Boomer-weemoed

De geschiedenis zal waarschijnlijk vastleggen dat de Amerikaanse babyboomgeneratie een geweldig feest heeft gevierd, dat generatie X de trieste taak van opruimen kreeg en dat de millennials uiteindelijk in het gekraakte spookhuis bleven wonen toen het allemaal voorbij was. Namens de babyboomers wil ik proberen uitleg te geven en mijn excuses aanbieden.

Wij kwamen aan het einde van het grootste trauma uit de geschiedenis, de Tweede Wereldoorlog, na de zware crisis van de Grote Depressie – die, voor degenen onder u die de chronologie niet zo goed kennen, volgde op de Eerste Wereldoorlog, een epische, zinloze slachtpartij die de westerse beschaving volledig demoraliseerde. Wat een situatie voor de generatie van mijn ouders.

Mijn stiefvader, de man die mij heeft opgevoed, was een interessant exemplaar van die generatie. Net afgestudeerd in Boston, ging hij in het leger, werd luitenant en kwam al snel terecht in het Duitse offensief in het Ardennenwoud, bekend als de Slag om de Ardennen. In tegenstelling tot sommige andere veteranen uit de Tweede Wereldoorlog was hij bereid om over zijn ervaringen te praten. Zijn meest levendige herinnering was het verschil tussen het geluid van Amerikaanse en Duitse machinegeweren. Die van ons maakten rat-a-tat-tat, die van hen zzzzzzzap, zei hij, alsof je het interval tussen de kogels die op je afkwamen niet eens kon horen. Zijn mannen waren doodsbang, en niet weinigen van hen werden in stukken geschoten. Mijn stiefvader liep slechts enkele scherven in zijn arm en dijbeen op en was nog steeds ter plaatse toen Duitsland zich uiteindelijk in mei 1945 overgaf. Hij kreeg een zilveren ster voor moed, maar schepte daar nooit over op. (Mijn moeder heeft nauwelijks aan mijn opvoeding deelgenomen, maar dat is een ander verhaal.)

Toen het voorbij was, ging hij meteen naar New York City. Zijn generatie vierde de overwinning door meteen aan het werk te gaan in de economische bonanza die net op gang kwam – omdat de oorlog elders had plaatsgevonden en al onze spullen intact waren, klaar om opnieuw te beginnen, om alles wat er maar te bedenken viel te maken en te verkopen aan de verwoeste rest van de wereld, en hen geld te lenen om het te kopen – een geweldige kans voor jonge mannen die door hun recente oorlogservaringen zeer gedisciplineerd en gereguleerd waren. Mijn stiefvader werd een klassieke Mad Man, zoals in de tv-serie, werkzaam in de media, de uitgeverij en PR, een harddrinkende groep van voornamelijk militaire veteranen die tijdens de lunch met klanten drie martini’s achterover sloegen (een bijna onvoorstelbare prestatie, als je erover nadenkt), maar dat liet zien wat de oorlog had gedaan met de soldaten die het hadden overleefd. Hij stierf eraan toen hij nog maar net zestig was, en aan het roken van twee pakjes Camel straights per dag, een andere gewoonte uit de oorlog.

Wij boomerboys beleefden zijn oorlog via films en stripboeken: Sergeant Rock en John Wayne op het strand van Iwo! We genoten van alle vruchten van die naoorlogse bonanza. We hadden Disneyland, de Wereldtentoonstelling van 1964, de Carousel of Progress en Rock Around the Clock. Uiteindelijk kregen we onze eigen oorlog, Vietnam, maar die was optioneel voor studenten. Ik weigerde natuurlijk om me dood te laten schieten.

Je hebt geen idee wat een fantastisch bacchanaal de universiteit was in de jaren zestig. Let the sunshine in! De grote anti-oorlogsprotesten gaven ons de kans om te doen alsof we serieus waren, maar geloof me, het ging veel meer om het vinden van meisjes om mee te vrijen tijdens de teach-ins en de straatmarsen. De anticonceptiepil was een fantastische noviteit. We negeerden de bijwerkingen – vooral de sociale bijwerkingen die later leidden tot een epidemie van echtscheidingen en gebroken gezinnen. Als je een jonge man bent, is seks minstens de helft van wat je elke minuut denkt. Ik zat op een campus waar je alleen maar golven van rijpe, wippende borsten zag onder die doorschijnende boerenblouses (wat, zoals je begrijpt, suggereert dat de vrouwen er ook bij betrokken waren, net zo opgewonden door hun eigen hormonen).

Persoonlijk was ik niet helemaal mee met het hippieprogramma, hoewel ik mijn haar wel liet groeien. Veel dingen vond ik griezelig – de lugubere posters van hindoegoden met olifantenkoppen, het idiote ‘hey, man’-jargon, het neurotische delen van alles, van kleding tot geld, de harige oksels, de afschuwelijke biologische keuken… Ik heb drugs grotendeels gemeden, nooit LSD geprobeerd en zelden wiet gerookt vanwege een afschrikwekkende ervaring met paranoia in het begin. Hoe dan ook, na de capriolen van Charlie Manson verloor het hele gebeuren zijn glans en tegen het begin van de jaren zeventig was er niet veel meer over dan bakkebaarden, en tegen die tijd zaten velen van ons in een of ander kantoor.

Dat is waarschijnlijk waar het echt mis is gegaan. De babyboomers hadden nooit in die kantoren mogen komen, vooral niet binnen een straal van tien mijl rond Wall Street. Daar bedachten de slimsten onder ons de baanbrekende innovaties die nu de wereld hebben verwoest. Het coronavirus is zeker een zeer slechte zaak, maar het is echt niets vergeleken met de opzettelijke slechtheid die de zogenaamde gefinancialiseerde economie heeft gecreëerd – een bovennatuurlijke matrix van oplichting en fraude waarbij iets voor niets wordt gegeven en die bedoeld was om echt werk dat waardevolle dingen produceerde te vervangen. De grote les van deze tijd is verloren gegaan: het virtuele is geen vervanging voor het authentieke.

En nu haasten de financiële genieën van de babyboomgeneratie zich om denkbeeldig geld in het zwarte gat te gooien dat ze met hun eigen roekeloze tovenarij hebben geopend. Maar zwarte gaten zijn niet zoals gewone gaten. Ze zijn onvulbaar. Ze zuigen alles op in een kosmisch vacuüm dat lijkt op de dood – die, in zijn onverbiddelijke mysterie, misschien wel een deur is naar een nieuwe ordening van de dingen, het volgende leven, de volgende realiteit.

Natuurlijk hebben niet alle babyboomers op Wall Street of in aanverwante sectoren gewerkt, maar we hebben min of meer meegewerkt aan al die slechtheid omdat we nooit echt serieus hebben geprobeerd om het te stoppen. De Dodd-Frank-wet? Laat me niet lachen. Misschien is het gewoon onmogelijk om ons te verontschuldigen voor de puinhoop die we hebben achtergelaten na het feestje dat we hebben gehad. Ik ben geen christen in formele zin, maar misschien is alleen dat soort onpeilbare, onvoorwaardelijke vergeving voldoende. Het spijt me oprecht. – James Kunstler.