De dood van de holocaustindustrie

Bijna alle holocaustwetenschappers, die elke kritiek op Israël zien als verraad aan de holocaust, hebben geweigerd de genocide in Gaza te veroordelen. Geen enkele instelling die zich bezighoudt met onderzoek naar en herdenking van de holocaust heeft de voor de hand liggende historische parallellen getrokken of de massale slachting van Palestijnen veroordeeld.

Holocaustwetenschappers hebben, op een handvol uitzonderingen na, hun ware doel blootgelegd, namelijk niet het onderzoeken van de duistere kant van de menselijke natuur, de beangstigende neiging die we allemaal hebben om kwaad te doen, maar het heiligen van Joden als eeuwige slachtoffers en het vrijspreken van de etnisch-nationalistische staat Israël van de misdaden van kolonialisme, apartheid en genocide, schrijft Chris Hedges.

De kaping van de holocaust, het falen om Palestijnse slachtoffers te verdedigen omdat ze Palestijns zijn, heeft de morele autoriteit van holocauststudies en holocaustmonumenten doen imploderen. Ze zijn ontmaskerd als instrumenten niet om genocide te voorkomen, maar om die te plegen, niet om het verleden te onderzoeken, maar om het heden te manipuleren.

Elke halfslachtige erkenning dat de holocaust misschien niet het exclusieve eigendom is van Israël en zijn zionistische aanhangers, wordt snel de kop ingedrukt. Het Holocaust Museum LA verwijderde een bericht op Instagram met de tekst: “NOOIT MEER” KAN NIET ALLEEN NOOIT MEER VOOR JODEN BETEKENEN“ na een negatieve reactie. In de handen van zionisten betekent ”nooit meer” precies dat, nooit meer alleen voor joden.

Aimé Césaire schrijft in “Discourse on Colonialism” dat Hitler alleen uitzonderlijk wreed leek omdat hij leiding gaf aan “de vernedering van de blanke man” en in Europa de “kolonialistische procedures toepaste die tot dan toe uitsluitend waren voorbehouden aan de Arabieren van Algerije, de koelies van India en de nègres d’Afrique”.

Het was deze verdraaiing van de holocaust als uniek die Primo Levi, die van 1944 tot 1945 in Auschwitz gevangen zat en “Survival in Auschwitz” schreef, zo verontrustte. Hij was een fel criticus van de apartheidsstaat Israël en de behandeling van de Palestijnen. Hij zag de Shoah als “een onuitputtelijke bron van kwaad” die “voortleeft als haat bij de overlevenden en op duizend manieren tot uiting komt, tegen de wil van iedereen, als een dorst naar wraak, als moreel verval, als ontkenning, als vermoeidheid, als berusting.”

Hij betreurde het “manicheïsme”, degenen die “nuance en complexiteit schuwen” en die “de stroom van menselijke gebeurtenissen reduceren tot conflicten, en conflicten tot dualiteiten, wij en zij”. Hij waarschuwde dat het “netwerk van menselijke relaties binnen de concentratiekampen niet eenvoudig was: het kon niet worden gereduceerd tot twee blokken, slachtoffers en vervolgers.” De vijand, zo wist hij, “was buiten, maar ook binnen.”

Levi schrijft over Mordechai Chaim Rumkowski, een joodse collaborateur die het getto van Lodz regeerde. Rumkowski, bekend als “koning Chaim”, veranderde het getto in een slavenarbeidskamp dat de nazi’s en hemzelf verrijkte. Hij deporteerde tegenstanders naar vernietigingskampen. Hij verkrachtte en misbruikte meisjes en vrouwen. Hij eiste onvoorwaardelijke gehoorzaamheid en belichaamde het kwaad van zijn onderdrukkers. Voor Levi was hij een voorbeeld van wat velen van ons, onder vergelijkbare omstandigheden, zouden kunnen worden.

“We zien onszelf allemaal weerspiegeld in Rumkowski, zijn ambiguïteit is de onze, het is onze tweede natuur, wij hybriden gevormd uit klei en geest,” schreef Levi in “The Drowned and the Saved.” “Zijn koorts is de onze, de koorts van onze westerse beschaving die ‘met trompetten en trommels afdaalt in de hel’, en haar ellendige versieringen zijn het vervormde beeld van onze symbolen van sociaal prestige.”

“Net als Rumkowski zijn ook wij zo verblind door macht en prestige dat we onze essentiële kwetsbaarheid vergeten,” voegt Levi toe. “Of we dat nu willen of niet, we leggen ons neer bij de macht en vergeten dat we allemaal in het getto zitten, dat het getto ommuurd is, dat buiten het getto de heren van de dood heersen en dat vlakbij de trein staat te wachten.”

Deze bittere lessen van de Holocaust, die waarschuwen dat de grens tussen slachtoffer en dader flinterdun is, dat we allemaal gewillige beulen kunnen worden, dat er niets intrinsiek morele is aan het joods zijn of het overleven van de Holocaust, zijn wat zionisten willen ontkennen. Levi was om deze reden persona non grata in Israël.

Holocauststudies, die in de jaren zeventig een hoge vlucht namen en werden gekenmerkt door de vergoddelijking van de Holocaustoverlevende en fervent zionist Elie Wiesel – literair criticus Alfred Kazin noemde hem een “Jezus van de Holocaust” – hebben nu elke aanspraak op het verdedigen van universele waarheden opgegeven. Deze holocaustwetenschappers gebruiken een benchmark van het kwaad, zoals Norman Finkelstein opmerkt, “niet als moreel kompas, maar eerder als ideologische knuppel.” De mantra “Vergelijk niet”, schrijft Finkelstein, “is de mantra van morele chanteurs.”

Zionisten vinden in de holocaust en de joodse staat een gevoel van doel en betekenis, evenals een kleverige morele superioriteit. Na de oorlog van 1967, toen Israël Gaza en de Westelijke Jordaanoever veroverde, werd Israël, zoals Nathan Glazer goedkeurend opmerkte, “de religie van de Amerikaanse joden.”

Holocauststudies zijn gebaseerd op de misvatting dat uniek lijden unieke rechten met zich meebrengt. Dit was altijd het doel van wat Finkelstein “The Holocaust Industry” noemt.

“Joods lijden wordt afgeschilderd als onuitsprekelijk, onbespreekbaar, en toch altijd verkondigd,” schrijft de Europese historicus Charles Maier in “The Unmasterable Past: History, Holocaust, and German National Identity.” “Het is intens privé, mag niet worden afgezwakt, maar is tegelijkertijd openbaar, zodat de niet-joodse samenleving de misdaden zal bevestigen. Een zeer bijzonder lijden moet worden vereeuwigd op openbare plaatsen: holocaustmusea, herdenkingstuinen, deportatieplaatsen, niet als joodse maar als burgerlijke gedenkplaatsen. Maar wat is de rol van een museum in een land als de Verenigde Staten, ver van de plaats van de holocaust? … Onder welke omstandigheden kan een persoonlijk verdriet tegelijkertijd dienen als openbaar verdriet? En als genocide wordt erkend als openbaar verdriet, moeten we dan niet ook andere specifieke vormen van verdriet erkennen? Hebben Armeniërs en Cambodjanen ook recht op door de overheid gefinancierde holocaustmusea? En hebben we gedenkplaatsen nodig voor Zevendedagsadventisten en homoseksuelen vanwege hun vervolging door het Derde Reich?”

Elke misdaad die Israël begaat in naam van zijn voortbestaan – zijn “recht om te bestaan” – wordt gerechtvaardigd in naam van dit unieke karakter. Er zijn geen grenzen. De wereld is zwart-wit, een eindeloze strijd tegen het nazisme, dat van gedaante verandert afhankelijk van wie Israël als doelwit kiest. Wie deze bloedlust ter discussie stelt, wordt weggezet als antisemitisch en beschuldigd van het faciliteren van een nieuwe genocide op Joden.

Deze simplistische formule dient niet alleen de belangen van Israël, maar ook de belangen van koloniale machten die hun eigen genocides hebben gepleegd, genocides die ze willen verdoezelen. Wat was de uitroeiing van de inheemse Amerikanen door Europese kolonisten, van de Armeniërs door de Turken, van de Indiërs in de hongersnood in Bengalen door de Britten of van de door de Sovjet-Unie georkestreerde hongersnood in Oekraïne? Wat was het afwerpen van de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki? Is Manifest Destiny anders dan de omarming van het concept van Lebensraum door de nazi’s? Ook dit waren holocausts, aangewakkerd door dezelfde ontmenselijking en bloeddorst.

De heiligverklaring van de nazi-holocaust biedt een bizarre tegenprestatie. Het bewapenen en financieren van de staat Israël, het verhinderen van VN-resoluties en sancties om zijn misdaden te veroordelen, en het demoniseren van Palestijnen en hun sympathisanten, is het bewijs van verzoening en steun voor de joden. Israël spreekt in ruil daarvoor het Westen vrij van zijn onverschilligheid ten opzichte van het lot van de joden tijdens de holocaust, en Duitsland van het plegen ervan.

Duitsland gebruikt deze onheilige alliantie om het nazisme te scheiden van de rest van de Duitse geschiedenis, inclusief de genocide die Duitse kolonisten pleegden tegen de Nama en Herero in Duits Zuidwest-Afrika, nu Namibië.

“Een dergelijke magie”, schrijft de Israëlische historicus en genocidewetenschapper Raz Segal, “legitimeert racisme tegen Palestijnen op het moment dat Israël genocide tegen hen pleegt. Het idee van de uniciteit van de Holocaust reproduceert dus het uitsluitende nationalisme en kolonialisme dat tot de Holocaust heeft geleid, in plaats van het aan te vechten.”

Segal, directeur van het programma Holocaust- en Genocidestudies aan de Stockton University in New Jersey, schreef op 13 oktober 2023 – zes dagen na de inval van Hamas en andere Palestijnse strijders in Israël – een artikel over Gaza met de titel: “A Textbook Case of Genocide” (Een schoolvoorbeeld van genocide). Deze veroordeling door een Israëlische holocaustwetenschapper, wiens familieleden omkwamen in de holocaust, was een zeer eenzame stellingname.

Segal zag in de onmiddellijke eis van de Israëlische regering dat de Palestijnen het noorden van Gaza zouden evacueren, en in de bloedstollende demonisering van de Palestijnen door Israëlische functionarissen – de minister van Defensie zei dat Israël “tegen menselijke beesten vocht” – de stank van genocide.

“Het hele idee van preventie en ‘nooit meer’ is dat – zoals we onze studenten leren – er rode vlaggen zijn die, zodra we ze opmerken, ons ertoe moeten aanzetten om het proces dat zou kunnen escaleren tot genocide te stoppen.” zei Segal toen ik hem interviewde, “zelfs als het nog geen genocide is.”

Je kunt mijn interview met Segal hier bekijken.

“Holocauststudies als vakgebied zijn misschien ten dode opgeschreven, wat niet per se een slechte zaak is,” vervolgde hij. “Als holocauststudies inderdaad vanaf het begin verweven zijn met de ideologie van de wereldwijde Holocaustherdenking, is het misschien goed dat we geen holocauststudies meer hebben. En misschien opent dat de deur voor nog interessanter en belangrijker onderzoek naar de holocaust als geschiedenis, als echte geschiedenis.”

Segal betaalde voor zijn moed en zijn eerlijkheid. Het aanbod om leiding te geven aan het Center for Holocaust and Genocide Studies van de Universiteit van Minnesota – dat geen veroordeling van de genocide heeft uitgesproken – werd ingetrokken.

Bijna twee jaar na het begin van de genocide heeft de International Association of Genocide Scholars eindelijk een verklaring uitgegeven waarin staat dat het gedrag van Israël voldoet aan de wettelijke definitie van het VN-Verdrag inzake genocide.

Maar de overgrote meerderheid van de holocaustwetenschappers blijft zwijgen en veroordeelt eindeloos de wreedheden van Hamas, terwijl ze die van Israël negeren. Ze zwegen toen Zuid-Afrika voor het Internationaal Gerechtshof betoogde dat Israël genocide pleegde. Ze zwegen toen Amnesty International in december 2024 een rapport publiceerde waarin Israël van genocide werd beschuldigd.

“Hoeveel Palestijnse studenten melden zich aan voor masteropleidingen in holocaust- en genocidestudies over de hele wereld? Meestal geen enkele. Hoeveel Palestijnse wetenschappers identificeren zichzelf als wetenschappers op dit gebied? Ook zij zijn op één hand te tellen,” schrijft Segal in een artikel dat hij samen met anderen schreef in het Journal of Genocide Research.

Genocide zit in het DNA van het westerse imperialisme. Palestina heeft dit duidelijk gemaakt. De genocide is de volgende fase in wat antropoloog Arjun Appadurai “een enorme wereldwijde malthusiaanse correctie” noemt, die “gericht is op het voorbereiden van de wereld op de winnaars van de globalisering, zonder het ongemakkelijke geluid van de verliezers.”

De financiering en bewapening van Israël door de Verenigde Staten en Europese landen terwijl het genocide pleegt, heeft de internationale rechtsorde van na de Tweede Wereldoorlog doen imploderen. Deze heeft geen geloofwaardigheid meer. Het Westen kan nu niemand meer de les lezen over democratie, mensenrechten of de vermeende deugden van de westerse beschaving.

“Terwijl Gaza duizelingen, een gevoel van chaos en leegte oproept, wordt het voor talloze machtelozen de essentiële voorwaarde van politiek en ethisch bewustzijn in de eenentwintigste eeuw, net zoals de Eerste Wereldoorlog dat was voor een generatie in het Westen,” schrijft Pankaj Mishra in “The World After Gaza”.

Het is niet langer mogelijk om de fictie te verkopen dat de nazi-holocaust uniek is, of dat joden unieke rechten hebben. De genocide luidt een nieuwe wereldorde in, waarin Europa en de Verenigde Staten, samen met hun bondgenoot Israël, paria’s zijn. Gaza heeft een duistere waarheid aan het licht gebracht: barbarisme en de westerse beschaving zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Vind je het belangrijk dat er nog onafhankelijke berichtgeving bestaat die niet wordt gestuurd door grote belangen? Met jouw steun kunnen we blijven schrijven en onderzoeken. Klik hieronder en draag bij aan het voortbestaan van Frontnieuws.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

De geallieerde Holocaust op Dresden

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: