Als het gaat om het voeren van een oorlog, heeft het Kremlin zijn onbekwaamheid bewezen + commentaar

Rommel: Dit is het zoveelste artikel van Paul Craig Roberts waarin hij zijn frustraties uit over de langzame vooruitgang of vermeende tegenslagen van de SMO in Oekraïne en wederom pleit voor een gigantische all in. Ik heb respect voor Roberts voor zijn kennis en zijn schrijven getuigt van gezond verstand. Maar in zijn steeds weer terugkerende thema tijd- en krachtfactor in de strijd tegen Oekraïne slaat hij de plank mis. Men kan beter het grote geheel voor ogen houden in plaats van te wanhopen over triviale tactische tegenslagen of u te verheugen over dezelfde triviale tactische successen.

Een oorlog is gewonnen wanneer de politieke doelstellingen zijn bereikt die met de oorlog worden nagestreefd. Dit is wanneer uw vijand gebroken is. De politieke doelstellingen van Rusland zijn duidelijk geformuleerd door president Poetin en worden volledig onderschreven door China, Iran, India en de overgrote meerderheid van de planeet. Er moet een einde komen aan het verkrachten en vermoorden van de hele wereld door het Westen in de afgelopen 400 jaar.

Rusland heeft de handschoen geworpen en loopt voorop in deze gigantische strijd tegen het leugenrijk dat het westen is geworden. Het trage tempo van de militaire operaties in Oekraïne dient verschillende doelen. We kunnen een paar van de meest opvallende noemen. Het eerste doel is de langzame instorting van de financiële en industriële sectoren in het westen. Oekraïne heeft minstens 5 miljard dollar per maand nodig om zijn rekeningen te betalen, en dan zijn er nog de militaire uitgaven, die momenteel ongeveer 50 miljard dollar bedragen en blijven stijgen tot het jaarlijkse defensiebudget van Rusland zelf. Dit alles moet door het westen worden gefinancierd zonder dat er een redelijke kans bestaat dat het ooit wordt terugbetaald. De tijd staat aan de kant van Rusland.

Ten tweede laat Rusland, door de civiele infrastructuur en het leven van de burgers die in deze oorlog betrokken zijn zo zorgvuldig mogelijk te beschermen, op overtuigende wijze aan de rest van de planeet zien hoe barbaars en slecht de wegen van het westen zijn. Hoe langer het duurt, hoe wanhopiger de maatregelen van het leugenrijk worden, hoe meer mensen overal ter wereld in opstand komen tegen de tiran ter ondersteuning van een Rusland en de dageraad van een betere wereld. Kijk maar naar wat er nu in Afrika gebeurt met massale demonstraties ter ondersteuning van Rusland en tegen de kolonisatoren. Frankrijk verliest het ene land na het andere, Mali, Ivoorkust, Burkina Faso, binnenkort Niger…

Denkt u dat een blitzkrieg van een paar weken tot dezelfde bewustwording zou hebben geleid? Kijk ook naar het recente besluit van de OPEC om de productie met 2 miljoen vaten per dag te verminderen! Wat een klap in het gezicht van de VS… afkomstig van haar oudste bondgenoot, Saoedi-Arabië, waarop de dollarhegemonie rust! De tijd staat inderdaad aan de kant van Rusland. Nu gaan we de winter in en het westen wordt geconfronteerd met een inflatie van twee cijfers en de ineenstorting van wat er nog over is van hun industrieën. Het Duitse volk beseft eindelijk wie zijn echte vijanden zijn, die hen naar de vergetelheid leiden. Ook de andere volkeren van Europa komen langzaam tot het besef dat zij onder hun huidige elites gedoemd zijn. De tijd staat inderdaad aan de kant van Rusland.

Paul Craig Roberts:

Als het gaat om het voeren van een oorlog, heeft het Kremlin zijn onbekwaamheid bewezen

Voor alle duidelijkheid: ik respecteer Poetin als persoon. Hij is menselijk. Hij geeft om leven en beschaving. Hij is een goed mens. In feite blijkt hij een te goed mens te zijn om met het giftige en corrupte Westen om te gaan, en hij heeft geen idee hoe hij een oorlog moet voeren.

Poetin denkt, of dacht, dat Rusland en het Westen gemeenschappelijke waarden delen. Hieruit blijkt hoe weinig Poetin van het Westen begrijpt. Het Westen is Washington, en de rest van het Westen zijn geen onafhankelijke landen maar de marionetten van Washington. Geen van de marionetten van Washington vertegenwoordigen hun eigen burgers en dat doet Washington ook niet. De waarden van Washington worden alleen gemeten in dominantie en geld.

Washington is alleen geïnteresseerd in zijn politieke, militaire en financiële hegemonie over alle anderen, inclusief zijn eigen mensen die elke dag wakker worden in een steeds strakker wordende politiestaat waar de Amerikaanse grondwet beetje bij beetje, dag na dag, wordt uitgewist.

De FBI is een Gestapo voor de Democratische Partij geworden. De westerse media zijn een propagandaministerie voor Washington. Waarheid die niet strookt met de heersende officiële narratieven wordt onderdrukt. De regering en haar vertegenwoordigers voeden het volk met leugens en vertellen hen dat dit de waarheid is.

Poetin geeft toespraken waarin hij laat zien dat hij dit begrijpt, maar zijn daden weerspiegelen niet zijn begrip in zijn toespraken. De afstand tussen Poetin’s woorden en zijn daden is bijna oneindig.

Het Kremlin moest wel totaal geen voeling hebben met de werkelijkheid toen het dacht dat zijn “beperkte militaire operatie” in Donbass door Washington zou worden toegestaan. Hoe iemand in het Kremlin zo naïef, zo goedgelovig en zo ongeïnformeerd kan zijn, gaat mijn voorstellingsvermogen te boven.

Hoe is het mogelijk dat het Kremlin dacht dat, nadat Washington de moeite had genomen om een Russische militaire interventie in Donbass af te dwingen, Washington niet van plan was deze te gebruiken om de oorlog sterk uit te breiden. Hier zien we het totale falen van de Russische inlichtingendienst en het totale falen van het Russische inzicht in de vijand waarmee Rusland in oorlog is. Het is zelfs niet duidelijk dat Rusland begrijpt dat het in oorlog is met het Westen. Hier en daar zegt een Rus dat, maar de acties van Rusland logenstraffen een dergelijk begrip. Het Kremlin probeert nog steeds Europa te redden door energie te leveren, zodat Europa zijn oorlog tegen Rusland kan voortzetten. Hoe kan men dit begrijpen?

Het moet de eerste keer in de geschiedenis zijn dat een land in oorlog zijn vijanden de brandstof levert waarmee ze oorlog tegen zichzelf kunnen voeren. Het Kremlin smeekt Europa om ons alsjeblieft energie te laten verkopen zodat jullie oorlogsindustrieën niet hoeven te sluiten. Kan het Kremlin nog iets anders doen om de Russische regering de meest verwarde regering ter wereld te laten lijken?

Laten we de oorsprong van de aanhoudende en zich uitbreidende oorlog in Oekraïne in zijn feitelijke context plaatsen. In 2014 hebben de Amerikaanse neoconservatieven die de Amerikaanse regering domineren de regering in Oekraïne ten val gebracht, terwijl de Russische regering, die de gebeurtenissen in haar achtertuin volledig negeerde, zich concentreerde op pogingen om de westerse acceptatie als gastheer voor de Olympische Spelen in Sotsji te winnen. Met andere woorden, het Kremlin vond de Olympische Spelen belangrijker dan Oekraïne.

De onverschilligheid van het Kremlin maakte de overname van Oekraïne door Washington tot een koud kunstje. Plotseling werd het Kremlin geconfronteerd met Oekraïense neonazi’s die het gebruik van de Russische taal verbieden en etnische Russen terroriseren en vermoorden die de bevolking vormen van de Donbass en de Krim, historische delen van Rusland die door de Sovjetautoriteiten werden verplaatst van de Russische provincie van de Sovjet-Unie naar de provincie Sovjet-Oekraïne.

Deze Russische delen van Oekraïne stemden allemaal met grote meerderheden voor hereniging met hun thuisland, maar het Kremlin accepteerde alleen de aanvraag van de Krim, een deel van Rusland sinds de jaren 1700. Het Kremlin accepteerde de Krim, omdat daar de Russische marinebasis aan de Zwarte Zee ligt, die sinds de ineenstorting van de Sovjet-Unie wordt gehuurd van Oekraïne, dat door de ineenstorting van de Sovjet-Unie van Rusland werd gescheiden.

Door de Russen van de Donbass aan de genade van de Amerikaanse neoconservatieve coup over te laten, garandeerde het Kremlin een militair conflict. De straf die de Oekraïense neonazi’s de Donbass-Russen oplegden, resulteerde in de oprichting van twee onafhankelijke republieken: Donetsk en Luhansk. Om zich te verdedigen tegen de bezetting door neonazi’s organiseerden de twee republieken regeringen en milities. Nadat zij een deel van hun grondgebied hadden verloren aan Oekraïense neonazimilities, staakten de republieken Donetsk en Luhansk de opmars, maar werden zij acht jaar lang onderworpen aan artillerieaanvallen op burgerwoningen, die tot op de dag van vandaag doorgaan.

Poetin en Lavrov probeerden de schuld op het Westen te leggen en probeerden dom, hoewel met de beste bedoelingen, het probleem diplomatiek aan te pakken, waarmee ze lieten zien hoe weinig ze van het Westen begrepen. Poetin kwam met het onpraktische Minsk-akkoord dat werd ondertekend door Oekraïne en de twee Donbass-republieken en waarvoor Frankrijk en Duitsland garant stonden.

Volgens het Minsk-akkoord zou Donbass binnen Oekraïne blijven, maar voldoende autonomie krijgen om een eigen politiemacht te hebben, zodat ze niet vervolgd konden worden door de neonazistische Oekraïense politie.

Het werd vrijwel onmiddellijk duidelijk dat Oekraïne zich niet zou houden aan de overeenkomst die het ondertekende en dat Frankrijk en Duitsland de overeenkomst niet zouden handhaven. Waarom het Kremlin dacht dat twee marionettenstaten van Washington een overeenkomst zouden afdwingen waardoor Rusland aan een militair conflict kon ontsnappen, gaat mijn voorstellingsvermogen te boven. Dat Poetin acht jaar lang heeft geprobeerd een overeenkomst te redden die nooit enig vooruitzicht had, toont aan hoezeer het Kremlin de realiteit uit het oog verloor.

Met deze feitelijke achtergrond komen we nu bij het huidige conflict.

Als het om internationaal recht gaat, is Poetin de enige ter wereld die zich daaraan houdt. Washington doet dat zeker niet. Door zich aan het internationaal recht te houden, geeft Poetin Washington elk voordeel in het conflict.

Volgens het internationaal recht is een Russische invasie van Oekraïne een daad van agressie. Poetin was dus voorzichtig om Oekraïne niet binnen te vallen, ondanks wat u hoort van de presidenten. De twee Donbass-republieken, die acht jaar later laattijdig door Rusland werden erkend, vroegen Rusland om hulp om te voorkomen dat zij zouden worden veroverd door een groot Oekraïens leger dat door het Westen was getraind en bewapend en klaarstond om binnen te vallen.

Misschien besefte het Kremlin op dat moment zijn fout door niet, zoals de republieken smeekten, in te stemmen met heropname in Rusland in 2014. Als het Kremlin in februari 2022 zou toestaan dat neonazi’s de Russen in de Donbass uitroeien, zou het Kremlin alle legitimiteit bij het Russische volk verliezen.

Met andere woorden, Washington manoeuvreerde de Russische regering met succes in een oorlog die het belang van Washington diende. Zoals het Westen het voorstelde, was Rusland hier de agressor die de westerse propaganda bevestigde. Rusland ondermijnde Europa met zijn energieafhankelijkheid. Rusland bouwt het Sovjetrijk opnieuw op. Vervolgens zou Rusland de Warschaupact opnieuw creëren en uitbreiden naar West-Europa met Europa’s energieafhankelijkheid van Rusland. Niemand in het Westen luisterde naar de uitleg van het Kremlin.

Met het officiële narratief klaar, begon Washington Oekraïne te voorzien van moderne wapens, inlichtingen en doelgerichte informatie. Toen het Russische offensief werd onderbroken, omdat Poetin of het Russische leger niet de vooruitziende blik had om te beseffen dat een offensief reserves vereiste, en als gevolg van deze onoplettendheid geen reserves had, begonnen de door de VS en het VK getrainde Oekraïners hun eigen offensief, dat gedeeltelijk succesvol was tegen de dun beschermde Russische linies.

De Russische terugtochten, in afwachting van versterkingen, zijn in westerse media zoals de New York Times en de UK Telegraph voorgesteld als Russische troepen die in doodsangst het slagveld ontvluchten, met achterlating van hun uitrusting.

Dit is niet wat er gebeurt, maar het is niet het feit van de situatie dat telt, maar hoe de media de situatie uitleggen. De verhalen die door Washington en zijn journalisten worden gecreëerd, creëren hun eigen “feiten”.

Poetin en het Russische leger trokken ongelooflijk genoeg ten strijde met een minimale inzet van troepen en zonder reserves. Gezien de beperkte inzet van Poetin beschikten de Russische strijdkrachten eenvoudigweg niet over de mankracht om dunne linies te verdedigen zodra Poetin het offensief staakte en het initiatief aan Washington gaf. Dit is een van de domste fouten die een oorlogscommandant kan maken.

Wat er feitelijk gebeurt, is dat het Kremlin in zijn totaal onjuiste lezing van Washington geen idee had dat Oekraïne zou worden voorzien van eindeloos veel moderne wapens, inlichtingen en doelgerichte informatie. Omdat het Kremlin deze reactie niet verwachtte, was het niet voorbereid op een echte oorlog.

Zelfs als het Kremlin de situatie beter had begrepen, heeft het Kremlin laten zien niet te begrijpen hoe je een oorlog moet voeren. We zijn nu acht maanden bezig met een conflict dat Rusland in een week had kunnen oplossen. En het machtige Rusland is in het defensief gedrongen, met terugtrekkende linies in zowel Kharkiv in het noorden als Kherson in het zuiden. Oorlogen die als verloren worden ervaren, kunnen hun glorie en steun van de bevolking verliezen.

Voor alle duidelijkheid: wanneer de gemobiliseerde Russische versterkingen, die een intelligent leger vanaf het begin van het conflict bij de hand zou hebben gehad, eindelijk klaar zijn voor de oorlog, naar het schijnt ergens in december, zullen de Russen de verloren gebieden heroveren, hoewel de Oekraïners de inwoners misschien hebben gedood. Maar er is nog steeds geen garantie dat Poetin begrijpt dat Rusland in oorlog is met de VS en Europa, of wat hij eraan moet doen als hij het wel begrijpt. De woordvoerder van het Kremlin zegt dat de beperkte operatie in Donbass zal worden voortgezet. Als dat zo is en niets anders, is de enige mogelijke conclusie dat Rusland lang zal lijden. Een leger dat verhinderd wordt de communicatie- en militaire infrastructuur en het grootste deel van het grondgebied van het land waarmee het in oorlog is aan te vallen, kan niet zegevieren. Het Kremlin is al acht maanden in oorlog en heeft niets gedaan om te voorkomen dat Kiev een oorlog kan voeren. Het standpunt van het Kremlin dat het niet in oorlog is met Oekraïne en slechts een politieactie uitvoert om Oekraïense troepen uit de Donbass te verwijderen, is een zelfbedrog dat het Kremlin ervan weerhoudt een oorlog te voeren.

Om de waarheid te zeggen: de oorlogsvoering van het Kremlin is kinderachtig. Een kind van 10 zou het beter kunnen. Dacht het Kremlin wel na toen het dacht een oorlog te kunnen voeren terwijl het de regering van de tegenpartij volkomen ontziet? Rusland heeft geweigerd de regering in Kiev uit te schakelen, waardoor de vijand ongehinderd oorlog kan voeren tegen Rusland. Dit is waarschijnlijk de eerste keer in de geschiedenis van de mensheid dat een regering in oorlog mag doen alsof ze niet in oorlog is. Er is geen Russische poging om Zelensky te vernietigen, Kiev plat te leggen, de communicatie en infrastructuur van Oekraïne te verstoren.

Elk land dat op een dergelijke zelfvernietigende manier oorlog voert, overtuigt zijn tegenstanders ervan dat het niet van plan is de oorlog te winnen.

Dit vermeende gebrek aan Russische vastberadenheid geeft het Westen de moed om Rusland nog meer onder druk te zetten en meer Russische rode lijnen te schenden. Het schenden van Russische rode lijnen betekent niets voor het Westen, omdat Rusland nooit iets doet aan schendingen van zijn rode lijnen. Russische protesten zijn niets anders dan betekenisloze Russische bluf, zegt het Westen.

Tenzij het Kremlin van plan is de wapens neer te leggen en zich over te geven aan Oekraïne en het Westen, zullen de buitengewone zwakte en besluiteloosheid die het Kremlin heeft getoond in zijn “beperkte militaire operatie” meer agressie van het Westen aanmoedigen en rechtstreeks leiden tot de 3e Wereldoorlog. Zelensky roept al op tot preventieve nucleaire aanvallen op Rusland.

Blijkbaar heeft Poetin in zijn hele leven nooit geleerd om zijn poot stijf te houden. Poetin lijkt te denken dat het met woorden alleen kan, maar dat kan niet. Poetin’s aarzeling en gedogen van provocaties heeft zijn geloofwaardigheid ondermijnd.

Aangezien het Westen niet bang is voor zijn tegenstander, brengt het goedaardige gedrag van Poetin ons Armageddon. Hoe langer de oorlog duurt, hoe meer het Westen erbij betrokken raakt, hoe groter de belangen van machtige belangengroepen, zoals het Amerikaanse militair/veiligheidscomplex, in de oorlog, en hoe minder uitzicht op de-escalatie.

Door voortdurend blijk te geven van besluiteloosheid, extreme provocaties te accepteren en schaamteloos om onderhandelingen te smeken, heeft het Kremlin Washington ervan overtuigd dat Rusland niet in staat is om te vechten. Vanuit het oogpunt van Washington is Rusland niets om bang voor te zijn, alleen iets om uit de weg te gaan.

Het is buitengewoon dat de regering van wat waarschijnlijk de machtigste militaire macht ter wereld is, Washington ervan heeft overtuigd dat Rusland militair onmachtig is.

Dit is de prestatie van Poetin om de Russen in de Donbass te redden zonder een echte oorlog te hoeven voeren.

Andrei Martjanov, de Saker en Dmitry Orlov hebben hun pro-Russische publiek ernstig misleid. Martjanov en Saker benadrukten de superioriteit van de Russische vuurkracht en tactische operaties, wat correct was, maar ze negeerden de ingebouwde strategische mislukking van de Russische “beperkte operatie”. Bovendien verminderde het Russische tactische voordeel toen de beperkte strijdkrachten die Poetin bereid was in te zetten, te dun werden om de grenzen van de verovering te beschermen, en moderne wapens uit het Westen en informatie over het doelwit het Russische voordeel op het gebied van vuurkracht aanzienlijk verminderden.

Poetin, die de oorlog dwaas maand na maand liet voortduren, een oorlog die hij in één week had moeten winnen, gaf de VS en het VK de tijd om een groter Oekraïens leger te trainen en uit te rusten met moderne wapens. Het had voor het Kremlin vanaf de eerste dag duidelijk moeten zijn dat dit in de kaarten lag. Telkens wanneer een oorlog wordt uitgesteld, gaat het voordeel naar de partij die niet wordt beperkt door zelfbedachte beperkingen. Het is onmogelijk Napoleon of de Wehrmacht voor te stellen die op zo’n beperkte manier vechten als Rusland in Oekraïne moet doen. Als Stalin had gevochten zoals Poetin nu doet, zou er geen Rusland zijn.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Politiek met andere middelen

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: