2020 in de achteruitkijkspiegel – het masker valt

2020 loopt ten einde, de “turbulente jaren 2020” hebben al naam gemaakt. Volgens de generatiehistorici Strauss en Howe zitten we in de vierde en laatste fase van het tijdperk, het saeculum, dat in 1946 begon. De vierde fase in hun model is een periode van crisis, waarin het drakenzaad van de vorige fasen wild opgroeit.

Van het hedonisme van de jaren zestig tot het atomisme van de jaren tachtig kunnen de gevolgen ervan niet langer worden genegeerd, maar moeten ze worden aangepakt. Dat is dit jaar pijnlijk duidelijk geworden, terwijl men zich er tegelijkertijd van bewust moet zijn dat de crisis zowel onvermijdelijk als noodzakelijk is om iets nieuws en beters over te nemen. Niet in de laatste plaats om existentiële redenen is het huidige saeculum nauw verbonden met het globalisme en de omvolking van mensen, met zielloos materialisme en hedonisme.

2020 is grotendeels getekend door de Corona, niet in de laatste plaats heeft de pandemie het dagelijks leven van mensen beïnvloed. De pandemie heeft bijgedragen aan economische instabiliteit, waardoor kleine bedrijven werden geëlimineerd en mensen tot werkloosheid werden gedwongen. Voor 2021 is het ook duidelijk dat het zal worden gebruikt om de vrijheden van westerlingen verder te beperken, er wordt gesproken over de “Great Reset” en soortgelijke uitgebreidere veranderingen in onze samenlevingen in een totalitaire richting.

De late jaren 2010 werden vaak worden gekenmerkt door het conflict tussen het volk en de elites, tussen populisme en globalisme. Zowel Brexit als Trump’s verkiezingsoverwinning waren daar een uitdrukking van, evenals de groeiende en welverdiende legitimiteitscrisis voor het establishment en het systeem. In 2020 waren we er daarentegen getuige van hoe de elite zich hergroepeerde, in “cheat mode” ging en min of meer openlijk de regels van het spel herschreef. De Amerikaanse presidentsverkiezingen waren daar een duidelijk voorbeeld van, waarbij zowel de media als de “big tech” het masker lieten vallen en openlijk naar voren kwamen als tegenstanders van Trump. Onder meer werden de Democratische kiezers informatie over de familie Biden, de rellen en dergelijke achtergehouden, waardoor ze anders zouden gaan stemmen. Er zijn ook berichten over wijdverbreide en beslissende verkiezingsfraude, berichten die actief tot zwijgen zijn gebracht. Het meest flagrante voorbeeld van de politisering van big tech is waarschijnlijk wanneer Twitter de Twitterberichten van de zittende president modereert, beheerst en er commentaar bijlevert.

Deze ontwikkeling is verontrustend, Trump als president is ondanks tekortkomingen een tegenwicht geweest voor de ambities van zowel een corrupt als een machtslustig establishment. Als ze zich veilig in het zadel voelen, kunnen we verwachten dat onze vrijheden en invloed in 2021 verder worden teruggedraaid. Massale protesten kunnen dan een van de weinige manieren zijn om ze tegen te houden, wat het echter moeilijker maakt als repressie op sociale media en internet coördinatie van protesten onmogelijk maakt. Daar zijn ze zich natuurlijk terdege van bewust.

De repressie is daarom toegenomen. Men moet meer dan naïef zijn om te geloven dat toeval ertoe heeft geleid dat steeds meer dissidente blogs, YouTube-kanalen en social media-accounts worden afgesloten, waaronder de voorgangers van dit blog, Fenixx.org en Fenixx.news in mei van dit jaar ook slachtoffer van werden. Dit volgt een duidelijk patroon, waarbij niet in de laatste plaats de selectieve toepassing de methode is waarmee  overheden sommige actoren afsluiten, maar andere niet. Men probeert de indruk te wekken dat er bepaalde regels zijn die men volgt, ook al worden ze alleen toegepast op politieke vijanden.

Een dergelijke selectieve toepassing van tegelijkertijd onduidelijke en overgroeide regelgeving kenmerkte ook de omgang met BLM en Amerikaanse Antifa in de loop van dit jaar. Hier werden uitzonderingen gemaakt op het verbod op mensenmassa’s en op de berichtgeving over gewelddadige rellen. Dit alles verschijnt als onderdeel van een klassieke “kleurenrevolutie”, maar dit keer in de “buik van het beest” in plaats van in de derde wereld. Als zodanig kan worden gezegd dat het mislukt is, maar het was succesvol als onderdeel van een beleid van toenemende repressie.

Velen hebben in 2020 werk en inkomen verloren nadat ze durfden te beweren dat alle levens tellen. In verband met de rellen was er ook een campagne van aanvallen op westerse symbolen, waaronder afgebroken standbeelden, en een populaire culturele trend waarbij blanke mannen werden vervangen door niet-blanke mannen in verschillende contexten. Deze fenomenen zijn belangrijk om te ontleden, de politiek staat bekend als de Breitbart Doctrine, de Breitbart Doctrine is het idee dat “politics is downstream from culture”, dat men om de politiek te veranderen, eerst de cultuur moet veranderen.

2020 illustreerde ook hoe gefragmenteerd het Westen is, het is verbonden met zijn identiteitscrisis. Er was geen steun voor, zelfs geen belangstelling voor, de Europese buitenpost Armenië tijdens het conflict met Azerbeidzjan en zijn bondgenoot Turkije. Macron, bekend om zijn streven naar een uitwisseling zonder islamisten, stond alleen tijdens zijn conflict met de laatstgenoemden. Het Westen verschijnt steeds meer als een reus op lemen voeten, een arena voor andere actoren. Vandaag de dag lijken onder andere Turkije en China hun posities in het Westen te hebben versterkt, ten koste van onder andere de Grieken en Armeniërs. Onze tegenstanders zijn zo corrupt en gewetenloos dat ze uiteindelijk elkaar zullen aanvallen. Maar het is een kleine troost, want voor die tijd is er misschien al teveel schade aangericht aan Europa en zijn bevolking.

Hoopvoller is dan het besef dat de toenemende repressie te wijten is aan het feit dat zij zich onder druk gezet voelen. De legitimiteitscrisis verdwijnt niet, want de meest concrete problemen die dat veroorzaken kunnen niet worden opgelost binnen het heersende systeem, door de heersende elite of onder de dominante ideologie. Mensen ervaren een min of meer langzame ineenstorting van het systeem, uitwisseling van de bevolking, onveiligheid en leegte in hun dagelijks leven, ongeacht of er sprake is van een pandemie of niet.

We kunnen onze tegenstander zien als een hydra, met koppen in alles, van de academische wereld en Hollywood tot grote bedrijven en deep states, de reactie van de westerse volkeren kan worden vergeleken met een rivier. Het is mogelijk om delen ervan tijdelijk te neutraliseren, maar er komen constant nieuwe bij. Van waarde is hier deels om onnodige interne conflicten tijdens de crisisfase te vermijden, en deels om zich mentaal en organisatorisch voor te bereiden dat 2021 in het teken zal staan ​​van repressie en krachtig verzet van het volk op meerdere fronten. Het gaat om steun voor alternatieve instellingen, het gaat om politieke inspanningen om big tech te beteugelen en meer, het gaat waarschijnlijk ook om massale protesten van het volk tegen het geplande beleid. Voor het laatste spreekt de toenemende verslechtering van het bestaan van brede lagen van de bevolking, het is onwaarschijnlijk dat repressie op het internet dit kan voorkomen. Het is waarschijnlijker dat het volksverzet zal toenemen nu de oligarchische belangen het masker hebben afgeworpen en gestopt zijn te pretenderen alsof de regels voor alle spelers hetzelfde zijn.

Prognose: Sociale onrust en volksopstanden “exploderen” in 2020