Oude schapen in het gareel houden

Ik heb dit jaar veel te veel tijd doorgebracht in ziekenhuizen, verpleeghuizen en revalidatiecentra. Niet als patiënt, maar om dierbaren te bezoeken. Deze instellingen zijn stuk voor stuk een nationale schande. Als er iets veroordeeld moet worden, dan zijn het wel deze instellingen. Ze zijn niet van elkaar te onderscheiden in hun koude, steriele verwaarlozing van mensen.

Het gebrek aan eigenheid in deze plaatsen weerspiegelt ons vriendjeskapitalistische systeem in het algemeen. Ze concurreren niet met elkaar om betere service en zorg te bieden. Ze begrijpen, net als iedereen die een bedrijf van enige omvang runt in Amerika 2.0, dat John D. Rockefeller met zijn credo “concurrentie is een zonde” het sjabloon voor hen allemaal heeft bepaald. In het revalidatiecentrum dat ik meerdere keren per week bezoek, is 99 procent van het personeel niet-blank. Dit geldt ook voor de weinige artsen die er ooit verschijnen. De meesten van hen komen uit Afrika. Ze zijn bijna allemaal nors en hebben een accent dat moeilijk te verstaan is. Een van hen probeerde met mij in discussie te gaan toen ik zei dat ik aangenaam verrast was dat mijn geliefde er die dag beter uitzag. Ze weigeren water naar een patiënt te brengen. Ze reageren niet op de zoemer die elke patiënt heeft. Het is letterlijk crimineel hoe deze eens zo levendige mensen worden behandeld. De aantrekkelijke blanke verpleegsters in het ziekenhuis waar ik ooit werkte, waren in vergelijking daarmee Florence Nightingales, en zelfs zij waren ondermaats, schrijft Donald Jeffries.

Ik ben nu negenenzestig jaar oud. Ik ben me ervan bewust dat sommigen van degenen die vastzitten op deze godvergeten plekken jonger zijn dan ik. Ik huiver bij het vooruitzicht ooit patiënt te worden, en niet alleen bezoeker. Ik kijk naar hun gerimpelde gezichten als ik ze in de gangen passeer. Sommigen van hen gebaren en proberen iets te zeggen, wat ik meestal niet kan verstaan. Er klinken altijd luide kreten van “help me” uit de kamers. Eerlijk gezegd hoorde ik diezelfde kreten bijna vijftig jaar geleden als jonge ziekenhuismedewerker. Ik leerde ze te negeren, zoals de verpleegsters dat altijd deden. Ik vraag me af hoe het met die gezichten is, en met de witte haren die erop zitten. De ogen die nog steeds glinsteren en iets lijken te willen overbrengen wat hun mond niet kan. Ik vraag me af hoeveel van hen extravert waren, net als ik. Wat deden ze voor de kost? Sommigen van hen bekleedden ongetwijfeld belangrijke functies. Ze moeten allemaal ooit zelf door instellingen als deze zijn gelopen en misschien hetzelfde medeleven hebben gevoeld als ik voor degenen die daar gevangen zitten.

In veel opzichten zijn deze plaatsen als gevangenissen en zijn de patiënten in feite opgesloten. Er zijn misschien geen tralies voor hun cellen, maar de meesten van hen zouden toch niet weg kunnen lopen om te ontsnappen. Hoeveel van ons stellen zich onze laatste jaren zo voor? Helemaal alleen, omringd door vaak incompetente en meestal onverschillige vreemden. “Verzorgers” die er niets om geven. Dat lijkt een wrede manier om ons smartelijk korte leven te beëindigen. Mijn dierbaren kunnen op mij en een paar anderen rekenen om hen te komen bezoeken. Maar er zijn zoveel gevallen, vooral in de gruwelijke verpleeghuizen, waar ouderen gedwongen worden om uit het raam te staren naar een wereld waar ze geen deel meer van uitmaken, in het volle besef dat hun kinderen of kleinkinderen niet komen. Sommige patiënten krijgen geen bezoek. Nooit. Hun families zijn hen vergeten, naïef veilig in hun vluchtige jeugd. Of ze hebben geen familie. Geen kinderen die hen niet vaak genoeg bezoeken.

Het is niet zo dat wij, de ‘doorgewinterde burgers’, zoals Rush Limbaugh het altijd noemde, het zoveel beter hebben. Ja, we zijn vrij. Als we geluk hebben, kunnen we nog steeds in het huis wonen dat we decennia geleden hebben gekocht en dat we als ons droomhuis beschouwden. Ik houd vol, maai nog steeds mijn niet onaanzienlijke gazon, maar de waarschijnlijk illegale immigranten die het gazon onderhouden, houden me scherp in de gaten, klaar om het over te nemen. Als ik nu iets doe, aarzel ik. Ik denk na over hoe oud ik ben. Ik hing vandaag wat lampjes op en moest op een bankje klimmen. Geen probleem, maar ik dacht er wel over na. Je bent negenenzestig – wat als je valt? Wees voorzichtig! Als ik het geluk heb ooit kleinkinderen te krijgen, zal ik dan met ze basketballen? Met ze overgooien? Of zal ik aarzelen? Pete Maravich viel dood neer op een basketbalveld, en hij was in de veertig. Dat soort angst haalt het plezier uit dingen. Ik ben de afgelopen jaren een paar keer licht gevallen, en het duurt zeker veel langer om volledig te herstellen.

Mijn buurt zit vol met ouderen. De meesten zijn zelfs ouder dan ik. Ik zie ze wandelen of buiten op hun gazon staan, doelloos hun tuin bekijken. Degenen die nog vitaal zijn, lijken soms op opgesloten dieren. Een oude man loopt zelfs heen en weer over het trottoir voor zijn huis. Ik voel zijn frustratie. Te oud om te werken. Waarschijnlijk te oud voor seks. Ik denk ook niet dat hij kleinkinderen heeft. Ik zou een poging moeten doen om een gesprek met hem aan te knopen. Hij ziet eruit alsof hij wel openstaat voor complottheorieën. Zijn vrouw was aantrekkelijk genoeg om de aandacht te trekken toen we in 1998 in de buurt kwamen wonen. Nu is ze gewoon een magere, bejaarde vrouw. Ik weet dat dat het leven is, maar het is toch triest. Ze scharrelt wat rond in de tuin en denkt waarschijnlijk aan haar verloren schoonheid. Ik stel me soms voor wat voor gesprekken ze achter gesloten deuren voeren. Ik stel me niet voor dat die vrolijk zijn.

Ik voel me niet thuis in deze brigade van oudjes. Ik ontvang een AOW-uitkering en zal een beroep moeten doen op Medicare zodra mijn vrouw met pensioen gaat, waarschijnlijk volgend jaar. De AOW helpt zeker, maar ik weet dat onze corrupte leiders die willen afschaffen. Het irriteert hen enorm dat ze het geld moeten terugbetalen dat ze van het loon van elke werknemer hebben ingehouden. Ze vieren waarschijnlijk elke keer feest als er weer een arme sukkel overlijdt voordat hij of zij de kans heeft gehad om een AOW te ontvangen. Ik lijk de enige Amerikaan te zijn die Medicare een slechte deal vindt. Je betaalt je hele werkzame leven premie, betaalt vervolgens een maandelijkse bijdrage die elk jaar omhoog gaat, en krijgt toch maar tachtig procent van je medische kosten vergoed. Dus moet je een ‘aanvullende’ verzekering afsluiten om alle onvermijdelijke kwalen die bij ouderdom horen te kunnen betalen. Ik weet niet waarom niemand anders hierover klaagt. We zouden geen maandelijkse premie moeten betalen en 100% dekking moeten krijgen. Maar ja, ik ben dan ook een extreme populist.

Ze zeggen dat Methusalem bijna duizend jaar oud is geworden. Blijkbaar leefden andere ouderen in die tijd, rond 2000 v.Chr., regelmatig honderden jaren. Ze leggen niet uit hoe dat mogelijk was. In die prehistorische tijd was er zeker geen geavanceerde technologie, geen moderne medische vooruitgang waar we tegenwoordig zoveel over horen. Een vroege versie van factcheckers heeft ons verzekerd dat maanden toen op de een of andere manier verkeerd werden vertaald als jaren, zodat Methusalem in werkelijkheid 78 jaar oud werd, wat past bij Amerika 2.0. Ik weet het niet, maar ze liegen over alles. Sommige “bijbelse letterkundigen” schrijven zijn extreme levensduur toe aan een veel beter dieet. Jammer dat we niet allemaal de geneugten van dit veel betere dieet kunnen kennen en bijna een millennium kunnen leven. Denk eens aan alles wat je zou kunnen bereiken. Je zou vele malen een grote mislukking en een groot succes kunnen zijn. Je zou de wereld meerdere keren kunnen zien en talloze verschillende carrières kunnen hebben.

Ik vraag me af of Methusalem in al die eeuwen fysieke of mentale capaciteiten heeft verloren. Kon hij op zijn 800ste nog rennen? Had hij op zijn 900ste nog seks? Kreeg hij op middelbare leeftijd, wat voor hem misschien 475 jaar oud was, last van pijntjes en kwalen? Als hij net als elke andere bejaarde werd, moest hij echt op zijn tellen passen. Elke val kan het einde betekenen voor iemand van in de 80, dus hoe kon een 500-jarige dat overleven? Het dichtst dat we vandaag de dag bij een Methusalem komen, zijn die Russen ergens in de heuvels, van wie wordt gezegd dat ze wel 150 jaar oud kunnen worden. Ze eten naar verluidt veel yoghurt. Wat de Amerikanen betreft, onze levensverwachting blijft dalen, ondanks alle medische wonderen waar zoveel televisiereclames ons aan herinneren. St. Jude’s vraagt geen geld, wat geweldig is, maar het aantal gevallen van kinderkanker stijgt explosief. Hoe succesvol is ons ‘gezondheidszorgsysteem’ dan precies, als meer dan 70% van de bevolking chronisch ziek is? We zullen misschien nooit Methusalem worden, maar we zouden wel langer moeten leven. De gemiddelde persoon denkt ten onrechte dat dat ook zo is.

Ik denk niet dat iemand mij ooit als bejaard heeft aangeduid, maar ik zou het niet leuk vinden als dat wel zou gebeuren. Ik heb echter geleerd om seniorenkortingen te omarmen. Dat is misschien wel het enige voordeel dat Amerikaanse ouderen hebben. We worden zeker niet vereerd als onmisbare ouderen, zoals ouderen in Azië, Afrika en eigenlijk alle landen met een niet-blanke meerderheid. Het is dus vooral erg om een blanke oudere te zijn in een samenleving die graag hulp bij zelfdoding en euthanasie zou invoeren. Niemand waardeert onze opgedane wijsheid, onze decennialange ervaring. Ze begrijpen alleen dat we niet meer volledig functionerende mensen zijn. Te veel van ons zijn afhankelijk van wandelstokken, rollators of zelfs rolstoelen. De meeste ouderen zijn slechthorend. En als we op het punt komen dat we niet meer voor onszelf kunnen zorgen en er niemand is of bereid is om voor ons te zorgen, dan belanden we in een van die helse plekken, waar een onvriendelijke verpleegster met een zwaar accent ons slecht behandelt.

Het is een troost om samen met iemand van wie je houdt oud te worden. Het is zeker beter dan helemaal alleen oud worden, in je krappe appartement, met misschien alleen je katten of tropische vissen om mee te communiceren. En katten en vissen zijn niet erg goed in communiceren. Ik kan me niet voorstellen hoe ouderdom zou zijn als je nooit kinderen hebt gehad. Nu het aantal huwelijken en geboortes een historisch dieptepunt heeft bereikt, zullen er over veertig jaar heel veel zeer eenzame oude mensen zijn in wat er dan nog over is van Amerika 2.0. De online wereld zal niet helpen bij het verouderingsproces. Misschien eindigen we wel zoals Canada, waar je een handige zelfmoordlijn kunt bellen en iemand van de overheid je snel uit dit tranendal zal bevrijden. We zijn een depressieve samenleving, en daar hebben we goede redenen voor. En niemand heeft meer reden om zich depressief te voelen dan ouderen. Zij weten dat het beste zeker niet meer zal komen. Ze hopen alleen maar dat ze een paar essentiële functies kunnen behouden.

De term ‘schapen’ in de titel van dit stuk is geen belediging. Ik verwijs niet naar de onnadenkende, gehersenspoelde massa’s die alle corruptie en tirannie mogelijk maken. Ouderen kunnen niet anders dan letterlijke schapen zijn, die van de ene doktersafspraak naar de andere worden gedreven, misschien met een omweg naar het plaatselijke seniorencentrum. Ouderen herinneren zich een andere wereld. Ze hebben immers meer tijd doorgebracht in Amerika 1.0 dan degenen die jonger zijn dan zij. Natuurlijk hebben ze de neiging om “ga van mijn gazon af!” te roepen als ze het geluk hebben een eigen gazon te hebben. Als ze echt heel oud zijn, beschouwen ze de Tweede Wereldoorlog als de “goede oude tijd”. Je weet wel, toen miljoenen mensen stierven om de wereld veilig te maken voor de uitbreiding van de Sovjet-Unie en de oprichting van Israël. Maar het zorgde wel voor de meest bloeiende economie ooit voor al die jonge babyboomers. Nee, ze hadden niet de prachtige “diversiteit” waar we vandaag de dag van genieten, maar je kunt niet alles hebben.

Ik verlies maar al te vaak mijn geduld met ouderen. Ze kunnen ongelooflijk veeleisend zijn. Behalve zwarte mensen in getto’s, is er geen andere groep die vaker voor dringt dan zij. Ze stellen graag onzinnige vragen en houden de rij achter hen op. En ze rijden over het algemeen als pas aangekomen immigranten. Maar misschien gedragen ze zich zo omdat ze beseffen dat dat het enige is wat ze overhouden aan het feit dat ze langer leven dan onze voortdurend dalende levensverwachting. Niemand respecteert hen omdat ze oud zijn, terwijl ze stilzwijgend moeten toezien hoe hun lichaam langzaam achteruitgaat. Steeds meer van hen lijken dementie te ontwikkelen, wat vroeger bekend stond als seniliteit en daarna als Alzheimer. Ik weet niet zeker wat erger is, je lichaam of je verstand verliezen. Te veel mensen hebben een falend lichaam en verstand. Misschien is het beter als je verstand wegvalt, zodat je niet helemaal begrijpt wat er aan de hand is. Wie weet wat mensen met dementie echt denken? Bruce Willis is slechts een jaar ouder dan ik en lijdt al een paar jaar aan een ernstige vorm van vroege dementie. Dat is een beangstigend vooruitzicht.

Dus de volgende keer dat je een bejaardentehuis, een bejaardengemeenschap, een verpleeghuis – hoe ze het ook noemen – bezoekt, wees dan een beetje attent. Die sneeuwvogels en gebogen figuren die nu niet meer kunnen lopen, renden ooit als de wind. Ooit hebben ze harten gebroken en zijn hun eigen harten gebroken. Ze hebben dezelfde beproevingen en tegenslagen meegemaakt als jij hebt meegemaakt of nu meemaakt. Soms zie ik een heel oude dame en zie ik de schoonheid onder de ouderdomsvlekken. Ik glimlach en hoop dat ze begrijpt dat ik haar een soort compliment geef. Of ik zie een nog steeds stevige oude man in een rolstoel en bedenk dat hij me tien jaar geleden waarschijnlijk gemakkelijk in elkaar had kunnen slaan. Ik hoop dat hij het schoorvoetende respect in mijn ogen ziet. Trots is een zonde, maar ouderen hebben een reden om trots te zijn. Ze hebben wie weet hoeveel sterfgevallen van dierbaren overleefd. Hoeveel persoonlijke tragedies en financiële teleurstellingen. En ze ademen nog steeds.

We worden ouder en we worden meer retrospectief. Ook al ontken ik het voor mezelf, ik kan de kalender lezen. Ik weet dat ik oud ben. Ik kan rekenen. “Middelbare leeftijd” is een zeer onnauwkeurige manier om mensen van in de vijftig te beschrijven. Ik ben al lang voorbij de middelbare leeftijd. Ik heb altijd een band gehad met ouderen en was gefascineerd door het feit dat ze hadden gelachen en gehuild in een tijdperk dat voor mij oude geschiedenis was. Nu ben ik een van hen. En ik heb niet veel jonge mensen ontmoet die zich voelen zoals ik me voelde. Een seniorenkorting is leuk, maar zouden we niet iets tastbaarders mogen verwachten? Net als peuters hebben ouderen aandacht nodig. In tegenstelling tot peuters lijken de meesten niet geïnteresseerd in aandacht voor hen. De cirkel van het leven. Stof tot stof. Luiers tot luiers. Ik geef een van mijn dierbaren regelmatig te eten in het revalidatiecentrum. Net als een baby. Dat geeft me voldoening. “Trouble Me”, zoals 10.000 Maniacs ooit zongen. We verdienen allemaal eer en waardigheid.

Vind je het belangrijk dat er nog onafhankelijke berichtgeving bestaat die niet wordt gestuurd door grote belangen? Met jouw steun kunnen we blijven schrijven en onderzoeken. Klik hieronder en draag bij aan het voortbestaan van Frontnieuws.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Britse regering gaat ‘geldbonussen’ geven aan families die euthanasie plegen op hun oudere familieleden

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: