Zij regeren over een disfunctionele ruïne, maar zij regeren

Sinds 2008 leven we in een westerse wereld die wordt gevormd door de “permanente staat” of door onze bestuurlijke technocraten – label naar keuze. Deze “creatieve klasse” (zoals zij zichzelf graag zien) wordt met name gedefinieerd door haar intermediaire middenpositie ten opzichte van de rijkdom controlerende oligarchische kliek als ultieme opperheren van het grote geld aan de ene kant, en de saaie ‘middenklasse’ onder hen – waar ze mee spotten, schrijft Alastair Crooke.

Het was niet de bedoeling van deze intermediaire klasse om de politiek te domineren (zeggen ze); het gebeurde gewoon. Aanvankelijk was het de bedoeling progressieve waarden te bevorderen. Maar in plaats daarvan gingen deze professionele technocraten, die aanzienlijke rijkdom hadden vergaard en in de grote Westerse metropolen in een hechte kliek waren verenigd, de linkse partijen over de hele wereld domineren, die voorheen de arbeidersklasse vertegenwoordigden.

Zij die het lidmaatschap van deze nieuwe “aristocratie” begeerden, cultiveerden hun imago als een van kosmopolitische, snelle geldstromen, glamour, mode en populaire cultuur – het multiculturalisme paste perfect bij hen. Zichzelf afschilderend als het politieke geweten van de hele samenleving (zo niet de wereld), was de werkelijkheid dat hun tijdgeest vooral de grillen, vooroordelen en in toenemende mate psychopathieën van één segment van de liberale samenleving weerspiegelde.

In dit milieu verschenen twee bepalende gebeurtenissen: in 2008 verzamelde Ben Bernanke, voorzitter van de Federal Reserve, in de nasleep van de wereldwijde financiële crisis een kamer vol met de rijkste oligarchen om hen “op te sluiten” totdat zij de oplossing zouden vinden voor het zich ontwikkelende systeemfalen van de banken.

De oligarchen vonden geen oplossing, maar werden toch uit hun opsluiting bevrijd. Ze kozen er in plaats daarvan voor om geld te pompen in structurele problemen, verergerd door flagrante beoordelingsfouten over risico’s.

En om de daaruit voortvloeiende enorme verliezen te financieren – die alleen al in de VS meer dan 10 biljoen dollar bedroegen – begonnen de centrale banken van de wereld geld bij te drukken – en sindsdien zijn ze nooit meer gestopt!

Zo begon in het Westen het tijdperk waarin ernstige problemen niet worden opgelost, maar er gewoon vers geld tegenaan wordt gegooid. Deze methode werd ook van harte overgenomen door de EU, waar het Merkelisme werd genoemd (naar de voormalige Duitse bondskanselier). Onderliggende structurele tegenstrijdigheden die zich bleven opstapelen, werden gewoonweg terzijde geschoven.

Een tweede kenmerk van dit tijdperk was dat terwijl de grote oligarchen zich terugtrokken uit de industriële productie en zich stortten op hyperfinancialisering, zij voordeel zagen in het overnemen van de ontluikende agenda van de Metro-Élite, gecentreerd rond utopische idealen van diversiteit, identiteit en raciale rechtvaardigheid – idealen nagestreefd met de vurigheid van een abstracte, duizendjarige ideologie. (Hun leiders hadden bijna geen woord over armoede of werkloosheid, wat de oligarchen perfect uitkwam).

Dus, voordeel zoekend, werden ook de oligarchen radicaal. Geleid door onder meer de Rockefeller en Ford Foundations, de grote filantropie en het bedrijfsleven, namen zij de woke spraak- en denkcodes aan. En stemden ermee in om rijkdom rechtstreeks in handen te geven van hen die door de geschiedenis heen systematisch het slachtoffer zijn geworden. Maar nogmaals, diepgaande structurele veranderingen in de samenleving werden oppervlakkig aangepakt – als het simpelweg verplaatsen van geld van “de ene zak naar de andere”.

Het echte probleem van de crisis van 2008 was echter niet hoofdzakelijk financieel. Ja, de verliezen werden verschoven van de balansen van falende instellingen naar die van de Fed, maar de echte structurele problemen werden nooit aangepakt. Dus geloofde men al snel dat bijna elk probleem kon worden opgelost door spraak- en gedachtencodes – getrouwd met de drukpers.

Politieke afwegingen waren niet langer een vereiste. Kosten waren niet langer relevant. In deze omgeving was geen enkel probleem te groot om op te lossen met behulp van gedragsmanagementtechnieken en de centrale bank. En als er geen crisis was om een agendawijziging verplicht te stellen en “vloeibaar te maken”, dan kon er wel een worden uitgevonden. En, zeker genoeg, zodra de Amerikaanse Fed in 2018 en 2019 begon terug te keren naar een ‘normaal’ beleid, werd een nieuwe, nog grotere crisis gevonden.

Niet verrassend, in de context van wat werd gezien als mislukte Civil Rights en New Deal hervormingen, werden de activistische bewegingen die werden gefinancierd door de oligarchische “vermogensfondsen” radicaler. Zij namen een revolutionair cultureel activisme aan om “eens en voor altijd problemen op te lossen” – gericht op het bewerkstelligen van diepgaande structurele veranderingen in de samenleving.

Dit betekende dat de macht opnieuw moest worden weggehaald bij de liberale middenklasse “die zo vaak blank en mannelijk was” – en daarom deel uitmaakte van de structurele onrechtvaardigheid van de samenleving. Eenvoudig gezegd werd de westerse middenklasse door de technocraten gezien als een lastpost.

Het punt hier is dat wat werd gemist in al het gepraat over “positieve discriminatie” ten gunste van “slachtoffers”, de andere kant van de medaille was: negatieve schadelijke discriminatie van degenen die “het pad blokkeren” – degenen die er niet in slagen uit de weg te gaan.

Het Revivalist Manifesto van Scott McKay noemt dit vijandige discriminerende proces, “gewapend overheidsfalen” – zoals het geïnduceerde disfunctioneren van de overheid in Amerikaanse steden om de middenklasse te verdrijven. “‘Witte vlucht’ is een kenmerk. It’s not a bug”, predikten de voorstanders ervan. Socialistisch stadslinks wil een beheersbaar kleine kern van rijke inwoners en een krioelende massa van plooibare armen, en niets daartussenin. Dat is wat gewapende overheidsfalen produceert, en het is een succes op grote schaal.

New Orleans stemt 90 procent Democratisch; Philadelphia is 80 procent Democratisch; Chicago is 85 procent. Los Angeles? Eenenzeventig procent. Geen van die steden zal weer een Republikeinse burgemeester of gemeenteraad krijgen, althans niet in de nabije toekomst. De Democratische Partij bestaat nauwelijks buiten de ruïnes die deze stedelijke machines voortbrengen.

De grotere boodschap is dat “geïnduceerde disfunctionaliteit” een samenleving kan voortbrengen die kan worden overheerst (meegaand gemaakt door onaangenaamheden en pijn) – zonder haar te hoeven besturen (d.w.z. dingen te laten werken!).

Dit proces is ook duidelijk zichtbaar in de huidige EU. De EU verkeert in een crisis omdat zij een puinhoop heeft gemaakt van haar bestuur met betrekking tot de sancties tegen Russische energie. De leidende klasse dacht dat het effect van de EU-sancties op Rusland een “doodsteek” zou zijn: Rusland zou binnen enkele weken instorten en alles zou weer worden zoals het was. Alles zou weer “normaal” worden. In plaats daarvan staat Europa voor een ineenstorting.

Toch volgen sommige leiders in Europa – ijveraars voor de Groene Agenda – een aanpak die parallel loopt met die in de VS – van “gewapende mislukking”, opgevat als een strategische troef om Groene Netto Nul-doelen te bereiken.

Want … het dwingt hun samenlevingen om de-industrialisatie te omarmen, het monitoren van de koolstofvoetafdruk en de Groene Overgang te accepteren – en de kosten daarvan te dragen. Yellen en bepaalde EU-leiders hebben de financiële pijn gevierd als een versnelling van de Transitie, of je het nu leuk vindt of niet, zelfs als het je uit je baan duwt, naar de rand van de samenleving. Disfunctionele Europese luchthavens zijn een voorbeeld om Europeanen te ontmoedigen om te reizen en de koolstofbelasting te verhogen!

Eenvoudig gezegd is dit een andere schadelijke eigenschap die is ontstaan met de “wending” van 2008. Sociopathie verwijst naar een patroon van antisociale gedragingen en houdingen, waaronder manipulatie, bedrog, agressie en een gebrek aan empathie voor anderen dat neerkomt op een geestelijke stoornis. Het bepalende kenmerk van de sociopaat is een diepgeworteld gebrek aan geweten – een amoraliteit die echter verborgen kan worden door een uiterlijk charmant voorkomen.

Ons tot naleving dwingen door middel van kosten, of het leven ondraaglijk maken, is de nieuwe manier om te heersen. Maar onze wereld valt snel uiteen in potige zones van ‘oud normaal’ en omringende poelen van desintegratie.

Dat brengt ons bij de grote vraag: nu het Westen het economisch systeemfalen opnieuw ontwijkt, waarom roepen we dan niet de miljardair-oligarchen bijeen, zoals in 2008, en sluiten we ze op in een kamer, totdat ze een oplossing vinden?

Ja, de Oligarchen mogen zichzelf hoogachten (omdat ze zo rijk zijn), maar hun laatste poging bood geen oplossing, maar was eerder een oefening in zelfbehoud, die werd bereikt door vers gedrukt geld naar brede structurele problemen te gooien en zo de overgang van hun imperiums naar hun nieuwe financiële identiteit te vergemakkelijken.

Rond 2015-2016 lijkt er echter iets te zijn veranderd – er begon een reactie. Die komt niet van de Oligarchen, maar van bepaalde delen van het Amerikaanse systeem, die vrezen voor de gevolgen als de massale psychologische afhankelijkheid van het drukken van steeds meer geld niet wordt aangepakt. Hun angst is dat het afglijden naar een maatschappelijk conflict, als de verstoringen in rijkdom en welzijn uit elkaar spatten, niet meer te stoppen zal zijn.

De Fed kan echter proberen een tegendraadse, gecontroleerde afbraak van de Amerikaanse zeepbel-economie uit te voeren door middel van renteverhogingen. De renteverhogingen zullen de “draak” van de inflatie niet verslaan (daarvoor zouden ze veel hoger moeten zijn). Het doel is een algemene “gewoonte van afhankelijkheid” van gratis geld te doorbreken.

De enige vraag van marktdeelnemers overal is wanneer de Fed omdraait (terug naar ‘printen’) … wanneer? Ze willen hun ‘fix’ en ze willen het snel.

Velen zijn “afhankelijk”: de Biden-regering heeft het nodig; de EU is ervan afhankelijk; de Re-set vereist geld drukken. Groen vereist drukken; steun voor het Oekraïense “Camelot” vereist drukken. Het militair-industrieel complex heeft het ook nodig. Iedereen heeft een gratis “fix” nodig.

Misschien kan de Fed mettertijd de psychologische afhankelijkheid doorbreken, maar de taak moet niet worden onderschat. Zoals een marktstrateeg het verwoordde: “De nieuwe bedrijfsomgeving is volledig vreemd voor elke belegger die vandaag leeft. We moeten ons dus losmaken van een verleden dat ‘niet meer’ is – en met een open geest verdergaan”.

Deze periode van nultarieven, nulinflatie en QE was een historische anomalie – volstrekt buitengewoon. En er komt een einde aan (ten goede of ten kwade).

Een kleine “inner circle” van de Fed heeft misschien een goed begrip van wat de nieuwe werkomgeving zal betekenen, maar een gedetailleerde implementatie kan eenvoudigweg niet trouw worden doorgetrokken naar een lange trickle-down commandoketen die gericht is op het omgekeerde “Growth”-paradigma dat om “omslag” smeekt. Hoeveel van de mensen die momenteel betrokken zijn bij deze overgang begrijpen de volledige complexiteit ervan? Hoeveel zijn het ermee eens?

Wat kan er misgaan? De verschuiving aan de top beginnen is één ding. Maar de remedie voor “geïnduceerde bestuurlijke disfunctionaliteit” als operationele strategie in een “permanente staat” die wordt bemand door sociopatische Cold Warriors en technocraten die zijn geselecteerd op naleving, ligt niet voor de hand. De meer sociopaten kunnen het Amerikaanse publiek vertellen: F*** you! Zij willen “regeren” – geruïneerd of niet.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

GREAT RESET DOSSIER

Een foto zegt meer dan duizend woorden

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: