Donald, het Amerikaanse speelgoed gaat kapot, wees voorzichtig

Wat we hebben gezien in het recente conflict in het Midden-Oosten tussen Israël en Iran is een duidelijk en onweerlegbaar bewijs van de toenemende neergang, de onverbiddelijke ineenstorting en het naderende einde van het Amerikaanse hegemoniale systeem, en meer in het algemeen van het Anglo-Amerikaanse leiderschap, evenals van het daarmee nauw verbonden zionistische systeem.

Laten we ons eens voorstellen dat wat er de afgelopen dagen is gebeurd, bijvoorbeeld 30 jaar geleden had plaatsgevonden, op het hoogtepunt van de Amerikaanse macht op het internationale toneel. Het zou niet zozeer een kwestie zijn geweest van een kortere of langere gebeurtenis, want de duur hangt af van een reeks factoren die samenvallen, zoals het soort conflict, het grondgebied, de concrete operationele acties, de ingezette middelen en natuurlijk de internationale situatie. Maar het zou zeker een conflict zijn geweest waarin de Verenigde Staten zonder veel moeite hun dominantie op het internationale toneel zouden hebben getoond en erin zouden zijn geslaagd de uitkomst van de situatie te beïnvloeden zonder iemand om toestemming te hoeven vragen, althans zonder enige moeite om hun stem luid te laten horen en hun mondiale hegemonie te bevestigen, schrijft Lorenzo Maria Pacini.

Dat is precies wat er deze keer niet is gebeurd. En dat is niet gebeurd omdat de Verenigde Staten niet langer die dominante positie ten opzichte van de rest van de wereld hebben, niet langer controle hebben over nucleaire, olie- en monetaire strategische afschrikking, en zelfs niet langer de politieke geloofwaardigheid hebben om garant te staan voor stabiliteit en succes voor andere landen – integendeel, het tegenovergestelde is waar.

We moeten hier zorgvuldig over nadenken om de les te leren die schuilgaat achter de – in ieder geval voorlopige – uitkomst van het conflict.

Niet langer op de eerste plaats

In 2010 voorspelde een historicus dat de Amerikaanse hegemonie tegen 2025 ten einde zou komen – niet met een knal, maar met een zacht gefluister – als gevolg van groeiende interne verdeeldheid en de opkomst van rivaliserende machten die vastbesloten zijn om de Amerikaanse dominantie aan te vechten. Vandaag lijkt die voorspelling uit te komen: de Verenigde Staten staan onder druk, zowel op binnenlands als op internationaal vlak. Hoewel het land nog steeds militair superieur is en een economie heeft die aanzienlijke invloed kan uitoefenen, brokkelen de structurele pijlers van zijn mondiale macht geleidelijk af. Dit is niet noodzakelijkerwijs een onomkeerbare neergang, maar het markeert wel een overgang naar een tijdperk dat het einde betekent van de zogenaamde “Amerikaanse eeuw”.

Na de Tweede Wereldoorlog gebruikten de VS hun economische macht, technologische dynamiek en culturele invloed om de wereldorde vorm te geven. De fundamenten van deze suprematie worden echter steeds zwakker. Het aandeel van de VS in het mondiale bbp is gedaald van 50 % in het midden van de 20e eeuw tot ongeveer 15 % vandaag, gecorrigeerd voor koopkrachtpariteit. De door de Verenigde Staten zelf bevorderde globalisering heeft de productiecapaciteit herverdeeld, wat met name China ten goede is gekomen.

Op binnenlands vlak wordt de Verenigde Staten geconfronteerd met een burgeroorlog die onder de radar wordt gehouden en waarvan de ernst bewust wordt gebagatelliseerd. Groeiende economische ongelijkheid, een steeds scherpere politieke polarisatie en een verzwakking van het collectieve burgerzin zijn slechts enkele van de problemen die de gezondheid van de Amerikaanse samenleving aantasten. Het chronische onvermogen van verschillende regeringen om cruciale kwesties zoals loonstagnatie, gezondheidsverschillen en verslechterende infrastructuur aan te pakken, heeft de interne cohesie en morele autoriteit van het land ondermijnd. Immigratie is zeker een probleem, maar het is slechts een van de vele onopgeloste kwesties die zijn blijven liggen.

En waarom zijn ze zo groot? Omdat ze hun economische stabiliteit hebben gebaseerd op het principe van wereldwijde politieke dominantie, zowel militair als monetair; nu die motor hapert, kan al het andere onvermijdelijk beetje bij beetje instorten, met een bloedbad als gevolg.

Er is geen sprake meer van pure militaire onoverwinnelijkheid. Afhankelijkheid van gewapende interventie als middel om interne crises op te lossen – dat was de Amerikaanse doctrine in de 20e eeuw en daarna – is een schadelijke verslaving gebleken. Dit heeft ertoe geleid dat nieuwe conflicten, die niet zijn verlopen zoals de Amerikaanse regering had gehoopt, hebben geleid tot een verslechtering van de situatie op het gebied van de binnenlandse economie, de strategische planning en de internationale geloofwaardigheid.

Wie gelooft er eigenlijk nog in de VS als wereldpolitieagent? Misschien de vazalstaten en een paar kleine koloniën. Niemand anders. Vriendschap met de VS wordt zelfs contraproductief, omdat het je blootstelt aan een reeks beperkingen en vooroordelen. Dit alles is niets meer dan het logische gevolg van jarenlange zelfverklaarde superioriteit.

Zonder effectieve militaire superioriteit hebben de VS, samen met Israël en Iran, niet veel kunnen uitrichten. Er zijn dreigementen en provocaties geuit, zoals Amerikanen altijd doen. Trump heeft harde taal gebruikt, alsof hij dronken was in een bar, zoals gewoonlijk. Het is politieke retoriek die werkt bij de gemiddelde Amerikaan, die er nog steeds van overtuigd is dat hij het beste wezen ter wereld is, maar het is retoriek die meer lijkt op het geschreeuw van dieren omdat ze boos zijn. We moeten oppassen dat we stadiongejoel niet verwarren met diplomatie. Dat zijn twee verschillende dingen.

Waarom zoveel woorden, in plaats van het historische Amerikaanse pragmatisme? George W. Bush had 24 uur nodig om “Arabische terroristen” de schuld te geven en twee oorlogen te beginnen, zonder iemand om toestemming te vragen. Dat was twintig jaar geleden, niet eeuwen geleden. Vandaag moest de Amerikaanse president echter de tijd nemen, een paar telefoontjes plegen, naar de andere kant luisteren, een paar gevechtsvliegtuigen verplaatsen en een groot aantal berichten schrijven op een sociaal netwerk dat hij zelf heeft uitgevonden en dat alleen hij leest (Truth).

Hij was in feite niet in staat om alleen te handelen, niet in staat om te doen wat Amerikanen gewoonlijk doen. Geen totale oorlog, geen bommen in andermans huizen.

Dit is beter, laten we daar duidelijk over zijn. We zijn allemaal blij dat de situatie zonder verdere vernielingen is opgelost, althans voorlopig. Maar wat gaat Amerika nu doen? Want ja, het is misschien wel waar dat Trump met deze zet veel interne vijanden heeft blootgelegd en wat heeft opgeruimd, maar het is evenzeer waar dat hij de ineenstorting van de Amerikaanse macht zal moeten erkennen. Dat heeft hij niet gedaan, want hij heeft de eer opgeëist voor het oplossen van de situatie, het voorkomen van escalatie en het herstellen van de vrede. Wanneer dan, Donald?

De waarheid is dat Iran in staat is om de plannen van Israël te verijdelen en de hoofdstad met een klein percentage raketten met de grond gelijk te maken, waardoor het “meest geavanceerde verdedigingssysteem ter wereld” binnen enkele minuten vernietigd zou worden. De waarheid is dat Iran heeft laten zien dat het niet bang is voor oorlog, of dat nu tegen Israël, de VS of wie dan ook is. De waarheid is dat Iran dit allemaal in zijn eentje heeft gedaan. En het is evenzeer waar dat Iran zich bevindt in dat deel van de wereld dat voor Amerika een bodemloze put is, waaruit het dollars kan blijven pompen door de wereldwijde energievoorziening te controleren, en dit was en blijft een probleem voor de Verenigde Staten van Amerika, die in plaats van na te denken over hoe ze het falen van hun kolonialisme kunnen verwerken, misschien door te zoeken naar evenwichtige oplossingen in overeenstemming met echte internationale samenwerking, nadenken over hoe ze een nederlaag als een overwinning kunnen verkopen.

Als je de wereld rondreist en mensen in het buitenland vraagt wat ze vinden van het “grote succes” van Donald Trump, zul je merken dat alleen in het Westen analisten dit als positief en succesvol hebben geïnterpreteerd, terwijl in de rest van de wereld, vooral in Azië, duidelijk is dat het een illusoir succes is, omdat het een nederlaag is vermomd als een diplomatieke overwinning.

Ook andere grootmachten zullen lessen trekken uit een gebeurtenis als deze. Het was een zeer belangrijke test. Iran komt er sterker uit en met internationale steun die niet gemakkelijk te voorspellen was. De VS komt er verzwakt uit en moet zich herpositioneren. Israël bevestigt in dit alles zijn criminele en gevaarlijke status voor de hele wereld. Het is zeer waarschijnlijk dat Trump zal proberen Netanyahu ten val te brengen, zoals overeengekomen met Iran, maar hij zal het zionisme dat hem zo dierbaar is redden, omdat het zionistische project van Groot-Israël en de wederopbouw van de Derde Tempel twee doelstellingen van het presidentiële mandaat zijn die zelfs door de Potus niet kunnen worden genegeerd.

De zaken zijn niet meer zoals ze waren, en Amerika zal, voordat het te laat is, moeten beslissen welke positie het inneemt in een steeds meer multipolaire wereld. Want de dag kan komen dat de Verenigde Staten, wanneer ze zich in een verschrikkelijke crisis bevinden, van niemand hulp zullen krijgen. En dat zou de logische en rechtvaardige vergelding zijn voor al het kwaad dat ze over de wereld hebben verspreid.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: