Het nieuwe Europa aan de Río de la Plata

Twee eeuwen nadat Hegel zijn gedachten over Amerika op papier zette, deelt een groot deel van de wereld, vooral in het Westen, deze nog steeds, hoewel onbewust, dat ben ik zeker. Volgens Hegel had Europa geschiedenis, Amerika alleen geografie. Eigenlijk had hij misschien wel een punt, want Henry Ford leek het met hem eens te zijn toen hij zei dat “geschiedenis onzin is”. Het enthousiasme waarmee Francis Fukuyama later verklaarde dat de geschiedenis volledig ten einde was, past volledig in de ahistorische denkwijze die inderdaad een integraal onderdeel lijkt te zijn van het culturele en intellectuele klimaat in de VS. Terwijl Hegel verder stelde dat (Noord-)Amerika het land van de toekomst was, beschouwde hij Latijns-Amerika als voorbestemd om voor altijd een bastion van achterlijkheid te blijven.

Velen in wat steeds vaker “het collectieve Westen” wordt genoemd – in wezen het Amerikaanse imperium, bestaande uit de VS, de Angelsaksische wereld, de NAVO, de EU, Japan en Zuid-Korea – beschouwen Latijns-Amerika als een kleurrijke, pittoreske maar nogal chaotische uitbreiding van het Amerikaanse imperium. Weinigen beseffen dat Latijns-Amerika meer is dan alleen geografie. Nadat Latijns-Amerika in de jaren vijftig tot onderdeel van de ‘Derde Wereld’ werd verklaard, leek zijn positie als louter geografische uitdrukking bevestigd – zeker in een wereld waar de Engelse taal zo dominant is geworden. Het is algemeen onbekend dat de term ‘Derde Wereld’ een vertaling is van de Franse uitdrukking tiers-monde, die is afgeleid van tiers état, oftewel de derde stand, de klasse van boeren en stadsbewoners die de Franse Revolutie tot stand brachten. Met andere woorden, ‘Derde Wereld’ verwijst naar die delen van de wereld die door westerse mogendheden zijn gekoloniseerd. Zoals we allemaal weten, is de emancipatie ervan nog lang niet voltooid, zeker sinds de VS al lang (met wisselend succes) probeert de dominante positie van de Europese mogendheden in hun voormalige koloniën over te nemen, schrijft Hans vogel.

In een recent interview op RT verwees Alexander Dugin naar deze situatie toen hij zei dat staten in het “globale zuiden”, de nieuwe naam voor “derde wereld”, op het punt stonden deel uit te maken van de multipolaire wereld. Deze bijzondere nieuwe wereldorde, zo legde Dugin uit, zal pas vorm krijgen na de aanstaande Russische overwinning in Oekraïne.

Deze overwinning belooft ook de doodsteek voor Europa te worden. Voor onze ogen wordt Europa vernietigd op bevel van het Amerikaanse regime in Washington. De Amerikaanse heersers zijn druk bezig Duitsland uit elkaar te halen, en met de vernietiging van de Nord Stream-pijpleiding en het opleggen van dure Amerikaanse LNG ten koste van goedkoop, betrouwbaar aardgas uit Rusland, proberen ze de Duitse industrie te dwingen naar de VS te verhuizen. Terwijl de economische motor van Europa, Duitsland, wordt ontmanteld, zijn overal elders in Europa “groenen” en andere Amerikaanse handlangers druk bezig de burgermaatschappij te vernietigen door het gezin en fundamentele menselijke waarden zoals vertrouwen, solidariteit, betrouwbaarheid en gevoel voor humor te ondermijnen. Deze en andere waarden zijn essentieel voor de veerkracht en het voortbestaan van elke samenleving, maar om de verstikkende greep van de VS op Europa verder te versterken, moet de normale samenleving worden vernietigd. De VS heeft bendes van gehoorzame misdadigers die het vuile werk opknappen. Dit zijn de leden van de verschillende groene partijen en soortgelijke partijen, zoals D66 in Nederland, antifa en de honderden organisaties die schreeuwen om speciale privileges voor seksuele afwijkingen. Tot nu toe is de operatie zeer succesvol geweest, aangezien de burgermaatschappij in heel Europa op instorten staat.

Op dit trieste moment is het misschien goed om eens naar Latijns-Amerika te kijken, dat van oudsher door zoveel Europeanen wordt veracht, die niet verder kunnen kijken dan het voor de hand liggende, zoals de architectonische overblijfselen van oude Indiaanse beschavingen, schilderachtige en kleurrijke Indiaanse markten en carnaval in Rio de Janeiro.

Weinig mensen beseffen echter dat er heel wat delen van Latijns-Amerika zijn die qua mentaliteit en cultuur door en door Europees zijn. De grootste daarvan is de regio Río de la Plata, die een groot deel van Argentinië, heel Uruguay en de drie zuidelijkste staten van Brazilië (Santa Catarina, Paraná en Rio Grande do Sul) omvat, met een totale oppervlakte van ongeveer twee miljoen vierkante kilometer en een bevolking van bijna zestig miljoen mensen. Tussen 1870 en 1950 vestigden zich daar minstens twaalf miljoen Europese immigranten. Ze kwamen uit Italië (4,5 miljoen), Spanje (2,5 miljoen), Portugal (2 miljoen), Frankrijk (een half miljoen), Duitsland (een half miljoen), Polen (bijna een half miljoen), Rusland (300.000), Oostenrijk en Hongarije. De meeste immigranten waren rooms-katholiek, sommigen waren joods en een klein deel was protestants. Aangezien ongeveer tachtig procent afkomstig was uit Latijns-Europa, is het niet verwonderlijk dat zij zich gemakkelijk aanpasten aan de lokale varianten van het Spaans en Portugees die al in het gebied werden gesproken. Rond 1900, toen in Italië zelf slechts een kleine minderheid Italiaans sprak in plaats van hun lokale dialect, was de Italiaanse taal prominent aanwezig in de Río de la Plata, omdat de immigranten uit Italië deze taal verkozen om met andere Italianen te communiceren. De Duitsers, Polen en kleine groepen Welshmen, Denen en Nederlanders vestigden zich meestal bij elkaar en stichtten zo dorpen en kleine stadjes waar ze hun eigen taal konden blijven spreken.

De massale toestroom van Europeanen veranderde het landschap, dat in het midden van de 19e eeuw nog bestond uit vlaktes, steppen, savannes en bossen, volledig. Ten eerste werd de bevolking blanker. De aanzienlijke groepen zwarten (in 1810 was minstens een derde van de bevolking van Buenos Aires zwart) verdwenen grotendeels door rassenvermenging. Indianen verdwenen op dezelfde manier en werden naar het binnenland verdreven. Tegelijkertijd werd overal een Europese levenswijze – geworteld in de tradities van Italië, Spanje, Portugal en Frankrijk – ingevoerd. Gezien de aanwezigheid van kleine minderheden van joden en immigranten uit Syrië en Libanon, merkte de grote Argentijnse historicus José Luis Romero op dat de Río de la Plata eigenlijk leek op de Middellandse Zee op het hoogtepunt van het Romeinse Rijk, met als belangrijkste verschil dat het Spaans nu het Latijn als algemene taal had vervangen.

De Platine-regio is in alle details van het leven zo diep Europees dat sommigen er wanhopig van kunnen worden. Een paar jaar geleden was een Italiaanse vriend van mij, een architect uit Rome, zo ziek en moe van het stadsleven in Italië dat hij besloot om op een exotische plek te gaan wonen. Hij ging naar Buenos Aires, maar vertrok na een paar weken teleurgesteld. Toen hij door de stad liep, vond hij het deprimerend om precies dezelfde gezichten te zien, dezelfde stemmen te horen en dezelfde gesprekken te voeren (hoewel in het Spaans) als in Rome. Objectief gezien lijken de Platine-regio en de grote steden Buenos Aires, La Plata, Mar del Plata, Montevideo, Rosario, Porto Alegre en Curitiba inderdaad op Europa.

Een kenmerk dat volgens mij een essentieel onderdeel is van de Europese mentaliteit, vooral in het zuiden van Europa, is een oneerbiedig gevoel voor humor, dat tot uiting komt in de neiging om grappen te maken over alles en iedereen. Een voorbeeld hiervan is het gebruik van grappige bijnamen voor publieke figuren zodra deze een zekere bekendheid hebben verworven. Een ander voorbeeld is dat in families of onder vrienden bijna iedereen een bijnaam krijgt op basis van een duidelijk kenmerk, zoals haarkleur, lichaamslengte of nationale afkomst. In Argentinië wordt een blonde vrouw bijvoorbeeld rubia (“blondje”) genoemd, en een lang persoon “kleintje” (petizo) of ‘bezemsteel’ (palito). Omgekeerd kan een blonde man “donker” (negro) worden genoemd. In wezen weerspiegelt deze neiging een diepgewortelde houding dat niemand al te serieus moet worden genomen en dat alle mensen in wezen gelijk zijn.

Juist deze manier van denken wordt vandaag de dag in Europa officieel gemeden, afgeschaft of zelfs verboden als gevolg van concepten die hun oorsprong vinden in de Frankfurtse School, zoals LGBT-waanzin, diversiteit, inclusie en gelijkheid. De verklaring voor dergelijke verschillen tussen het oude en het nieuwe Europa is in feite politiek, niet cultureel. Hoewel Latijns-Amerika en Europa lange tijd onder Amerikaanse invloed hebben gestaan, is de invloed van de VS op Europa sterker geweest. Dit is het gevolg van de Amerikaanse interventie in de Eerste Wereldoorlog, gevolgd door de Amerikaanse bezetting van Europa die begon met de militaire verovering in 1943. Het lijkt erop dat Europeanen de neiging hebben gehad om tegen Amerikanen op te kijken, terwijl Latijns-Amerikanen, vooral die in Zuid-Amerika, Amerikanen, zo niet als inferieur, dan toch als gelijken beschouwen. Deze houding werd het best verwoord door de Italiaans-Argentijnse artiest Piero in zijn lied Los americanos, dat een klassieker is geworden in de Latijns-Amerikaanse populaire cultuur.

(Een deel van de humor zit hem in het feit dat Amerikanen in Argentinië ironisch ‘Amerikanen’ worden genoemd. De meeste Argentijnen noemen hen yanquis)

They are born old, and they become older
as they go through life, those Americans.
They are born convinced that nobody in the world
is more important than the Americans
For them, Napoleon was an Italian gentleman, who operated
without the Americans,
and they are convinced he would not have lost at
Waterloo with the help of the Americans.
If they know history, it is not because they read about it,
but because they saw it in American movies,
with their grand scenes and great music,
in the subtle style of the Americans.
With their jaws, so big through chewing gum,
it is very common to see them, those Americans,
wearing a thousand colors.
Anything but black,
which they do not consider to be in line with the American taste.
When they get older, they dress like tourists
and they go out into the world, those Americans,
on organized tours, romance included,
duly paid by the Americans.
If there is anything that is admired, wherever they go,
it is the great elegance of the Americans.
In their typical outfits, they mingle with the locals
and nobody notices that they are Americans.
And they always buy valuable old things,
just recently aged for Americans.
Back in their homes, they receive their friends,
who praise the good taste of the Americans.
In nightclubs, after a few drinks,
They feel inspired, those Americans,
and it is very common to see them dance without pause,
Exhibiting the natural grace of the Americans.
But dear friends, enough for now, I told you what I know
about the Americans.
And if you see them … if you see them, give my respectful regards
to those Americans!

Hoewel het lied al bijna vier decennia oud is, heeft het niets van zijn humor en originaliteit verloren. Het feit dat het afkomstig is uit de Río de la Plata en niet uit Europa, is veelzeggend voor het verschil in de relatie met de VS in het oude en het nieuwe Europa. Tot nu toe heeft het ideologische gif van de Frankfurtse School de Río de la Plata nog niet volledig veroverd, hoewel het zorgwekkend is dat veganisme serieus voet aan de grond heeft gekregen in dit land van nuchtere rundvleeseters.

Als de Europese cultuur ooit oprijst uit de diepten waarin ze zich momenteel bevindt, zal dat waarschijnlijk niet in het oude Europa zijn, maar in het nieuwe Europa aan de Río de la Plata.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Hoe de EU uw spaargeld naar defensie wil sluizen

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: