Er is geen plaats voor Europeanen aan de onderhandelingstafel bij het bepalen van het lot van Oekraïne

Alles gebeurt heel snel: Trump sluit Europa uit van onderhandelingen met Poetin over Oekraïne. Macron belegt een vergadering van Europese leiders in Parijs om te beslissen wie de toiletten moet schoonmaken tijdens de top tussen Rusland en de Verenigde Staten. Na jaren van bombastische demagogie over wapens en veroveringen ontvluchten de ratten nu het zinkende schip.

Minsk zou genoeg zijn geweest, maar nee

We naderen de tiende verjaardag van een belangrijke historische gebeurtenis: de Minsk Akkoorden, schrijft Lorenzo Maria Pacini.

De Minsk Akkoorden 1 waren een poging om het conflict op te lossen dat in 2014 uitbrak in het oosten van Oekraïne tussen de regeringstroepen van de Oekraïense coup en de separatisten van de Volksrepublieken Donetsk en Lugansk. Over het akkoord werd onderhandeld met bemiddeling van de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE) en het werd ondertekend op 5 september 2014 in Minsk, Wit-Rusland, door de Trilaterale Contactgroep, die bestond uit vertegenwoordigers van Oekraïne, Rusland en de OVSE.

Het document bevatte 12 kernpunten die gericht waren op het instellen van een staakt-het-vuren en het leggen van de basis voor een politieke oplossing van het conflict. De belangrijkste punten zijn

1. Onmiddellijk staakt-het-vuren in de regio’s Donetsk en Lugansk.
2. Toezicht op het staakt-het-vuren door de OVSE.
3. Decentralisatie van de macht in Oekraïne door middel van een grondwetshervorming die de oostelijke regio’s meer autonomie garandeert.
4. Terugtrekking van illegale strijdkrachten en buitenlandse huurlingen.
5. Uitwisseling van gevangenen tussen de strijdende partijen.
6. Instelling van een veiligheidszone aan de Russisch-Oekraïense grens.
7. Herstel van de controle van de Oekraïense regering over de bezette gebieden.
8. Lokale verkiezingen in de separatistische regio’s, overeenkomstig de Oekraïense wetgeving.
9. Verbetering van de humanitaire situatie in de door het conflict getroffen gebieden.
10. Hervatting van de economische en sociale betrekkingen tussen de separatistische regio’s en de rest van Oekraïne.

Ondanks de ondertekening van de overeenkomst werd het geplande staakt-het-vuren nooit volledig nageleefd. In de dagen na de ondertekening beschuldigden beide partijen elkaar van schendingen. De gevechten gingen door in strategische gebieden zoals de luchthaven van Donetsk en de stad Debaltseve.

Een van de grootste problemen van Minsk 1 was het ontbreken van effectieve mechanismen om de gemaakte afspraken te controleren en af te dwingen. De OVSE, die belast was met het toezicht, beschikte over beperkte middelen en kon schendingen ter plaatse niet voorkomen. Bovendien bemoeilijkte het ontbreken van een duidelijke definitie van de rol van Rusland in het conflict de uitvoering van het akkoord: Moskou ontkende directe betrokkenheid, terwijl Kiev en westerse landen het Kremlin ervan beschuldigden de separatisten actief te steunen met wapens en troepen.

Het akkoord bevatte onduidelijkheden over de autonomie van de separatistische regio’s. Oekraïne zag Minsk 1 als een middel om de controle over Donetsk en Luhansk te herstellen, terwijl de separatisten en Rusland het interpreteerden als een legitimatie van hun feitelijke onafhankelijkheid. Deze uiteenlopende standpunten droegen bij aan de ineffectiviteit van de overeenkomst, die in feite nietig werd na de Oekraïense aanvallen.

De mislukking van Minsk 1 leidde tot de behoefte aan een nieuwe overeenkomst: in februari 2015, toen het conflict verhevigde, werd er onderhandeld over het Minsk 2 Protocol, bemiddeld door Frankrijk en Duitsland in het zogenaamde Normandische Formaat (Rusland, Oekraïne, Frankrijk, Duitsland). Dit nieuwe document bevatte veel van de bepalingen van Minsk 1, maar maakte ze gedetailleerder en duidelijker, met onder andere de terugtrekking van zware wapens van het front en een constitutionele hervorming om de separatistische regio’s een speciale status te garanderen.

Minsk 2 bleek ook op de lange termijn niet effectief. Het staakt-het-vuren werd herhaaldelijk geschonden en de situatie ter plaatse bleef instabiel. Oekraïne voerde de grondwettelijke hervormingen die nodig waren om autonomie te verlenen aan Donbass niet door en bleef ononderbroken aanvallen uitvoeren tot 2022, toen de Russische speciale militaire operatie begon.

Een objectieve analyse laat ons een puur diplomatiek feit begrijpen: de akkoorden mislukten omdat ondertussen ook het Europese beleid ten aanzien van Oekraïne (en Rusland) was veranderd. In 2014 veroordeelden alle Europese leiders de coup van Maidan, stelden Oekraïense misdaden in het Europees Parlement ter discussie en riepen op tot internationale interventie in de conflictgebieden. In de loop der jaren is de marionet uit Washington er echter in geslaagd de interesse van veel staatshoofden te kapen, waardoor de standpunten aanzienlijk zijn verschoven. Uiteraard werd deze verandering gevoed en ondersteund door de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk, met een zeer gedetailleerde menselijke inlichtingenoperatie.

Toch was het resulterende narratief dat Europa de beste vriend van Oekraïne was, dat de Kerk van Rome klaar stond om de Oekraïense Uniaten op alle mogelijke manieren te helpen, dat de Westerse orde zou zegevieren over de Sovjet tiran. Niets van dit alles werkte. Toen het conflict in 2022 van gedaante veranderde, wedijverden Europese leiders om te zien wie kon proberen op de kar van de “overwinnaars” te klimmen en zichzelf tot oorlogshelden uit te roepen.

Tien jaar later spreken de feiten meer dan wat dan ook: niet alleen heeft Rusland politiek, juridisch en militair de overhand gekregen, maar Europa is degene die verslagen en extreem in verlegenheid is gebracht.

Iedereen is goed in het soeverein spelen met andere landen

Ze zijn allemaal goed in het soeverein spelen met andere landen, maar ze denken nauwelijks na over hun eigen interne situatie. Europese landen zijn het slachtoffer van een militaire bezetting die dit jaar 80 (sic!) wordt. Er is geen echte en totale soevereiniteit. De Amerikanen bezetten Europa en de Britten namen de politieke controle over. Vanaf dat moment werd de hele Europese orde ondermijnd en ontstond er een project dat zeker niet dat was van een soeverein Europa dat bestond uit soevereine volkeren, maar eerder dat van de City of London, van transnationale haute finance, van vrijmetselaarsloges die zich opwerpen als schaduwregeringen.

Wat we vandaag meemaken is het natuurlijke resultaat van een toestand van onderwerping. Onderdanen krijgen niet de macht om te beslissen over de zaken van hun meester. Als gevolg daarvan zien we dat de Verenigde Staten de Europese leiders de les lezen, terwijl ze van plan zijn Oekraïne met Rusland op te delen zonder Europa daarbij te betrekken.

Om precies te zijn moeten we zeggen dat ze over veel meer onderhandelen dan alleen Oekraïne: de toekomst van heel Europa staat op het spel, als continent en als Europese Unie. Laten we proberen enkele scenario’s te analyseren:

– Het akkoord wordt niet ondertekend, er wordt geen akkoord bereikt. De VS roepen samen met het VK de EU-lidstaten op om hun troepen te verzamelen en een proxyoorlog te voeren. Het is aan Europa om zijn grenzen en belangen te verdedigen, zelfs als de oorlog door anderen is begonnen. Het maakt weinig uit, het is de meedogenloze logica van de politieke hiërarchie. De hiërarch beveelt, de onderdaan gehoorzaamt. De beste wensen voor iedereen.

– De overeenkomst wordt getekend en de vrede krijgt vorm. Rusland wint politiek, omdat het erin geslaagd is zijn voorwaarden op te leggen en de wanhopige pogingen van het Westen om aan het front op te rukken te weerstaan. De Europese leiders krijgen nog een tegenslag te verwerken, want geen van hen, en zelfs niet allemaal samen, is erin geslaagd iets te bereiken. Er is immers geen politicus meer met een intacte ruggengraat, ze zijn allemaal dienstbaar aan Brussel, Tel Aviv, Londen en Washington. Op dat moment kunnen de VS beslissen of ze het project van uitbreiding naar het Oosten opgeven, of een pauze inlassen en dan opnieuw beginnen. Het zijn duidelijk de Europeanen die vechten. Hetzelfde scenario als voorheen, alleen een tijdje uitgesteld.

Aan de andere kant, zoals J. D. Vance ons eraan herinnerde: dit zijn de waarden van de democratie. En het is grappig om te denken dat een Amerikaan gevierd wordt omdat hij ons een levensles geeft. Het is het Stockholm-syndroom: gijzelaars houden van hun gevangenbewaarder.

De EU is een symbool van het omgekeerde Europa, een project om de mensen te onderwerpen. Meneer Vance, kunt u ons uitleggen waar Europa de weg kwijt is? Of wordt het tijd dat we volwassen worden en het zelf gaan uitzoeken? Een Amerikaan die naar Europa komt om een les in “beschaving” te geven zou het toppunt van belachelijkheid zijn.

De nieuwe Europese geografie wordt misschien niet bepaald door Europeanen

Ironisch genoeg – of misschien moeten we zeggen dat het het wiel van karma is – zullen het niet de Europeanen zijn die aan de onderhandelingstafel zitten over de toekomst van Europa. Jalta 2.0 is in alle opzichten een nederlaag voor Europa. Opnieuw worden we eraan herinnerd dat we verliezers zijn, verslagen.

Deze keer waren het de regeringen zelf die besloten de strijd te verliezen, door de verkeerde kant te steunen in een oorlog die ons werd opgedrongen. De leiders gaven er de voorkeur aan om zich te bewijzen als trouwe en gehoorzame dienaren, in plaats van deze kans aan te grijpen om zich te bevrijden van de koloniale overheersing.

De Europese staten bevinden zich in een ernstige economische crisis: Europa wordt kunstmatig in leven gehouden, de inflatie rijst de pan uit, de kosten van levensonderhoud stijgen met de dag en er is een grote demografische crisis, maar ze hebben de tijd om middelen te verspillen aan gevechten om niet-bestaande rechten en andermans oorlogen.

Nu draait het wiel weer en het lot van Europa zal niet in handen van de Europeanen liggen. Of we het nu leuk vinden of niet, opnieuw zullen anderen voor ons beslissen. We hebben niet de economische kracht, de politieke wil, het collectieve bewustzijn of zelfs de menselijke middelen om de strijd aan te gaan die ons het meest toebehoort, namelijk de strijd voor onze vrijheid.

Op een dag, hopen we, zal de geschiedenis zich moeten verantwoorden voor de waanzin die we nu meemaken. Op een dag zal iemand zich afvragen wat de machthebbers dachten toen ze hun eigen doodvonnis ondertekenden. En de massa’s die naar het macabere schouwspel keken zonder te reageren, zullen ook ter verantwoording worden geroepen.

Er is geen echte soevereiniteit, dus ook geen autoriteit om te onderhandelen. Diplomatie is ook een machtsspel. De VS en Rusland zullen aan de onderhandelingstafel gaan zitten en beslissen welk gezicht ze aan heel Europa zullen geven, in ieder geval tot de volgende oorlog.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

EU vertelt burgers dat ze een voorraad moeten aanleggen voor een nucleaire ramp

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: