De volgende oorlog tussen Israël en Iran is op komst – en zal bloederiger zijn

Israël zal waarschijnlijk nog voor december een nieuwe oorlog met Iran beginnen, misschien zelfs al eind augustus.

Iran verwacht de aanval en bereidt zich daarop voor. In de eerste oorlog speelde het een langdurige strategie en paste het de tempo van zijn raketaanvallen aan, omdat het een langdurig conflict verwachtte. In de volgende ronde zal Iran echter waarschijnlijk vanaf het begin beslissend toeslaan, om elke gedachte dat het onder de militaire dominantie van Israël kan worden onderworpen, de kop in te drukken, bericht Foreign Policy.

Als gevolg daarvan zal de komende oorlog waarschijnlijk veel bloederiger zijn dan de eerste. Als de Amerikaanse president Donald Trump opnieuw toegeeft aan de druk van Israël en zich in de strijd mengt, kan de Verenigde Staten een volledige oorlog met Iran te wachten staan die Irak in vergelijking daarmee een peulenschil zal doen lijken.

De oorlog van Israël in juni ging nooit alleen over het nucleaire programma van Iran. Het ging veeleer om het verschuiven van het machtsevenwicht in het Midden-Oosten, waarbij de nucleaire capaciteiten van Iran een belangrijke maar niet doorslaggevende factor waren. Al meer dan twintig jaar dringt Israël er bij de Verenigde Staten op aan militaire actie te ondernemen tegen Iran om het land te verzwakken en een gunstig regionaal evenwicht te herstellen – iets wat Israël niet alleen kan bereiken.

In deze context hadden de aanvallen van Israël drie hoofddoelen, naast het verzwakken van de nucleaire infrastructuur van Iran. Het land wilde de Verenigde Staten in een direct militair conflict met Iran betrekken, het Iraanse regime onthoofden en het land veranderen in het volgende Syrië of Libanon – landen die Israël straffeloos en zonder enige betrokkenheid van de VS kan bombarderen. Slechts één van de drie doelstellingen werd gerealiseerd. Bovendien heeft Trump het nucleaire programma van Iran niet “vernietigd”, noch is het teruggedrongen tot een punt waarop de kwestie als opgelost kan worden beschouwd.

Met andere woorden, met zijn aanvallen in juni heeft Israël hooguit een gedeeltelijke overwinning behaald. Het gewenste resultaat was dat Trump zich volledig zou inzetten en zowel de conventionele strijdkrachten als de economische infrastructuur van Iran zou aanvallen.

Maar hoewel Trump voorstander is van snelle, beslissende militaire actie, vreest hij een grootschalige oorlog. Zijn strategie om de Iraanse nucleaire installaties aan te vallen was dan ook bedoeld om escalatie te beperken in plaats van te vergroten. Op korte termijn is Trump daarin geslaagd – tot grote ergernis van Israël – maar op de lange termijn heeft hij Israël in staat gesteld hem in een escalatiecyclus te vangen. Zijn weigering om verder te gaan dan een beperkte bombardementencampagne was een belangrijke reden waarom Israël instemde met een staakt-het-vuren.

Naarmate de oorlog voortduurde, leed Israël ernstige verliezen: zijn luchtverdediging werd verzwakt en Iran werd steeds effectiever in het doorbreken daarvan met zijn raketten. Hoewel Israël het conflict waarschijnlijk zou hebben voortgezet als de Verenigde Staten zich volledig hadden ingezet, veranderde de situatie toen duidelijk werd dat de aanvallen van Trump eenmalig waren. Israël slaagde erin Trump en de Verenigde Staten in de oorlog te betrekken, maar slaagde er niet in hen daarin te houden.

De twee andere doelstellingen van Israël waren echter duidelijk mislukt. Ondanks vroege successen op het gebied van inlichtingen – zoals het doden van 30 hoge commandanten en 19 nucleaire wetenschappers – kon het slechts tijdelijk het Iraanse commando en de controle verstoren. Binnen 18 uur had Iran de meeste, zo niet alle commandanten vervangen en een zware raketaanval uitgevoerd, waarmee het aantoonde dat het aanzienlijke verliezen kon opvangen en toch een felle tegenaanval kon uitvoeren.

Israël hoopte dat zijn eerste aanvallen paniek zouden zaaien binnen het Iraanse regime en de ineenstorting ervan zouden versnellen. Volgens de Washington Post belden Mossad-agenten, die vloeiend Perzisch spreken, hoge Iraanse functionarissen op hun mobiele telefoons en dreigden hen en hun families te vermoorden als ze geen video’s zouden maken waarin ze het regime veroordeelden en publiekelijk zouden overlopen. In de eerste uren van de oorlog, toen de heersende elite van Iran nog in shock was en aan het bijkomen was van aanzienlijke verliezen, werden meer dan 20 van dergelijke telefoontjes gepleegd. Er zijn echter geen aanwijzingen dat ook maar één Iraanse generaal aan de dreigementen heeft toegegeven, en de samenhang van het regime bleef intact.

In tegenstelling tot de verwachtingen van Israël leidde de moord op hoge commandanten van de Islamitische Revolutionaire Garde niet tot massale protesten of een opstand tegen de Islamitische Republiek. In plaats daarvan schaarden Iraniërs van alle politieke stromingen zich achter de vlag, zo niet achter het regime zelf, terwijl een golf van nationalisme het land overspoelde.

Israël kon geen munt slaan uit de algemene impopulariteit van het Iraanse regime. Na bijna twee jaar van wreedheden in Gaza en een misleidende aanval op Iran tijdens de nucleaire onderhandelingen, staat slechts een klein deel van de Iraniërs – voornamelijk in de diaspora – positief tegenover Israël.

In plaats van de bevolking tegen het regime te mobiliseren, heeft Israël het narratief van de Islamitische Republiek juist nieuw leven ingeblazen. In plaats van het regime te veroordelen voor zijn investeringen in een nucleair programma, raketten en een netwerk van geallieerde niet-statelijke actoren, zijn veel Iraniërs nu boos dat deze elementen van de Iraanse afschrikking ontoereikend zijn gebleken.

“Vroeger was ik een van degenen die tijdens protesten scandeerde dat er geen Iraans geld naar Libanon of Palestina mocht gaan. Maar nu begrijp ik dat de bommen waar we allemaal mee te maken hebben één zijn en dat als we geen sterke verdedigingslinies hebben in de hele regio, de oorlog naar ons toe komt”, vertelde een kunstenaar in Teheran aan Narges Bajoghli, professor aan de Johns Hopkins University.

Of deze verschuiving blijvend is, is onduidelijk. Maar op korte termijn lijken de aanvallen van Israël paradoxaal genoeg het Iraanse regime te hebben versterkt, door de interne cohesie te versterken en de kloof tussen staat en samenleving te verkleinen.

Israël is er ook niet in geslaagd om van Iran een tweede Syrië te maken en een duurzame luchtmacht op te bouwen die onafhankelijk is van Amerikaanse steun. Hoewel Israël tijdens de oorlog het Iraanse luchtruim controleerde, kon het niet ongestraft opereren. De raketaanvallen van Iran hebben onherstelbare schade aangericht.

Zonder aanzienlijke Amerikaanse hulp – waaronder het gebruik van 25 procent van de Amerikaanse THAAD-raketafweersystemen in slechts 12 dagen – had Israël de oorlog wellicht niet kunnen voortzetten.

Dit maakt een nieuw Israëlisch offensief waarschijnlijk. Zowel minister van Defensie Israel Katz als stafchef Eyal Zamir hebben dit gesignaleerd. Volgens Zamir was de oorlog van juni slechts de eerste fase en voegde hij eraan toe dat Israël “nu een nieuw hoofdstuk” van het conflict ingaat.

Ongeacht of Iran de verrijking van uranium hervat, is Israël vastbesloten om het land geen tijd te geven om zijn raketarsenaal aan te vullen, zijn luchtverdediging te herstellen of verbeterde systemen in te zetten. Die logica staat centraal in de “grasmaaierstrategie” van Israël: preventief en herhaaldelijk toeslaan om te voorkomen dat tegenstanders capaciteiten ontwikkelen die de militaire dominantie van Israël in gevaar kunnen brengen.

Dit betekent dat, nu Iran al bezig is met de wederopbouw van zijn militaire middelen, Israël een reden heeft om eerder vroeg dan laat toe te slaan. Bovendien wordt de politieke afweging rond een nieuwe aanval veel ingewikkelder zodra de Verenigde Staten in de midtermverkiezingen terechtkomen. Als gevolg daarvan zou een aanval heel goed binnen enkele maanden kunnen plaatsvinden.

Dit is natuurlijk het resultaat dat de Iraanse leiders willen voorkomen. Om elke illusie dat de “grasmaaierstrategie” van Israël werkt te verdrijven, zal Iran waarschijnlijk meteen hard en snel toeslaan bij het begin van de volgende oorlog.

“Als de agressie wordt herhaald, zullen we niet aarzelen om op een meer beslissende manier te reageren, op een manier die ONMOGELIJK te verdoezelen is”, schreef de Iraanse minister van Buitenlandse Zaken Abbas Araghchi op X. Iraanse leiders zijn van mening dat de kosten voor Israël overweldigend moeten zijn, anders zal het de raketcapaciteiten van Iran geleidelijk uithollen en het land weerloos achterlaten.

Hoewel de oorlog van juni onbeslist eindigde, zal de uitkomst van de volgende oorlog afhangen van welke partij meer heeft geleerd en sneller handelt: kan Israël zijn onderscheppingsraketten sneller aanvullen dan Iran zijn lanceerinrichtingen kan herbouwen en zijn raketarsenaal kan aanvullen? Heeft de Mossad nog steeds een sterke aanwezigheid in Iran, of zijn de meeste middelen tijdens de eerste oorlog ingezet om het regime ten val te brengen? Heeft Iran meer inzicht gekregen in het doorbreken van de Israëlische luchtverdediging dan Israël in het dichten van zijn gaten? Voorlopig kan geen van beide partijen deze vragen met zekerheid beantwoorden.

Juist omdat Iran niet zeker weet of een krachtiger reactie de strategie van Israël zal neutraliseren, zal het waarschijnlijk zijn nucleaire houding herzien, vooral nu andere pijlers van zijn afschrikking, waaronder de zogenaamde As van Verzet en nucleaire ambiguïteit, ontoereikend zijn gebleken.

De reactie van Trump op een tweede oorlog tussen Israël en Iran kan doorslaggevend blijken. Hij lijkt niet bereid om een langdurig conflict aan te gaan. Politiek gezien hebben zijn eerste aanvallen een burgeroorlog binnen de MAGA-beweging ontketend. Militair gezien heeft de 12 dagen durende oorlog kritieke lacunes in de raketvoorraad van de Verenigde Staten aan het licht gebracht. Zowel Trump als voormalig president Joe Biden hebben een aanzienlijk deel van de Amerikaanse luchtverdedigingsraketten ingezet in een regio die geen van beiden als essentieel beschouwen voor de kernbelangen van de VS.

Maar door groen licht te geven voor de eerste salvo’s is Trump in de val van Israël gelopen – en het is onduidelijk of hij daar nog uit kan komen, vooral als hij vasthoudt aan nulverrijking als basis voor een akkoord met Iran. Beperkte betrokkenheid is waarschijnlijk geen optie meer. Trump zal ofwel volledig aan de oorlog moeten deelnemen, ofwel zich erbuiten moeten houden. En om zich erbuiten te houden is meer nodig dan een eenmalige weigering – het vereist voortdurende weerstand tegen de druk van Israël, iets waarvoor hij tot nu toe noch de wil, noch de kracht heeft getoond.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Israël is kapot – verslagen en met een hopeloos geruïneerde PR

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: