De Kennedys tegen de joden

Joseph Kennedy Sr. werd op vijfentwintigjarige leeftijd de jongste bankdirecteur in de geschiedenis van de Verenigde Staten. Er is ons verteld dat hij een schurk was. Een smokkelaar. In bed met de maffia. Die zijn vrouw bedroog met actrice Gloria Swanson. Een man die zijn fortuin gebruikte om zijn ongeschikte zoon het presidentschap te kopen. Zoals altijd worden we voorgelogen.

In 1937 schreef een jonge JFK: “Adolf Hitler behoort tot de grootste mannen. De ouderen vertrouwen hem en de jongeren verafgoden hem. Het is de verering van een nationale held die zijn land heeft gediend.” In 1945, toen hij op het punt stond zich voor het eerst kandidaat te stellen voor een politieke functie, verklaarde JFK: “Hitler zal over een paar jaar uit de haat die hem momenteel omringt tevoorschijn komen als een van de belangrijkste persoonlijkheden die ooit hebben geleefd.” JFK verklaarde ook dat Hitler “een mysterie om zich heen had in de manier waarop hij leefde en in de manier waarop hij stierf, dat na zijn dood zal voortleven en groeien. Hij had in zich het materiaal waar legendes van gemaakt zijn.” In datzelfde jaar reisde JFK door Europa met James Forrestal, een goede vriend van zijn vader, die minister van Defensie werd onder Truman en later uit een raam van het Bethesda Naval Hospital werd geduwd. Door een verbazingwekkend toeval was Forrestal toevallig een van de meest uitgesproken critici van de nieuw opgerichte staat Israël, schrijft Donald Jeffries.

In 1939 bezocht de tweeëntwintigjarige John F. Kennedy Palestina, dat ondanks de protesten van moderne zionisten wel degelijk bestond, en legde zijn indrukken vast in een opmerkelijk inzichtelijke brief aan zijn vader. Ik heb deze brief bijna als bijlage bij mijn boek American Memory Hole gevoegd. In zijn openingszin onthult JFK dat hij en zijn vader dit onderwerp al eerder hebben besproken: “Beste vader, ik dacht dat ik je mijn indrukken over Palestina zou opschrijven terwijl ze nog vers in mijn geheugen liggen, hoewel je ongetwijfeld, als ik de joden ken, het ‘hele’ verhaal al kent. Het is de moeite waard om het in zijn geheel te bekijken.” JFK schrijft: “Aan Joodse kant bestaat de wens naar volledige overheersing, met Jeruzalem als hoofdstad van hun nieuwe land van melk en honing, met het recht om Transjordanië te koloniseren. Ze zijn van mening dat ze, mits ze voldoende kansen krijgen, het land kunnen bewerken en ontwikkelen zoals ze dat in het westelijke deel hebben gedaan. Het Arabische antwoord hierop is overigens dat de Joden hebben geprofiteerd van kapitaal, en dat als de Arabieren dat ook hadden gehad, zij dezelfde wonderen hadden kunnen verrichten.”

Kennedy toont een scherp bewustzijn en intellectuele volwassenheid voor iemand die zo jong is, en beschrijft vervolgens hoe “er gisteravond 13 bommen zijn ontploft, allemaal in de Joodse wijk en allemaal door Joden. Het ironische is dat de Joodse terroristen hun eigen telefoonlijnen en elektriciteitsverbindingen opblazen en de volgende dag verwoed de Britten bellen om ze te komen repareren… De sympathie van de mensen ter plaatse lijkt bij de Arabieren te liggen. Dit komt niet alleen doordat de Joden, althans sommige van hun leiders, helaas een arrogante, compromisloze houding hebben aangenomen, maar ook doordat zij vinden dat het land de afgelopen paar honderd jaar toch Arabisch is geweest…” Het was geen verrassing dat Old Joe een criticus was van de financiering en oprichting van de moderne staat Israël. Het is onmogelijk om je al die legendarische dinergesprekken met zijn kinderen voor te stellen zonder dat zijn uitgesproken mening hen beïnvloedde.

Old Joe had alle juiste vijanden, van FDR tot Winston Churchill. Zoals ik in mijn boek American Memory Hole heb onthuld, probeerde FDR hem eens in het Oval Office te vernederen door hem om een of andere absurde reden zijn broek te laten uittrekken. FDR klinkt hier als een beginnende scenarioschrijver, naast een corrupte samenzweerder in de Hall of Fame. De trots en vreugde van Old Joe was zijn oudste zoon Joseph P. Kennedy, Jr., die naar verluidt net zo openlijk anti-joods was als zijn vader. Deze informatie komt uit een van de talloze anti-Kennedy-boeken die de afgelopen vijftig jaar zijn gepubliceerd, Nigel Hamilton’s Reckless Youth. De elite is erin geslaagd het woord “roekeloos” stevig aan de Kennedys te verbinden. Als je aan roekeloos denkt, denk je aan JFK. RFK. JFK, Jr. En nu RFK, Jr. Zoals Robert F. Kennedy, Jr. in zijn boek American Values opmerkte, waren alle negatieve beelden van zijn grootvader afkomstig van de maffia of de CIA.

RFK, Jr. beschreef hoe zijn grootvader lid was geweest van de weinig bekende Hoover Commission, die door president Truman was ingesteld om de activiteiten van de CIA te onderzoeken. Zoals RFK Jr. schreef: “Alan Dulles manipuleerde de wet en sloot veel achterkamertjesdeals om deze enorme geheime budgetten te krijgen en begon zich echt met allerlei kwaadaardige praktijken in te laten. Mijn grootvader zat in een commissie die dit onderzocht en zag wat ze hadden gedaan. Toen ze democratieën omverwierpen in Guatemala, Iran en overal ter wereld, zei hij (Joe Kennedy Sr.): “We moeten het ontmantelen. We moeten de Plans Division afschaffen,“ de afdeling die zich bezighield met ‘vuile trucs’. Alan Dulles heeft hem dat nooit vergeven, en mijn familie ook niet. En toen mijn oom aantrad en de Varkensbaai-invasie uitvoerde, heeft hij Dulles ontslagen.” RFK Jr. onthulde ook dat Old Joe een echte anti-oorlogsactivist was, die zich ook tegen onze deelname aan de Eerste Wereldoorlog had verzet.

Old Joe’s aangrijpende verklaring in een radiotoespraak dat “Amerika zich buiten de oorlog moet houden” en dat ons doel moet zijn om een “rechtvaardige en duurzame vrede” tot stand te brengen, was een voorbode van de tijdloze “vredesrede” van zijn zoon in juni 1963 aan de American University, die in wezen zijn doodvonnis betekende. Old Joe had hier een heel persoonlijk belang bij, aangezien het leven van zijn drie oudste zonen op het spel stond. Tragisch genoeg zou Joe Jr. omkomen bij een zinloos en nog steeds onopgehelderd vliegtuigongeluk, nadat hij zich vrijwillig had aangemeld voor een onzinnige missie om een lang verlaten Duitse locatie te bombarderen. Zijn dochter Kathleen zou vervolgens, ongelooflijk genoeg, omkomen bij een ander vliegtuigongeluk. Jack stierf bijna en werd een echte oorlogsheld door een gewonde bemanningslid in veiligheid te brengen door het touw van zijn PT109-reddingsvest tussen zijn tanden te klemmen en meer dan drie mijl te zwemmen. Later zouden zowel Jack als Robert door moord om het leven komen. Vier van zijn kinderen stierven op onnatuurlijke wijze in afzonderlijke incidenten.

Michael Collins Piper, auteur van het lang verwaarloosde boek over de moord op JFK, Final Judgment, schreef nog een boek voor zijn vroegtijdige dood. Het boek, getiteld Confessions of an Anti-Semite, bevat gesprekken tussen de toenmalige ambassadeur in Engeland, Joseph Kennedy Sr., en een rijke Hollywood-agent, model en tv-directeur genaamd DeWest Hooker, die zich concentreerden op de onevenredige invloed van de joodse media en financiële macht in Amerika. Piper beschreef Hooker als “een buitengewoon knappe, aristocratisch ogende man met brede schouders en stralend blauwe ogen” die in alle nationale tijdschriften was verschenen als model voor Hathaway-overhemden en een ooglapje droeg. Hij was ook het belangrijkste mannelijke model voor Chesterfield-sigaretten. Een van de meest explosieve dingen die Old Joe tegen Hooker zei, was: “Wij (dat wil zeggen patriottische niet-joden) hebben de Tweede Wereldoorlog verloren en de joden hebben gewonnen.” Gedurende 1938 had ambassadeur Kennedy geprobeerd om Adolf Hitler te ontmoeten, zonder toestemming van het ministerie van Buitenlandse Zaken.

