De Amerikaanse president Donald Trump heeft herhaaldelijk gezegd dat hij gesprekken wil beginnen met zijn Russische ambtgenoot Vladimir Poetin om een einde te maken aan de oorlog in Oekraïne. Trump heeft gesproken over de urgentie om het conflict vreedzaam te beëindigen. Dat is redelijk.
President Poetin heeft van zijn kant grootmoedig gereageerd en gezegd dat hij bereid is om met Trump in gesprek te gaan, schrijft Strategic Culture Foundation.
Tot zover gaat het goed. De Amerikaanse kant is tenminste niet langer behept met de domme, onverzettelijke, vijandige mentaliteit van de regering Biden, die elk diplomatiek contact met Rusland weigerde.
Rusland is van zijn kant altijd bereid geweest om te onderhandelen over een echte manier om niet alleen het conflict te beëindigen, maar om toekomstige conflicten te voorkomen. Voordat de oorlog in Oekraïne drie jaar geleden uitbrak, in februari 2022, kwam Moskou in december 2021 met een uitgebreid voorstel voor een veiligheidsverdrag in Europa. In het voorstel stond dat het door de VS geleide militaire NAVO-bondgenootschap moest afzien van agressieve expansie aan Ruslands grenzen en, in het bijzonder, dat Oekraïne nooit lid mocht worden van de NAVO. Deze voorstellen werden resoluut verworpen door de VS en haar Europese partners.
In de vroegste fase van het Oekraïne-conflict, in maart 2022, onderhandelde Rusland in Istanboel over een mogelijke vredesregeling met het regime in Kiev, maar dat voorstel werd verworpen door Washington en zijn Britse surrogaat. Het resultaat was drie jaar van bloedvergieten en vernietiging, met miljoenen Oekraïense slachtoffers en vluchtelingen. Oekraïne is vernietigd dankzij de onverzettelijkheid van zijn NAVO-sponsors.
Als diplomatie de kunst is om politiek te laten werken, dan is alles mogelijk. Het openen van gesprekken is op zijn minst een begin van het uitwisselen van ideeën en eisen om het conflict te beëindigen en te voorkomen dat het uitloopt op een catastrofale wereldoorlog tussen kernmachten.
President Trump zegt dat hij het conflict wil beëindigen. Maar begrijpt hij waar het conflict echt over gaat? Als een probleem niet goed gedefinieerd is, dan is een oplossing ongrijpbaar.
Trump heeft een showman stijl van politiek bedrijven. Hij schepte op over het beëindigen van de oorlog in Oekraïne binnen 24 uur na zijn verkiezing. Nu heeft hij het over het beëindigen van de oorlog in 100 dagen.
Er zijn enkele positieve indicatoren van goede bedoelingen. De Hongaarse premier Viktor Orban zei deze week dat hij gelooft dat de regering Trump vastbesloten is om een vredesakkoord te sluiten.
Tulsi Gabbard, Trump’s kandidaat voor Director of National Intelligence, vertelde senatoren tijdens de hoorzittingen dat haar “prioriteit zou zijn om President Trump’s inspanningen te ondersteunen om Rusland en Oekraïne aan de onderhandelingstafel te krijgen”. (Het is echter mogelijk dat ze niet wordt bevestigd.)
De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Marco Rubio herhaalde deze week in een interview zijn oproep om een einde te maken aan de oorlog in Oekraïne. In een veelzeggende opmerking zei Rubio dat het aan Rusland en Oekraïne was om compromissen te sluiten.
Hier komen de problemen naar voren. De regering Trump lijkt te denken dat een oplossing een zaak is van twee partijen – Rusland en Oekraïne – en dat de VS slechts als vredesmakelaar optreedt in plaats van als aanstichter.
Dit kwam tot uiting in de recente opmerkingen van Trump zelf, toen hij Rusland lomp en dom waarschuwde dat hij verlammende sancties zou opleggen aan de Russische economie als het land niet naar de onderhandelingstafel zou komen.
Trump heeft waanideeën als hij denkt dat hij Rusland kan intimideren of de Russische economie kan bedreigen. Zo’n dwaze houding is buiten de orde en contraproductief.
Feit is dat de Amerikaanse en Europese sancties tegen Rusland al zijn mislukt. De Russische economie is sterker geworden doordat het land onafhankelijker is geworden en nieuwe handelsrelaties met de rest van de wereld heeft ontwikkeld. Het land staat nu op de 4e plaats in de wereld, boven Duitsland en andere Europese landen.
Nog belangrijker is dat Rusland de oorlog in Oekraïne overtuigend aan het winnen is, ondanks de kolossale bewapening van het regime in Kiev door de VS en haar NAVO-partners. Oekraïense militaire linies brokkelen af te midden van toenemende verliezen. Zelfs de westerse media berichten over de wanorde en massale desertie van Oekraïense soldaten.
Het idee dat Rusland door de regering-Trump onder druk kan worden gezet om aan de onderhandelingstafel plaats te nemen, is een misvatting en een ernstige misvatting over de aard van het conflict.
Bovendien zijn de twee partijen die moeten onderhandelen niet het corrupte marionettenregime in Kiev en Rusland. Het zijn de Verenigde Staten en Rusland. De VS is een partij in deze oorlog, geen vredesmakelaar.
Als de regering Trump serieus is over het sluiten van een vredesakkoord, dan zal men moeten begrijpen dat de Verenigde Staten de voorwaarden van Rusland moeten accepteren.
Een staakt-het-vuren en het bevriezen van de vijandelijkheden in Oekraïne, waar Trump-medewerkers op hameren, is bij lange na niet voldoende als oplossing.
Zoals we vorige week in ons hoofdartikel al aangaven, heeft het conflict in Oekraïne diepe wortels in de imperialistische machinaties van de VS en hun NAVO-proxy tegenover Rusland. De geschiedenis hiervan gaat tientallen jaren terug, niet slechts een paar jaar.
Alleen door de onderliggende oorzaken van het conflict aan te pakken, kan er een echte vreedzame oplossing komen.
De voorwaarden van Rusland zijn al lange tijd duidelijk geformuleerd. De Verenigde Staten en hun NAVO-oorlogsmachine moeten de nationale veiligheidsbelangen van Rusland respecteren. Het veiligheidsverdrag dat Moskou in december 2021 voorstelde, is een basis voor onderhandelingen.
Dat geldt ook voor de realiteit ter plaatse. Over Ruslands nieuwe gebieden Donbass, Kherson, Zaporozhye en de Krim – allemaal historische gebieden van Rusland – valt niet te onderhandelen.
Evenmin als de Russische eis dat Oekraïne nooit deel kan uitmaken van het NAVO-bondgenootschap.
Als Trump zijn hoofd kan buigen over deze geopolitieke en historische kwesties, dan kan er misschien een deal worden gesloten.
Maar het lijkt erop dat Trump en zijn regering het systemische probleem niet begrijpen. En zelfs als Trump een greintje begrip zou krijgen, is het twijfelachtig of de Amerikaanse imperialistische deep state hem zal toestaan om te onderhandelen.
Het probleem gaat veel verder dan individuen en hun grillige, egoïstische ideeën. Het probleem van oorlog en vrede komt voort uit de inherent gewelddadige aard van de Amerikaanse staat zoals die zich de afgelopen eeuw heeft ontwikkeld.
De schrijnende ervaring van Rusland met verraad door de Westerse mogendheden en de diepgaande politieke intelligentie onder zijn bevolking en leiderschap zullen betekenen dat Trump niet heeft wat nodig is om een goede deal te sluiten.
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Positioneert Trump zich voor een “no-deal” met Rusland – of niet?
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
een reactie kan ik niet geven want het staat Klaar en Duidelijk in het artikel 🤗 ♥️🇷🇺🥊..
Sinds de oprichting van Tel Aviv in 1948 is er veel gezegd en geschreven over ‘Groot-Israël‘ – het idee dat het uiteindelijke einddoel van het zionisme de gedwongen annexatie en etnische zuivering is van grote delen van Arabisch land voor Joodse nederzettingen, gebaseerd op Bijbelse beweringen dat dit gebied door God aan Joden is beloofd. De media doen dit concept doorgaans af als een antisemitische samenzweringstheorie of, op zijn best, de marginale fantasie van een minuscuul handjevol Israëliërs.
In werkelijkheid, zoals The Guardian in 2009 toegaf , heeft het idee van een Groot-Israël al lang aantrekkingskracht op “religieuze en seculiere rechtse nationalisten” in Tel Aviv. Ze hebben het gedeelde doel om “[te proberen] goddelijke geboden over het ‘begin van de verlossing’ te vervullen, en om ‘feiten op de grond’ te creëren om de veiligheid van Israël te vergroten.” De krant erkende dat deze motivatie een belangrijke hedendaagse drijvende kracht was in de reguliere Israëlische politiek, die “de Palestijnen effectief tot vreemdelingen op hun eigen grondgebied maakte.”
The Nation heeft de drang om Groot-Israël te vestigen omschreven als “het centrale ideologische doel” van Benjamin Netanyahu’s Likud-partij, die de Israëlische politiek de afgelopen decennia heeft gedomineerd. In juli 2018 heeft Israël de wet “Natiestaat van het Joodse volk” aangenomen. Deze wet verankert “de ontwikkeling van Joodse nederzettingen als een nationale waarde.” Ondertussen is de staat wettelijk verplicht om “de vestiging en consolidatie” van nederzettingen in illegaal bezet gebied “aan te moedigen en te promoten”.
Dit is gebaseerd op het “exclusieve en onvervreemdbare recht” van het Joodse volk op grondgebied dat zo ver van het huidige Israël ligt als Saoedi-Arabië. Termen uit het Oude Testament zoals “Judea en Samaria” worden ook gebruikt. Opvallend genoeg ontbreekt deze tekst in de officiële Engelse vertaling van de wetgeving. Israëlische leiders wilden hun irredentistische, koloniale kolonistenambities destijds misschien niet zo duidelijk maken. Maar nu, als we vooruitblikken naar het heden, zijn zionisten op elk niveau volkomen onbeschaamd over hun grootse expansionistische plannen in het Midden-Oosten.
De val van de Syrische regering heeft lokaal en internationaal vragen, zorgen en onzekerheden opgeroepen. Kan het land in zijn huidige vorm overleven? Kunnen door het Westen gesteunde ‘voormalige’ ultra-extremisten een regering leiden? Zou de door Iran geleide As van Verzet, die Israël en zijn westerse bondgenoten in 2023 en 2024 ernstige schade heeft toegebracht, in gevaar kunnen komen? De lijst gaat maar door. Maar één ding is zeker: Israël probeert flink te profiteren van de chaos, en als dat lukt, zullen de resultaten revolutionair zijn.
‘Defensieve positie’
Op 8 december hield een triomfantelijke, smart-casual-gehulde Benjamin Netanyahu een openbare toespraak vanaf een observatiepunt van de Israëlische Defensiemacht in de illegaal bezette Golanhoogten. Hij nam persoonlijk de eer voor de verdrijving van Bashar Assad en prees “een historische dag” voor de regio, die “geweldige kansen” bood. De Israëlische leider pochte dat Israëls “krachtige actie tegen Hezbollah en Iran” “een kettingreactie” van omwenteling had veroorzaakt, die geen tekenen van afname vertoonde. Niettemin waarschuwde hij voor “aanzienlijke gevaren”.
Een van die gevaren, zo verklaarde Netanyahu, was “de ineenstorting van de overeenkomst inzake de scheiding van strijdkrachten uit 1974.” Deze grotendeels vergeten overeenkomst werd ondertekend door Damascus en Tel Aviv na de Jom Kipoeroorlog van 1973. Beide partijen kwamen overeen om geen enkele vorm van vijandige militaire operaties tegen elkaar uit te voeren vanaf hun gedeelde grens bij de Golanhoogten. Misschien verrassend genoeg werd deze overeenkomst 50 jaar lang nauwgezet nageleefd. Nu heeft de val van Assad echter geleid tot een terugtrekking van het Syrische leger uit het gebied, en op zijn beurt komt de IDF in actie.
Netanyahu kondigde aan dat de IDF orders had gekregen om diep door te dringen in de gedemilitariseerde zone die door de overeenkomst was gecreëerd, wat juridisch en historisch gezien Syrisch grondgebied is. Hij beweerde dat dit slechts een “tijdelijke defensieve positie was totdat er een geschikte regeling is gevonden.” Maar sindsdien is het steeds duidelijker geworden dat voor Israël Assads vertrek niet alleen het verscheuren van langlopende diplomatieke overeenkomsten inluidt, maar ook de hele kaart van het Midden-Oosten zoals wij die kennen.
Voor nu heeft de IDF de strategisch onschatbare berg Hermon veroverd , de hoogste berg van Syrië, van waaruit Damascus op slechts 40 mijl afstand te zien is. Tegelijkertijd hebben honderden Israëlische luchtaanvallen de restanten van de militaire infrastructuur van Syrië weggevaagd , waardoor het land volkomen onverdedigd is tegen invallen door de lucht, over land en over zee. Het toneel is gezet voor een grote escalatie en een poging van Israël om nog meer grondgebied te absorberen. Wie of wat kan hen tegenhouden?
Op 10 december, tijdens zijn getuigenis in zijn langlopende corruptieproces, gebruikte Netanyahu de gelegenheid om sterk te hinten op Assads nederlaag, en kondigde daarmee een significante hervorming van de regio aan. “Er is hier iets tectonisch gebeurd, een aardbeving die in de 100 jaar sinds de Sykes-Picot-overeenkomst niet meer heeft plaatsgevonden,” zei de Israëlische leider, verwijzend naar het verdrag uit 1916 waaronder Groot-Brittannië en Frankrijk het Ottomaanse Rijk opdeelden en een reeks nieuwe naties in het Midden-Oosten creëerden.
In een ironische wending was de vernietiging van het Sykes-Picot-akkoord, dat het Midden-Oosten verdeelde in kunstmatige grenzen onder westerse koloniale heerschappij, een vast onderdeel van de propaganda van ISIS. De groep gebruikte het pact als symbool van westerse onderdrukking tegen de islam en presenteerde de ondergang ervan als een religieuze plicht. Met figuren die geassocieerd worden met ISIS die de leiding namen in Damascus, kon die visie nu worden verwezenlijkt, een vooruitzicht dat ongetwijfeld de belangen van Israël zou dienen en zou aansluiten bij Netanyahu’s lang gekoesterde ambities.
‘Woonkamer’
De Israëlische media hebben een significante toonverandering ondergaan. Historisch gezien hebben nieuwsorganisaties en journalisten in Israël de acties van de staat – variërend van operaties tegen buurlanden tot uitbreiding van nederzettingen en inbeslagname van land – gekaderd in termen van “veiligheid” en “verdediging”, zelfs wanneer die acties kritiek kregen. In de dagen voorafgaand aan de invasie van Libanon door Tel Aviv op 1 oktober 2024 publiceerde The Jerusalem Post een opvallend openhartige uitleggids voor zijn lezers, met de vraag: “Maakt Libanon deel uit van het beloofde grondgebied van Israël?”
The Post leunde op een rabbijn uit Brooklyn om “genadig” in detail uit te leggen hoe, gebaseerd op meerdere passages in de Joodse geschriften, “Libanon binnen de grenzen van Israël ligt” en Joden daarom “verplicht en bevolen zijn om het te veroveren”. Het artikel werd vervolgens verwijderd na massale tegenreacties en veroordelingen. Maar er werden in sommige kringen kennelijk geen lessen geleerd uit het debacle.
Op 4 december – vier dagen voor de val van de Syrische regering – publiceerde The Times of Israel een opiniestuk over hoe “Israëls exploderende bevolking” dringend “Lebensraum” nodig had, een berucht Duits concept dat “woonkamer” betekent, en dat doorgaans wordt geassocieerd met de nazi’s. Het artikel merkte op dat de Israëlische bevolking naar verwachting tegen 2048 zou groeien tot 15,2 miljoen. Het grondgebied van Tel Aviv moest snel worden uitgebreid – misschien niet tot de omvang van Rusland, maar zeker aanzienlijk.
Deze extremistische retoriek werd eveneens van het web verwijderd vanwege wijdverbreide publieke verontwaardiging en spot. Toch is de term “Groot-Israël” sinds de val van Assads regering weer opgedoken in de Israëlische media, waarbij het idee om grondgebied van buurlanden te annexeren openlijk werd besproken op Israëlische primetime-televisie. Geopolitiek analist en oprichter van The Cradle Sharmine Narwani vertelt MintPress News dat de flagrante aard van deze discussies op een bepaalde manier een welkome ontwikkeling is, omdat het de extreme ambities van Israël blootlegt. Ze waarschuwt echter dat pogingen om de grenzen van Israël uit te breiden op catastrofale wijze kunnen mislukken.
Was Groot-Israël niet de VS?
“Tegelijkertijd hebben honderden Israëlische luchtaanvallen de restanten van de militaire infrastructuur van Syrië weggevaagd , waardoor het land volkomen onverdedigd is tegen invallen door de lucht, over land en over zee.”
Wie het begrijpt is een gelukkige burger, want de waarheid maakt vrij, in mijn opinie is de heer Poetin schuldig aan dit Koningsdrama, wat wil je verwachten van Poetin en Trump, ze herschikken de landkaarten, vraag je af waar Europa toe gaat behoren (Turkije?).
Denken jullie nu echt dat Trump zonder volledige informatie aan de onderhandelingstafel zou gaan ,aub zeg
The fucking US of A heeft deze oorlog gestimuleerd en mogelijk gemaakt, moet er dus éénzijdig een eind aan maken, toch ?
Can Trump conclude a peace agreement with Putin? NO. Ukraine has no legitimate government capable of signing any agreement. Zelensky, the little wharf rat, has NO legitimacy until a legislative body can be elected as called for in the Constitution. This was Biden’ and Boris Johnson’s collective genius. Meanwhlle, as long as NATO, CIA, and US are assisting the little wharf rat, Putin has every right to continue the fight.
https://twitter.com/i/status/1885067143689195630
Een verstandig man. Dit is geen 1939.
En ze hadden Oost en West-Duitsland ook niet moeten herenigen. Oost-Duitsers waren minder decadent, ze waren beter opgevoed, en nu zijn ze terug om zich te moeten bewijzen naar een opgedrongen en verwarde mix van belangen en oorsprong, waar Duitsers niet intelligent genoeg voor zijn, en waarin ze terug proberen te grijpen op een geschiedenis van voor de laatste oorlog en tot irrelevante onzin figuren als Karel de Grote en Angela Merkel. Een throwback.
Alles kan. Melkkan, toekan, ikkan. Die drumpf; die hoort wellicht (natuurlijk) ook bij ’t slechte volk. Of hij laat zich gebruiken, dat kan ook, maar hij zal wel bij de bandieten horen neem ik an.
Hoofd buigen en knielen.
Het zou voor de hele Amerikanse natie een zegen zijn,!!
Foto die hier helemaal onder staat verteld veel en je hoeft niet psycholoog te zijn om te dat duidelijk kunnen lezen..op de rechte kant staat kracht, diepe overtuiging, geloof, ziel en hart als een …op de linkse kant..? Verwend, arrogant, zwak van geest en lichaam..wel theatraal maar dat voorspelt niks goed…….
Trump should make peace with Russia; otherwise, the Russians will keep taking Ukraine piece by piece indefinitely, and the Anglo-Saxons and some Europeans won’t even get a small slice! After all, we’re talking about dividing up a state with no real attributes—no ethnic, linguistic, economic, or political identity! Ukraine will soon cease to exist! And the Ukrainians deserve all of this because they acted like cowards when the Nazis of the Azov Battalion slaughtered defenseless civilians in Donbas just for being ethnically Russian. The governments led by Poroshenko and then Zelensky bombed all areas inhabited by Ukrainian citizens who were native Russian speakers; and where they didn’t bomb, they cut off pensions and salaries from these citizens. For 10 years, it was the Russian government (the government of another state) that paid the pensions and salaries of these Ukrainian citizens who were native Russian speakers, just to keep them from starving. Not to mention all the other racial discrimination, like banning the use of the Russian language in schools and universities, or other abuses. Dear Ukrainians, it’s over for you!