De vraag die op dit moment wordt gesteld is: nadert het collectieve Westen het einde van een cyclus? Of zitten we nog midden in de cyclus? En is dit een mini-cyclus van vier generaties, of een historisch keerpunt? schrijft Alastair Crooke.
Is de Russisch-Chinese Entente en het wereldwijde tektonische ongenoegen met de “op regels gebaseerde orde” – na een lange reeks rampen, van Vietnam via Irak tot Oekraïne – voldoende om het Westen naar de volgende fase van de cyclische verandering te leiden, van een hoogtepunt naar ontgoocheling, inkrimping en uiteindelijke stabilisatie? Of niet?
Een belangrijk buigpunt is typisch een periode in de geschiedenis waarin alle negatieve componenten van het vorige tijdperk “in het spel komen” – allemaal tegelijk; en waarin een angstige heersende klasse haar toevlucht neemt tot grootschalige onderdrukking.
Elementen van een dergelijke crisis zijn vandaag de dag overal aanwezig: diep schisma in de VS; massaal protest in Frankrijk en in heel Europa. Een crisis in Israël. Wankelende economieën; en de dreiging van een nog niet gedefinieerde financiële crisis die de lucht verkilt.
Maar de woede barst los bij de suggestie dat het Westen in moeilijkheden verkeert; dat zijn “moment in de zon” plaats moet maken voor anderen, en voor de manier van doen van andere culturen. Het gevolg van zo’n moment van epische “tussenruimte” is historisch gezien gekenmerkt door het uitbreken van wanorde, de afbraak van ethische normen en het verlies van greep op wat echt is: zwart wordt wit; goed wordt fout; omhoog wordt omlaag.
Dat is waar we zijn – in de greep van de angst van de westerse elite en de wanhoop om de ‘oude machinerie’ draaiende te houden; de zwenkwielen gaan luidruchtig open en dicht, en de zwengels klapperen op en neer – allemaal om de indruk te wekken dat er vooruitgang wordt geboekt, terwijl in werkelijkheid praktisch alle westerse energie wordt gebruikt om het mechanisme alleen maar luidruchtig in de lucht te houden, en niet onomkeerbaar disfunctioneel tot stilstand te komen.
Dit is dus het paradigma dat vandaag de dag de westerse politiek beheerst: verdubbeling van de op regels orde zonder strategische blauwdruk van wat daarmee moet worden bereikt – in feite überhaupt geen blauwdruk, behalve “fingers crossed” dat er ex machina iets heilzaams voor het Westen uit voortkomt. De verschillende “narratieven” over het buitenlands beleid (Taiwan, Oekraïne, Iran, Israël) bevatten weinig substantieels. Het zijn allemaal slimme taalkundige spelletjes, een beroep op de emotie, zonder echte inhoud.
Dit alles is moeilijk te verwerken voor wie in het niet-Westen woont. Want zij worden niet geconfronteerd met de herhaalde heruitvoering door West-Europa van de iconische seculiere, egalitaire hervorming van de menselijke samenleving van de Franse Revolutie – met “de specifieke klankkleur, smaak en ideologie” die verschuift, afhankelijk van de heersende historische omstandigheden.
Andere naties die niet getroffen zijn door deze ideologie (d.w.z. in feite het niet-Westen) vinden het verbijsterend. De cultuuroorlog van het Westen raakt nauwelijks culturen buiten de eigen cultuur. Toch domineert zij, paradoxaal genoeg, de mondiale geopolitiek – voorlopig.
De “smaak” van vandaag wordt “onze” liberale democratie genoemd – het “onze” duidt op de band met een reeks leefregels die zich onttrekt aan een duidelijke definitie of nomenclatuur; maar een die vanaf de jaren zeventig is afgegleden naar een radicale vijandschap tegenover de traditionele Europese en Amerikaanse culturele erfenis.
Het bijzondere van de huidige heropvoering is dat, terwijl het bij de Franse Revolutie ging om het bereiken van klassengelijkheid; het beëindigen van de scheiding tussen de aristocratie en hun vazallen, het liberalisme vandaag de dag een wijziging van de ideologie vertegenwoordigt” die de Amerikaanse schrijver Christopher Rufo suggereert, “die zegt dat we mensen willen categoriseren op basis van groepsidentiteit en dan de resultaten op elke as gelijk willen maken – voornamelijk de economische as, de gezondheidsas, de werkgelegenheidsas, de strafrechtas – en dan een algemene nivellering formaliseren en afdwingen.”
Zij willen een absolute democratische nivellering van elke maatschappelijke discrepantie – die zelfs teruggaat tot in de geschiedenis, tot historische discriminatie en ongelijkheid; en de geschiedenis laten herschrijven om dergelijke oude praktijken aan het licht te brengen, zodat ze kunnen worden weggewerkt door middel van gedwongen omgekeerde discriminatie.
Wat heeft dit te maken met buitenlands beleid? Vrijwel alles zolang ‘ons’ liberalisme het westerse institutionele kader blijft beheersen.
Houd deze achtergrond in gedachten wanneer u denkt aan de reactie van de westerse politieke klasse op gebeurtenissen in bijvoorbeeld het Midden-Oosten of Oekraïne. Hoewel de cognitieve elite beweert tolerant, inclusief en pluralistisch te zijn, zal zij de morele legitimiteit van haar tegenstanders niet accepteren. Daarom is het taalgebruik van de beoefenaars van het buitenlands beleid in de VS – waar de Culturele Oorlog het meest ontwikkeld is – zo grof en opruiend tegenover staten die zich niet aan de “op regels gebaseerde orde” houden.
Het punt is hier dat, zoals professor Frank Furedi heeft benadrukt, het hedendaagse “timbre” er niet langer slechts een van tegenstellingen is, maar onophoudelijk hegemoniaal. Het is geen “wending”. Het is een breuk: De vastberadenheid om andere waarden te vervangen door een op het Westen geïnspireerde “op regels gebaseerde orde”.
Een “liberaal” zijn (in deze strikte betekenis) is niet iets wat je “doet”; het is wat je “bent”. Je denkt ‘juiste gedachten’ en spreekt ‘juist’. Overtuiging en compromis zijn in deze visie slechts een uiting van morele zwakte. Vraag het de Amerikaanse neocons!
Wij zijn gewend westerse functionarissen te horen praten over de “op regels gebaseerde orde” en het multipolaire systeem als rivalen in een nieuw mondiaal kader van intense “concurrentie”. Dat zou echter een misvatting zijn over de aard van het “liberale” project. Het zijn geen rivalen: er kunnen geen “rivalen” zijn; het kunnen alleen recalcitrante andere samenlevingen zijn die de analyse en de noodzaak hebben geweigerd om alle culturele en psychologische structuren van ongelijkheid uit hun eigen domein te roeien. (Vandaar dat China wordt opgejaagd vanwege zijn vermeende tekortkoming ten opzichte van de Oeigoeren).
Het cognitieve privilege van “bewustzijn” is wat ten grondslag ligt aan de westerse “verdubbeling” van het opleggen van een wereldwijde “op regels gebaseerde orde”: geen compromis. De morele onderneming is meer gericht op haar verheven morele positie dan op het verwerken of beheersen van bijvoorbeeld een nederlaag in Oekraïne.
Gisteren nog moest de Bank of America in Londen een tweedaagse online conferentie over geopolitiek afbreken en verontschuldigde zij zich tegenover de deelnemers na de verontwaardiging over de opmerkingen van een spreker die door sommige deelnemers als “pro-Russisch” werden beschouwd.
Wat werd er gezegd? De opmerkingen van professor Nicolai Petro tijdens de sessie waarin hij zei: “In elk scenario is Oekraïne de grote verliezer van de oorlog: zijn industriële capaciteit is verwoest … en zijn bevolking is gekrompen omdat mensen vertrekken om in het buitenland werk te zoeken. Als dit is wat bedoeld wordt met het verwijderen van de capaciteit van Oekraïne om oorlog te voeren tegen Rusland, dan heeft het [Rusland] gewonnen.” Professor Petro voegde eraan toe dat de Amerikaanse regering geen belang heeft bij een staakt-het-vuren, omdat zij het meeste te winnen heeft bij een langdurig conflict.
Een compromis is niet toegestaan. Zo spreken, de westerse moraal bewaken en “schurken” creëren, is duidelijk belangrijker dan de realiteit onder ogen zien. De opmerkingen van professor Petro werden veroordeeld als “het doorrollen van Moskou’s standpunten”.
Toch staan deze culturele revolutionairen voor een valkuil, Christopher Rufo schrijft,
“Hun taak is eigenlijk geen gemakkelijke. Het is erg moeilijk, en ik denk zelfs dat het enigszins onmogelijk is. Als je zelfs kijkt naar de Chinese Culturele Revolutie in de jaren zestig … Zij hadden een programma van economische en sociale nivellering dat totalitairder en drastischer was dan alles wat ooit in het verleden was gebeurd. Maar toen de revolutie ineenstortte, na de periode van inkrimpingen, bekeken sociale wetenschappers de gegevens en ontdekten dat een generatie later de oorspronkelijke ongelijkheden waren gestabiliseerd … Het punt is dat gedwongen nivellering zeer ongrijpbaar is. Het is heel moeilijk te bereiken, zelfs als je het met de punt van een speer of met de loop van een geweer doet.”
Omdat het nivelleringsproject in wezen nihilistisch is, raakt het in de ban van de destructieve kant van de revolutie – de auteurs ervan gaan zo op in het ontmantelen van structuren dat ze zich niet bewust zijn van de noodzaak om het beleid eerst goed door te denken, voordat ze eraan beginnen. Zij zijn niet bedreven in het bedrijven van politiek: in het “laten werken” van politiek.
Zo groeit de ontevredenheid over de aaneenschakeling van westerse mislukkingen op het gebied van buitenlands beleid. Het aantal crises neemt toe, zowel in aantal als in verschillende maatschappelijke dimensies. Misschien naderen we een punt waarop we de cyclus beginnen te doorlopen – naar ontgoocheling, bezuiniging en stabilisatie; de noodzakelijke stap naar catharsis en uiteindelijke vernieuwing. Toch zou het een vergissing zijn om de levensduur en de vasthoudendheid van de westerse revolutionaire impuls te onderschatten.
“De revolutie werkt niet als een expliciete politieke beweging. Zij opereert zijdelings via de bureaucratie en filtert haar revolutionaire taal door de taal van de therapeutische, de taal van de pedagogische of de taal van de HR-afdeling (Human Resources) van het bedrijf,” schrijft professor Furedi. “En vervolgens vestigt zij de macht op antidemocratische wijze, waarbij zij de democratische structuur omzeilt: zij gebruikt deze manipulatieve en zachte taal – om de revolutie vanuit de instellingen voort te zetten.”
Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
GREAT RESET DOSSIER
Iets waarop wij gewacht hebben is zojuist gebeurd, en het is een heel slecht teken…
De Arabische kapitaalkrachtige wereld is zich in ijltempo aan het verenigen en duurzame allianties aan het smeden, mede onder invloed en door toedoen van China en Rusland. Een zeer machtig blok staat in de steigers.
Wij zitten het laatste deel vd verschuiving naar de nieuwe tijd.
Uiterst voorzichtig.
Als het kartel, ; the Biden valt wordt het voelbaar en zichtbaar.
Het zal hard zijn.
En al helemaal ongeloofbaar voor de opgeschrokken slapenden.
Zoals ik het eea zie, zitten we in de bijzonder interessante fase van het wisselen van de macht. Er zullen altijd imperiums ontstaan, want er zullen altijd parasitaire pscyhopaten bestaan die zich invreten in die imperiums. Zij beheersen, en teren op de kuddes die een soort van bestaan voeren in die imperiums. De ene kudde wat beter dan de andere. Maar zolang de mens als diersoort niet fundamenteel verandert, en het parasitaire psychopatische gedragskenmerk niet permanent verwijderd wordt (dmv gene therapy bijv, hahaha!) zal er niks veranderen. Het zal een tijdje rustig zijn tot er weer gelazer met de parasitaire hebberigheid komt. En de volgende keer zal dat over heel andere dingen gaan dan land en natural resources. Uiteindelijk zal dit diersoort zichzelf wel ten gronde richten. Deze keer nog niet, want de technologie die nu in gebruik is om oorlogen te voeren is nog niet dusdanig gevorderd dat een ‘einde van de wereld’ veroorzaakt kan worden. (Wel een hoop rotzooi en puin.) De technologie zal zich blijven ontwikkelen (bouwt gewoon voort op de reeds bestaande legoblokjes) maar de spiritualiteit van het diersoort niet. Want dat vergt heel veel zelfinzicht en zelfdisciplne die het merendeel van het diersoort niet heeft. Uiteindelijk zal de gehele mensheid onder het gewicht van de technologische fratsen van een paar het onderspit delven. Maar die tijd is er (gelukkig) nog niet. Zelfdiscipline werd trouwens ook al aanbevolen in het beroemdste boek op Aarde, hetzij metaforisch: eet de vruchten van deze boom niet. En toch niet luisteren.
Het gaat weer over eenheid en verscheidenheid. Niet voor niets is onderscheid van belang om natuurlijke eenheid te bereiken. Eenheid kan door iedereen geannexeerd worden. Discriminatie is in het Engels onderscheid, maar ook (populair) uitsluiting. De problemen liggen in dat soort dingen. De mensen zullen het zonder hulp niet redden. Maar er zijn al meerdere kansen verkeken. En daar staat ook een prijs voor.
Herinnert de lezer zich het oude spreekwoord: “Maak geen slapende honden wakker?” Er zit een wereld van occulte betekenis in. Geen man of vrouw kent zijn of haar morele kracht totdat die wordt uitgetest. Duizenden gaan zeer respectabel door het leven omdat ze nooit op de proef zijn gesteld. Iemand die het op zich neemt om discipelschap te proberen, maakt wakker – elke slapende passie van zijn dierlijke natuur. De discipel wordt geroepen om niet alleen alle latente kwade neigingen van zijn aard onder ogen te zien, maar ook het momentum van verderfelijke krachten die zijn verzameld door de gemeenschap en het land waartoe hij behoort. Als hij tevreden is met zijn buren om te gaan en bijna te zijn zoals ze zijn – misschien een beetje beter of iets slechter dan het gemiddelde – zal niemand aandacht aan hem besteden. Maar laat het bekend zijn dat hij de holle bespotting van het sociale leven, de hypocrisie ervan, heeft kunnen ontdekken. En als hij vastbesloten is zichzelf naar een hoger niveau te tillen, wordt hij meteen gehaat, en elke slechte, onverdraagzame of kwaadaardige aard stuurt een stroom van tegengestelde wilskracht naar hem.
NATO was invented by NAZIS after World War II
https://www.theinteldrop.org/2023/04/11/nato-was-invented-by-nazis-after-world-war-ii/