De afgelopen twee weken hebben we een keerpunt in de geschiedenis meegemaakt dat vergelijkbaar is met dat van de Slag om Berlijn, in april-mei 1945, toen het Rode Leger Berlijn innam en het Derde Rijk ten val bracht: dit keer was het de regering-Trump die de Europese Unie definitief aan de touwen legde.
Voorlopig zijn de EU, de G7 en de G20 nog niet ontbonden, maar deze drie structuren zijn al dood. De Wereldbank en de Verenigde Naties zouden kunnen volgen, schrijft Thierry Meyssan.
Laten we eens terugkijken op deze gebeurtenissen, die zo snel gingen dat bijna niemand van ons ze heeft gevolgd en de gevolgen ervan heeft begrepen.
WOENSDAG 12 FEBRUARI
De grote Europese mogendheden (d.w.z. Duitsland, Spanje, Frankrijk, Italië, Polen en het Verenigd Koninkrijk), die vreesden voor wat de regering Trump zou kunnen beslissen, kwamen op 12 februari in Parijs bijeen om een gemeenschappelijk standpunt over het Oekraïense conflict te ontwikkelen. In dit geval kwamen ze overeen om door te gaan met wat ze al drie jaar doen:
ontkennen dat ze de toezeggingen die ze tijdens de Duitse hereniging hebben gedaan om de NAVO niet uit te breiden naar het oosten, hebben geschonden,
– ontkennen dat Oekraïne in handen is van “integrale nationalisten” (d.w.z. de partij van nazi-collaborateurs)
-en de Tweede Wereldoorlog voortzetten, niet langer tegen de nazi’s, maar tegen de Russen.
Ondertussen presenteerde Scott Bessent, minister van Financiën, in Kiev de rekening voor de Amerikaanse hulp: 500 miljard dollar en stelde voor om die te betalen door de zeldzame aardmetalen te exploiteren waar het land trots op is. Ik heb al uitgelegd dat dit voorstel slechts een antwoord was van de herder aan de herderin: Oekraïne heeft ten onrechte beweerd dat het de westerlingen uiteindelijk de mogelijkheid zou bieden om deze rijkdommen, die niet bestaan, te exploiteren. Vanuit Europees oogpunt was het echter beangstigend wat er gebeurde: als de Verenigde Staten deze zogenaamde rijkdommen in beslag namen, sloten ze de Europeanen uit van de verdeling die ze waren overeengekomen. Zonder hun medeburgers te informeren, verdeelden ze Oekraïne onder hen tijdens de wederopbouw: aan de Britten, de havens, aan de Duitsers, de mijnen, enz. Ze hadden dit al gedaan tijdens de invasies van Irak en Libië en tijdens de oorlog tegen Syrië.
Terwijl Washington en Moskou gevangenen uitwisselden, spraken de Amerikaanse president Donald Trump en de Russische president Vladimir Poetin anderhalf uur lang telefonisch met elkaar. Deze top werd voorafgegaan door een gesprek in het Kremlin tussen president Poetin en Steve Wilkoff, de speciale gezant van president Trump die de gevangenenruil kwam organiseren. Wilkoff had zijn president een rapport over zijn missie gegeven dat alles wat de NAVO beweerde te weten over Oekraïne aan diggelen sloeg.
Beide bazen hadden nu dezelfde informatie.
De directe lijn tussen het Witte Huis en het Kremlin was zojuist hersteld.
DONDERDAG 14 FEBRUARI
Op 14 februari sprak de vicepresident van de Verenigde Staten, JD Vance, de diplomatieke en militaire elite van de EU toe op de Veiligheidsconferentie in München. Hij stelde een aanklacht op tegen het autisme van de Europese leiders: ze weigeren te reageren op de zorgen van hun burgers op het gebied van vrijheid van meningsuiting en immigratie. Maar als ze bang zijn voor hun volk, zullen de Verenigde Staten niets voor hen kunnen doen, beweerde hij, wat de voorzitter van de conferentie, de Duitse ambassadeur Christoph Heusgen, aan het huilen bracht.
MAANDAG 17 FEBRUARI
Een tweede bijeenkomst vond plaats op 17 februari, nog steeds in Parijs, met dezelfde deelnemers, plus Ursula von der Leyen, voorzitter van de Europese Commissie, en Mark Rutte, secretaris-generaal van de NAVO. Ze spraken af samen op te trekken tegen Donald Trump en geen vraagtekens bij het westerse beleid ten aanzien van Rusland te accepteren.
Olaf Scholz, scheidend bondskanselier van Duitsland, verklaarde na de top: “Er mag geen verdeling van veiligheid en verantwoordelijkheid tussen Europa en de Verenigde Staten zijn. De NAVO is gebouwd op het feit dat we altijd samen optreden en risico’s delen […]. Daar mag niet aan getornd worden.”
Donald Tusk, premier van Polen, zei: “Wat iedereen ook tegen elkaar zegt, soms in harde bewoordingen […], er is geen reden waarom de geallieerden onderling geen gemeenschappelijke taal zouden kunnen vinden over de belangrijkste kwesties. Het is in het belang van Europa en de Verenigde Staten om zo nauw mogelijk samen te werken.”
Ook op 17 februari viel het Oekraïense leger Amerikaanse, Israëlische en Italiaanse belangen in Rusland aan. Het bombardeerde faciliteiten die gedeeltelijk eigendom waren van Chevron (15%), ExxonMobil (7,5%) en ENI (2%). Ongeveer twintig drones richtten ernstige schade aan bij het Caspian Pipeline Consortium (CPC), dat Israël van Russische olie voorziet.
De Europeanen reageerden niet meer op deze operatie dan toen de CIA de Nord Stream gaspijpleiding saboteerde (26 september 2022), hoewel deze niet alleen eigendom is van het Russische Gazprom (50%), maar ook van de Duitsers BASF/Wintershall en Uniper, het Franse Engie, het Oostenrijkse OMV en het Britse Royal Dutch Shell. Deze sabotage heeft Duitsland in een economische recessie gestort, die zich blijft uitbreiden naar de rest van de EU, om nog maar te zwijgen van de stijgende energieprijzen voor alle EU-huishoudens.
In beide gevallen (de Nord Stream sabotage en de CPC aanval) waren de Europeanen niet in staat om hun belangen te verdedigen. Achtereenvolgens lieten ze hun belangrijkste bondgenoot hen pijn doen, waarna de bondgenoten elkaar bevochten.
DINSDAG 18 FEBRUARI
De Europese mogendheden hebben met verbazing vernomen dat de delegaties van de VS en Rusland tijdens hun eerste ontmoeting in Riyad (Saudi-Arabië) op 18 februari zijn overeengekomen:
Oekraïne te denazificeren en te neutraliseren,
om de verplichtingen na te komen die zijn aangegaan tijdens de Duitse hereniging en om de NAVO-troepen terug te trekken uit alle landen die na 1990 zijn toegetreden tot het Atlantisch Bondgenootschap.
President Trump was plotseling afgestapt van het plan van generaal Keith Kellogg, zijn speciale gezant voor Oekraïne, zoals dat in april 2024 was gepubliceerd door de America First Foundation. Integendeel, hij had het plan gebruikt van zijn vriend Steve Witkoff, speciaal gezant voor het Midden-Oosten, die Vladimir Poetin in Moskou had ontmoet via de Saoedische kroonprins Mohamed bin Salman (bekend als “MBS”), vandaar de keuze voor Riyad voor deze onderhandelingen. Kellogg redeneerde met de ideeën van de NAVO, terwijl Witkoff luisterde, hoorde en de geldigheid van het Russische standpunt controleerde.
De Europese mogendheden konden snel verifiëren dat het bevel om zich terug te trekken was doorgegeven aan bepaalde Amerikaanse troepen, in de Baltische staten en in Polen. De veiligheidsarchitectuur in Europa, dat wil zeggen het systeem dat vrede garandeert, werd vernietigd. Natuurlijk is er geen onmiddellijke dreiging van een invasie, Russisch of Chinees, maar op de lange termijn en gezien de tijd die nodig is voor herbewapening, moet iedereen zich onmiddellijk voorbereiden op het beste of het slechtste.
WOENSDAG 19 FEBRUARI
Op 19 februari keurden de EU-ambassadeurs het 16e pakket unilaterale dwangmaatregelen (door de Atlantische propaganda misleidend “sancties” genoemd) tegen Rusland goed. Het zou officieel worden goedgekeurd op 24 februari door de Raad Buitenlandse Zaken ter gelegenheid van de derde verjaardag van de Russische speciale militaire operatie in Oekraïne. Daarnaast besloot de EU 13 banken los te koppelen van het Swift-systeem en drie financiële instellingen een handelsverbod op te leggen. Daarnaast werden 73 schepen van de Russische “spookvloot” gesanctioneerd en kregen 11 Russische havens en luchthavens die het olieprijsplafond omzeilen een handelsverbod opgelegd. Tot slot werden ook de zendvergunningen van 8 Russische media in de EU opgeschort.
Ondertussen uitte president Donald Trump op dezelfde dag, 19 februari, zijn woede op zijn ongekozen Oekraïense tegenhanger door hem een “bescheiden succesvolle komiek” en een “ongekozen dictator” te noemen en hem vervolgens te beschuldigen van het uitlokken van de oorlog. Ondertussen annuleerde generaal Kellogg, de speciale gezant van het Witte Huis in Kiev, zijn persconferentie met Volodymyr Zelensky. De Trump-administratie had gebroken met de Kievse regering die door de Biden-administratie de hemel in was geprezen.
DONDERDAG 20 FEBRUARI
De libertaire senator Mike Lee (Utah) introduceerde op 20 februari een wetsvoorstel in de Senaat om de Verenigde Staten volledig terug te trekken uit de Verenigde Naties. Vertegenwoordiger Chip Roy (Texas) introduceerde hetzelfde wetsvoorstel de volgende dag in het Huis van Afgevaardigden.
Terwijl president Donald Trump een “Jacksoniaan” is (d.w.z. een discipel van Andrew Jackson, die oorlog wilde vervangen door zakendoen), heeft Washington nu het “Amerikaanse exceptionalisme” omarmd. Dit is een politieke theologie volgens welke de Verenigde Staten een uitverkoren volk is dat het licht dat ze hebben ontvangen naar de rest van de wereld moet brengen. Als zodanig hoeven ze nergens met anderen over te onderhandelen en al helemaal geen verantwoording aan hen af te leggen.
Het “Amerikaanse exceptionalisme” moet niet verward worden met het “isolationisme” dat er in 1920 toe leidde dat de Senaat weigerde lid te worden van de Volkenbond. Deze organisatie had, in tegenstelling tot de VN die haar opvolgde, voorzien in militaire solidariteit tussen staten die het internationaal recht erkenden. Bijgevolg hadden de Verenigde Staten troepen moeten handhaven om de vrede in Europa te bewaren en hadden de Europeanen kunnen ingrijpen in Latijns-Amerika (de “achtertuin” van Washington volgens de “Monroe Doctrine”) om daar de vrede te bewaren.
ZATERDAG 22 FEBRUARI
Zonder te wachten ging de Poolse president Andrzej Duda op 22 februari onuitgenodigd naar Washington. Hij slaagde erin om president Donald Trump tien minuten te ontmoeten, niet in het Witte Huis, maar in de marge van de Conservative Political Action Conference (CPAC). Hij vroeg hem om geen Amerikaanse troepen uit zijn land terug te trekken, om Polen de tijd te geven om zijn militaire herstructurering te voltooien. Aangezien Warschau al een diepgaande interne revolutie in gang heeft gezet door de universele dienstplicht opnieuw in te voeren en een zeer groot leger op te bouwen, slaagde hij erin om hem zover te krijgen dat hij zijn bevel uitstelde, niet annuleerde.
Andrzej Duda is de Poolse president, in ieder geval tot de verkiezingen in mei. Grondwettelijk gezien oefent hij geen uitvoerende macht uit, maar hij is wel het hoofd van de strijdkrachten. Zijn premier, Donald Tusk, had in Parijs beloofd niet apart met de Verenigde Staten te onderhandelen.
Dus, wat je ook zou kunnen zeggen, het verenigde front van de Europeanen was gebroken. Het had maar tien dagen geduurd.
MAANDAG 24 FEBRUARI
Op de derde verjaardag van de Russische speciale militaire operatie in Oekraïne, op 24 februari, gaven Roberta Metsola, voorzitter van het Europees Parlement, António Costa, voorzitter van de Europese Raad, en Ursula von der Leyen, voorzitter van de Europese Commissie, een totaal misplaatste gezamenlijke verklaring uit. Hierin riepen ze op tot “een alomvattende, rechtvaardige en duurzame vrede op basis van de Oekraïense vredesformule,” wat betekent dat ze vasthielden aan het oude narratief: er zijn geen nazi’s in Oekraïne en Rusland is de agressor. Daarmee spraken ze niet alleen de feiten tegen, maar ook de recente verklaringen van hun economische en militaire opperheer, de Verenigde Staten.
Op dezelfde dag reisde de Franse president Emmanuel Macron naar Washington, namens alle Atlantische Europeanen. Voor hij hem ontving, liet president Donald Trump zijn stafchef hem meenemen naar een vleugel van het Witte Huis om deel te nemen aan een G7-videoconferentie die hij voorzat… vanuit een andere kamer.
Twee uur lang probeerden de staatshoofden en regeringsleiders van de G7, plus de Spaanse premier en de ongekozen Oekraïense president, tevergeefs om hun opperheer te laten toegeven. Hij wilde niet toegeven: het Oekraïense conflict is niet begonnen door Rusland, maar door de Oekraïense fundamentalistische nationalisten die zich alleen achter Zelensky verschuilen. In elk geval is het principieel niet mogelijk om mensen te verdedigen die net de belangen van de VS hebben aangevallen, ook al bevinden ze zich in Rusland. Om zichzelf duidelijk te maken, weigerde Donald Trump het slotcommuniqué dat door de Europeanen was opgesteld te ondertekenen en kondigde hij hen aan dat, als deze tekst zou worden gepubliceerd (hij was al onder embargo verspreid onder journalisten), hij het zou ontkennen en zijn land uit de G7 zou stappen.
Pas na dit schandaal ontving hij president Emmanuel Macron. Die koos ervoor om hem niet te confronteren, maar om de trans-Atlantische vriendschap te vieren. Op de gezamenlijke persconferentie onderbrak hij zijn gastheer toen deze herhaalde dat Oekraïne, en niet Rusland, de oorlog had uitgelokt, maar uiteindelijk durfde hij hem niet tegen te spreken.
Ondertussen besprak de Algemene Vergadering van de VN in New York een door Oekraïne voorgestelde resolutie. Hierin werd “de totale invasie van Oekraïne door de Russische Federatie” aan de kaak gesteld en werd geëist dat de Russische Federatie “onmiddellijk, volledig en onvoorwaardelijk al haar strijdkrachten terugtrekt van het grondgebied van Oekraïne binnen de internationaal erkende grenzen van het land en dat de vijandelijkheden van de Russische Federatie tegen Oekraïne, in het bijzonder alle aanvallen tegen burgers en burgerobjecten, onmiddellijk worden gestaakt.”
Voor het eerst in de geschiedenis sinds de Tweede Wereldoorlog stemde de Amerikaanse delegatie, samen met die van Rusland, tegen een tekst, die Canada, de Europeanen en Japan goedkeurden.
Vervolgens dienden de Verenigde Staten zelf een tweede resolutie in om “het conflict zo snel mogelijk te beëindigen.” Deze tekst was bedoeld om de Algemene Vergadering op één lijn te krijgen met het standpunt van de Amerikaanse onderhandelaars in Riyad. Maar Rusland stemde tegen omdat de tekst “pleit voor een duurzame vrede tussen Oekraïne en de Russische Federatie” en niet voor een “duurzame vrede binnen Oekraïne.” Als gevolg hiervan onthielden de Verenigde Staten, die vonden dat ze hun voorstel slecht hadden opgesteld, zich van stemming over hun eigen tekst, terwijl Canada, de Europeanen en Japan het voorstel veroordeelden.
DINSDAG 25 FEBRUARI
Kaja Kallas, hoge vertegenwoordiger van de EU voor buitenlandse zaken en veiligheidsbeleid, reist naar Washington voor een ontmoeting met minister van Buitenlandse Zaken Marco Rubio. De ontmoeting, die al lange tijd was aangekondigd, werd op het laatste moment geannuleerd door het secretariaat van de heer Rubio, officieel vanwege zijn overvolle agenda.
Mevrouw Kallas zei dat ze in plaats daarvan een ontmoeting zou hebben “met senatoren en (…) leden van het Congres om de oorlog van Rusland tegen Oekraïne en de trans-Atlantische betrekkingen te bespreken.”
Nadat EU-leden tegen de VS hadden gestemd in de VN, weigerde de minister van Buitenlandse Zaken zijn Europese tegenhanger te ontmoeten.
WOENSDAG 26 FEBRUARI
Op een persconferentie in Kiev verzekerde Volodymyr Zelensky op 26 februari dat zonder veiligheidsgaranties van de Verenigde Staten en de NAVO elk vredesakkoord oneerlijk zou zijn en er geen echt staakt-het-vuren zou komen.
DONDERDAG 27 FEBRUARI
Voordat ze Washington verliet, gaf Kaja Kallas, hoge vertegenwoordiger van de EU voor buitenlandse zaken en veiligheidsbeleid, op 27 februari een lezing aan het Hudson Instituut. Ze zei: “We moeten Rusland onder druk zetten om ook vrede te willen. Het bevindt zich in een positie waarin het geen vrede wil.”
Keir Starmer, de Britse premier, ging naar het Witte Huis met een uitnodiging van King Charles III voor een tweede staatsbezoek aan het Verenigd Koninkrijk. Hare Majesteits diplomaten geloven dat president Trump erg genoot van de primeur en dat hij, gezien zijn trots, gevoelig zou zijn voor de pracht en praal van de Kroon.
Tijdens de persconferentie van de twee leiders beweerde president Trump zich niet te herinneren dat hij Volodymyr Zelensky een “dictator” noemde (“Zei ik dat? Ik kan niet geloven dat ik dat zei!”). Daarnaast verklaarde hij open te staan voor het idee dat de tariefverhoging van 25% geen gevolgen zou hebben voor het Verenigd Koninkrijk en dat Londen de Chagoseilanden (inclusief de basis Diego Garcia) zou teruggeven aan Mauritius.
Inhoudelijk slaagde Keir Starmer erin om de “speciale relatie” van zijn land met de Verenigde Staten te vernieuwen. Dit omvat het “Five Eyes” wereldwijde interceptie- en spionagesysteem en de afvaardiging van de strike force (vergeet niet dat de Britse atoombom niet kon werken zonder de steun van Amerikaanse militaire wetenschappers).
Ondertussen kwamen Amerikaanse en Russische onderhandelaars zes en een half uur bijeen op het Amerikaanse consulaat-generaal in Istanboel voor een tweede onderhandelingsronde op “technisch niveau.” Het ging niet om inhoudelijke vooruitgang, maar om het oplossen van problemen die door de ministers in Riyad waren besproken. Namelijk de werkomstandigheden van de respectieve ambassades in Washington en Moskou, waarop president Joe Biden flink had toegezien en waarop Moskou identiek had gereageerd.
VRIJDAG 28 FEBRUARI
De ongekozen Oekraïense president, Volodymyr Zelensky, bracht op 28 februari een bezoek aan het Witte Huis. President Trump en vicepresident Vance ontvingen hem, niet om naar zijn versie van de gebeurtenissen te luisteren, maar om een overeenkomst te ondertekenen over zeldzame aardmetalen die Oekraïne beweert te bezitten. Natuurlijk had hij dat niet kunnen doen, want ze bestaan niet, maar het was een manier voor de Trump-administratie om de man van wie niet meer bekend is of ze hem als een “democraat” of een “dictator” beschouwt, te laten zien dat hij geen kaarten meer in handen had.
De welkome persbriefing zal worden herinnerd. De westerse pers was geschokt door de woordenwisseling tussen president Trump en zijn gast. We moeten hier op onze hoede zijn voor beelden: ze zeggen helemaal niet hetzelfde als we ons beperken tot een geselecteerd fragment of als we luisteren naar de hele uitwisseling. In een fragment onthouden we de argumenten die worden genoemd, terwijl we over het algemeen begrijpen waarom ze worden genoemd.
Tijdens de vijftig minuten van deze persbriefing herinnerde president Donald Trump er voortdurend aan dat hij niet op één lijn zat met een van beide partijen, Russisch of Oekraïens, maar dat hij met Rusland onderhandelde om de belangen van zijn land te verdedigen en, uiteindelijk, voor de hele mensheid. Als president van de Verenigde Staten spreekt hij met iedereen, let hij erop niemand te beledigen en erkent hij de positieve punten van iedereen. Volodymyr Zelensky daarentegen heeft Rusland sinds 2014 voortdurend beschuldigd van agressie, van moorden, ontvoeringen en martelingen. Hij beweerde zelfs dat president Vladimir Poetin 15 keer zijn eigen handtekening had geschonden.
In tegenstelling tot wat de westerse pers zag, ging deze persbriefing niet over militaire hulp, zeldzame aardmetalen en nog minder over een verdeling van gebieden. Het escaleerde toen vicepresident Vance opmerkte dat het verhaal van zijn gastheer “propaganda” was en vervolgens terugkwam op de aanklacht en beide versies van de feiten verklaarde: “We weten dat je het mis hebt!” Uiteindelijk merkte president Trump op dat Oekraïne er slecht aan toe was en dat zijn gast niet alleen niet dankbaar was voor Amerikaanse steun, maar ook geen staakt-het-vuren wilde. Verbitterd merkte hij op dat Vladimir Poetin nooit zijn handtekening had geschonden, noch met Barack Obama, noch met hem, maar alleen met Joe Biden vanwege wat de laatste hem had aangedaan. Vervolgens herinnerde hij aan de herhaalde valse beschuldigingen aan het adres van Rusland door president Biden.
ZONDAG 2 MAART
De Britse premier Keir Starmer zei dat Europa “op een kruispunt van geschiedenis staat” toen hij in Downing Street de leiders verwelkomde van Oekraïne, Frankrijk, Duitsland, Denemarken, Italië, Nederland, Noorwegen, Polen, Spanje, Canada, Finland, Zweden, Tsjechië en Roemenië, evenals de Turkse minister van Buitenlandse Zaken, de secretaris-generaal van de NAVO en de voorzitters van de Europese Commissie en de Europese Raad.
Het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk wedijveren om de VS te vervangen en vrede op het Europese continent te garanderen. Beide landen zouden bereid zijn om de veiligheid van anderen te garanderen met hun kernwapens. Niemand denkt echter serieus dat deze voldoende zouden zijn om vrede te garanderen bij afwezigheid van serieuze conventionele strijdkrachten, die Londen noch Parijs heeft. Warschau is hooguit twee jaar geleden begonnen met het reorganiseren van zijn legers en het algemeen invoeren van de dienstplicht voor jongeren, maar het heeft nog steeds niet genoeg wapens.
Na de bijeenkomst, die tot doel had een “coalitie van bereidwilligen” te vormen, zei Keir Starmer namens alle deelnemers:
“Vandaag verwelkomde ik in Londen collega’s uit heel Europa, waaronder Türkiye, evenals de secretaris-generaal van de NAVO en de voorzitters van de Europese Commissie, de Raad van de EU en Canada, om onze steun voor Oekraïne te bespreken.
Samen hebben we opnieuw bevestigd dat we vastbesloten zijn om samen met de Verenigde Staten te werken aan een permanente vrede in Oekraïne. De veiligheid van Europa is onze eerste verantwoordelijkheid. We zullen deze historische taak op ons nemen en meer investeren in onze eigen defensie.
We mogen de fouten uit het verleden niet herhalen, toen zwakke akkoorden president Poetin in staat stelden opnieuw binnen te vallen. We zullen samenwerken met president Trump om een sterke, rechtvaardige en duurzame vrede te bewerkstelligen die de toekomstige soevereiniteit en veiligheid van Oekraïne waarborgt. Oekraïne moet zichzelf kunnen verdedigen tegen toekomstige Russische aanvallen. Er mogen geen gesprekken over Oekraïne worden gevoerd zonder Oekraïne. We zijn overeengekomen dat het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en anderen met Oekraïne zullen werken aan een plan om een einde te maken aan de gevechten, dat we verder zullen bespreken met de Verenigde Staten en samen zullen voortzetten (…) Daarnaast hebben velen van ons zich bereid verklaard bij te dragen aan de veiligheid van Oekraïne, onder meer door middel van een troepenmacht van Europese en andere partners, en zullen we onze planning intensiveren. We zullen nauw blijven samenwerken om de volgende stappen vooruit te brengen en de komende weken beslissingen te nemen.”
De deelnemers aan deze top hebben hun analyse van het Oekraïense conflict absoluut niet veranderd. Ze blijven doof voor de Verenigde Staten en begrijpen het daardoor niet meer. Ze zijn erin geslaagd zich te verenigen, niet om een vredesstabilisatiemacht in Oekraïne in te zetten, maar om kritieke infrastructuur in West-Oekraïne of in vergelijkbare strategische gebieden te beschermen. Ze kwamen overeen geen gefragmenteerde nationale inspanningen te leveren, maar te profiteren van de economische macht van de Europese Unie (EU) door haar herstelfondsen te herbestemmen. Daarom riepen ze op 6 maart een speciale Europese Raad bijeen. Om de EU om te vormen van een gemeenschappelijke markt tot een militaire alliantie hebben ze echter geen meerderheid nodig, maar de unanimiteit van de 27 lidstaten, waaronder Hongarije en Slowakije.
En toch heeft Viktor Orbán, de Hongaarse premier, al gereageerd op het ontwerp van de slotverklaring van de Europese Raad door te benadrukken dat er “strategische verschillen” zijn tussen de EU-staten. Hij pleit er daarom voor dat er geen schriftelijke conclusies worden opgesteld, omdat “elke poging daartoe het beeld zou oproepen van een verdeelde Europese Unie.”
Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
