Hoewel het volgen van het voorbeeld van Finland en het accepteren van het verlies van grondgebied en het opgeven van NAVO-aspiraties onvermijdelijke en pijnlijke keuzes zijn, liggen de problemen voor Oekraïne veel dieper.
De term ‘finlandisering’ is de afgelopen weken vaker opgedoken nu deskundigen nadenken over een uitweg voor Oekraïne uit deze verwoestende oorlog. Het is een onhandige afkorting, die eigenlijk in de jaren zestig in het Duitse politieke discours is ontstaan om de ‘Ostpolitik’-politiek van toenmalig bondskanselier Willy Brandt, gericht op toenadering tot communistisch Oost-Duitsland, te bespotten, schrijft Ian Proud.
Sommige commentatoren gaan nog verder terug, naar 1940, en het besluit van Finland om delen van Karelië af te staan om een vredesverdrag met de Sovjet-Unie te sluiten. Ze vergeten gemakkelijk dat Finland van 1941 tot 1944 een bondgenootschap had met nazi-Duitsland in de Vervolgingsoorlog en deelnam aan de belegering van Leningrad, voordat het zich in 1944, na de bevrijding van Leningrad, aansloot bij de Britten en de Sovjets. Vanaf dat moment, de ondertekening van de wapenstilstand van Moskou op 19 september 1944, werd de huidige oostgrens van het moderne Finland grotendeels vastgelegd.
De huidige ‘finlandisering’, zoals die op Oekraïne wordt toegepast, onderstreept dus dat de fel onafhankelijke Oekraïners wellicht het verlies van een deel van hun grondgebied moeten accepteren in het belang van een langduriger, duurzamer akkoord met hun buurland Rusland.
Het is altijd ondenkbaar geweest dat Oekraïne op geloofwaardige wijze de Donbas zou kunnen heroveren zonder de westerse mogendheden mee te slepen in een algemene oorlog met Rusland, wat vandaag de dag niet waarschijnlijker lijkt dan ooit. De bizarre opmerking van Trump dat Oekraïne al zijn grondgebied op Rusland kan heroveren, moet worden gezien voor wat het is: een sneer tegen zowel Zelensky als Poetin.
De ongemakkelijke waarheid blijft dat Oekraïne, net als Finland, de facto een deel van zijn grondgebied zal hebben verloren wanneer de oorlog eindigt.
Dat punt is gemakkelijk te begrijpen en is in feite altijd al duidelijk geweest. Aan het begin van de oorlog legde de ervaren BBC-correspondent John Simpson het verband met de historische ervaring van Finland. Op 16 maart 2022 schreef hij dat Finland na het einde van de oorlog met de Sovjet-Unie “het belangrijkste en meest onvergankelijke behield: zijn volledige onafhankelijkheid als vrije, zelfbeschikkende natie”. Nu de vredesbesprekingen tussen Rusland en Oekraïne in Turkije in een stroomversnelling komen, vond hij de analogie met Finland geschikt voor Oekraïne, dat na het uitbreken van de oorlog een krachtige verdediging had opgezet.
Natuurlijk werden standpunten zoals die van Simpson door de westerse mainstreammedia genegeerd, totdat het idee van ‘finlandisering’ weer op de voorgrond trad, onder meer na de opmerkingen van de Finse president Alexander Stubb aan The Economist begin september.
De ommezwaai van Stubb is in veel opzichten opmerkelijk, aangezien hij altijd een fervent tegenstander van Rusland is geweest en volledig achter de voortzetting van een oorlog stond die Oekraïne meer dan een miljoen doden en gewonden heeft gekost. De waarheid is echter dat de oorlog in een saai, voorspelbaar ritme is vervallen waaruit Oekraïne niet kan ontsnappen zonder een vredesakkoord.
Nu het koude weer in aantocht is, zijn de Russische vorderingen op het slagveld enigszins vertraagd, hoewel het land verder oprukt in de provincie Dnipro en langzaam de steden Kupiansk en Siversk opslokt.
Dat betekent echter geen respijt voor Oekraïne. Er vallen nog steeds slachtoffers aan het front en naarmate de winter nadert, zal de aandacht van Rusland ongetwijfeld verschuiven naar luchtbombardementen op de energie-infrastructuur van Oekraïne, waardoor de verwarming en elektriciteitsvoorziening van het land lamgelegd zullen worden.
Er is dus dringend behoefte aan een einde aan de oorlog, waardoor Oekraïne, althans in theorie, eindelijk een streep in het zand zou kunnen zetten, zoals Finland heeft gedaan, en het lange en pijnlijke proces van wederopbouw en integratie in Europa zou kunnen beginnen. Zelfs als dat proces vandaag zou beginnen, zou het minstens tien jaar duren, niet in het minst omdat sommige Europese staten niet zullen willen haasten om hun royale subsidies voor de financiering van de Oekraïense wederopbouw te verliezen, zoals ik al vaak heb gezegd.
Maar vanaf dag één zou Oekraïne onafhankelijk en soeverein zijn, met de vrijheid om zijn koers naar de toekomst uit te stippelen. Maar dat is het punt waarop de analogie met de finlandisering moeilijk vol te houden zal zijn.
Om te beginnen zal Oekraïne ook formeel moeten toezeggen nooit toe te treden tot de NAVO, iets wat Donald Trump heeft aangegeven, maar waar Zelensky en zijn Europese sponsors nog steeds niet mee akkoord willen gaan. Net als het feitelijke verlies van grondgebied is neutraliteit altijd een van de ongemakkelijke waarheden geweest over hoe de oorlog zal eindigen. Die waarheid zal niet veranderen.
En het probleem voor het Oekraïense leiderschap in het bijzonder gaat nog dieper.
In een artikel in de Washington Post van 5 maart 2014, kort na het begin van de crisis in Oekraïne, raakte Henry Kissinger de kern van het probleem. Hij zei dat sinds de onafhankelijkheid de leiders van Oekraïne “de kunst van het compromis niet hebben geleerd, en nog minder het historische perspectief”. De politiek van het Oekraïne van na de onafhankelijkheid laat duidelijk zien dat de oorzaak van het probleem ligt in de pogingen van Oekraïense politici om hun wil op te leggen aan recalcitrante delen van het land, eerst door de ene factie, dan door de andere… Een verstandig beleid van de VS ten aanzien van Oekraïne zou moeten zoeken naar een manier waarop de twee delen van het land met elkaar kunnen samenwerken. We moeten streven naar verzoening, niet naar de dominantie van een factie.
De toekomstige onafhankelijkheid van Oekraïne hangt grotendeels af van de interne inspanningen om de nu Oekraïens sprekende meerderheid te verzoenen met de niet-bezette delen van het land die Russisch blijven spreken. Hoewel Zelensky vermoedelijk Russisch spreekt, vertegenwoordigt zijn regering een Oekraïens nationalisme dat voor veel burgers in de toekomst problematisch zal blijven. En ik heb geen aanwijzingen gezien dat de huidige Oekraïense regering de nu al tien jaar durende campagne om het Russisch zijn te demoniseren zal staken, zelfs als de oorlog zou eindigen.
En er is nog een ander probleem. Rond dezelfde tijd als het artikel van Kissinger deed het Brookings Institute de volgende opvallende observatie: “Helaas is Oekraïne geen Finland en kan het dat ook niet worden. Het is veel te zwak, arm, onstabiel en corrupt. Het BBP per hoofd van de bevolking van Finland bedraagt meer dan 47.000 dollar. Dat van Oekraïne is minder dan 4.000 dollar. Finland is het op twee na minst corrupte land ter wereld; Oekraïne staat op de 144e plaats (van de 177).”
Het is volgens mij onmogelijk te beweren dat de oorlog het corruptieprobleem in Oekraïne niet veel erger heeft gemaakt. De protesten in juli tegen het harde optreden tegen de onafhankelijke anticorruptie-instanties in Oekraïne suggereerden dat de regering van Zelensky alleen verschilt van die van zijn voorgangers doordat zij toegang heeft tot een veel grotere pool van inkomsten om onder haar trawanten te verdelen.
Dat die pool van gemakkelijk westers geld grotendeels zal verdampen wanneer de oorlog eindigt, is voor te veel mensen in Kiev een reden om de oorlog in een slakkengang voort te zetten, vrees ik.
Ik hoop dus dat Oekraïne net als Finland in 1944 uit de oorlog kan komen en vol vertrouwen naar de toekomst kan kijken. Ik vrees echter dat, in tegenstelling tot Finland, het ontbreken van oorlog niet zal leiden tot een stabiele vrede, maar eerder tot een hernieuwde feodale strijd om macht en geld, die sinds 1991 kenmerkend is voor de onstabiele politiek in Oekraïne.
Vind je het belangrijk dat er nog onafhankelijke berichtgeving bestaat die niet wordt gestuurd door grote belangen? Met jouw steun kunnen we blijven schrijven en onderzoeken. Klik hieronder en draag bij aan het voortbestaan van Frontnieuws.
Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Wie is nu de ‘papieren tijger’? De EU zal bezwijken onder de last van Oekraïne
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
ze moeten dan in Oekraïne verkiezingen gaan houden..zonder de steun van het westen…of er wordt wéér gevochten…en dan.???
Hoe durft die kneus op de foto nog in het openbaar te lachen na meer dan 2 miljoen doden.
Ongelofelijk harteloos stuk vreten.
Becaus, you are GOYIM.
Nu de EU steeds openlijker pleit voor een Europese legermacht (een soort tweede NATO ) zal Rusland steeds meer bezwaar krijgen tegen een Oekrainse toetreding tot de EU denk ik.