Hoe de Epstein-saga een systeem aan het licht bracht dat gebaseerd is op stilzwijgen

In een tijdperk waarin elke meltdown van een beroemdheid of elke woede-uitbarsting van een president live wordt gestreamd, waarin politieke uitvallen binnen enkele seconden de tijdlijnen overspoelen en waarin verontwaardiging algoritmisch wordt versterkt tot virale proporties, zou men kunnen aannemen dat de meest gruwelijke misdaden – vooral die tegen de meest kwetsbaren – de media zouden domineren.

Het tegendeel is echter waar, schrijft Dr. Mathew Maavak.

Wereldwijde kinderhandel, vooral wanneer oligarchs, elite-instellingen, humanitaire organisaties en religieuze autoriteiten erbij betrokken zijn, blijft een van de meest onderbelichte, verwaterde en actief onderdrukte kwesties in zowel de mainstream- als de alternatieve media. Deze selectieve stilte is niet toevallig, maar bedoeld om de macht te beschermen tegen kritische blikken en tegelijkertijd morele bezorgdheid te veinzen.

Neem bijvoorbeeld de decennialange doofpotaffaire rond de misdaden van Jimmy Savile in Groot-Brittannië.

Jarenlang hebben de BBC en het bredere Britse establishment, inclusief leden van de koninklijke familie, een productieve roofdier in hun midden genegeerd, in staat gesteld of zelfs beschermd. Keir Starmer, nu premier, wordt al lang beschuldigd van het belemmeren van het onderzoek naar het netwerk van Savile tijdens zijn ambtstermijn als hoofd van het Openbaar Ministerie. In plaats van waarheid en verantwoordelijkheid was er in Groot-Brittannië sprake van institutionele inertie en bescherming van de elite.

Aan de andere kant van de Atlantische Oceaan is het niet veel beter. De Amerikaanse president Donald Trump, wiens populistische opkomst deels te danken was aan zijn belofte om ‘het moeras droog te leggen’ en pedofielennetwerken van de elite aan de kaak te stellen, verklaarde onlangs dat er ‘niets te zien valt’ in de dossiers van Jeffrey Epstein. Hij deed de aanhoudende bezorgdheid van het publiek over de zaak zelfs af als ‘dom’. Deze abrupte ommezwaai was een verraad aan velen die de onthullingen over Epstein zagen als een kans om diepere structurele rotte plekken bloot te leggen.

Behalve de hardcore MAGA-aanhangers en de ‘gecompromitteerde cohort’ geloofde niemand deze keer Trumps afleidingsmanoeuvres. MIT-wetenschapper en activist Dr. Shiva Ayyadurai publiceerde onlangs een enkele, vernietigende tweet – hier gelinkt – waarin hij FBI- en DOJ-dossiers deelde die Trumps woorden tegenspraken. Dit waren geen complottheorieën, maar officiële documenten, die een vernietigend voorproefje boden voor iedereen die bereid was dieper te graven. Maar de traditionele media zullen dit negeren en alternatieve influencers zullen zich waarschijnlijk richten op meer ‘monetiseerbare’ culturele oorlogsthema’s.

Vreemd genoeg bleef de Democratische Partij, die altijd graag Trumps uitvluchten als wapen gebruikt, verdacht stil over dit onderwerp. De reden is niet moeilijk te begrijpen. Het politieke establishment in Amerika functioneert als een duopolie. Republikeinen en Democraten hebben allebei lijken in de kast. Als het gaat om institutionele misdaden tegen kinderen, wordt wederzijds zwijgen een vorm van wederzijdse bescherming.

Op een gegeven moment was de hashtag #PedoPete – verwijzend naar de toenmalige president Joe Biden – even trending op Twitter. Vandaag is de trend omgeslagen: #PedoTrump circuleert nu met een grotere, meer aanhoudende intensiteit. Deze hashtags klinken misschien kinderachtig, maar ze weerspiegelen het feit dat beide kanten van het politieke spectrum evenzeer gecompromitteerd zijn. Wanneer misdaden van de elite door de mediafilters dreigen te breken, sluit het duopolie instinctief de rijen.

Dit is niet alleen een falen van de media. Het is een falen van de beschaving. De weigering om het misbruik van kinderen door machthebbers te onderzoeken, in twijfel te trekken of zelfs maar te bespreken, suggereert dat we, ondanks al onze technologische vooruitgang, nog steeds worden geregeerd door dezelfde feodale reflexen die de adel beschermen, de boeren het zwijgen opleggen en klokkenluiders straffen.

Dat zo weinig journalisten, influencers of instellingen zich durven uit te spreken over deze kwestie, is niet te wijten aan een gebrek aan bewijs. Het is te wijten aan een gebrek aan wil. Het zwijgen van de media is niet onschuldig, maar medeplichtigheid door nalatigheid. En steeds vaker vertonen zelfs onafhankelijke platforms hetzelfde kuddegedrag: de mainstream volgt de mainstream, complottheorieën volgen complottheorieën. Virale verontwaardiging gaat eindeloos door, maar de moeilijke vragen blijven onbeantwoord.

In een aandachteconomie die wordt aangedreven door clicks en bevestiging van de eigen groep, is er weinig prikkel om kwesties aan te pakken die langdurige aandacht, morele moed of partijoverschrijdend onderzoek vereisen. En zo blijven de echte verhalen – die over systematisch misbruik, immuniteit van de elite en generatietrauma’s – opgesloten in de kelder van ons publieke bewustzijn.

De vraag is niet langer of de waarheid er is. De vraag is of we nog in staat zijn om die te zoeken.

De smerige statistieken

Volgens International Labor Organization zijn wereldwijd bijna 1,7 miljoen kinderen het slachtoffer van commerciële seksuele uitbuiting. (Ik denk dat dit aantal sterk ondergerapporteerd is). Dit cijfer omvat geen dwangarbeid, kindhuwelijken en mensenhandel onder het mom van ‘adoptie’ of ‘redding’.

Deze misdaden vinden vaak plaats in de schaduw, maar de stilte eromheen is oorverdovend, vooral gezien de vermeende betrokkenheid van vertrouwde instellingen zoals de VN, ngo’s en religieuze liefdadigheidsinstellingen.

In 2017 brachten gelekte interne VN-rapporten en getuigenissen van klokkenluiders een verontrustend patroon aan het licht van seksueel misbruik en uitbuiting door vredeshandhavers in verschillende Afrikaanse landen, met name de Centraal-Afrikaanse Republiek en de Democratische Republiek Congo. De slachtoffers waren kinderen – wees, arm en volkomen machteloos. Deze onthullingen haalden nauwelijks de krantenkoppen en bleven beperkt tot een paar dagen van vluchtige, verdoezelende verontwaardiging. Er kwam geen diepgaand onderzoek, geen grondige afrekening. De VN beloofde hervormingen, maar de follow-up was minimaal. En vandaag de dag blijven diezelfde vredeshandhavingsstructuren functioneren met minimale publieke controle.

Wat is er gebeurd met de Syrische kinderen die verdwenen zijn in de jaren dat het Westen, Israël, Turkije en Global Jihad Inc. oorlog voerden tegen Bashar Assad? Er waren verontrustende beschuldigingen dat de Amerikaanse inlichtingendienst kinderen had gerekruteerd als zelfmoordterroristen voor zijn jihadistische proxies, van wie sommigen ook werden beschuldigd van het oogsten van organen van meer dan 18.000 minderjarigen.

Is het dan ook verwonderlijk dat Trump – die ooit beloofde “radicaal islamitisch terrorisme” te verslaan – persoonlijk vol lof sprak over de nieuwe president van Syrië en jihadistische oorlogsmisdadiger extraordinaire Ahmed al-Sharaa?

Liefdadige Trojaanse paarden

Er is misschien geen groter moreel schild voor misdaden tegen kinderen dan het Trojaanse paard van liefdadigheid. Enkele van de meest flagrante mensenhandelnetwerken opereren onder het mom van humanitaire hulp. In Haïti hebben meerdere onderzoeken aan het licht gebracht hoe bepaalde weeshuizen en door buitenlanders gerunde ngo’s als dekmantel dienden voor misbruik en mensenhandel. In India en Nepal kwamen soortgelijke patronen aan het licht: westerse ‘vrijwilligerstoeristen’ en missionarissen krijgen onder het mom van hulp toegang tot kwetsbare kinderen, om hen vervolgens uit te buiten. De liefdadigheidsorganisatie van Moeder Teresa zelf werd in verband gebracht met netwerken voor kinderhandel die zich uitstrekten van India tot Haïti.

Verhalen als deze worden vaak verbannen naar obscure mensenrechtenblogs of onafhankelijke journalisten met een beperkt bereik. De mainstream media, die afhankelijk zijn van dezelfde donornetwerken en oligarchische belangen, kijken gewoon de andere kant op.

De AI-crisis waar niemand het over heeft

Terwijl de AI-boom de krantenkoppen domineert in termen van productiviteit en existentiële risico’s, heeft bijna geen enkele grote nieuwsmedia het aangedurfd om zich te verdiepen in hoe generatieve AI-tools worden gebruikt om fotorealistisch materiaal van seksueel misbruik van kinderen (CSAM) te creëren. Het dark web wemelt van de communities die AI-gegenereerde beelden uitwisselen, waarbij ze bestaande wettelijke kaders omzeilen die vaak alleen betrekking hebben op echt fotografisch bewijsmateriaal.

Dit roept verontrustende vragen op: wat is kinderpornografie in het tijdperk van AI? Hoe zal de wetshandhaving zich aanpassen? En waarom praat niemand hierover?

De techplatforms die deze tools ontwikkelen, zwijgen vaak over misbruik ervan. Regelgevende instanties zijn traag en er is vrijwel geen publiek debat. De media debatteren liever over AI die scenarioschrijvers vervangt dan over de bescherming van kinderen.

AI-parodieën op de genocidale oorlog van Israël tegen Gaza worden zelfs eerder gecensureerd dan materiaal over seksueel misbruik van kinderen.

Straffeloosheid en immuniteit

De zaak-Epstein had alle illusies over de immuniteit van de elite moeten weggenomen. Een veroordeelde zedendelinquent met connecties met presidenten, koninklijke families en topwetenschappers slaagde erin jarenlang een mensenhandelnetwerk te runnen – zelfs na zijn eerste veroordeling. Zijn mysterieuze ‘dood in hechtenis’ overtuigde niemand met twee functionerende hersencellen. Zijn medeplichtige, Ghislaine Maxwell, werd veroordeeld. Toch is er in de rechtbank geen enkele klant bij naam genoemd.

In plaats van een systematisch onderzoek door de media naar de betrokkenheid van de elite bij mensenhandel op gang te brengen, is de Epstein-saga gemakshalve afgedaan als een anomalie of verbannen naar het rijk der complottheorieën. Maar het ging nooit alleen om Epstein. Soortgelijke schandalen zijn aan het licht gekomen in het Verenigd Koninkrijk (het VIP-netwerk voor kindermisbruik), in Hollywood (Dan Schneider en Nickelodeon) en binnen religieuze instellingen op verschillende continenten.

Terwijl de media zijn gereduceerd tot een gerecyclede echokamer, moet de les worden herhaald: de criminele elite blijft straffeloos wegkomen met misdaden tegen kinderen. De hashtag #ArrestObama is trending voordat een nieuwe sensationele afleidingsmanoeuvre het overneemt. Wat volgt? Een paar zorgvuldig geplaatste steken naar Benjamin Netanyahu om de geloofwaardigheid bij de teleurgestelde MAGA-kiezers te herstellen?

De prijs van het zwijgen

De decentralisatie van het nieuws via social media zou de cruciale leemtes in de reguliere berichtgeving moeten opvullen. Tot op zekere hoogte is dat ook gebeurd. Overlevenden, klokkenluiders en onafhankelijke onderzoekers hebben een platform gevonden om zich uit te spreken. Hashtags als #SaveTheChildren waren even trending.

Maar deze momenten zijn van korte duur. De aandachtsspanne van social media is kort en de miljardair-eigenaren van deze platforms zijn onlosmakelijk verbonden met verschillende pedofielennetwerken van de elite. Een meta-analyse van de Universiteit van Edinburgh uit 2024 schatte dat jaarlijks 302 miljoen kinderen (1 op de 8 wereldwijd) slachtoffer werden van online seksueel misbruik, waarbij platforms als Facebook als vectoren voor uitbuiting fungeerden. Eerder, in 2020, waren er op Facebook ongeveer 20 miljoen meldingen van seksueel misbruik van kinderen, wat neerkomt op bijna 95% van alle incidenten die via het systeem werden gemeld. Ter vergelijking: Google registreerde 500.000 meldingen, Snapchat 150.000 en Twitter slechts 65.000.

Serieuze discussies worden ook vaak gekaapt door marginale accounts, QAnon-achtige desinformatie of kwaadwillende actoren. Als gevolg daarvan raakt de kwestie zelf besmet door schuld door associatie. Zelfs legitieme verhalen en onderzoeken worden terzijde geschoven omdat ze zijn gedeeld door iemand met verdachte banden. Dit is een klassieke tactiek die door instanties als de CIA en de Mossad tot in de puntjes is geperfectioneerd.

De prijs die de media betalen voor hun medeplichtigheid aan de wereldwijde kinderhandel is niet alleen journalistiek falen, maar ook moreel faillissement. De voortdurende misdaden tegen kinderen zijn een menselijk verhaal van verraad, medeplichtigheid en onschuldige levens die worden verwoest terwijl de wereld verder scrolt.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Comité van 300, Eén Wereldregering en Pedofilie

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: