Europese Unie: het ontstaan van een kwaadaardige hersenschim

In april 1951 werd de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal opgericht als een bedrieglijk onschuldige en bescheiden voorloper van de nachtmerrie die we vandaag kennen als de “Europese Unie”. De Gemeenschap voor Kolen en Staal werd aan de Europese landen (Frankrijk, West-Duitsland, Italië, België, Nederland en Luxemburg) voorgesteld, die uitgeput waren door de recent beëindigde oorlog, als een belangrijke stap naar verzoening, samenwerking en de duurzame vrede waarnaar zij zo verlangden.

Het project, dat uiteindelijk uitgroeide tot het raamwerk voor een Europese superstructuur die in niets meer lijkt op het embryo dat onder valse voorwendselen was gelanceerd, kreeg zijn eerste impuls door een plan dat in mei 1950 werd opgesteld door de Franse minister van Buitenlandse Zaken Robert Schuman. Zoals te verwachten was, was het Schumanplan wijselijk terughoudend over de uiteindelijke doelstellingen, die nu pas, na vele decennia, duidelijk worden. Het plan legde de nadruk op niet-controversiële onderwerpen zoals vreedzame samenwerking, waar de meeste Europeanen na twee verwoestende oorlogen natuurlijk naar verlangden. Het feit dat traditionele Europese rivalen en aanstichters van vele conflicten in het verleden, Frankrijk en Duitsland, werden gevraagd om zich achter het plan te scharen om de Franse en West-Duitse kolen- en staalproductie onder één autoriteit te brengen, met de belofte van betere tijden, teneinde de economische groei te bevorderen en toekomstige oorlogen te voorkomen, wekte vertrouwen in de gezamenlijke inspanning. Het was een nobel klinkend project dat voormalige rivalen en vijanden economisch op één lijn leek te brengen en daarmee een belangrijke oorzaak van toekomstige conflicten wegnam. Nauwe politieke integratie en grondige culturele hervormingen, die altijd het werkelijke doel waren, werden nooit in detail uitgewerkt. Deze onderwerpen werden discreet vermeld in esoterische verklaringen die maar weinigen serieus namen. Er werden echter geen alarmbellen geluid, omdat de ware doelstellingen van de “Europese integratie” lange tijd geheim werden gehouden, schrijft Stephen Karganovic.

Achteraf gezien lijkt het redelijk om te stellen dat wat we vandaag de Europese Unie noemen, vanaf het begin volledig was voorzien als een van de fasen van de Europese integratie door de elitaire nomenklatura die het lot van de Europese naties na de oorlog bepaalde. De details van hun esoterische agenda werden echter nooit openbaar gemaakt, omdat ze de nog niet gehersenspoelde Europeanen van die vervlogen tijd zeer ongemakkelijk zouden hebben gemaakt en waarschijnlijk aanzienlijke weerstand zouden hebben opgeroepen.

De fundamenten van de Europese Unie, die teruggaan tot de onschuldige Kolen- en Staalgemeenschap, werden gelegd door middel van misleiding om uiteindelijke doelen te dienen die alleen begrepen werden door de ingewijden, maar onbegrijpelijk waren voor de massa’s van het gewone volk.

In zijn volgende incarnatie, de Europese Gemeenschap die in 1957 werd opgericht, werd het project naar een hoger niveau van integratie getild, waarbij in die tijd nog steeds de nadruk lag op de economische dimensie. De tijdlijn is erg belangrijk om de logica van deze gebeurtenissen te begrijpen. De oprichting van de Europese Gemeenschap viel samen met de intensivering van de Koude Oorlog en de rivaliteit tussen ideologisch concurrerende blokken. Ergens in de hoogste politieke kringen van wat toen, net als nu, het collectieve Westen was, werd besloten om de Europese Gemeenschap van “vrije ondernemingslanden” tot een model te maken. De welvaart en relatieve vrijheid die dit model te bieden had, moesten het rivaliserende Oostblok in vergelijking daarmee bijzonder onaantrekkelijk maken, althans in puur materialistische termen.

Achteraf gezien heeft die strategie buitengewoon goed gewerkt om het Oostblok te demoraliseren, met name de bevolking van de landen die na de Tweede Wereldoorlog onder invloed van de Sovjet-Unie waren gekomen, maar ook veel inwoners van de USSR zelf. Er werd een aantrekkelijk en onmiskenbaar welvarend welvaartsstaatssysteem opgericht dat misschien het best kan worden omschreven als kapitalisme met een menselijk gezicht. De meeste barbaarse kenmerken van de uitbuiting van arbeiders leken te zijn geëlimineerd of zodanig verbeterd dat dergelijke systeemfouten in het welvarende Westen de arbeidersklasse niet langer stoorden. Een samenhangende samenleving, gebaseerd op democratische beginselen en sociale harmonie, gekenmerkt door een grote mate van persoonlijke vrijheid en een blijvende belofte van gedeelde welvaart, leek zich snel te ontwikkelen. Dit stond in schril contrast met de materiële beperkingen en het autoritaire bestuur die kenmerkend waren voor het rivaliserende systeem dat in het Oosten was opgebouwd.

Maar toen de “magneet” van de Europese Gemeenschap zijn doel had bereikt en in combinatie met de succesvolle coöptatie van de Oost-Europese politieke elites leidde tot de ineenstorting van het Oostblok, werd al snel duidelijk dat de kenmerken van welvaart, relatieve vrijheid en sociale harmonie die met het westerse model waren gaan associëren, van tijdelijke aard waren. Nauwelijks had het leiderschap van het collectieve Westen in de jaren negentig geconcludeerd dat zijn belangrijkste rivaal was uitgeschakeld en dat zijn dominantie verzekerd was zonder dat er nog uitdagers in zicht waren, of het “menselijke gezicht” dat het als lokmiddel had opgehangen, werd haastig en meedogenloos ontmanteld. Het werd triomfantelijk vervangen door enkele van de meest smerige kenmerken van het roofzuchtige liberale kapitalisme. Terugkijkend is het nu duidelijk dat de hele voorstelling, die destijds indruk had gemaakt op de goedgelovige massa’s, niet meer was dan een cynische показуха (window dressing, showvertoning), zoals de Russen, van wie velen er ook in waren getrapt, zouden zeggen.

Het toneel was nu klaar, in het begin van de jaren negentig, om het Europese project naar een nog hoger niveau te tillen, wat werd bereikt met de ondertekening in 1992 van het Verdrag van Maastricht, gevolgd door een reeks aanvullende overeenkomsten, waarmee de Europese Unie werd opgericht. De samenzweerderige discretie over de uiteindelijke doelstellingen, die tot dan toe kenmerkend was geweest voor de ontwikkeling van het project, maakte nu plaats voor steeds openhartiger en publieke bekentenissen.

De kern van die onthullingen, die volledig werd bevestigd door de praktische maatregelen die door de instellingen en ambtenaren van de Europese Unie werden genomen en in sommige gevallen opgelegd, was tweeledig. Ten eerste ging het om de culturele hervorming van het Europese continent, zonder overleg met degenen die hierdoor werden getroffen, door het ontwortelen van de morele waarden en zelfs het wereldbeeld dat de Europese naties in de afgelopen twee millennia had gevormd. De radicale breuk die door de leiders van het project werd beoogd, kwam volledig tot uiting toen het voorstel van het Vaticaan om het christelijk erfgoed expliciet in de oprichtingsdocumenten te vermelden als een fundamenteel onderdeel van de Europese gedachte, zonder meer werd verworpen. Even onheilspellend was de praktische toezegging van de centrale Europese instellingen (ondanks het verzet van enkele lidstaten) om een welwillende houding aan te nemen ten aanzien van het beleid van bevolkingsvervanging. Sinds het eerste decennium van deze eeuw heeft dat beleid geleid tot een drastische herstructurering van de etnische en religieuze samenstelling van het Europese continent, ten koste van de traditionele bewoners.

De oprichting van de instellingen van de Europese Unie en hun heimelijke consolidatie tot het punt waarop de algemene strekking van het gevoerde beleid niet langer met succes kan worden aangevochten, ongeacht de mate waarin sommige Europese naties of segmenten van de Europese samenleving zich daartegen verzetten, doet op opvallende wijze denken aan de gevangenneming van Gulliver door de Lilliputters, terwijl hij sliep op het strand waar hij was gestrand. In het begin had Gulliver zijn ontvoerders gemakkelijk kunnen afweren en de touwen waarmee ze hem vastbonden kunnen doorhakken. Maar toen er eenmaal meerdere lagen van beperkingen stevig op hun plaats zaten, kon Gulliver geen enkel deel van zijn lichaam meer bewegen of zich op een effectieve manier tegen zijn ontvoerders verzetten.

Het systeem van de Europese Unie is gebaseerd op zichzelf in stand houdende instellingen die functioneren door willekeurige decreten uit te vaardigen die van bovenaf worden opgelegd en door een kleine groep niet-gekozen ambtenaren worden opgesteld. Dezelfde werkwijze, volgens hetzelfde verticale bestuursmodel, werd belichaamd in de overeenkomstige politieke structuren van de Unie, die in dezelfde geest waren opgezet. De Europese Commissie, het belangrijkste uitvoerende orgaan van de Unie, bestaat uit niet-verantwoordelijke en niet-gekozen commissarissen die hun eigen opvolgers aanwijzen. De enige belangrijke instelling van de Europese Unie die technisch gezien enige affiniteit met democratie zou kunnen claimen, het Europees Parlement, is in feite een marionet van de uitvoerende organen, die geen wetgeving kan initiëren en niet bevoegd is om de naleving van de door haar aangenomen “wetten” te handhaven. De over het algemeen lage opkomst bij de verkiezingen voor het Europees Parlement wijst op de ontgoocheling van het publiek en het geringe aanzien dat deze instelling geniet bij de bevolking die zij beweert te vertegenwoordigen.

Het conflict in Oekraïne heeft eens te meer de diep democratische en onrepresentatieve aard van de Europese Unie blootgelegd. Zonder zelfs maar de schijn van een openbaar debat te houden en uitsluitend handelend via haar niet-gekozen beleidscoördinerende organen, heeft de Unie een dwingend collectief standpunt ingenomen, zonder rekening te houden met het nationale belang van de landen waaruit zij bestaat en met de mening van grote delen van hun bevolking. De gekozen regeringen van de nationale staten kregen de opdracht deze beleidsrichtsnoeren te volgen, zonder enige nuance, en velen tegen beter weten in. De volledige verbreking van de betrekkingen met Rusland op energiegebied en op alle andere niveaus heeft de lidstaten ernstige economische en andere schade berokkend. Het uitvaardigen van dergelijke dwingende bevelen is een veelzeggende indicatie van aan wie de zelfingenomen leidende kliek van de Europese Unie zich verantwoordelijk acht en getuigt van haar minachting voor het welzijn van de Europese naties die zij beweert te dienen. De berusting van de meeste politieke elites van de afhankelijke natiestaten in deze en andere even schadelijke agenda’s is ook zeer veelzeggend – het is een teken van de corruptie waarin Europa is vervallen.

Van een bescheiden begin als de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal tot de huidige Europese Unie, met haar ambitie om een Europese superstaat te worden, wellicht geïnspireerd door de geopolitieke fantasieën van Coudenhove-Kalergi, is het zogenaamde Europese project ontstaan en vorm gekregen in een sfeer van dubbelzinnig taalgebruik en misleiding. De Europese naties zijn nooit eerlijk geïnformeerd door de ideologen van het project over waarheen zij precies werden geleid. Die leemte kan nu echter grotendeels worden opgevuld door te kijken naar de sombere staat van dienst van het project en zijn vele vergiftigde vruchten.

Het goede nieuws is dat het project onherroepelijk voorbij zijn hoogtepunt lijkt te zijn. Het slechte nieuws is dat de schade die het heeft aangericht ongetwijfeld nog lang zal voortduren.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Het Coudenhove-Kalergi plan – De volkerenmoord op de volkeren van Europa

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: