een van de rapporten, het “strategierapport” over het concurrentievermogen van de EU, is door ex-ECB-president Draghi in opdracht van de Europese Commissie geschreven en in september 2024 samen met Ursula von der Leyen in Brussel gepresenteerd. De kernboodschap was dat de EU economisch achterop raakt en dat er om het probleem op te lossen “aanvullende jaarlijkse minimale investeringen van 750 tot 800 miljard euro” nodig zijn, en dat de EU daarvoor gezamenlijke schulden moet aangaan.

Draghi eiste vele miljarden euro’s die naar “de economie” moesten gaan, omdat alleen zo het innovatie-elans mogelijk zou zijn dat de EU nodig heeft om niet achterop te raken. Als kernsectoren noemde Draghi, weinig verrassend, de favoriete thema’s van Von der Leyen: de energietransitie – natuurlijk – en defensie.

Dat laatste is bekend als een zaak die EU-Commissievoorzitter Ursula von der Leyen na aan het hart ligt. Al begin 2024 heeft ze aangekondigd dat de Europese Commissie de controle over de wapenindustrie in Europa moet overnemen. Dat is een van haar favoriete projecten, dus het is niet verwonderlijk dat Draghi in zijn “strategierapport” gigantische bedragen voor bewapening eist, die natuurlijk door de Europese Commissie moeten worden ontvangen en verdeeld. De militarisering van de EU was al in 2024 het belangrijkste punt van Ursula’s programma voor haar inmiddels begonnen tweede ambtstermijn als voorzitter van de Europese Commissie.

Een interessante kanttekening bij het onderwerp bewapening is dat zogenaamde “duurzaamheidsfondsen”, vaak aangeduid als “groene” fondsen, in de toekomst kunnen investeren in bewapeningsbedrijven, omdat dit nu als “duurzame belegging” wordt aangemerkt. De mensen worden zand in de ogen gestrooid als ze in de toekomst denken dat ze in goede en “groene” bedrijven investeren, terwijl hun geld in plaats daarvan naar bewapening gaat.

En deze misleiding van de mensen in de EU wordt voortgezet met de “besparings- en investeringsunie”.

Mooie woorden als camouflage

Dat is precies waar het om gaat bij de nieuwe “besparings- en investeringsunie” (SIU) van de EU. Gezamenlijke schulden, zoals Draghi eist, zijn moeilijker te realiseren dan het geld van de Europese burgers, omdat sommige EU-lidstaten tegen gezamenlijke schulden zijn.

De Europese Commissie verkoopt dit aan de burgers door te beweren dat zij een investeringsinstrument wil creëren waarmee burgers meer rendement op hun geld kunnen behalen en dat tegelijkertijd de Europese economie weer vooruit helpt, wat op de website van de Europese Commissie bijvoorbeeld als volgt klinkt:

“De EU moet dringend haar potentieel benutten als zij haar strategische prioriteiten op het gebied van concurrentievermogen op lange termijn, veiligheid en de digitale en groene transitie wil verwezenlijken. De SIU is van cruciaal belang voor deze inspanningen: zij heeft tot doel een dieper, liquider en geïntegreerder financieel stelsel in de EU te ondersteunen dat spaargelden efficiënter naar productieve investeringen leidt. (…) Ongeveer 10 biljoen euro aan spaargeld van burgers wordt aangehouden als bankdeposito’s. Bankdeposito’s zijn veilig en gemakkelijk toegankelijk, maar leveren doorgaans minder rendement op dan beleggingen op de kapitaalmarkten. Er is dus veel ruimte om het potentieel van dit kapitaal ten volle te benutten, zodat het de burgers meer rendement oplevert.”

Dat het hier vooral gaat om het doorsluizen van de spaargelden van de Europeanen naar de wapenindustrie, wordt op de website van de EU niet vermeld. Dat het om “defensie” gaat, wordt slechts een of twee keer terloops vermeld, in plaats daarvan wordt beweerd dat het om onderwijs, groene energie enzovoort gaat.

Op de website van een Russische denktank is hierover een interessant artikel verschenen, waarin de geplande “besparings- en investeringsunie” in detail wordt uitgelegd en dat ik daarom heb vertaald.

Begin van de vertaling:

De besparings- en investeringsunie: hoe de EU de “doodsindustrie” gaat financieren

De door Ursula von der Leyen aangekondigde besparings- en investeringsunie is een fundamentele politieke beslissing over de toekomst van Europa en zijn volkeren.

door Hugo Dionísio

De afgelopen maanden hebben we allemaal de druk gevoeld van EU-Commissievoorzitter Ursula von der Leyen om vaart te zetten achter de oprichting van een besparings- en investeringsunie (SIU). Oorspronkelijk gepresenteerd als een instrument om financiële middelen te mobiliseren – ten behoeve van de Europese burgers en ter bevordering van de ecologische en digitale transitie – ligt het meest verontrustende aspect van deze campagne opnieuw in de kritiekloze, passieve en onderdanige aanvaarding van de intenties en beslissingen van de Commissie in Brussel.

Bij nader inzien blijkt dit weer een agenda te zijn die door de EU is gelanceerd. En hoeveel agenda’s heeft Von der Leyen ons in het verleden al voorgeschoteld, die uiteindelijk alleen maar tot een verslechtering van de situatie hebben geleid? De huidige agenda is erop gericht de gebruikelijke verdachten te bevoordelen: de belangrijkste particuliere en zakelijke belangengroepen – elders ook wel “oligarchen” genoemd – en zoals altijd ten koste van de collectieve belangen, het algemeen welzijn en de nationale belangen van veel EU-lidstaten.

Om de bedoelingen achter deze SIU volledig te begrijpen, moeten we eerst duidelijk maken wat het eigenlijk is. In theorie wordt de SIU gepresenteerd als een “initiatief voor de integratie van de financiële markten van de afzonderlijke lidstaten ter bevordering van investeringen, economische groei en financiële stabiliteit”. In dit kader zou de SIU “burgers en bedrijven” gemakkelijker toegang moeten geven tot grensoverschrijdende financiële producten en tegelijkertijd langetermijnsparen en -investeren moeten stimuleren. Een waar wonderwerk.

Binnen de EU vloeit met tien biljoen euro enorme hoeveelheden geld naar termijndeposito’s en nog veel meer naar openbare fondsen en beleggingsfondsen, waarvan de deposito’s voor andere doeleinden zouden kunnen worden gebruikt in plaats van de begunstigden te lokken met de belofte van snel geld uit risicokapitaal.

Volgens de Europese Commissie zou deze investeringsunie langetermijnspaarfaciliteiten kunnen optimaliseren, producten zoals individuele pensioenplannen (PEPP’s) kunnen bevorderen en “duurzame” beleggingsfondsen kunnen ondersteunen die gekoppeld zijn aan de energie- en klimaatprogramma’s van de EU. Al deze fondsen zijn particulier, precies zoals de mensen achter deze plannen dat willen. Een fundamenteel kenmerk van elke EU-agenda is het terugdringen van de staat tot een secundaire, minimalistische rol – behalve als het gaat om de financiering van de follow-upkosten.

Deze spaar- en investeringsunie beoogt ook uitgebreidere en meer geïntegreerde mechanismen voor beleggersbescherming te creëren – zogenaamd door het versterken van transparantie en regulering om de veiligheid en risicoverevening van financiële producten te waarborgen. Ten slotte moet dit geaggregeerde, gemobiliseerde en circulerende kapitaal de bedrijfsfinanciering bevorderen en kleine en middelgrote ondernemingen (kmo’s) in theorie gemakkelijker toegang geven tot alternatieve financieringsbronnen zoals crowdfunding en kapitaalmarkten. Kmo’s worden weliswaar steeds weer als rechtvaardiging aangevoerd, maar zijn zelden de werkelijke begunstigden van deze initiatieven.

Er zijn al maatregelen gepland, zoals het eerder genoemde PEPP (pan-Europees persoonlijk pensioenproduct), een particulier pensioenproduct dat – zonder de last van de intergenerationele solidariteit die kenmerkend is voor openbare pensioenstelsels – in de hele EU kan worden aangeboden; de herziening van de wetgeving ter “verbetering” van de beleggersbescherming en de markttransparantie; de regulering van financiële technologie en crowdfunding, zoals openbare platforms voor het inzamelen van donaties zoals Patreon; de totstandbrenging van geharmoniseerde regels voor collaboratieve financieringsplatforms en de invoering door de lidstaten van fiscale stimulansen om sparen en investeren aan te moedigen. Dit alles belooft een grotere productdiversificatie, betere beleggingsoplossingen, hogere financiële rendementen – omdat er in theorie meer concurrentie is – en meer veiligheid, aangezien geharmoniseerde regels het risico op fraude en financieel misbruik zouden verminderen.

De spaar- en investeringsunie mag echter niet worden verward met een onderdeel van de bankenunie. Nee, de SIU is hooguit een aanvulling daarop. De SIU en de bankenunie van de EU streven weliswaar het gemeenschappelijke doel van financiële marktintegratie na, maar verschillen in omvang, mechanismen en de daarmee samenhangende risico’s.

Laten we dus de verklaarde doelstellingen van beide mechanismen vergelijken.

De bankenunie is gebaseerd op centraal toezicht (ECB), gemeenschappelijke regels voor bankfaillissementen en een focus op financiële stabiliteit. De SIU daarentegen heeft tot doel spaarders en investeerders door middel van harmonisatie van financiële producten fiscale prikkels te geven voor grensoverschrijdende investeringen en een sterkere focus op rentabiliteit en “strategische prioriteiten” zoals defensie en de groene transitie in de richting van risico’s.

Trouw aan het motto “wie eenmaal gebeten is, schuwt de hond,” kunnen de Europeanen van de Commissie van Ursula von der Leyen alleen maar mooie woorden en een messteek in de rug verwachten. De echte problemen van de SIU liggen in de risico’s en onuitgesproken bedoelingen die eraan verbonden zijn. De EU beloofde dat de bankenunie, die in 2014 als reactie op de eurocrisis in het leven werd geroepen, ook zou zorgen voor meer concurrentie, stabiliteit en bescherming van de spaarders. In de praktijk heeft zij echter alleen de dominantie van de grote banken versterkt en de diversiteit in de Europese financiële sector verminderd – precies het tegenovergestelde van wat was beloofd.

De concentratie in de banksector nam toe, aangewakkerd door een golf van fusies en overnames. In Spanje daalde het aantal banken van 55 in 2008 tot tien in 2023. In Duitsland verloren de Landesbanken aan belang ten opzichte van marktgiganten als Deutsche Bank en Commerzbank. Volgens de ECB controleerden de tien grootste banken van de EU in 2023 ongeveer 70 procent van de financiële activa. Zoals we hebben gezien, is de mythe van “too big to fail” blijven bestaan. Als de grootste banken failliet gaan, moeten de betreffende staten ze noodgedwongen redden.

Gezien deze concentratie van kapitaal zou de EU-bankenunie eigenlijk moeten worden omgedoopt tot “bankenconcentratie-unie”. De concurrentie nam als gevolg daarvan af en grote banken profiteerden van de nieuwe regels, terwijl kleinere instellingen als gevolg van de regulering te maken kregen met hogere kosten en grotere moeilijkheden bij de transnationale concurrentie. De gevolgen daarvan zien we dagelijks in onze portemonnee: hogere kosten voor consumenten, minder mogelijkheden voor kredieten voor kmo’s en een rem op financiële innovatie – dus opnieuw precies het tegenovergestelde van wat was beloofd. Een déjà vu van de processen die zich al in heel Europa hebben afgespeeld.

In feite kwam de bankenunie, net als alle EU-regelgeving, alleen ten goede aan de grote spelers op de markt. Het strengere en complexere regelgevingskader – bijvoorbeeld Bazel III – vereist middelen waar alleen grote banken over beschikken. De ECB houdt alleen toezicht op de grote banken en laat de kleinere banken over aan de nationale autoriteiten. Dit leidt tot asymmetrieën, bijvoorbeeld bij de toegang tot krediet. De grootste banken kunnen zich – soms tegen negatieve rentetarieven – financieren via de ECB, terwijl kleinere banken zich tegen hogere rentetarieven moeten financieren. Deze kapitaalconcentratie heeft geleid tot een concentratie van politieke macht en lobbyisme, waardoor de kloof tussen groot en klein, arm en rijk verder is vergroot.

Men kan dan ook met een gerust hart voorspellen dat dit ook het gevolg zal zijn van de SIU. Beide initiatieven weerspiegelen een problematische logica: de bankenunie heeft de risico’s van de banken gesocialiseerd – met strenge regels voor de banken, maar zonder de verplichting om de schulden solidair te dragen. Dit heeft geleid tot wat we vandaag de dag “socialisme voor de rijken en kapitalisme voor de armen” kunnen noemen: een moderne versie van de middeleeuwse “zonde van de hebzucht”, die alleen de armen trof omdat de rijken al welvarend waren.

De SIU heeft tot doel de financiering van politieke projecten – zoals defensie – te socialiseren en de risico’s daarvan af te wentelen op de burgers. Met andere woorden: socialisme voor banken en grote klanten is hier niet voldoende, nu richt de EU zich op socialisme voor grote financiële fondsen. De bedoeling hierachter is duidelijk en weerspiegelt de onderdanige, passieve en volgzame houding van de lidstaten, met inbegrip van hun staatshoofden en regeringsleiders.

Terwijl de bankenunie met al haar neoliberale implicaties een financiële crisis nodig had als rechtvaardiging, heeft de SIU dat niet eens nodig. De consensus voor de oorlog is zo diepgaand dat de propaganda niet veel hoefde te doen, want de oorlog in Oekraïne diende als rechtvaardiging.

De grote winnaars van de SIU zullen grote vermogensbeheerders zijn, zoals BlackRock en Allianz, die de nieuwe markten voor spaargelden zullen domineren. Gestandaardiseerde producten zoals het PEPP zullen de voorkeur geven aan mondiale spelers en niet aan kleine beleggers. Zij verschuiven de risico’s naar de burgers, naar de werknemers en hun gezinnen, terwijl de winsten naar de financiële elite vloeien – precies zoals dat ook bij de bankenunie het geval was.

Het resultaat is simpel: meer centralisatie en dus minder financiële democratie, wat de toch al enorme en groeiende kloof tussen arm en rijk nog verder zal vergroten. Feit is dat elke keer dat Von der Leyen een van haar “wetten” ondertekent, onze inkomens dalen, onze levensomstandigheden verslechteren en de parasitaire oligarchie die de Europese groei uitbuit, jaar na jaar groeit.

Net zoals de bankenunie er niet in geslaagd is een gediversifieerd en concurrerend systeem te creëren, maar in plaats daarvan de macht van de grote banken heeft versterkt, stevent de SIU op dezelfde koers af. Als de EU geen grenzen stelt aan de kapitaalconcentratie en het marktaandeel en geen echte garanties eist voor kleine spaarders – wat het voornemen om de aangekondigde 800 miljard euro aan “speciale middelen” aan te trekken zou beperken –, zal de “financiële integratie” niets meer zijn dan een eufemisme voor meer controle over het geld van de Europese burgers.

Is het de moeite waard om te vertrouwen op een structuur die in de praktijk altijd dezelfde giganten ten goede komt?

Deze vraag krijgt een geheel nieuwe dimensie als men bedenkt dat de Amerikaanse vermogensbeheerder BlackRock een van de grootste begunstigden – en meest prominente promotors – van de spaar- en investeringsunie zal zijn. De banden tussen bondskanselier Friedrich Merz en dit bedrijf zijn allesbehalve toevallig, net zomin als het toeval is dat de eveneens uit Duitsland afkomstige Ursula von der Leyen zo vastbesloten is om op een nieuwe mislukking af te stevenen.

En alsof dat nog niet genoeg is, heeft dit scenario neokoloniale ondertonen: het is niet genoeg dat we onze defensie, onze energiestrategie en onze wetenschap aan de VS hebben overgelaten – nu geven we hen ook nog eens de magere spaargelden van Europese werknemers.

Maar denk niet dat de potentiële schade die de SIU kan aanrichten daarmee ten einde is. Op het eerste gezicht lijkt het idee van een SIU aantrekkelijk: de spaargelden van de Europeanen centraal beheren en investeren in strategische projecten zoals groene infrastructuur, innovatieve technologieën en andere prioritaire gebieden. Maar als we kijken naar de belangrijkste voorstanders van dit initiatief en de recente ontwikkelingen in het Europese economische beleid, wordt het duidelijk dat dit project alle voorwaarden in zich heeft om onze levensomstandigheden verder te verslechteren – en de deur wijd open te zetten voor de ellende die in de VS al heerst. Daar is de arbeidersklasse het kinderlijke geloof ingeprent dat hun stabiliteit afhangt van een vorm van “passief inkomen” en een vermeende “financiële competentie” die kan concurreren met die van de eigenaars van het systeem. Na de VS lijkt het nu tijd om agressief in te zetten op de inkomens van Europese werknemers – inkomens die eigenlijk bedoeld zijn voor solidaire sociale vangnetten.

Het is geen toeval dat de aankondiging van de SIU precies komt op een moment dat de druk toeneemt om traditioneel publieke of mutualistische sectoren te privatiseren. Van staatspensioenfondsen en socialezekerheidsstelsels tot op mutualiteit gebaseerde verzekeringen, er is een duidelijke trend om activa en verantwoordelijkheden uit de publieke sector te halen en in particuliere handen te leggen. Dit proces – vaak verhuld met slogans als “modernisering”, “transparantie”, “rationaliteit” of “efficiëntie” – ondermijnt rechtstreeks de sociale rechten van de burgers en vergroot de ongelijkheid. Als we de rendementen van een openbaar pensioenstelsel vergelijken met die van een particulier stelsel, wordt duidelijk waarom grote bedrijven het eerste aanvallen: zij moeten van mening zijn dat er veel geld in de “verkeerde handen” terechtkomt.

Na de invoering van de SIU zullen we de bekende eisen voor een “hervorming van de sociale zekerheid”, “vrije pensioenkeuze voor iedereen” en een “dringende demografische aanpassing” horen. En dat alles met maar één doel: de middelen voor de sociale zekerheid verminderen en de beschikbare middelen voor financiële producten van de SIU verhogen – met andere woorden: ten gunste van BlackRock & Co. De druk op centristisch-liberale, sociaal-liberale, sociaal-democratische of reactionair-conservatieve regeringen zal enorm zijn en vrijwel zeker uiteindelijk leiden tot de rechtvaardiging dat “de EU ons hiertoe heeft gedwongen”.

In de achterhaalde theorie van de 18e eeuw doet de onzichtbare hand wonderen. Door de spaargelden van de Europese burgers in één systeem te bundelen, hebben regeringen en financiële instellingen toegang gekregen tot enorme middelen die momenteel over nationale of regionale systemen zijn verdeeld. In een volstrekt onevenwichtig, verstoord en scheef systeem zouden deze middelen echter worden ingepikt door grote financiële conglomeraten en concerns, die ze zouden gebruiken om hun eigen belangen te financieren.

Een duidelijk voorbeeld van deze dynamiek zijn de ontwikkelingen bij de pensioenfondsen in verschillende Europese landen. In de jaren negentig en 2000 hebben veel landen individuele kapitalisatiemodellen ingevoerd en – eveneens onder het mom van het vrijmaken van kapitaal voor investeringen – een deel van de overheidsverantwoordelijkheid overgedragen aan particuliere fondsen. Dit heeft geleid tot hogere administratiekosten, minder transparantie en in sommige gevallen tot de ineenstorting van voorheen robuuste en solidaire systemen. De SIU zal dit model op continentaal niveau repliceren en de transformatie van publieke systemen naar door de financiële markten gecontroleerde mechanismen versnellen. Op basis van de huidige kennis kan nauwelijks worden beweerd dat dit niet de bedoeling is.

Bovendien roept het voorstel twijfels op over zijn vermogen om gelijkheid en sociale rechtvaardigheid te waarborgen. Wie zal beslissen waar de middelen worden geïnvesteerd? Zullen projecten die rechtstreeks ten goede komen aan de burgers – zoals betaalbare huisvesting of openbare gezondheidszorg – voorrang krijgen, of zullen grote industriële en financiële concerns worden bevoordeeld? Recente ervaringen tonen aan dat kapitaal, ongeacht de werkelijke behoeften van de bevolking, zonder strenge en democratische regulering naar de plaatsen vloeit waar het rendement het hoogst is.

De financiering van militarisme is de andere kant van de medaille en vormt een van de sterkste politieke prikkels van de voorgestelde SIU. Naast alle reeds genoemde systemische en politieke risico’s brengt dit ook het gevaar van een militaire confrontatie met zich mee. Wat zullen mensen als Merz, von der Leyen of Macron doen als ze eenmaal tot de tanden bewapend zijn? Waar zal het volgende plunderingsproject naartoe gaan als de uitbuiting van de arbeidersklasse eenmaal is voltooid?

De EU staat voor een bekend dilemma: hoe kunnen enorme investeringen in defensie worden gefinancierd zonder in strijd te handelen met begrotingsregels zoals het stabiliteits- en groeipact? Hier komt de SIU in beeld: mobilisatie van particulier kapitaal, vergemakkelijking van langetermijninvesteringen in strategische sectoren zoals defensie door middel van gespecialiseerde investeringsfondsen – bijvoorbeeld voor kritieke infrastructuur of dual-use-technologieën –, uitgifte van op maat gemaakte groene of sociale obligaties zoals “defensieobligaties” voor duurzame energiezekerheid en militaire projecten, het stimuleren van institutioneel sparen door een deel van de pensioenvoorzieningen (PEPP) toe te wijzen of het bestemmen van pensioenfondsen voor defensieprojecten met een “redelijk” risicoprofiel – er zijn tal van strategieën om de nodige middelen te mobiliseren.

Een andere optie in het kader van de SIU is de oprichting van een “kapitaalmarkt voor defensie”, waar de regels worden geharmoniseerd om beursintroducties, kapitaalverhogingen of de uitgifte van schuldbewijzen door defensiebedrijven te vergemakkelijken. Ten slotte zouden ook fiscale belemmeringen kunnen worden weggenomen. Sommige EU-landen heffen belasting op investeringen in wapens, maar voor Europese projecten zouden uitzonderingen kunnen worden gemaakt, waardoor investeringen in defensiegerelateerde projecten aantrekkelijker worden vanwege de lagere belastingdruk. Met andere woorden: de Europese belastingbetalers zullen het toenemende oorlogsrisico uit eigen zak financieren.

Het Europees Defensiefonds (EDF) wordt momenteel gefinancierd uit de EU-begroting, maar het volume ervan is beperkt. Met een meer geïntegreerde monetaire unie zouden strategieën op basis van publiek-private partnerschappen kunnen worden uitgevoerd, bijvoorbeeld door de uitgifte van defensieobligaties via investeringsbanken zoals de EIB. Wat nooit is gerealiseerd in de woningbouw of de spoorwegsector, wordt nu voorbereid voor het geval van oorlog, waarbij de daaruit voortvloeiende winsten voorbehouden blijven aan particuliere belangen. Ideeën zoals crowdfunding op defensiegebied, d.w.z. het aantrekken van geld van kleine beleggers voor veelgeprezen start-ups in sectoren zoals cyberveiligheid of dronetechnologie, die later door grote concerns worden opgekocht, zijn slechts een ander voorbeeld van de creativiteit van de breinen achter dit systeem. Zoals we zien, opent de SIU een universum van mogelijkheden, waarvan geen enkele ten goede komt aan de gewone burger in Europa.

Dit scenario is geen loutere speculatie. Feit is dat het voorstel tot invoering van de SIU uitdrukkelijk voorziet in de financiering van de defensiesector op een moment dat de EU inzet op een nieuwe bewapeningscyclus en de oprichting van een uitgebreid Europees Defensiefonds. Het zogenaamde Draghi-rapport – dat deel uitmaakt van het mandaat voor de uitwerking van het initiatief – identificeert defensie als een prioritair gebied voor de mobilisatie van Europees particulier kapitaal. De SIU maakt het dus niet alleen mogelijk om particuliere spaargelden naar de defensiesector te sluizen, maar zou ook, onder het mom van hogere rendementen, burgers kunnen veranderen in nietsvermoedende medeplichtigen aan de uitbreiding van het Europese militair-industriële complex.

Een ander gevolg van deze ontwikkeling zal de omleiding zijn van middelen die eigenlijk ten goede zouden moeten komen aan de sociale sector. Dit bevordert een militaristische denkwijze die vrede en internationale samenwerking ondermijnt. Concreet zou dit elke realistische kans op een akkoord tussen de EU en Rusland met tientallen jaren kunnen vertragen, zo niet onmogelijk maken.

De Europese Commissie benadrukt dat de deelname van burgers altijd vrijwillig zal blijven en dat er geen plannen zijn om spaargelden in beslag te nemen. De institutionele druk om beleggingen te diversifiëren en de belofte van hogere rendementen zouden in de praktijk echter traditionele spaarvormen kunnen marginaliseren en burgers ertoe kunnen aanzetten hun vermogen om te zetten in financiële producten die in overeenstemming zijn met de strategische doelstellingen van Brussel. Achter de retoriek van vrijwilligheid gaat dus een ingrijpende hervorming schuil van de rol van de verzorgingsstaat – en van het lot van de spaargelden van de bevolking.

Terwijl “veiligheid” en “defensie” worden gepropageerd, blijven de verwoestende gevolgen van militarisme voor gemeenschappen binnen en buiten Europa onopgemerkt. Middelen die zouden kunnen worden ingezet om armoede, sociale uitsluiting en de klimaatcrisis te bestrijden, worden in plaats daarvan verspild aan wapens en oorlogstechnologie.

Gezien dit scenario is het dringend noodzakelijk om de ware aard van de bezuinigings- en investeringsunie in twijfel te trekken en ons te verzetten tegen de uitvoering ervan. Niets is gevaarlijker dan de hebzucht van bedrijven te combineren met de adrenalinekick van een dreigende oorlog. Als het grootkapitaal niet langer alleen profiteert van oorlog, maar ook in oorlog investeert, komen we allemaal in levensgevaar.

De door Ursula von der Leyen aangekondigde bezuinigings- en investeringsunie is niet louter een technische of financiële kwestie – het is een fundamentele politieke beslissing over de toekomst van Europa en zijn volkeren. Als deze weg wordt ingeslagen, zal ieder van ons in de toekomst alleen nog maar als voetsoldaat in een permanente oorlogseconomie dienen.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

De Europese welvaartsstaat stort in

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: