Het laatste imperium: meta-imperialisme, multipolariteit en de strijd om betekenis

We schrijven geschiedenis, maar we zijn nog niet de geschiedenis ingegaan. We consumeren video’s die ons oog in oog brengen met het verleden. We kijken televisie die ons onderdompelt in de kwelling van het heden. Maar de geschiedenis zelf – die zullen we pas betreden als we de technologieën van de toekomst beheersen. Dit is de drempel van de vijfde-generatie oorlogvoering.

I. Het imperium van de simulatie

In de schemering van de moderniteit is de liberale democratie, ooit gepredikt als het telos van de beschaving, een holle kathedraal geworden. Ze weerklinkt van preken over vrijheid, maar de gelovigen zijn afwezig. De architecten van het Westen, ooit denkers en bouwers, zijn vervaagd tot managers van illusies. In hun plaats is een klasse van fragiele elites gekomen, verslaafd aan surveillance, ceremonie en simulatie, schrijft Taha.

Dit is niet alleen maar verval. Het is een metamorfose. Er ontstaat een nieuw imperium, niet van soldaten en tanks, maar van influencers, symbolen, deepfakes en ngo’s. Meta-imperialisme verovert geen land, maar koloniseert de geest, het algoritme, het archief. Het werkt niet door bezetting, maar door infiltratie: de Zesde Colonne, een spookleger van culturele agenten die zijn geïnfiltreerd in de academische wereld, de media, het maatschappelijk middenveld en zelfs het humanitaire werk.

Waar het imperium ooit marcheerde, streamt het nu.

II. De ineenstorting van objectiviteit en de opkomst van de Booberlocratie

De wereld is van ontologie naar optica gegleden. Westerse elites, ooit verankerd in industriële macht en institutionele legitimiteit, drijven nu rond in de mist van het spektakel. Hun beslissingen zijn niet langer gebaseerd op waarheid of noodzaak, maar op algoritmische indrukken, trending sentimenten en de koorts van focusgroepen.

Dit is Booberlocratie: een heerschappij van contentmakers die zich voordoen als diplomaten, van TikTok-strategen die veldgeneraals vervangen, van Davos-elites die spreken over diversiteit terwijl ze drone-oorlogen uitbesteden. In dit regime wordt kennis niet langer opgebouwd, maar gecureerd. De werkelijkheid wordt niet geleefd, maar gefilterd. Geschiedenis wordt niet bestudeerd, maar gememed.

En te midden van deze drift is het imperialisme niet verdwenen. Het is gemuteerd.

III. Meta-imperialisme: controle zonder grenzen

Meta-imperialisme is imperialisme zonder laarzen, grenzen en lasten. Het bereikt met code en krediet wat wapens en gouverneurs ooit deden. De instrumenten van dit imperium zijn geen legers, maar narratieven, leerplannen, zoekmachines en ngo’s. De nieuwe onderkoningen zijn AI-taalmodellen, redacties, VN-rapporteurs en ontwikkelingsbanken.

Neem Syrië: niet alleen een slagveld van puin en verzet, maar ook het toneel waar het oude imperialisme (militaire bezetting) plaats maakte voor meta-imperiale omsingeling, sancties, narratieven, delegitimering in de media en humanitaire belegering. Nu Bashar al-Assad weg is, bloedt de strategische diepte van Iran. Maar meer dan een ineenstorting van een regime is dit een breuk in de continuïteit van een beschaving. Zonder Syrië is Iran geopolitiek geamputeerd, afgesneden van de Middellandse Zee, blootgesteld aan de omsingeling door de Golfstaten en spiritueel geschokt.

Toch houdt Iran stand. In zijn verzet schuilt een vraag: kan een natie overleven zonder zich te onderwerpen aan de software van de mondiale hegemonie?

IV. Van unipolaire teloorgang naar multipolaire bestemming

Maar het imperium van de simulatie vertoont barsten. Terwijl het Westen verdrinkt in zijn illusies, rijzen nieuwe tektonische actoren op, niet alleen als staten, maar als beschavingsreacties.

• Rusland vecht niet langer voor grondgebied, maar voor metafysica. Zijn oorlog wordt niet alleen in Donetsk gevoerd, maar ook in het symbolische domein: tegen de universalistische pretenties van het Westen, tegen het postgender neoliberalisme, tegen het uitwissen van de geschiedenis. Het roept niet om evenwicht, maar om betekenis.
• China, ooit geduldig, projecteert nu zijn eigen model: techno-autoritair, confucianistisch van ritme, kapitalistisch van tempo, imperialistisch van ambitie. Het bouwt wegen, satellieten en banken, niet alleen voor de handel, maar ook voor de herinnering, voor invloed, voor esthetiek.
• Afrika is niet langer een theater van medelijden, maar een smeltkroes van opstand. In Niger, Mali en Burkina Faso verdrijven jonge junta’s Franse soldaten, sluiten ze westerse media en roepen ze de wedergeboorte van de Afrikaanse soevereiniteit uit. Dit is geen nationalisme, dit is epistemologische rebellie.
• Europa staat paradoxaal genoeg stil, noch soeverein, noch koloniaal. Gevangen tussen Amerikaanse algoritmen en Russische angsten is het een continent van management geworden: groene wetten zonder staal, verdragen zonder tanden, ethiek zonder legers.
• De Verenigde Staten, verteerd door innerlijke tegenstellingen, voeren nu oorlogen die ze niet kunnen benoemen, op plaatsen die ze niet kunnen besturen, via proxies die ze niet kunnen vertrouwen. Hun krachtigste wapen is niet het Pentagon, maar Netflix, Google en Visa.

V. Naar de geopolitiek van naties

Dit moment vraagt om een nieuwe grammatica. Niet ‘mondiaal bestuur’, niet ‘op regels gebaseerde orde’, niet ‘Noord versus Zuid’. Maar een terugkeer naar de geopolitiek van naties is een stadium waarin culturen in hun eigen taal spreken, waarin soevereiniteit heilig is, waarin de geschiedenis niet wordt uitgewist maar wordt aangeroepen.

Als Iran de belegering overleeft en zijn structuur hervormt, zou het kunnen uitgroeien tot een cultureel anker in West-Azië, niet als theocratie, maar als beschavingsmodel van verzet. Als het faalt, zal zijn val worden herinnerd als de definitieve breuk in het islamitische Oosten.

Rusland speelt, ondanks zijn interne verdeeldheid, nu de rol van filosoof-krijger die de wereld dwingt te kiezen: simulatie of soevereiniteit. China is weliswaar ambigu, maar heeft de technologische troef in handen en daarmee de verleiding om een nieuw imperium van data op te bouwen.

De jonge generatie in Afrika, digitaal onderlegd maar zich bewust van het kolonialisme, zou wel eens de wildcard kunnen worden. Als zij Afrocentrische multipolaire allianties smeedt, zou zij kunnen ontsnappen aan de dubbele klauwen van westerse ngo’s en oosterse grondstofrovers.

En het Westen? Dat moet kiezen of het met waardigheid ten onder gaat of zich vastklampt aan zijn illusies totdat het laatste toneel wordt gevormd door culturele kannibalisme.

VI. Conclusie: de drempel naar de postgeschiedenis

We staan niet aan het einde van de geschiedenis, maar aan de drempel van de postgeschiedenis. Een rijk waar betekenis wordt verdraaid, naties worden gesimuleerd en oorlog in 4K wordt gestreamd. De oude imperiums regeerden met legers en goud. De nieuwe meta-imperiums regeren met beelden, interfaces en ngo’s.

Maar het verzet is niet dood.

Het leeft voort in het soevereine algoritme, de niet-tot-zwijgen-gebrachte historicus, de onafhankelijke denker, de soldaat-dichter, het opstandige continent.

In het tijdperk van het meta-imperialisme is multipolariteit niet alleen geopolitiek. Het is therapie. Het is verzet. Het is de laatste architectuur van betekenis in een wereld die geobsedeerd is door schijn.

En dus behoort de toekomst niet toe aan degenen die narratieven beheren, maar aan degenen die beschavingen opbouwen.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Duizenden Europeanen veroordeeld wegens kritiek op eigen regering: “alarmerende trend”

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: