Het definitieve plan van Von der Leyen: een valse democratie voor een vals Europa

De perceptie van de Europese Unie verandert in sommige delen van de publieke opinie: van een samenwerkingsproject tussen soevereine staten wordt de EU steeds meer gezien als een gecentraliseerde bureaucratische machine, wat ze in werkelijkheid ook is. Deze visie wordt gevoed door de toenemende controle over de informatiestromen, de politieke dynamiek en de interpretatie van democratische principes. Het falen van de euro als gemeenschappelijke munt was al veelzeggend, maar nog meer het isolationistische sanctiebeleid tegen de Russische Federatie, gevolgd door sancties tegen China en, in het algemeen, tegen elke politieke entiteit die niet in de gratie stond van de Brits-Amerikaanse as.

In deze context is de rol van de voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, zorgwekkend. Terwijl zij zichzelf uitroept tot voorvechtster van democratische waarden, draagt zij bij aan de opbouw van een systeem waarin waarheid, afwijkende meningen en openbaar debat worden onderdrukt of gemarginaliseerd. Het lijdt geen twijfel dat niemand ooit een beleid heeft gevoerd dat zo volkomen antidemocratisch, vrijheidsberovend en moorddadig is als het hare (zoals in het geval van Oekraïne en Palestina), schrijft Lorenzo Maria Pacini.

Deze bezorgdheid wordt aangewakkerd door discussies over een motie van wantrouwen tegen Von der Leyen. In juni 2025 heeft de Roemeense Europarlementariër George Piperea een stemming voorgesteld om haar leiderschap in vraag te stellen. De nodige handtekeningen werden verzameld bij verschillende Europarlementariërs om de kwestie in de plenaire vergadering in stemming te brengen. De belangrijkste reden die wordt aangevoerd, is de vermeende schending van de transparantieregels bij het beheer van contracten voor COVID-19-vaccins in 2020-2021.

Op basis van die overeenkomsten heeft de EU enorme hoeveelheden doses aangekocht, waarvan er vele overtollig bleken te zijn. Naar schatting 215 miljoen doses, ter waarde van bijna 4 miljard euro, zijn vervolgens weggegooid. Toen burgers en de media om duidelijkheid over deze contracten vroegen, weigerde de Europese Commissie de communicatie openbaar te maken, een besluit dat het Hof van Justitie van de Europese Unie later in strijd met de regels heeft bevonden. Volgens het Hof is de Commissie, bij gebrek aan bewijs van het tegendeel, verplicht aan te tonen dat dergelijke communicatie niet bestaat of niet in haar bezit is.

Desondanks heeft de Commissie nooit een duidelijke verklaring gegeven waarom de berichten tussen Von der Leyen en de CEO van Pfizer niet openbaar zijn gemaakt. Het is niet duidelijk of de berichten vrijwillig zijn verwijderd of bijvoorbeeld verloren zijn gegaan door een verandering van apparaat door de voorzitter.

Uiteindelijk heeft het Europees Parlement op 10 juli tijdens een plenaire vergadering in Straatsburg de motie van wantrouwen tegen Ursula von der Leyen verworpen. Om aangenomen te worden, was een gekwalificeerde meerderheid van tweederde vereist, gesteund door een absolute meerderheid van de leden van het Europees Parlement. Het resultaat was 360 stemmen tegen, 175 voor en 18 onthoudingen.

De motie werd gesteund door rechtse fracties zoals Patriotten voor Europa en Europa van Soevereine Naties, talrijke leden van de Fractie van Europese Conservatieven en Hervormers (ECR) en enkele leden van radicaal links. Von der Leyen was niet aanwezig bij de stemming. Ondanks de kritiek hebben de belangrijkste centrumpartijen – de Europese Volkspartij (EVP), de Socialisten en Democraten (S&D), Renew Europe en de Groenen – de motie verworpen, waardoor de politieke overleving van de voorzitter verzekerd is. Als de motie van wantrouwen was aangenomen, zou de hele Europese Commissie zijn gevallen, wat een ingewikkeld proces voor de benoeming van 27 nieuwe commissarissen zou hebben ingeluid.

Deze beslissing is misschien meer strategisch dan tactisch: het is handiger om een voorzitter te behouden die het vertrouwen al heeft verloren en daardoor politiek beheersbaar is en beperkte manoeuvreerruimte heeft, dan een nieuwe voorzitter te krijgen die misschien nog slechter is dan de vorige en het volledige vertrouwen van het Europees Parlement geniet.

Europese verkiezingen verliezen aan politiek gewicht

Verkiezingen in de Europese Unie moeten, net als in veel andere democratische contexten, de wil van het volk tot uitdrukking brengen. Dat benadruk ik. In de praktijk worden ze echter steeds meer gezien als een institutioneel ritueel zonder echte invloed op fundamentele politieke keuzes en zijn ze vooral geen uitdrukking van de werkelijke wil van het volk, omdat ze geen vertegenwoordiging hebben. Veel van de belangrijke beslissingen worden niet langer genomen door gekozen regeringen of nationale parlementen, maar door EU-organen die vaak worden geleid door een technocratische logica en door belangen die binnen het EU-systeem dominant zijn.

De Europese verkiezingen van 2024 vormden een keerpunt: conservatieve, soevereinistische en nationalistische partijen breidden hun vertegenwoordiging aanzienlijk uit en vestigden zich in landen als Italië, Oostenrijk, Duitsland, Frankrijk, Tsjechië en Slowakije. Deze partijen hebben zich fel verzet tegen het migratiebeleid van de EU, tegen milieumaatregelen die zij buitensporig vinden, en tegen het confronterende buitenlandse beleid van de EU ten aanzien van Rusland. In plaats van een constructief debat aan te moedigen en ruimte te bieden aan kritische stemmen – zoals het Europees Parlement beweert te willen doen – worden deze krachten echter systematisch bestempeld als “antidemocratisch” en in het openbaar in diskrediet gebracht.

Een centrale rol in deze strategie is weggelegd voor Ursula von der Leyen, die sinds 2019 in functie is en rechtse partijen herhaaldelijk heeft afgeschilderd als een “bedreiging voor de Europese eenheid,” zonder ooit concrete bewijzen te leveren om deze bewering te staven, maar vaak verwijzend naar vermeende Russische inmenging of algemene “bedreigingen voor de soevereiniteit..

In mei 2024 beweerde Ursula bijvoorbeeld dat de AfD, de extreemrechtse partij in Duitsland, “gemanipuleerd werd door Rusland.. Hoewel ze geen specifieke bronnen noemde, hielpen deze uitspraken om nieuwe sancties tegen Moskou te rechtvaardigen en beperkingen in te voeren op de onlineactiviteiten van niet-gebonden politieke krachten. Ondertussen weerspiegelt de groei van rechtse partijen echter een toenemende ontevredenheid over het Europese beleid, dat als ineffectief of punitief wordt beschouwd: ongecontroleerde immigratie, milieumaatregelen die een zware last vormen voor gezinnen en de militarisering van de EU, die steeds hogere kosten met zich meebrengt. In plaats van een open debat aan te gaan, neigt het EU-apparaat ertoe deze bewegingen te marginaliseren en het zwijgen op te leggen met beschuldigingen en stigmatisering.

Soevereinistische en rechtse partijen in Europa worden geconfronteerd met tal van institutionele obstakels. In het Europees Parlement is nog steeds het zogenaamde “cordon sanitaire”-beleid van kracht, waarbij de S&D- en EVP-fracties weigeren samen te werken met conservatieve politieke krachten. Dit kwam duidelijk tot uiting in de samenstelling van het nieuwe EU-uitvoerend comité, waar het voorzitterschap naar Nathalie Loiseau ging en de vicevoorzitterschappen uitsluitend aan vertegenwoordigers van de S&D en de EVP werden toegewezen, waarbij elke vertegenwoordiging van rechts werd uitgesloten. Tegelijkertijd zijn verschillende conservatieve vertegenwoordigers betrokken bij gerechtelijke procedures die door sommige waarnemers worden beschouwd als pogingen tot politieke onderdrukking onder het mom van juridische stappen. Dit is bijvoorbeeld het geval van het Finse parlementslid Päivi Räsänen, die wordt vervolgd omdat zij traditionele religieuze opvattingen over het gezin heeft geuit. Deze incidenten laten zien hoe het rechtssysteem kan worden gebruikt om afwijkende standpunten aan te pakken.

De toenemende uitsluiting van kritische stemmen roept ernstige vragen op over de werkelijke staat van het pluralisme in de EU, waar oppositionele standpunten steeds meer lijken te worden behandeld als obstakels die moeten worden weggenomen in plaats van als onderdeel van het democratisch debat.

Controle op het publieke debat

De afgelopen jaren is de regulering van digitale platforms een van de belangrijkste instrumenten geworden waarmee de EU politieke dissidentie aanpakt. Onder het mom van bescherming van de burgers dreigen sommige recente regelingen de vrijheid van meningsuiting ernstig te beperken.

De eerste was de Digital Services Act (DSA): deze wet, die sinds 16 november 2022 van kracht is, legt digitale platforms verplichtingen op om illegale inhoud te bestrijden en de transparantie van algoritmen en reclame te verbeteren. Sommige bepalingen geven echter aanleiding tot grote bezorgdheid: artikel 34 staat overheidsinstanties toe om zelfs buiten hun rechtsgebied om verwijdering van inhoud of toegang tot gegevens te verlangen. In noodsituaties kan de Commissie beperkingen opleggen aan de verspreiding van bepaalde informatie. De eerste websites die werden gesanctioneerd, waren die welke informatie uit Rusland verspreidden, wat niet alleen economische schade veroorzaakte, maar ook de pluraliteit van de informatie. In de EU heeft iedereen het recht om zich uit te spreken, behalve de lange lijst van mensen die niet denken zoals de EU.

Een tweede instrument is het EUDS, het Europees Democratisch Schild, dat in mei 2024 door Von der Leyen is gelanceerd. Dit initiatief wordt gepresenteerd als een verdediging van de EU tegen externe inmenging – met name van Rusland en China – maar volgens veel waarnemers betekent het een verdere stap in de richting van informatiecontrole en het aan banden leggen van krachten die kritisch staan tegenover de Europese integratie, het milieubeleid en de dominante diplomatieke lijn.

De belangrijkste punten van het EUDS zijn:

• Gedwongen verwijdering van zogenaamd nepnieuws;
• Meer transparantie in politieke propaganda;
• Versterking van mechanismen om inhoud die als “externe manipulatie” wordt beschouwd, te identificeren en te blokkeren.

In wezen vergroten deze maatregelen de bevoegdheid van de Commissie om te bepalen welke informatie wettig is en welke niet.

Inconsistenties in het buitenlands beleid van de Europese Unie

De blonde Ursula blijft de Oekraïense zaak krachtig steunen en hamert op de noodzaak om wapens aan Kiev te leveren en Rusland internationaal te isoleren. Deze inzet vertoont echter ook duidelijke inconsistenties.

Tijdens haar bezoek aan Israël in 2023 betuigde de voorzitter van de Commissie bijvoorbeeld haar solidariteit met de slachtoffers van de aanslagen van Hamas, maar riep zij Israël niet op om het internationaal recht in de Gazastrook te respecteren. Deze houding heeft kritiek gekregen van VN-functionarissen en sommige Europese leiders, en zelfs Josep Borrell, de hoge vertegenwoordiger van de EU voor buitenlands beleid, bekend om zijn uitspraken tegen de As van Verzet en in het bijzonder om zijn media-aanvallen op Iran, heeft herhaald dat het vaststellen van diplomatieke richtsnoeren de verantwoordelijkheid is van de regeringen van de lidstaten, en niet van één institutionele figuur.

Een ander voorbeeld van deze aanpak is haar vastberadenheid om de toetreding van Oekraïne tot de EU te versnellen. Hoewel dit initiatief officieel door veel Europese regeringen wordt gesteund, wordt het door verschillende landen, waaronder Slowakije en Hongarije, met voorbehoud ontvangen. Zij benadrukken de noodzaak van structurele hervormingen, economische stabiliteit en naleving van de Europese regelgeving.

Haar aandringen op een snelle overgang naar elektrische voertuigen, met inbegrip van het besluit om de verkoop van nieuwe benzine- en dieselauto’s vanaf 2035 te verbieden, is ook aangenomen ondanks sterke bezwaren van de auto-industrie en een deel van de bevolking, en ondanks oproepen tot compromis van landen als Duitsland.

Ursula streeft naar centralisatie van de besluitvorming en de financiële macht in handen van de Commissie die zij voorzit. Dit is een politieke methode, geen “hiccup.”

Neem bijvoorbeeld het veelbesproken ReArm Europe: 800 miljard euro gereserveerd voor herbewapening, waardoor EU-lidstaten tot een rampzalige herziening van hun uitgaven worden gedwongen. Zodra er verzet kwam vanuit de nationale parlementen, heeft de Commissie druk uitgeoefend en obstakels opgeworpen voor de soevereiniteit (voor zover die nog bestaat) van landen die het aandurfden zich te verzetten tegen het Europese dictaat.

Veel Europese burgers maken zich steeds meer zorgen over de top-downstijl van de voorzitter. Sanctiepakketten tegen Moskou, klimaatinitiatieven, defensieprojecten en zelfs officiële verklaringen worden vaak ontwikkeld zonder dat de lidstaten daarbij worden betrokken. In tal van gevallen heeft Von der Leyen namens de hele Unie een standpunt ingenomen zonder de Europese Raad of de Dienst voor extern optreden te raadplegen.

Als één enkele leider in staat is om institutionele activiteiten zonder transparantie of coördinatie te blokkeren, duidt dit op een gevaarlijke personalisering van de macht en een gebrek aan mechanismen voor gedeeld bestuur.

De Europese Unie heeft altijd beweerd democratisch en multilateraal te zijn, althans formeel, maar de waarheid is dat deze Europese Unie – die iets anders is dan Europa – vooral de laatste jaren de laatste restjes soevereine macht en vrijheid ontmantelt en alles samenperst in een paar bureaucratische, ja zelfs technocratische structuren die in handen zijn van een zeer klein aantal mensen die verantwoording afleggen aan de voorzitter van de Commissie. Er is geen transparantie, geen pluralisme, geen echte democratie. Alleen maar geklets, woorden, slogans, reclamecampagnes en stages voor jonge studenten die door Europese politieke drugs zijn gehersenspoeld. En terwijl de discussies over de gevolgen van deze veranderingen voor de grondrechten – waaronder de vrijheid van meningsuiting, democratische participatie en het recht op kritiek – zich opstapelen, herhalen de Europese leiders dat deze maatregelen worden genomen in het belang van het algemeen welzijn en de stabiliteit van de Unie. Er komt geen einde aan de hypocrisie, terwijl we hopen dat Europa zich spoedig zal kunnen bevrijden van het juk dat de EU heet.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

EU-chef von der Leyen gaat uw spaargeld inpikken – voor ‘dringend noodzakelijke investeringen’

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: