Trump versus “Het establishment”

Donald Trump treedt 2025 binnen met een vermeend mandaat voor verandering en een doctrine gebaseerd op de mantra “vrede door kracht.”

Misschien wel de grootste verandering die Trump nastreeft, is de Verenigde Staten los te maken van hun huwelijk uit het tijdperk van de Koude Oorlog met een trans-Atlantische militaire alliantie, de NAVO, die geen enkel ander hedendaags doel heeft dan het stimuleren van een sfeer van confrontatie met Rusland, schrijft Scott Ritter.

De vraag blijft of het mandaat van Trump sterk genoeg is om deze scheiding tot stand te brengen en of de principes van “vrede” het zullen winnen van die van “kracht” als dit mandaat in binnen- en buitenland wordt aangevochten.

Donald Trump is een man met een missie.

Hij is ook een man die gedreven wordt door een ego dat wel eens groter zou kunnen zijn dan het vermogen van de natie die hij op 20 januari 2025 zal leiden, om dit te evenaren.

Trump probeert tegelijkertijd de Verenigde Staten terug te trekken uit de mondiale brandhaarden die de huidige nationale veiligheidsprioriteiten zijn gaan bepalen, terwijl hij een nieuw buitenlands beleid promoot dat gericht is op het versterken van de Amerikaanse dominantie over de onmiddellijke gebieden van strategisch belang, waaronder een agressief standpunt over de uitbreiding van het grondgebied van de Verenigde Staten met Groenland en het Panamakanaal.

Om dit expansieve doel te bereiken, zullen Trump en zijn team voor buitenlands beleid/nationale veiligheid tegen de decennialange beleidsverplichtingen in moeten gaan die in de loop der tijd zijn gebruikt om de Amerikaanse nationale veiligheidsbelangen te definiëren.

Door te proberen een einde te maken aan het conflict in Oekraïne zonder de onderliggende doelen van de VS en zijn westerse bondgenoten te verwezenlijken, namelijk de strategische nederlaag van Rusland, zet Trump de deur open voor de mogelijke normalisering van de betrekkingen tussen Rusland en de VS en, bij uitbreiding, Rusland en Europa.

Dit is een proces in twee stappen.

Eerst en vooral moet Trump een formulering voor conflictbeëindiging vinden die tegelijkertijd de realiteit van Ruslands overwinning op het collectieve Westen erkent.

Dit betekent dat Rusland het overgrote deel zal moeten krijgen van wat het nastreeft in het Oekraïne-conflict: Oekraïense neutraliteit (geen NAVO-lidmaatschap), permanente internationale erkenning van de Russische soevereiniteit over de Krim, Kherson, Zaporizhia, Donetsk en Lugansk, opheffing van alle sancties in verband met de Speciale Militaire Operatie en politieke controle over de toekomst van wat overblijft van Oekraïne, inclusief grondwetswijzigingen die “denazificatie” vereisen.

Trump zal zo’n deal als een grote overwinning promoten, aangezien hij zichzelf heeft neergezet als iemand die dit conflict niet heeft bevorderd en als zodanig de eer moet krijgen om de voorwaarden voor vrede te scheppen.

De volgende stap is misschien wel de meest uitdagende: de Verenigde Staten loskoppelen van de NAVO.

Het conflict in Oekraïne heeft de realiteit onderstreept dat de NAVO na de Koude Oorlog een organisatie is zonder levensvatbare missie. Wat ooit een defensieve alliantie was, gericht op het beschermen van West-Europa tegen Sovjet-expansie, is de NAVO weinig meer geworden dan een instrument van het soort door de VS geleid buitenlands avonturisme waarvan Donald Trump beweert dat hij er afstand van wil nemen.

Het wrijvende is dat de politieke en economische elite van Europa, die verantwoordelijk is voor het feit dat de NAVO zichzelf heeft laten herdefiniëren als een instrument van het Amerikaanse imperium, niet gewillig zal toegeven aan de strategische visie van Trump. De NAVO, die geconfronteerd wordt met een afname van de Amerikaanse investeringen in de alliantie, zal proberen de verdediging van Europa te herstructureren op basis van precies dat dreigingsmodel dat Trump, door middel van zijn vredesinitiatief met betrekking tot Oekraïne, probeert te ontmantelen.

Europa is echter niet in staat om de financiële lasten van een dergelijke onderneming te dragen, en elke poging om een massale nieuwe Europese krijgsmacht te bouwen die ontworpen is om het hoofd te bieden aan een gefabriceerde Russische dreiging zal noodzakelijkerwijs de herallocatie van beperkte fiscale middelen vereisen, weg van het soort sociale en infrastructurele investeringen die het grootste deel van de Europese bevolking van hun regeringen eist, waardoor elke poging om dit te doen gelijk staat aan politieke zelfmoord.

Het doel van Trump is om de NAVO politiek en economisch onhoudbaar te maken. Om dit te bereiken, moet hij Europa zover krijgen dat het instemt met een visie die decennia van beleid, gebaseerd op Rusland als een existentiële bedreiging, terugdraait en moet hij steun krijgen van het Congres om de Verenigde Staten los te weken van een trans-Atlantische alliantie die 80 jaar lang de kern van het Amerikaanse nationale veiligheidsbeleid heeft gevormd.

Het is onwaarschijnlijk dat Europa zachtjes de goede nacht in zal gaan.

In plaats daarvan zal er een periode van politieke en economische onrust aanbreken, waarin diepgewortelde elites hun machtsposities en invloed proberen te behouden in het licht van de onverzettelijke geopolitieke realiteit die anders dicteert. Duitsland, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk – van oudsher de kern van wat de Europese politieke, economische en militaire macht vormt – bevinden zich allemaal in wat een onomkeerbare neergang lijkt te zijn, wat binnenlandse politieke fall-out genereert die uiteindelijk fataal zal blijken voor de huidige heersende klasse.

Een van de grootste obstakels waarmee Trump wordt geconfronteerd in zijn poging om toezicht te houden op wat neerkomt op de euthanasie van de naoorlogse Europese machtsstructuren, komt niet van het Europese continent, dat eerlijk gezegd vrijwel machteloos staat om een dergelijke uitkomst te voorkomen in het licht van de Amerikaanse onverschilligheid die zich uit in een weigering om de kosten te dragen die gepaard gaan met het in stand houden van het NAVO-bondgenootschap. Trump zal eerder te maken krijgen met tegenkanting vanuit de zalen van het Congres. Hier hebben tientallen jaren van symbiotische relaties tussen degenen die de macht over de portemonnee hebben en degenen die verantwoordelijk zijn voor de verdediging van de natie, een oorlogseconomie voortgebracht die zich voedt met conflicten die worden bevorderd door gekozen functionarissen wier standpunten afhankelijk zijn van de steun van de oorlogszuchtige klasse.

Dit is precies de bedreiging voor de Amerikaanse democratie waar president Dwight Eisenhower voor waarschuwde in zijn afscheidsrede voor de natie in januari 1961.

Trump gaf uiting aan deze dreiging in een videoverklaring die op 17 maart 2023 werd vrijgegeven. “Ons buitenlands beleid,” verklaarde Trump, ”blijft proberen om de wereld in een conflict met een nucleair bewapend Rusland te trekken, gebaseerd op de leugen dat Rusland onze grootste bedreiging vormt. Maar de grootste bedreiging voor de Westerse beschaving op dit moment,” merkte Trump op, ”is niet Rusland. Het is waarschijnlijk meer dan wat dan ook onszelf en een aantal van de vreselijke, USA-hatende mensen die ons vertegenwoordigen.”

Trump beloofde “een volledige toewijding aan het ontmantelen van het hele globalistische, neocon establishment dat ons voortdurend meesleept in eindeloze oorlogen, doet alsof ze vechten voor vrijheid en democratie in het buitenland, terwijl ze ons hier thuis veranderen in een derdewereldland en een derdewerelddictatuur.”

Trump voegde eraan toe dat de rol van de NAVO opnieuw moet worden onderzocht en dat het ministerie van Buitenlandse Zaken, de “defensiebureaucratie” en de inlichtingendiensten eveneens moeten worden herzien.

Trump beschuldigde deze “gevestigde orde” van het willen “verspillen van alle kracht, bloed en schatten van Amerika, het najagen van monsters en fantomen overzee terwijl ze ons afleiden van de ravage die ze hier thuis aan het aanrichten zijn. Deze krachten,” concludeerde Trump, ”richten meer schade aan in Amerika dan Rusland en China ooit hadden kunnen dromen.”

De inzet van dit spel van politieke dominantie is zo hoog als het maar kan zijn – als er geen controle is, zou het “establishment” de Verenigde Staten wel eens het pad op kunnen leiden van een onvermijdelijk nucleair conflict met Rusland.

Trump heeft de wens uitgesproken om een andere weg in te slaan.

Zijn mantra van “vrede door kracht” is echter een tweesnijdend zwaard.

Zoals de strategische visie van Trump nu is geconfigureerd, lijkt hij het verlies van het naoorlogse trans-Atlantische bondgenootschap dat acht decennia lang de Amerikaanse nationale veiligheid heeft bepaald, te willen inruilen voor vrede en stabiliteit in Europa, voor de bevestiging van een nieuwe Monroe Doctrine waarin de Verenigde Staten heersen als de onbetwiste macht over niet alleen het soevereine grondgebied van het Amerikaanse thuisland, maar ook over Amerika’s buren in het noorden en zuiden.

Trumps openingszet is gebaseerd op de bereidheid van het Congres om de voorgestelde overname van Groenland en de verklaarde herovering van het Panamakanaal te accepteren, evenals de belofte van Amerikaanse dominantie over het Noord- en Zuid-Amerikaanse continent, als een eerlijke ruil voor het verlies van Europa.

Maar Trumps openingszet is ook gebaseerd op het feit dat elke massale herstructurering van de Amerikaanse geopolitieke prioriteiten onvermijdelijk de bestaande machtselites hun macht zal ontnemen ten gunste van een nieuwe “gevestigde” elite.

De diepgewortelde huidige elites zullen het veld niet zonder slag of stoot prijsgeven.

Bovendien gaat de ruil die Trump voorstelt ervan uit dat de Verenigde Staten kunnen onderhandelen over een soepele exit uit Europa zonder enige verstrengeling. Een van de grootste obstakels in dit verband is Trumps te grote ego en notoir dunne huid. “Vrede door kracht” gaat net zo goed over perceptie als over realiteit, en de concessies die Trump aan Rusland zal moeten doen om het conflict in Oekraïne snel en resoluut tot een einde te brengen, vereisen op zijn minst de schijn dat wat er gebeurt allemaal deel uitmaakt van het ‘ontwerp’ van Trump.

Rusland heeft al een spaak in het wiel gestoken door een vredesvoorstel van het nationale veiligheidsteam van Trump zonder meer af te wijzen, een resultaat dat hoogstwaarschijnlijk fataal is voor Trumps verklaarde doelstelling om het Oekraïneconflict op “dag één” van zijn presidentschap te beëindigen.

Was het maar zo gemakkelijk.

Feit is dat het heel goed zes maanden tot een jaar na de beëdiging van Trump kan duren voordat het Oekraïneconflict is beëindigd onder voorwaarden die aanvaardbaar zijn voor Rusland. Trump zou er goed aan doen om vroeg en realistisch met de Russen in gesprek te gaan om zo snel mogelijk een einde te maken aan de gevechten. Pas daarna kan hij beginnen met het proces om de Verenigde Staten los te maken van de disfunctionele unie die het met de NAVO onderhoudt. En zoals elke langdurige relatie zal deze scheiding tijd kosten. Maar de ontbinding van de NAVO is zo goed als zeker zodra het Oekraïne-conflict is beëindigd. Trump kan de procedure letterlijk uit handen geven aan zijn “advocaten” en verder gaan met het hof maken van zijn nieuwe verovering – groter Amerika.

Wat natuurlijk een heel andere betekenis geeft aan het concept van “Make America Great Again.”

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Trump is begonnen Europa te chanteren

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: