Trump versus de deep state

Wauw. In een reeks razendsnelle ontwikkelingen van de afgelopen week heeft het nieuwe Trump-regime zich resoluut gemengd in de strijd met de deep state op het gebied van nationale veiligheid. Dit is groot, of zou groot kunnen zijn. Of Donald Trump begint politieke controle uit te oefenen over de onzichtbare regering of de onzichtbare regering zal Donald Trump laten zinken, net zoals het deed tijdens zijn eerste termijn als president. Laten we opletten.

De aanval op USAID, het telefoongesprek met Vladimir Poetin, de beginnende vervreemding van het regime in Kiev, nieuwe gesprekken met de Islamitische Republiek, de bevestiging van Tulsi Gabbard als directeur van de nationale inlichtingendienst: Ik weet niet of deze gebeurtenissen en hun timing een gecoördineerd plan weerspiegelen, inspiratie uit het verleden, of dat de president denkt maar niet noodzakelijkerwijs de mensen om hem heen. Laten we in ieder geval deze rat-a-tat ontwikkelingen als één geheel beschouwen als we willen begrijpen waar het hier fundamenteel om gaat, schrijft Patrick Lawrence.

En we moeten er nog een aan de bovenstaande lijst toevoegen. Op 13 februari kwam Trump met zijn meest explosieve voorstel tot nu toe – of één ervan, gezien hoe snel de explosies tegenwoordig komen. Dit was zijn verklaring, zoals opgenomen door C-SPAN donderdag, dat hij bijeen wil komen met de presidenten van Rusland en China, “en ik wil zeggen, laten we ons militaire budget halveren.”

Nu weet je wat ik bedoel met “Wauw.” Nu weet je wat ik bedoel als ik zeg dat Trump op koers ligt – doelbewust, zou ik zeggen, uit eigen beweging – om juist dat apparaat te confronteren dat zijn eerste ambtstermijn min of meer verwoestte.

De term “deep state” is een letterlijke vertaling van het Turkse derin devlet, de naam die gegeven werd aan een onzichtbaar netwerk van legerofficieren die onafhankelijk van de regering de macht uitoefenden tijdens de Koude Oorlog. In het geval van Amerika is de deep state er al min of meer sinds de regering Truman kort na de overwinningen van 1945 haar basisinstellingen autoriseerde – de Central Intelligence Agency in 1947, de National Security Agency vijf jaar later. Het kwam aan de oppervlakte – een ondermaatse uitdrukking voor de gebeurtenis, maar laten we het erop houden – op 22 november 1963. In de jaren daarna, zoals Daniel Patrick Moynihan duidelijk maakte in Secrecy: The American Experience (Yale, 1998), groeide er in Washington een “cultuur van geheimhouding” als kudzu. Wijlen senator Moynihan schreef over “de routinisering van geheimhouding” en “verhulling als modus vivendi.” Dit was de duistere tuin waarin de diepe staat floreerde.

Lezers herinneren zich misschien dat toen Donald Trump opkwam in de nationale politiek tijdens het politieke seizoen van 2016, “the deep state” voor het eerst, voor zover ik weet, in het publieke debat kwam. Daar was een goede reden voor: het was weer aan de oppervlakte gekomen. Trump’s gepraat over een ontspanning met Rusland, een einde aan Amerika’s avonturenoorlogen en andere zogenaamd gekke-weird-reckless-madman ideeën verontrustten de generaals en spionnen. Het vooruitzicht dat Trump in november Hillary Clinton zou verslaan bij de stembusgang maakte de liberale autoritairen bang. Er werd een gemeenschappelijke zaak gemaakt; de massamedia en de organen van justitie en wetshandhaving speelden belangrijke ondersteunende rollen.

Ik kan me niet herinneren wanneer de eerbiedwaardige Ray McGovern de term MICIMATT gebruikte, zijn slimme acroniem voor de militair-industriële, congres-, inlichtingen-, media-, academische en denktanksferen, om de uitgebreide aanwezigheid van de deep state te beschrijven, maar wanneer het ook was, het was niet te vroeg. De vroege deep state lijkt nu op zo’n doosachtig tv-toestel dat we associëren met de eerste jaren van de televisie – onhandig, primitief. Nu reiken de tentakels van het organisme tot in alle MICIMATT-kwadranten en, naar ik aanneem, waarschijnlijk nog verder. Is MICIMATT+ onze term?

De deep state werd monsterlijk kwaadaardig tijdens de jaren van Russiagate en verergerde nog verder toen het zich verspreidde naar de meest fundamentele instellingen van Amerika, niet in het minst maar niet alleen het ministerie van Justitie, tijdens de rampzalige termijn van Biden. Het is nu een stadium 4 kanker, zou ik zeggen. Van alle crises die onze verzwakte republiek teisteren, moet de tumoreuze groei van de deep state tot de ernstigste worden gerekend.

Trump is duidelijk van plan om de deep state in de meeste of al zijn verschijningsvormen aan te vallen en je kunt het hem niet kwalijk nemen na de meedogenloze sabotage van zijn eerste ambtstermijn. Dit is op het eerste gezicht een waardig streven. Ik zou graag denken dat het project van Trump om meer gaat dan wraak alleen, want het doel, de intentie, zal doorslaggevend blijken voor het succes of falen van elke poging om zo’n groot bouwwerk te ontmantelen, lam te leggen, te beteugelen of te ontmantelen.

Laat ik het zo zeggen: iIn het geval van Trump versus de deep state is er belofte in de onderneming, maar ik heb mijn twijfels. Hij lijkt me niet de gravitas, de diepte van intelligentie en allround ernst te hebben om deze zeer noodzakelijke taak goed en effectief uit te voeren. De deep state aanpakken is niet hetzelfde als tegenover een rivaliserende projectontwikkelaar zitten aan een mahoniehouten tafel in Manhattan. Trump lijkt niet voldoende toegerust om oorlog te voeren tegen agenten wier perverse kennis van de methoden van misleiding goed getest en bewezen is.

Er zijn te veel manieren waarop de inlichtingendiensten en de rest van het wijdvertakte apparaat van de deep state Trump een tweede slag kunnen toebrengen, om het anders te zeggen. Ook zullen hij en zijn mensen zichzelf in de nesten werken als ze hun taak niet binnen de grenzen van de Grondwet uitvoeren. En laten we niet zo dwaas zijn om aan te nemen dat de Democraten zich zullen onthouden van het opnieuw misbruiken van overheidsinstellingen, of dat de generaals en spionnen rustig zullen toekijken, of dat de punks die verslag doen van Trump in de mainstream media zich deze keer minder zullen bezondigen aan liegen, mis- en desinformatie dan de vorige keer. Daar zijn ze namelijk al hard mee bezig.

Nee, als alles goed gaat zullen we de komende vier jaar getuige zijn van chaos of iets dat daar dicht bij in de buurt komt, zo groot zal de weerstand tegen Trumps programma waarschijnlijk blijken te zijn. Maar op dit moment is er gewoon geen ontdoen van de Amerikaanse politiek van deze kwaadaardige kracht die zich erin verschuilt zonder een puinhoop van historische omvang.

Deze innerlijke stem blijft me toefluisteren. Misschien zijn het mijn herinneringen aan vervlogen tijden, maar ik vraag me af: Waarom Trump? Waarom is er niet iemand met goede politiek en een gedegen analyse van de deep state als nationale crisis om de taak op zich te nemen? Zelfs een heropgevoede liberaal wiens vastberadenheid in de goede richting wijst, zou voldoen.

Maar het is Trump. Oké, het was tenslotte de politieke opkomst van Trump die de deep state uit de struiken lokte. Hij lijkt zeker boos en vastberaden genoeg om te beginnen met het werk waarvan we allemaal moeten erkennen dat het gedaan moet worden. En als hij er niet in slaagt om het beest onder controle te krijgen, kunnen we zijn mislukte poging dan niet als een goed begin beschouwen? Ik denk niet, ik bedoel te zeggen, dat de aanwezigheid van de deep state in het politieke leven van Amerika ooit van tafel zal zijn nu Trump zijn verraderlijke aanwezigheid op tafel heeft gelegd. Dit is een goede zaak.

Er is geen eenduidig applaus verschuldigd voor de blitzkriegaanval van Elon Musk op het Amerikaanse Agentschap voor Internationale Ontwikkeling eerder deze maand. Het argument dat zijn bliksemaanval ongrondwettelijk is, lijkt me specieus, gezien het feit dat het handvest van USAID het agentschap onder “de directe autoriteit en beleidsleiding van de minister van Buitenlandse Zaken” plaatst. Maar de groep twintigers die de cryptofascistische Musk over Washington heeft verspreid, stormde het gebouw van USAID binnen als een combinatie van de Chinese Rode Garde en de jonge monsters die Lord of the Flies bevolken. Geen goed begin als het de bedoeling is om de verschillende elementen van de deep state onder democratische controle te brengen.

Het blijft een feit dat de activiteiten van het agentschap hulp omvatten waar veel mensen in onderontwikkelde landen van profiteren. Maar het is belangrijk om de belangrijke plaats van USAID in de uitgebreide operaties van de deep state te erkennen. Zoals lezers me eraan hebben herinnerd sinds ik het hierboven gelinkte stuk heb gepubliceerd, was ik te vrijgevig in de nadruk die ik legde op de humanitaire operaties van USAID. “Wat ik het meest heb gezien is dat gekozen leiders in het Zuiden zich verheugen over de ondergang [van USAID],” merkte een lezer op in de commentaren op Consortium News. Hij citeert vervolgens uit een social media post van Nayib Bukele, de linkse-populistische president van El Salvador voor de afgelopen zes jaar:

De meeste regeringen willen niet dat USAID-geld hun land binnenstroomt omdat ze begrijpen waar veel van dat geld eigenlijk terechtkomt. Hoewel het op de markt wordt gebracht als steun voor ontwikkeling, democratie en mensenrechten, gaat het grootste deel van deze fondsen naar oppositiegroepen, NGO’s met een politieke agenda en destabiliserende bewegingen.

In het beste geval komt misschien 10 procent van het geld terecht bij echte projecten die mensen in nood helpen (er zijn zulke gevallen), maar de rest wordt gebruikt om dissidenten aan te wakkeren, protesten te financieren en regeringen te ondermijnen die weigeren zich aan te sluiten bij de globalistische agenda. Snijden in deze zogenaamde hulp is niet alleen goed voor de Verenigde Staten; het is ook een grote winst voor de rest van de wereld.

Ik kan Bukele’s statistiek niet verifiëren, maar zelfs als zijn percentage er drie, vier of vijf keer naast zit, begrijp je waarom Musk’s zuivering bij USAID weinig of geen wanhoopskreten heeft losgemaakt bij de niet-westerse meerderheid van de wereld.

Het blijft een grote, interessante vraag of Trump en Musk, en wat dat betreft minister van Buitenlandse Zaken Marco Rubio, zullen afzien van de vele illegale ondermijningsoperaties van USAID – juist die operaties die een onmiddellijk einde verdienen. Het is mooi om te denken van wel, maar laten we ons niet laten meeslepen. Het was Musk die jaren geleden, toen de Verenigde Staten net Evo Morales van het presidentschap in Bolivia hadden verdreven, verklaarde: “We kunnen iedereen couperen die we willen.” Herinnert Musk zich niet hoe dat gedaan werd – door conservatief-katholieke reactionairen van Spaanse afkomst en de gebruikelijke door USAID gefinancierde NGO’s te steunen? Vergeet niet dat Musk toen zijn oog liet vallen op Bolivia’s enorme voorraden lithium voor de accu’s van zijn auto’s. En er rijden nu veel meer Tesla’s rond dan toen.

Venezuela, Nicaragua, elders in Midden-Amerika: Latijns-Amerika zit vol met USAID-projecten van het soort dat Bukele vorige week aan de kaak stelde en Rubio is niets anders dan een couppleggende interventionist met een bijzonder belang in de regio. Lopende destabilisatieprojecten in de oude Sovjetrepublieken en satellieten, met name Georgië en Roemenië, waar USAID op dit moment geheime operaties uitvoert: Hoe zit het hiermee? USAID nivelleren en een soortgelijk agentschap van de grond af opbouwen is wat er moet gebeuren. De Trump-Musk operatie heeft een eerste slag toegebracht aan een belangrijke deep state instelling, maar al het andere valt nog te bezien.

We moeten het telefoongesprek van Trump met Vladimir Poetin tot het grootste nieuws van vorige week rekenen. Dit is meer, veel meer, dan de bureaucratische oorlogsvoering die Musk lijkt te willen voeren. Het betekent een grote ommekeer voor de deep state, zelfs als er helemaal niets uit voortkomt – en helemaal niets, kunnen we maar beter in gedachten houden.

Om deze wending even in de juiste context te plaatsen, het was na de gebeurtenissen van 11 september 2001 dat de Richelieus die de regering Bush II leidden, verklaarden dat de Verenigde Staten niet langer met hun tegenstanders mogen spreken: Dat zou hen “geloofwaardig maken.” Opmerkelijk genoeg heeft deze stompzinnige redenering sindsdien vrijwel altijd stand gehouden. Joe Biden en zijn adjudanten voerden dit tot een roekeloos uiterste door en weigerden, op enkele uitzonderingen na, contacten met Moskou terwijl ze de spanningen opvoerden tot aan de rand van een nieuw mondiaal conflict. Maar het beleid van Biden was slechts het logische resultaat van de nitwitterij die teruggaat tot de dagen van Bush-Cheney-Rumsfeld.

Diepe staters houden van de diplomatie van geen diplomatie. Ze gedijen erop. Het komt neer op een passief-agressieve bevestiging van het exceptionalisme van het Amerikaanse imperium. En het weigeren van contacten met vijanden, of degenen die de beleidskliekjes tot vijanden hebben gemaakt, creëert precies de omgeving die nodig is om hoge niveaus van gevaar in stand te houden. Onophoudelijk gevaar, bedreigingen overal, als ik het niet voor de hand liggend zeg, zijn goed voor de zaken van de deep state – met name, maar niet alleen, de bodemloze corrupte zaken van het militair-industrieel complex. Het verbreken van alle contacten met Moskou werkte op deze manier. Ik denk dat Washington hetzelfde zou doen met China, behalve dat de Verenigde Staten zo ver in de Chinese economie zitten dat dit geen werkbare optie is.

Er wordt nu veel gesproken over Trump en zijn mensen die de wereldorde veranderen. We moeten afwachten hoe waar dit blijkt te zijn. Maar toen Trump en Poetin vorige week hun telefoons pakten en elk de stem van de ander hoorden, nam de wereld zoals we die de afgelopen jaren hebben gekend een wending ten goede. Dit lijkt een zekerheid.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Following the Science, gaat Trump CO2 gratie verlenen

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: