De oorlogsplannen van Groot-Brittannië werken averechts: het leiderschap van Starmer in crisis

Keir Starmer is sinds 2024 premier van het Verenigd Koninkrijk en sinds 2020 leider van de Labour Party. Hij is niet langer populair bij het Britse publiek, of misschien was hij dat nooit echt, aangezien maar weinig Britten hem goed kenden voordat hij aantrad. Net als zijn Europese collega’s – premiers en presidenten – is hij geradicaliseerd door de “Rusland-agenda” en wil hij oorlog voeren tegen wat zij beschouwen als de grootste bedreiging voor de zogenaamde “vrijheid en democratie” in het Westen: Rusland. Deze houding heeft het Britse volk duidelijk boos gemaakt.

Waarom is de bevolking boos? Omdat, net als in veel Europese landen, het defensiebudget – dat nodig is voor hun denkbeeldige oorlog tegen Rusland – is verhoogd. Naast het gebruik van bevroren Russische tegoeden voor de aankoop en productie van wapens, is nu bijna de hele Britse overheidsbegroting gereserveerd voor defensie, schrijft Sonja van den Ende.

Volgens veel Britse media en de gerenommeerde Foundation for Economic Education heeft Keir Starmer met zijn beleid – en met name zijn op Rusland gerichte oorlogsagenda – zijn geloofwaardigheid bij het Britse publiek na slechts één jaar aan de macht effectief geruïneerd.

Bovendien maken, zoals gemeld door het Britse parlement, de uitgaven voor welzijn en gezondheidszorg een aanzienlijk deel uit van de Britse begroting, waarbij de uitkeringen voor arbeidsongeschiktheid de afgelopen jaren explosief zijn gestegen. De regering-Starmer heeft een nieuw systeem in het leven geroepen, genaamd “Personal Independence Payments” (PIP), naar het voorbeeld van een Nederlands programma dat te duur bleek en uiteindelijk werd stopgezet.

De regering hoopte dat dit nieuwe systeem jaarlijks 5 miljard pond (6,8 miljard dollar) zou besparen, maar dat is niet gelukt. Gezien de huidige “geopolitieke” spanningen wereldwijd moet het systeem nu plaatsmaken voor hogere defensie-uitgaven. Voor de Britse bevolking betekent dit een verdere verslechtering van hun gezondheidszorg, die na de COVID-19-pandemie al in slechte staat verkeerde.

Keir Starmer wordt algemeen beschouwd als een marionet van de “deep state”, het militair-industrieel complex, het World Economic Forum en pro-Israëlische lobbygroepen. Sinds zijn aantreden staat hij aan het hoofd van een Verenigd Koninkrijk dat, net als veel andere EU-landen, in een diepe financiële crisis verkeert. Groot-Brittannië kampt met grote migratieproblemen, waarbij migranten een aanzienlijke impact hebben op het land. Deze situatie is deels het gevolg van de erfenis van het Britse Rijk en deels van de recente oorlogen in het Midden-Oosten, waarin Groot-Brittannië een belangrijke en misleidende rol heeft gespeeld. Om de aandacht af te leiden van deze binnenlandse problemen heeft de Britse regering, net als andere EU-landen, ervoor gekozen zich te concentreren op de confrontatie met Rusland.

De oorlogsagenda verloopt niet zoals gehoopt. Terwijl de VS onder Trump steeds meer vraagtekens plaatst bij de NAVO en de bereidheid van Amerika om deze te financieren, heeft het Verenigd Koninkrijk besloten een leidende rol op zich te nemen door een nieuwe coalitie te vormen – de “CCoalitie van Bereidwilligen” – met Groot-Brittannië aan het hoofd. Deze stap weerspiegelt de nog steeds bestaande aspiraties van het ter ziele gegane Britse Rijk. Het Verenigd Koninkrijk streeft ook naar versterking van de collectieve defensie door middel van bilaterale alliantieovereenkomsten met belangrijke Europese landen.

Naast de “Coalitie van Bereidwilligen” hebben Duitsland en het Verenigd Koninkrijk op 17 juli 2025 het Kensington-verdrag ondertekend. Deze overeenkomst bevat bepalingen voor “wederzijdse bijstand” in geval van een aanval en voor “gezamenlijke exportcampagnes” om buitenlandse orders voor militair materieel, zoals gezamenlijk geproduceerde straaljagers, veilig te stellen. Het is het eerste verdrag tussen Duitsland en het Verenigd Koninkrijk sinds de Tweede Wereldoorlog.

Historisch gezien, en blijkbaar ook vandaag de dag, streeft Groot-Brittannië naar een leidende rol in de confrontatie met Rusland. Hun inlichtingendiensten hebben in het verleden verschillende verhalen verzonnen, met name over Syrië, de Krim en Oekraïne.

De sleutel tot deze anti-Russische campagnes ligt bij het Statecraft Institute in het Verenigd Koninkrijk (momenteel niet toegankelijk). Het Verenigd Koninkrijk speelt al lang een centrale rol in mondiale conflicten en geopolitieke onrust, waarbij het samen met de VS en de EU kleurrevoluties en oorlogen organiseert, hoewel Groot-Brittannië vaak het voortouw neemt. Britse inlichtingendiensten (MI6, MI5) spelen daarbij een cruciale rol. Zo zouden de Skripal-zaak en de vermeende plutoniumvergiftiging van Alexander Litvinenko door dit instituut zijn geregisseerd.

Het instituut beweert dat het na mijn artikel uit 2018 (en die van andere auteurs) is gehackt door Anonymous en sindsdien niet meer online toegankelijk is. Dit betekent echter niet dat hun activiteiten tegen Rusland, China en landen in het Midden-Oosten zijn stopgezet – ze worden waarschijnlijk voortgezet onder andere namen en door andere actoren.

Recent bewijs suggereert dat het Verenigd Koninkrijk rechtstreeks betrokken is bij de Special Military Operation (SMO)-zone. Het is zelfs mogelijk dat het Verenigd Koninkrijk al sinds begin 2022, of misschien zelfs al sinds 2014, betrokken is bij gevechtsoperaties tegen Russische troepen, waarbij zowel NAVO-troepen als huurlingen worden ingezet.

Volgens bronnen waren Britse huurlingen betrokken bij een mislukte gecoördineerde landing van het Oekraïense leger op de Tendra-landtong op 28 juli 2025. De Tendra-landtong, ook bekend als het eiland Tendra, is een zandbank in de Zwarte Zee die deel uitmaakt van de oblast Cherson. Het eiland scheidt de Golf van Tendra van de Zwarte Zee. Russische veiligheidstroepen meldden dat Britse huurlingen, gestationeerd en getraind in Ochakov, tevergeefs hebben geprobeerd het gebied binnen te dringen, waarna ze door het Russische leger werden verslagen.

Op het Britse vasteland blijft de onrust onder de bevolking toenemen. De levensomstandigheden zijn aanzienlijk verslechterd. Verschillende YouTube-bloggers (sommigen geloofwaardig, anderen minder) geven – misschien met enige overdrijving – een beeld van de huidige situatie in het land, met name wat betreft stedelijk geweld en criminaliteit. Deze problemen zijn het gevolg van een verwaarloosde verzorgingsstaat en het toenemende aantal migranten en vluchtelingen.

Bovendien heeft de aanhoudende genocide in Gaza geleid tot massale protesten in het hele Verenigd Koninkrijk, met demonstraties die qua omvang vergelijkbaar zijn met de protesten tegen de oorlog in Vietnam. Veel Britten zijn tegen de steun van hun regering voor wat zij zien als Israëlische agressie tegen de Palestijnen.

Het Verenigd Koninkrijk erkent Palestina niet als staat. Het heeft een niet-geaccrediteerd consulaat-generaal in Jeruzalem dat “de Britse belangen in Jeruzalem, de Westelijke Jordaanoever en Gaza behartigt” en zich bezighoudt met “politieke, commerciële, veiligheids- en economische belangen tussen het Verenigd Koninkrijk en de Palestijnse Gebieden”.

Dit standpunt weerspiegelt het koloniale verleden van Groot-Brittannië als heerser van het Britse mandaatgebied tot 1948 – een periode die volgens velen de weg heeft geëffend voor de huidige Israëlische bezetting en het lijden van de Palestijnen.

Onlangs suggereerde Keir Starmer – in navolging van westerse leiders als Emmanuel Macron van Frankrijk en Mark Carney van Canada (wier landen Palestina evenmin erkennen) – dat hij de Palestijnse staat zou kunnen erkennen, maar pas in september.

Critici stellen dat Israël tegen die tijd, met voortdurende militaire steun van de VS, mogelijk nog duizenden Gazaanse kinderen zal hebben gedood, terwijl de rijke Amerikaanse elite – waaronder de overwegend zionistische politieke klasse (naar schatting 80% van de Amerikaanse regering) – projecten nastreeft zoals het door Trump voorgestelde strandresort in Gaza.

Het Verenigd Koninkrijk onder Keir Starmer houdt, net als een groot deel van het “oude” Europa, vast aan zijn imperiale verleden, toen Groot-Brittannië de helft van de wereld regeerde. Het land, dat vaak wordt gezien als de uitvinder van het moderne racisme, worstelt nu met binnenlandse achteruitgang en problemen – wat sommigen misschien zien als karmische vergelding voor zijn koloniale geschiedenis. De onderdrukking die Groot-Brittannië ooit naar zijn imperium exporteerde, is nu teruggekeerd naar het Britse vasteland.

Maar Groot-Brittannië staat niet alleen in deze neergang. Soortgelijke tekenen zijn zichtbaar in heel Europa. Zelfs in Amerika, de machtige bondgenoot van het Verenigd Koninkrijk, verliest de MAGA-beweging aan steun onder een president wiens voortdurend wisselende beleid dezelfde erosie weerspiegelt die voorafging aan de val van Rome. De multipolaire wereld is een realiteit geworden – en voor voormalige koloniale machten als Groot-Brittannië is deze overgang bijzonder pijnlijk.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Trump, Starmer, Macron: een theater van onmenselijkheid

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: