U zult allemaal wel gehoord hebben dat er een paar dagen geleden een arrestatiebevel is uitgevaardigd tegen Vladimir Vladimirovitsj Poetin door het Internationaal Strafhof. Als het niet zo grappig was, zouden we onze tranen de vrije loop laten vanwege het kluchtige potentieel ervan en de onderliggende gebrekkige logica. Maar eerst iets anders, schrijft Tatiana Obrenovic.
Op 20 februari 2023 was het 20 jaar geleden dat de VS Irak binnenvielen. Men moet zich afvragen volgens welke normen dit (quasi) gerechtshof wordt geleid? Er is een vrij lange lijst van wreedheden die de VS in Irak hebben begaan tijdens de militaire interventie die zonder toestemming van de VN-Veiligheidsraad is begonnen. Men moet beginnen met Abu Ghraib en verder met de talrijke moorden op burgers tot het gebruik van witte fosfor en helaas gaat de lijst nog verder…
Laten we teruggaan naar het allereerste begin: de oorsprong en het werk tot nu toe en het feit dat het in de loop der tijd in een puur politieke truc is veranderd. Het internationaal strafrecht erkent namelijk maar één internationaal strafhof, en dat is precies het hof dat het genoemde arrestatiebevel heeft uitgevaardigd, terwijl alle andere wetgevende instanties tribunalen zijn geweest. Wat betekent dat?
Dit zijn buitengewone, ad hoc rechtbanken, d.w.z. wetgevende organen die voor bepaalde gevallen zijn opgericht, met rechters die zijn gekozen nadat de misdaden waren gepleegd. Het fundamentele probleem met dergelijke wetgevende instellingen was hun legitimiteit, omdat ze voor bepaalde zaken werden opgericht, maar niet voor een groot aantal andere. Een ander probleem was hun terugwerkende retroactiviteit. In de regel werden deze pas opgericht nadat de strafbare feiten hadden plaatsgevonden. Men kan dus niet het zogenaamde recht van de natuurlijke rechter krijgen, omdat degene die voor de functie van rechter wordt gekozen al bepaalde opvattingen en meningen heeft gevormd over de strafbare feiten die hebben plaatsgevonden. Men kan zich geen onbevooroordeelde opvattingen, objectiviteit en belangeloosheid vormen, die men zou krijgen van een rechter die vooraf moet worden geselecteerd voor een onbepaald aantal zaken en een onbepaald aantal personen en niet weet wie hij of zij zal berechten…
Het Internationaal Strafhof werd opgericht met dat idee voor ogen om alle misstanden en alle fouten van de internationale strafwetgeving eens en voor altijd recht te zetten en alle tribunalen als volgt te vervangen: het zou van tevoren worden opgericht, de rechters zouden van tevoren worden gekozen en zij zouden steevast alle rechtszaken berechten, het zou niet selectief te werk gaan en het zou niet retroactief zijn. Helaas heeft het in de afgelopen twintig jaar van zijn werkzaamheden sinds 2002, het jaar waarin het operationeel werd, bewezen dat de grondgedachte voor zijn oprichting en zijn bedoelingen en doelstellingen niet zijn verwezenlijkt.
Zo zou het in 2003 ten minste een onderzoek instellen naar de Amerikaanse agressie in Irak, maar het ICC heeft dat niet gedaan. Evenmin heeft het gerechtelijke procedures in gang gezet. Integendeel, bij de speciale militaire operatie in Oekraïne vond het hof het juist nodig om deze juridische procedures te starten. Wat zegt ons dat?
Het zegt dat de politiek van het aanklagen van mensen in de internationale strafvervolgingsorganen op dezelfde manier gebeurt als vroeger in de internationale tribunalen. Het betekent dat sommige zaken met de hand worden uitgekozen om te worden behandeld, andere worden gewoon overgeslagen en compleet genegeerd. En deze zaken die uitgekozen worden voor berechting zijn natuurlijk de politieke. Als je de juridische criteria in aanmerking neemt en opzij schuift, blijven alleen politieke criteria over. In 2003, toen de agressie tegen Irak plaatsvond, vond niemand het redelijk om die oorlog te onderzoeken, laat staan een aanklacht in te dienen. Dat is niet het enige geval. Sinds 2003 is er een aantal soortgelijke gevallen geweest die op zijn minst aan de jurisdictie en expertise van het Internationaal Strafhof hadden moeten worden onderworpen om de procedure in te leiden, zodat de rechter(s) eventueel hadden kunnen vaststellen dat er geen enkel misdrijf was gepleegd. Dat gebeurde in de meeste gevallen niet eens, behalve in de gevallen met een verborgen politieke agenda.
In het geval van de NAVO-aanval op de SR Joegoslavië (Servië en Montenegro) was de bevoegde rechtbank het ICC Tribunaal in Den Haag voor het voormalige Joegoslavië, maar aangezien de selectiviteit in zijn werk al lang is opgemerkt als een van zijn fundamentele gebreken, die dergelijke rechtbanken onwettig maken, is het ook twijfelachtig hoe legaal deze zijn, in het bijzonder in het geval van SR Joegoslavië. Het openbaar ministerie onder leiding van Carla Del Ponte heeft de rechtszaak aangespannen wegens vermeende oorlogsmisdaden van het NAVO-pact tijdens de agressie en is tot de conclusie gekomen dat er geen wettelijke gronden waren om de rechtszaak aan te spannen en uit te voeren, wat op zich al een beschamende beslissing was. Elke burger van SR Joegoslavië die daar in die tijd woonde, was getuige van een groot aantal oorlogsmisdaden van de NAVO.
Om terug te komen op de Amerikaanse invasie in Irak in 2003: laten we terugdenken aan 5 februari, toen Colin Powell in de VN-Veiligheidsraad met zijn arm in de lucht zwaaide en met een simpel ogend reageerbuisje probeerde te bewijzen dat Saddam Hoessein en Irak massavernietigingswapens bezaten. De Amerikaanse invasie in Irak begon op 20 maart, binnen twee weken, in datzelfde jaar. Zelfs de Guardian herinnert ter gelegenheid van de 20e verjaardag aan de uitspraak van Georges Benjamin Clemenceau dat “de oorlog een reeks rampen is die eindigt in een overwinning”, maar de Guardian zegt verder dat in het geval van Irak die “invasie begon met een overwinning maar eindigde in een reeks rampen”. Veel oorlogsmisdaden en wreedheden werden door de VS in Irak begaan en ook enkele andere landen uit Europa sloten zich daarbij aan. Vreemd genoeg weigerde Duitsland voor het eerst in de recente geschiedenis om zich bij de invasie van de VS en het VK tegen Irak aan te sluiten en onder de oorlogsvlag van Bush jr. te gaan staan. Zo ontstond een verrassend triumviraat met Jacques René Chirac, de toenmalige president van Frankrijk, Gerhard Schröder, de toenmalige president van Duitsland en Vladimir Poetin, de toenmalige en huidige president van Rusland, die alle drie als het ware unisono onder hetzelfde politieke motto optraden. Ook nu blijven de Duitsers op deze 20e verjaardag herhalen dat die oorlog met leugens begon. Met dit nieuwe arrestatiebevel tegen Vladimir Vladimirovitsj Poetin beweren zij dat als de Russische president naar een ander land reist, hij door dat land moet worden gearresteerd. Maar de zaken liggen vast veel ingewikkelder dan dat.
In het recht zijn er veel meer regels en veel meer principes waarmee juristen rekening moeten houden. Strafrechtelijke aansprakelijkheid van een persoon die een internationale strafbare handeling verricht, is er een van. Dit zijn echter niet de enige beginselen, regels en voorschriften waarin de internationale orde is vastgelegd. Als we rekening houden met twee of meer soevereine staten/landen, is er een beginsel van soevereine gelijkheid van staten dat in acht moet worden genomen.
Een beginsel in het Romeinse recht is Par in parem non habet imperium (wat betekent “gelijken hebben geen soevereiniteit over elkaar” in het Latijn). Een ander rechtsbeginsel luidt: Nemo dat quod non – habet wat betekent “Niemand kan een betere titel overdragen dan wat hij zelf bezit” Dat betekent dat de landen die het Internationaal Strafhof hebben opgericht en het Statuut van Rome tot nu toe hebben ondertekend, daarin niet meer rechten en titels kunnen overdragen dan zij al hadden op het moment dat zij tot het Statuut toetraden. Als we teruggaan naar het moment vóór de oprichting van het ICC, kunnen de twee landen, die bezig zijn een overeenkomst te ondertekenen om hun wederzijdse betrekkingen te regelen, dan verplichtingen opleggen aan het derde land? Zeker niet. Het derde land heeft niet dezelfde overeenkomst met hen gesloten.
Dat bewijst dat zij onderling gelijk zijn, maar zij hebben geen gezag boven het derde land. Het Statuut van Rome kan niet zijn aangevuld met meer rechten en titulatuur die de landen al hebben/hadden, die afstand zouden willen doen van de mogelijkheid tot straffeloosheid van de houders van de hoogste posities die zij in het internationale recht hebben. Precies zo dat men daarbij het beginsel van soevereine gelijkheid van staten bevestigt: de president van een land, de premier, de minister van Buitenlandse Zaken enz. zijn straffeloos voor de strafrechtelijke autoriteiten van een ander land. Hoeveel landen ook een internationaal strafhof oprichten of zich daarbij aansluiten, ze kunnen eenvoudigweg niet meer rechten (titels) overdragen dan ze zelf al hebben. Zij kunnen niet optreden tegen de ambtenaar van het derde land, d.w.z. de president van het derde land, hun premier enz.
Wie hierover meer wil lezen, moet de uitspraak lezen van het Internationaal Strafhof in de zaak Congo vs België 2002 over het arrestatiebevel dat is uitgevaardigd tegen de minister van Buitenlandse Zaken van Congo, omdat België probeerde een arrestatiebevel tegen hem uit te vaardigen en hem te berechten voor de oorlogsmisdaden en misdaden tegen de mensheid die hij in zijn eigen land zou hebben begaan. Congo trok de stoute schoenen aan en spande een rechtszaak aan tegen België bij het Internationaal Gerechtshof en won de zaak. Het Internationaal Gerechtshof maakte met deze resolutie volstrekt duidelijk dat België geen enkele bevoegdheid had, aangezien hun [Congo] minister van Buitenlandse Zaken diplomatieke straffeloosheid geniet van strafrechtelijke vervolging in welk land dan ook. Bovendien gaf het Internationaal Gerechtshof een dwingend bevel aan België om het arrestatiebevel in te trekken. Dat wil zeggen dat zij het beginsel van soevereine gelijkheid in de internationale betrekkingen hebben bevestigd door het instituut van (diplomatieke) straffeloosheid, dat het verlengde ervan is en een formule om het mogelijk te maken en zo de betrekkingen tussen landen in stand te houden en te bevestigen. Als de landen niet in staat zijn om de president van een ander land, de premier enz. strafrechtelijk te vervolgen, kunnen ze die bevoegdheid zelfs niet overdragen aan het Internationaal Strafhof. Dan kunnen ze dat ook niet doen aan het derde land.
Dit arrestatiebevel van het Internationaal Strafhof is niet alleen onwettig, maar ook in strijd met de regels die het Internationaal Strafhof zelf heeft vastgelegd. Temeer daar bij de oprichting ervan een groot aantal serieuze juristen eraan heeft deelgenomen en niet alleen amateurs en evenmin degenen die van plan waren misbruik te maken van de beginselen en de functies of het gezag van het Hof. U kunt hier meer lezen en vooral interessant Het Statuut van Rome artikel 98 lid 1 – alles is duidelijk:
Samenwerking met betrekking tot opheffing van immuniteit en instemming met overlevering
- Het Hof kan niet overgaan tot een verzoek om overlevering of bijstand waardoor de aangezochte Staat zou moeten handelen in strijd met zijn verplichtingen krachtens internationaal recht met betrekking tot de staats- of diplomatieke immuniteit van een persoon of eigendom van een derde Staat, tenzij het Hof eerst de medewerking van die derde Staat kan verkrijgen voor de opheffing van de immuniteit.
- Het Hof kan geen gevolg geven aan een verzoek om overlevering waardoor de aangezochte staat zou moeten handelen in strijd met zijn verplichtingen uit hoofde van internationale overeenkomsten krachtens welke de toestemming van een zendstaat is vereist om een persoon van die staat aan het Hof over te leveren, tenzij het Hof vooraf de medewerking van de zendstaat kan verkrijgen voor het verlenen van toestemming voor de overlevering.
De beslissing wie moet worden aangehouden kan niet worden uitgevoerd als het gaat om een derde land en het derde land staat voor elk land dat het Statuut van Rome niet heeft ondertekend. Dit beginsel is opgenomen in het Statuut van Rome, precies met het doel het immuniteitsbeginsel in het internationale strafrecht in acht te nemen en kracht bij te zetten, omdat het Internationaal Strafhof er geen baat bij heeft als de aanhoudingsbevelen in conflict komen met het derde land/de derde landen – die het Statuut niet hebben ondertekend. Dat zou volkomen ongegrond zijn, want in dat geval zou het erop lijken dat dit hof juist is opgericht om dergelijke conflicten te veroorzaken. De niet-ondertekenaars van het Statuut van Rome zijn enkele van de machtigste landen ter wereld, zoals Rusland, China en niet eens zo gek genoeg de VS. Bovendien hebben de VS, toen het Internationaal Strafhof in 2002 werd opgericht, ongeacht of zij op de hoogte waren van artikel 98, de zogenaamde American Servicemen Protection Act aangenomen. Om een eenvoudige reden bevindt het hoofdkantoor van het ICC zich in Den Haag, Nederland. Het Amerikaanse Congres heeft de Amerikaanse president de bevoegdheid gegeven alle nodige macht en geweld te gebruiken om elke Amerikaanse ambtenaar of overheidsfunctionaris te beschermen die door het ICC wordt beschuldigd of in staat van beschuldiging wordt gesteld en die door een land wordt uitgeleverd aan de zetel van het ICC in Den Haag. In dat geval heeft zelfs de Amerikaanse president een officiële plicht om die persoon te bevrijden van de plaats van arrestatie of detentie van het ICC en daarbij gebruik te maken van alle nodige macht en geweld.
Maar Rusland heeft het Rome Statuut niet ondertekend en gelukkig kunnen landen het niet opleggen aan andere niet-ondertekenaars, om alle bovengenoemde redenen. Dit wordt het beginsel van soevereine gelijkheid van staten in het internationaal recht genoemd. Als een land of een staat meer of minder rechten en titels zou hebben dan een ander, zou dat het VN-statuut op basis van niet-inmenging in interne aangelegenheden tenietdoen. Men kan eenvoudigweg niet de binnenlandse aangelegenheden van een derde land bepalen door middel van eigen handelingen of wetten.
Degenen die wanhopig hebben besloten dit arrestatiebevel uit te vaardigen, halen hier gewoon de kwesties en de juridische instituten door elkaar, zoals het juridische instituut van straffeloosheid en het juridische instituut van aansprakelijkheid en de bevoegdheid/jurisdictie. Zij lijken te denken dat als er geen straffeloosheid is, er steevast geen bevoegdheid/jurisdictie is. Niemand is perfect en de overheidsfunctionarissen zijn wettelijk aansprakelijk, maar dan wel tegenover de wetgever in hun eigen land/staat. Om dit lange verhaal kort te maken, onze zeer gewaardeerde Vladimir Poetin is alleen wettelijk aansprakelijk voor de wetgeving in Rusland. Hij aanvaardt de bevoegdheid/bevoegdheid van zijn eigen wetgever in zijn eigen staat/land.
Zelfs het ICC zelf is ervan uitgegaan dat een dergelijke kwestie zich voordoet en heeft dus geen autoriteiten verspreid over de wereld om de vervolgingen over de hele wereld uit te voeren en de beschuldigden te verzamelen en aan Den Haag uit te leveren. Zij vertrouwen volledig op de medewerking van de ondertekenende staten. Maar zelfs als de ondertekenaars vanwege de aard van hun onderlinge betrekkingen hun respectieve regeringsfunctionarissen niet kunnen beschuldigen of aanklagen, kan het ICC niet ingrijpen of iets anders opleggen, noch zijn zij verplicht een dergelijk bevel of bevel uit te voeren.
Laat ik dit alles illustreren met een zeer goed voorbeeld: in 2015 was op de officiële bijeenkomst van de Afrikaanse Unie: de organisatie van Afrikaanse landen in Zuid-Afrika Al Bashir Omar aanwezig, de president van Soedan, tegen wie destijds een arrestatiebevel was uitgevaardigd door het ICC, maar Zuid-Afrika weigerde categorisch met een beroep op het beginsel van straffeloosheid van de Soedanese president om hem zijn vrijheid te ontnemen, maar hij bracht drie dagen “in vrolijkheid en vreugde” door in Zuid-Afrika terwijl hij deelnam aan de officiële top. Hij kwam terug. Toen het ICC aandrong op volledige uitvoering van dit arrestatiebevel, zette Zuid-Afrika zelf het proces in gang om zich terug te trekken uit het Statuut van Rome. Ze waren klaar en gereed om de confrontatie met de waanzin van het ICC aan te gaan, omdat ze daardoor in een ernstig conflict met hun buurland Soedan terecht zouden komen. Al met al zijn de rechtssystemen in zowel Sudan als Zuid-Afrika historisch, juridisch en politiek veel ouder dan het ICC.
Men hoeft maar te bedenken hoeveel illegale invasies, brutale niet-uitgelokte agressies, georkestreerde gekleurde revoluties en oorlogen de VS en de NAVO in de afgelopen eeuw jarenlang en decennialang hebben gestart en gevoerd, om een ‘groter plaatje’ te krijgen.
Excellent artikel! Ik zit zelf nog te denken aan de overwinnaars justitie van het tribunaal van Neurenberg. Dat was om de executie van leiders van Nationaal Socialistisch Duitsland van een juridische ondergrond te voorzien ten bate van de propaganda. Dat de hegemoon zich zelf niet aan internationale regels, verdragen en afspraken moet houden, wordt eigenlijk al 150 jaar door de VS gedemonstreerd. Nu na de eerste , tweede en derde proxy wereldoorlog wordt dat elke dag gedemonstreerd. De VS hielden zich sowieso niet meer aan de Conventie van Genève na de 2e WO, dat wordt aangetoond in het boek “Other Losses” van de Canadees James Baque. De VS houden zich intern gezien niet eens aan de eigen grondwet. http://vho.org/GB/Journals/JHR/10/2/Ward227-231.html
Het Pentagon heeft vorige week bekend gemaakt dat ze geen bewijzen zullen leveren aan het ICC want dan zouden zij hun eigen oorlogsmisdaden aantonen!
Dit is dezelfde leugenachtige aanfluiting als het MH17 tribunaal.
Als de VS eindelijk eens met het “bewijs” over de brug komt dan kunnen ze er misschien nog iets van maken, maar tot nu toe weigeren de massamoorden fascisten dat hartgrondig…
Deja Vu!
https://www.ad.nl/binnenland/mh17-proces-amerikanen-geven-satellietbeelden-van-buk-raket-definitief-niet-prijs~ad1a0e1c/?referrer=https%3A%2F%2Fwww.bing.com%2F
Voor mij is belangrijk wat de niet betrokken landen (buiten Het Westen en Rusland) van heel die opvoering denken. Het gaat om de erkenning en au sérieux nemen van dat vertoon in toga’s of dat het weer een Neokolonialistische truck is van Het Westen. Aan de Afrikaanse, Aziatische of Zuid-Amerikaanse rechters kunnen we moeilijk vragen hoe “Internationaal” het gedoe is.
Het Internationaal Gerechtshof is toch gewoon geïnstalleerd om een quasi westerse “machts” cultuur te ondersteunen en te behouden! Vooral dat laatste is bepalend.
Arresteer die rotzooi van de EU maar, was alles opgelost, amerika komt later wel…bende.