Dankzij het ongewenste onderzoek van Piper weten we nu dat president Kennedy op het moment van zijn moord achter de schermen in een strijd verwikkeld was met de Israëlische president David Ben-Gurion. JFK was woedend over het feit dat de Israëli’s kernwapens ontwikkelden. Pas onlangs kwam ik erachter dat 22 november 1963 toevallig de drieënvijftigste verjaardag was van de dag waarop de bankiers die het Federal Reserve-systeem hadden bedacht, voor het eerst bijeenkwamen in Hoboken, New Jersey. JFK en zijn broer, minister van Justitie Bobby Kennedy, hadden de zionistische leiders woedend gemaakt door hun steun aan een onderzoek onder leiding van senator William Fulbright (die Kennedy tevergeefs had willen benoemen tot minister van Buitenlandse Zaken) dat tot doel had de American Zionist Council te registreren als een “buitenlandse agent” die onderworpen was aan de Foreign Agents Registration Act van 1938, waardoor de lobbyafdeling, de AIPAC, vrijwel machteloos zou zijn geworden.

Als senator had John F. Kennedy in 1957 ondubbelzinnig zijn steun uitgesproken voor het Arabische nationalisme en had hij het buitenlandbeleid van Eisenhower omgekeerd in een pro-Nasser-richting door de VS te verplichten VN-resolutie 194 te steunen, betreffende het recht op terugkeer van Palestijnse vluchtelingen. Dat was een grote bedreiging voor de zionistische belangen, die erop gericht waren Nasser tot vijand van de Verenigde Staten te maken. Het is dus vrij duidelijk dat JFK de laatste president was die geen zionist was. Hij was in feite een vijand van het zionisme. En hij was toevallig de zoon van een van de langdurige tegenstanders van het zionisme. Aan het begin van zijn presidentschap werd JFK geconfronteerd met het rampzalige plan van de CIA voor de Varkensbaai, waarvoor hij de drie hoogste functionarissen van het agentschap ontsloeg, waaronder directeur Allen Dulles. Dezelfde Dulles die zijn vader al verachtte. Dezelfde Dulles die zitting zou nemen in de Warren-commissie die zijn moord in de doofpot stopte. JFK is de laatste president die zich tegen Israël verzette. En de laatste man in het Witte Huis die daadwerkelijk dacht dat hij de leiding had.

Is het niet een beetje vreemd dat dezelfde gebruikelijke verdachten, de omgekochte hofhistorici en nieuwsanalisten, JFK nooit als antisemiet afschilderen? Dit zijn dezelfde persstituees, om de uitdrukking van Gerald Celente te gebruiken, die beweerden dat hij te ziek was om president te zijn, maar tegelijkertijd non-stop seks had met de mooiste vrouwen ter wereld. Die hem (en zijn hele familie) hebben bestempeld als “roekeloos” en onverantwoordelijk. Een leeg pak dat volgepompt was met legale en illegale drugs om hem een levendige gezondheid te laten uitstralen. Maar er wordt weinig gezegd over zijn (of zijn vaders) houding ten opzichte van joden. Ze hebben genoeg anekdotisch bewijs, dat veel geloofwaardiger is dan al die onzin over smokkel en maffia. Volgens Harvey Klemmer, voormalig assistent van de ambassade van Kennedy, noemde ambassadeur Joe Kennedy joden regelmatig ‘kikes of sheenies’. Kennedy zou tegen Klemmer hebben gezegd: “[Sommige] individuele joden zijn oké, Harvey, maar als ras zijn ze walgelijk. Ze verpesten alles wat ze aanraken.”

Onlangs deed ik verslag van de Turning the Tide 9/11-conferentie in Washington D.C., georganiseerd door mijn vriend Richard Gage. Ik was erg blij om Dennis Kucinich te ontmoeten, een van mijn favoriete moderne politici. In zijn toespraak op de conferentie schokte Kucinich me met hoe antizionistisch hij was. Ik dacht na over het feit dat RFK Jr. Kucinich had aangewezen als voorzitter van zijn presidentiële campagne. Kucinich zou de campagne van RFK Jr. onder onduidelijke omstandigheden verlaten, na Kennedy’s verwarrende opmerkingen over hoe de Palestijnen het “meest verwende” volk op aarde zijn en dat de IDF nooit burgers heeft vermoord. RFK Jr. kan dit onmogelijk geloven. Zijn keuze voor Kucinich geeft aan dat hij, net als zijn grootvader, vader en oom, grote bedenkingen heeft bij het zionisme. Maar toen kwam rabbijn Shmuley ten tonele, die in feite de manager van RFK Jr. werd. Ik kan me niet voorstellen hoezeer Old Joe rabbijn Shmuley zou verachten.

Shmuley was zo smakeloos om te proberen munt te slaan uit de recente moord op de conservatieve influencer Charlie Kirk. De dood van Kirk heeft opnieuw de groeiende kloof in Amerika aangetoond tussen degenen die zich bewust zijn van de macht van het zionisme over ons buitenlands beleid en onze binnenlandse cultuur, en degenen die liever langs de synagoge fluiten. Old Joe Kennedy was een van de eerste critici van de Federal Reserve. Als hoofd van zijn eigen kleine Hollywoodstudio begreep hij uit eerste hand de onevenredige macht die Joodse immigranten zelfs toen al uitoefenden over onze beschaving. Hij kwam consequent op voor vrede en adviseerde ook om de bevoegdheden van de CIA ernstig in te perken, twee decennia voor de hoorzittingen van de Church Committee. Door zijn ongelukkige beroerte aan het begin van het presidentschap van zijn zoon kon hij niet langer de vertrouwde adviseur en vertrouweling zijn die hij altijd was geweest tijdens de korte ambtsperiode van JFK.

De wereld van 1938 en die van 1963 zijn vandaag de dag nog steeds relevant. De beslissingen die werden genomen om een bloedbad onder miljoenen Europeanen te veroorzaken en om vijfentwintig jaar later de enige vredelievende president die dit land ooit heeft gehad te vermoorden, houden rechtstreeks verband met de chaos die Amerika 2.0 is. Old Joe Kennedy probeerde te doen wat hij kon om dat bloedbad te stoppen en bracht daarbij zelf grote offers. De fantasierijke verhalen van Judith Campbell Exner zijn inmiddels geaccepteerde geschiedenis geworden. De oude Joe was een vreselijke schurk, een moreel failliete “appeaser” of zelfs een echte “nazi”. JFK was een totale ontaarde man en sliep, als zoon van zijn vader, met een nazi-spion. RFK heeft waarschijnlijk Marilyn Monroe laten vermoorden. Teddy Kennedy liet Mary Jo Kopechne op zijn best verdrinken. Dezelfde mensen die de mythe van Camelot creëerden, hebben deze ook vernietigd. En nu wordt RFK Jr. afgeschilderd als meer dan vreemd, met een perverse interesse in aangereden dieren. Ze bespotten hem zelfs vanwege de ongelukkige, erfelijke aandoening die zijn stem beïnvloedt.

We zien hier dus een historisch patroon, te beginnen met het familiehoofd Joseph Kennedy, Sr. Hij was in privé-kring wantrouwig tegenover joden in het algemeen en zeker tegen de oprichting van Israël. Wat zou Old Joe denken van de genocide in Gaza? Hoe zou president Kennedy zich voelen over het feit dat zijn droom van bevrijde volkeren die overal zelfbestuur uitoefenen, een bijgewerkte versie van het argument van de Founding Fathers over “toestemming van de geregeerden”, aan diggelen is geslagen? Dat is precies de uitdrukking die hij gebruikte om te beschrijven wat hij met de CIA wilde doen. We hebben een lange weg afgelegd sinds JFK eiste dat Ben-Gurion de nucleaire ontwikkeling in Dimona zou stoppen, tot seksspeeltjesverkoper Rabbi Shmuley die de houding van zijn neef ten opzichte van het zionisme controleert. De Kennedys zijn onterecht belasterd door een “vrije pers” die onevenredig wordt gerund door hetzelfde soort mensen waar Old Joe achter de schermen tegen tekeerging. Het is een oorlog die de Kennedys hebben verloren, zoals hun Body Count op gruwelijke wijze laat zien. Maar het was ook een enorme nederlaag voor het Amerikaanse volk.

Vind je het belangrijk dat er nog onafhankelijke berichtgeving bestaat die niet wordt gestuurd door grote belangen? Met jouw steun kunnen we blijven schrijven en onderzoeken. Klik hieronder en draag bij aan het voortbestaan van Frontnieuws.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Joden en de Grote Vervanging

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: