Hoe de Bovenklasse jou ziet

Het komt mij voor dat de Bovenklasse en hun vertegenwoordigers – Davos, de Club van Rome, de Council on Foreign Relations, enzovoorts – buitengewoon oneerlijk zijn geweest in hun bedoelingen voor de mensheid. Aan de oppervlakte lijken hun idealen aangenaam en utopisch. Het zijn dezelfde regels die we allemaal al eerder hebben gehoord. Ze proberen de wereld beter te maken, build back better, zeggen ze, schrijft Spartacus.

Deze fluweelzachte oppervlakkige agenda van utopisch gewauwel is bedoeld om nieuwsgierige blikken weg te leiden van hun ware, anti-menselijke agenda, die aan het licht komt bij nadere bestudering van hun teksten, waaruit een uitgesproken haat tegen de mens blijkt. Mensen planten zich te veel voort, we gebruiken te veel grondstoffen, we belasten de planeet tot het breekpunt. Lees verklaringen van David Rockefeller, Aurelio Peccei, Prins Philip, enzovoort, en het is steeds hetzelfde sentiment. De mensheid zelf is de vijand.

En toch, als ze hierover geïnterviewd worden, klappen de zogenaamde Elites dicht. Er valt hier niets te zien, draai je om en ga terug naar waar je eerder mee bezig was. Ze weten dat als ze je zouden vertellen hoe ze echt over je denken, je heel kwaad zou worden.

Het is niet mijn gewoonte om mensen woorden in de mond te leggen, maar aangezien we te maken hebben met een tegenstander die kiest voor de stilte van een Magere Hein, wiens agenda ik door en door ken omdat ik er ooit in ondergedompeld ben geweest, vind ik het niet meer dan eerlijk dat ik een monoloog probeer te schrijven die de essentie van de Bovenklasse en hun standpunt weergeeft.

Dus hier is het. De wereld, vanuit het perspectief van de Bovenklasse, in de vorm van satire. En ik moet benadrukken dat dit satirisch is. Dus daar gaan we.

Verwar onze acties niet met wreedheid. We hebben zo hard geprobeerd jullie te veranderen voordat we besloten dat jullie gewoon gedood moesten worden.

We hebben geprobeerd om je kinderachtige gedrag te veranderen. Wij zijn allemaal zo fit als een hoentje, tot op hoge leeftijd, maar jullie, Joe Public, jullie schrokken je vol als nijlpaarden. Is het echt mogelijk voor een man om twintig hotdogs achter elkaar te eten? Vraag maar aan de gemiddelde Amerikaan, die nu zo groot is als een klein flatgebouw. We hebben van alles geprobeerd. We boden makkelijk te lezen voedselpiramidetabellen aan met cartoonplaatjes van de dingen die jullie vaak in jullie verontrustend grote monden stoppen. We zeiden dat je gezonder moest eten, vlees en toetjes moest schrappen, maar je kon er gewoon niets aan doen. Je gaat elke keer meteen naar de delicatessenwinkel en vraagt om een half pond salami om in je gapende bek te stoppen, zonder je te bekommeren om het brandend maagzuur, de winderigheid en de vettige ontlasting die dit onvermijdelijk zal veroorzaken in je gebroken lichaam. Daarom ben je natuurlijk een nauwelijks voelend beest dat gedood moet worden.

Er is iets mis in je hersenen. Iets dieps en primordiaals. Een deel van de mensheid dat gewend is aan tekorten, dat je dopamine geeft telkens wanneer een suikerhoudende donut je tong raakt. We hoopten dat gamification en andere gedragsinterventies jullie zouden helpen om je dieet aan te passem en vaker te bewegen, maar in plaats daarvan namen jullie aanstoot aan de paternalistische pogingen om jullie leven te beheersen en gingen jullie je weer volproppen als verwende kinderen. We hoopten ook dat de zaadoliën en andere giftige stoffen die we in de vorige eeuw in de voedselvoorziening introduceerden, de ergsten onder jullie zouden doden – de meest frequente overtreders, die de stille waardigheid van voedsel beledigen met hun gefrituurde Twinkies en andere gruwelijke uitvindingen – maar als hardnekkige ratten in een voorraadkast overleefden jullie op mysterieuze, gruwelijke wijze. Wat is er nodig om jullie neer te halen? We kunnen niet gewoon achterover leunen en toestaan dat jullie bastaards de planeet opeten. Wat verwacht je dat we doen? Wat zou jij doen als je in onze plaats was, kijkend naar dit obscene spektakel van consumptie, je zorgen makend over de toekomst van je kinderen terwijl de aarde wordt overspoeld door een vloed van zeer grote, zeer vette sprinkhanen? Zou je ze niet meteen doden? Zou je ze niet rondstampen met grote clownsschoenen en ze verpletteren onder je voeten? Heb je dan helemaal geen verstand? Het verstand om te beseffen dat je gedood moet worden?

Je hebt geen impulscontrole en daarom koop je de zinloze rotzooi die onze industrieën maken. De meesten van ons zouden nog niet dood gevonden willen worden met de plastic frutsels die je koopt en op de schoorsteenmantel zet. We hebben ambachtslieden die onze kasten, klokken en dressoirs maken van zeldzaam hardhout van bijna uitgestorven boomsoorten. Waar neem jij genoegen mee? Chinees multiplex doorspekt met arsenicum en formaldehyde? Wanneer heb je voor het laatst een echt meubelstuk gezien? Als je antwoordt dat het onlangs was, dan lieg je of ben je Amish. Wij kunnen het weten. We hebben ze allemaal van de markt gehaald. Je verdient ze niet. In plaats daarvan verdienen jullie de dood.

Kijk naar jullie, in jullie stomme, smakeloze auto’s. Verstoppen de straten. Blokkeren mijn weg. Jullie hebben geen auto’s nodig. Jullie hebben een wandeling nodig, met een riem om je nek. We gaan jullie de illusie van een elektrisch auto-utopia voorschotelen in de hoop dat jullie helemaal stoppen met auto’s, en als jullie dat niet doen, wel, dan stoppen we gewoon met het onderhoud van de wegen en verhogen we de benzineprijs buiten jullie bereik en laten we de natuur zijn gang gaan. Hopelijk zullen degenen onder jullie die dom genoeg zijn om een Tesla of Volt te kopen, er in verongelukken. We hebben jullie kinderen die voor ambulances zitten en ze smeken om hun motoren uit te zetten en geen brandstof meer te gebruiken. Hopelijk worden de demonstranten overreden en sterft de patiënt onderweg naar het ziekenhuis, waarbij beiden het leven laten.

Zelfs als dat allemaal niet het geval zou zijn, is het alleen al door een blik te werpen op jullie burgerlijke aanstellerij, jullie reality shows, jullie dagelijkse smakeloze Jerry Springer melodrama, voor ons duidelijk dat jullie gedood moeten worden. Niet eens een klein beetje. Jullie moeten massaal gedood worden. Jullie moeten industrieel verwerkt worden; verdoofd en geslacht als vee. Deze taak is moeilijk. Jullie zijn met zovelen omdat jullie reproductief incontinent zijn. We bieden voorbehoedsmiddelen, reproductieve gezondheidszorg, hel, we betalen jullie goede sommen geld om elkaar te doden met de modernste wapens, en toch zijn er nog steeds te veel van jullie. Eten. Kauwen, eindeloos, de kakofonie stijgend als rupsen in een bos. Munch, munch, munch. Op een dag begonnen jullie nog vreemdere geluiden te maken, zoals mensenrechten. We hebben een tijdje aan dit idee toegegeven, al was het maar omdat jullie dan een tijdje zouden zwijgen terwijl we langzaam een gevangenis om jullie heen bouwden, steen voor steen, waarbij we de vruchten van jullie eigen arbeid gebruikten, in de hoop dat het werk jullie rug zou breken en jullie zou doden.

Toen begon je andere vreemde geluiden te maken, zoals het recht op herstelling. Ben je gek geworden? Het was ons geld, onze middelen, dat het zeer dure onderzoek kocht dat in consumptiegoederen gaat zitten, en jij-wat-je wilt ze gewoon voor altijd houden? Misschien heb je een punt. We hebben te veel olie uit de grond gehaald en er plastic korrels van gemaakt om jullie te vermaken en jullie nog wat langer op afstand te houden. Het afval dat jullie maken stapelt zich hoog op op stortplaatsen en bederft ongerepte vergezichten waar ik van zou kunnen genieten terwijl ik op kleine kinderen jaag als wilde dieren. Maar laten we onszelf niet voor de gek houden. We laten jullie ons inkomen niet afpakken. In plaats daarvan zullen we jullie geld laten betalen om te genieten van de dingen die we bezitten, en we zullen jullie gratis geld geven om dat te doen, zolang jullie ons gehoorzamen. We weten dat je deze oneerlijke deal zult accepteren, omdat je, zoals we eerder hebben vastgesteld, geen impulscontrole hebt. Jullie zullen de kans op gratis geld en gratis dopamine grijpen als gulzige honden, zelfs als er veel voorwaarden aan verbonden zijn. Op den duur zal deze afhankelijkheid van ons je doden, hopen we.

Toen ik door Bohemian Grove dwaalde terwijl ik high was van de cocaïne en gekleed was in mijn gewaden en hoed, vroeg ik me af hoeveel van jullie vermoord moesten worden.

Aantallen volstaan niet. Jullie zijn met te veel om de moeite te nemen om te tellen. Eén mens, twee mensen, drie mensen. Maakt niet uit. Pluk de benen van één, haal de ingewanden van de tweede en bombardeer de derde. Wat maakt het uit? De offers moeten gebracht worden. Snel, de wierook!

Wat zei ik ook alweer? Oh, ja. Je moet gedood worden.

Onlangs werd ik op straat aangesproken door een jonge vrouw en ze zei: “Ben jij Jacob Rothschild? Je lijkt een beetje op Jacob Rothschild. Ik ben hem niet, maar door haar insinuaties over mijn terugwijkende haarlijn was ik te gefrustreerd om toch iets te zeggen. Terwijl mijn lijfwachten hun vlezige handen over haar camera klemden, dook ik met mijn hoofd tussen mijn schouders en sloop stilletjes weg, mijn trots diep gekrenkt. Ik moet een manier bedenken om haar later te doden.

Ik ben een god! Ik ben belangrijk! Ik ben te belangrijk om het openbaar vervoer te gebruiken en schouder aan schouder met de dieren te zitten! Dat is voor het vee! Welke zal ik vandaag kiezen, om de Zwitserse Alpen te bezoeken? Om de zuivere berglucht te proeven? De Bombardier Global? De intimiteit van mijn oude Learjet!

Breng de pubers en blow, ik heb entertainment nodig terwijl ik beslis hoe de meerderheid van de mensen op deze planeet gedood moeten worden!

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

GREAT RESET DOSSIER

Waarom kunnen intelligente mensen zo gemakkelijk worden misleid?

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: