Als de verstoten ‘keizer’ maakte Biden zijn ‘laatste wandeling’ van de veranda bij de VN; hij was niet de keizer van weleer, boordevol bravoure dat de VS terug is, en “ik bestuur de wereld.”
Want terwijl het Midden-Oosten ontploft en de Oekraïense bubbel leegloopt, blijft het Witte Huis bij alle partijen aandringen op terughoudendheid om het geweld te temperen. Maar niemand luistert, schrijft Alastair Crooke.
Terwijl zijn tijdperk naar een roemloos einde strompelt, houdt Biden misschien wel van het idee om aan de hefbomen van de invloed van de zachte macht te trekken, om er vervolgens achter te komen dat de draden die deze hefbomen met de echte spoorweg ‘punten’ verbinden, weg zijn. Invloed was gevlogen; imperiale dwang werd steeds meer met minachting ontvangen. Diplomatie had over de hele linie gefaald.
Dus wat betekent de huidige golf van onrust, de oorlog in het Midden-Oosten en de ineenstorting van Oekraïne voor de toekomst – gezien vanuit de lange boog van de geschiedenis (en in navolging van de Ancient world analogy van Mike Vlahos en John Batchelor)?
Een struikelende ‘Keizer’ is omvergeworpen. Er is geen echte kroonprins; alleen een ‘aangenomen dochter.’ Het is opzettelijk. De machtsoligarchie (de ‘Senaat’, als we de analogie met de Oudheid volgen) lijkt onverschillig voor de lacune. Het is de bedoeling om te regeren, zoals de Washington Post meldt – waarmee de Oligarchische denkwijze uit de doeken wordt gedaan: regeren via een consensus van ‘democratie-ondersteunende’ instellingen als een soort ‘permanent secretariaat’ (een idee dat sinds het ‘verlies’ van de verkiezingen in 2016 de ronde doet).
Toch is er een probleem met de keizerlijke opvolging. Elk imperium heeft een keizer nodig, naast een aristocratie/senaat, omdat de machtige facties in de samenleving een steunpilaar moeten hebben waartoe ze hun toevlucht kunnen nemen om hun interne vetes te beslechten.
Elk ‘Imperium’ heeft ook een gemeenschappelijke inhoudelijke cultuur nodig om sterke beslissingen van algemeen belang te nemen. In het Europese verleden waren er twee: het katholicisme en de Verlichting. Ze botsten. En beide zijn nu gemarginaliseerd ten gunste van de libertaire willekeur, bedoeld om het individu te bevrijden van alle beperkingen van gemeenschappelijke normen.
De postmoderne cultuur maakt mensen “gek omdat individuele vrijheid niet langer een objectieve waarheid accepteert.” De virtuele wereld doodt het gevoel van de werkelijkheid – om het te vervangen door een ingebeelde werkelijkheid. De kunst van het regeren wordt die van het beheren van een opgelegde schijn; een schijn waarvan mensen duidelijk kunnen waarnemen dat hij niet echt is, maar toch zijn ze verplicht om te doen alsof het ‘narratief’ de objectieve werkelijkheid is.
Deze spanning leidt tot existentiële onzekerheid en exploderende rapporten over mensen met een slechte geestelijke gezondheid.
Daarentegen, schrijft David Brooks, “worden mensen op de meeste plaatsen gevormd binnen moreel samenhangende gemeenschappen. Ze ontlenen een gevoel van saamhorigheid en solidariteit aan gedeelde morele waarden. Hun levens hebben zin en doel omdat ze zichzelf zien leven in een universele morele orde met permanente normen voor goed en kwaad, binnen familiestructuren die de tand des tijds hebben doorstaan, met gedeelde opvattingen over bijvoorbeeld mannelijk en vrouwelijk.”
Fiona Hill, voorheen lid van de U.S. National Security Council, stelt het tegenovergestelde standpunt: omdat de belangen van de V.S. meestal worden beschreven als ‘bedreigingen’ die van lange duur zijn, “moeten de structuren om die bedreigingen aan te pakken ook van lange duur zijn.” (Ze illustreert het punt door ‘de langetermijnbedreiging van Rusland’ aan te halen).
Hill zegt dat ‘de Aristocratie’ op lange termijn zal regeren, via geïnstitutionaliseerde, ‘inter-agentschappelijke’ wereldorde voorschriften.
Dit is dan de oplossing van de aristocratie voor de lacune in de Imperiale opvolging: Leviathan. “Leviathan – wiens belofte en project recht vooruit is – annuleert alle machten behalve één, die universeel en absoluut zal zijn.”
Het impliciete doel is om beleidsvoorschriften ‘Trump-proof’ te maken. Dit impliciete doel onderstreept echter zijn tekortkoming. Er zal geen participatie zijn. Mensen zullen niet deelnemen; noch hebben ze het gevoel dat ze deelnemen – omdat ze dat niet doen. De stemming onder de strategen in de achterkamers van de Wereldorde is dat het selecteren van politieke kandidaten door te stemmen ‘een probleem’ is geworden en niet langer een kenmerk. Kiezers weten niet, laat staan begrijpen, wat de diepgewortelde beleidsstructuren zijn waarop de Amerikaanse hegemonie is gebouwd. Participatie is een hapering.
Op zo’n moment in de geschiedenis verschijnt er vaak een ‘Grote Man’ in de arena; iemand die de keizer uitdaagt. De ‘Grote Man’ wordt geacht te spreken namens het volk, wiens deelname aan het politieke leven is uitgehold en dat boos is. De Grote Man vertelt dit verhaal van verraad altijd goed.
De ‘Grote Man’ gebeurt vandaag, voornamelijk omdat de traditionele praktijk om de ene regerende entiteit (partij) te vervangen door de andere, om een look-alike (Uniparty) leider te produceren, is gebroken. Het werd uitgevoerd als een kaarttruc, waarbij de toeschouwer (de kiezer) altijd ’toevallig’ de ‘juiste kaart’ kiest – precies de kaart die de goochelaar altijd van plan was te kiezen. Magie! En alle gekozen kaarten blijken onvermijdelijk van dezelfde reeks te zijn!
Deze kaarttruc werd duidelijk in de afgelopen maanden. Iedereen kon het mechanisme ervan zien.
Trump is niet de ‘juiste kaart’ in de ogen van de Amerikaanse power-élites; de Joker had uit het pak getrokken moeten worden.
Wat echter ongewoon is aan de opkomst van de ‘Grote Man’ vandaag, is dat Trump, in tegenstelling tot de klassieke wereld, geen aristocratie achter zich lijkt te hebben die hem volgt. Zal dit werken? Hoe zal het uitpakken?
In de komende maanden wordt het Imperium geconfronteerd met vele crises die verder gaan dan dat van een imperium dat vervaagt en zich niet kan aanpassen.
Simplicius schrijft dat:
“het laatste WaPo stuk beschrijft een staat van wanorde in de politieke klasse van het Westen als het gaat om het beslissen over een weg vooruit tegen een duidelijk uitdagend en onbuigzaam Rusland. Zie je, alle provocaties, spelletjes en vredes’trucs’ waren bedoeld om Rusland te onderwerpen aan de invloed van het Westen, maar het Imperium komt erachter dat, na tientallen jaren omgaan met oppervlakkige vazallen, het confronteren van een van de laatst overgebleven echt soevereine naties in de wereld iets heel anders is.”
Het is niet alleen Rusland. De Pro-Consul van een afbrokkelend imperium verafgelegen gebied is naar ‘Rome’ gekomen om een nieuw Romeins leger op de been te brengen en het van Romeins ‘goud’ te voorzien om het te ondersteunen. Maar het zijn moeilijke tijden in het hele Imperium en de Pro-Consul zal waarschijnlijk falen, omdat dit zijn derde leger zou zijn, nadat de andere waren vernietigd.
De komende implosie zal een zware klap toebrengen aan het prestige en gezag van het Imperium. De krijgersklasse kan zich woedend tegen het Capitool keren, geërgerd door de onwil van hun leiders om een ijzeren vuist te hanteren (dit is al eerder gebeurd).
Een andere opstandige imperiale Pro-Consul voorspelt een ernstiger en duidelijker hachelijke situatie. Deze consul wil zijn eigen Hebreeuwse hegemonie en is onverzettelijk en meedogenloos in zijn streven. Het Imperium kan niets doen, ook al gelooft het half dat de Consul zijn eigen ondergang zal bewerkstelligen.
Maar als deze onderneming zou mislukken – en dat is mogelijk – zou dat een ravage kunnen aanrichten in die diepe Amerikaanse machtsstructuren waarop de bredere structuur al die decennia heeft gesteund. Mocht de oorlog mislukken, dan zou het Amerikaanse institutionele leiderschap dat verbonden is aan deze specifieke consul zijn bestaansrecht verliezen. Een heel leiderschapskader zou uitgehold worden – zonder doel. De institutionele leiderschapsklasse als geheel zou verzwakt worden.
Wat is dan de uitweg, nu het thuisland langzaam implodeert? Welnu, het artikel in de Washington Post besluit met een pleidooi voor een nieuwe supranationale mondiale bestuursorde; waarschijnlijk een digitaal-autoritair bestuur in Davos-stijl, ontworpen om een consistent beleid en een consistente afstemming te behouden, voordat de Russisch-Chinese-Iraanse-BRIK link-up hen voor is.
Als de westerse staten het risico van vrijheid niet nemen, dan nemen ze het risico van de Leviathan. Dat is mogelijk. Maar het is een zeer instabiel regime, extreem oligarchisch, geconcentreerd, dictatoriaal, bevestigt professor Henri Hude.
Hoe meer het postmoderne Westen met zijn nihilistische manier van redeneren de controle over de wereld verliest en hoe diverser Azië blijft, hoe kleiner de kans dat de Leviathan slaagt. “Wat de Ruling Strata niet hebben begrepen is dat postmoderne libertaire deregulering niet alleen gedefinieerd kan worden door economie en seks.”
“De buitengewone technische macht waarop de Leviathan vertrouwt is onlosmakelijk verbonden met de economische realiteit. Het is daarom een techno-marktrealiteit, een macht van techniek en geld die een vorm van tirannie uitoefent. Wat in deze context de triomf van de Leviathan waarschijnlijk zal voorkomen, is de ineenstorting van de technische beschaving” – zoals die is.
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
De drie “andere” redenen waarom ze Trump koste wat het kost willen tegenhouden
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
BIden is een carrière politicus.
Egoïsme van een bepaald soort ziet alles als een mening, feiten worden terzijde geschoven, zo vertelde de diplomaat me die een proces met de EU ontketende. De omroep die hem interviewde was echter links, dus die willen ook niet zo snel de logische conclusies trekken. Er is ook veel afgunst, zo ziet het egoïsme eruit van mensen die te klein zijn voor hun eigenwaarde. Biden is als de Paus Johannes Paulus II die het hoogste bereikte in zijn carrière als acteur, de verkeerde man op de verkeerde plek op de verkeerde tijd.
Verder, ik was weer even in Zierikzee, en ging naar de bibliotheek, je kunt wel merken dat dat eiland op toerisme draait, ik zag enkel boeken over de verschillende plaatsen, het was eigenlijk niet anders dan een VVV kantoor.
Ik herinner me de tijd dat mijn vrienden voor een kwartje een boek van Dostojevski kochten als scholier, een werd van school gestuurd en werd een bekend auteur. Hij las een oud vergeeld prul van Victor Hugo onderweg op vakantie, Les Misérables dat zelfs ik een te deprimerende titel vond toen. Toch las ik het later. Nu is het bekender als de opera waarin in dit sociaal document een meisje de hoofdrol kreeg in plaats van de man, een gevluchte galeislaaf, waar het eigenlijk meer om draaide.
Ik herinner me dat president Trump het lef had huisvesting te suggereren voor de daklozen van Los Angeles. Maar Californië is een Democraten staat, dus dat kan niet.
Als je eenmaal het type van de politie-inspecteur Javert herkent die de hoofdpersoon, Jean Valjean die vijf jaar in de gevangenis zat voor het stelen van een stuk brood en nog veertien jaar voor vluchtpogingen, raak je dat nooit meer kwijt. Er zijn veel van dit soort ambtenaren.
Ik kwam in het provinciestadje een Poolse Amerikaan tegen die het daar ook niet meer zag zitten in de VS. Hij noemde onder anderen de daklozen. Hij was de oceaan overgestoken met een zeilboot en hier gestrand. Zijn biologische vader kwam uit Noorwegen, hij noemde zichzelf een Viking, en hij had één lange haarlok als een Indiaan, en een rode lange puntige sik sinds januari toen zijn stiefvader was overleden en hij nog blond was. Die sik is hij nu helemaal kwijt, want hij werd knock-out geslagen door een man met een tent bij Albert Heijn en terwijl hij bewusteloos was had die zijn baard afgeschoren.
Zijn zeilboot was gezonken en hij was daarmee 22 duizend euro aan bezit kwijtgeraakt, en dakloos. Hij was bijna verdronken, hij zei dat hij 13 keer (een magisch getal) gewacht had voor hij boven water dook. Hij was dankbaar dat hij nog leefde. Zijn boot was verzekerd, maar in kleine letters stond ‘niet voor zinken’. Een drijvende kraan had de boot uit het water gehaald, kosten 1200 euro. Hij was in een eenzaam haventje zonder drijvende steigers gezonken. Met hoog water kan zo’n boot kan gaan zwiepen als het water stijgt en hij met laag water is vastgebonden aan de kade, omdat het touw gaat vieren. Andersom als hij met hoog water is vastgebonden en het water zakt gaat hij hangen aan de kade. De man sprak onder andere Russisch en Oekraïens naast Pools en Engels.
De eerste keer dat ik hem zag zocht hij een vrouw, en vroeg een tip. Hij was al jaren alleen. (Amerikaanse vrouwen zijn niet makkelijk.) Hij wilde er nu achteraan. Ik ontraadde hem dat ten zeerste. Ik gaf hem een voorbeeld van Don Quichot die zijn maat onthulde: weet je, Sancho, hoe vrouwen zijn; ze houden van hen die hen haten, ze haten hen die van hen houden. Dus sloof je niet uit.
De volgende dag zei hij me dat hij direct een vrouw had ontmoet uit Oekraïne. Maar een week later zonk zijn boot. Hij zit nu in het vluchtelingenkamp voor Oekraïners.
Toen hij met 2 flessen wodka aankwam, liet hij me nog zien dat hij jarig was op 4 juli. Zijn biologische vader had hij nooit ontmoet.
Games, helaas meer is er niet meer nodig om een land te besturen..een kinder spelletje..game over, 🚯